Η ατιμωρησία γεννά τους επόμενους φονιάδες

Στις 5 Μαΐου 2010, 4 ανθρώπινες ψυχές, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ! Με καθαρό μυαλό, κρύο αίμα και προς απόλυτη αγαλλίαση των… επαναστατών, που αναζητούσαν την εξολόθρευση και "τον ψόφο των κυρ Παντελήδων"!

Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, κανείς δεν έχει τιμωρηθεί. Ούτε για τις μολότοφ, ούτε για την παρεμπόδιση της Πυροσβεστικής στην διάσωση, ούτε βέβαια για τον θάνατο των τριών ανθρώπων και του αγέννητου. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρουμε ποιοι ήταν οι δολοφόνοι. Η μισή Ελλάδα κι όλη η ΕΛΑΣ, γνωρίζουν. Είναι ότι κανείς δεν τόλμησε να το πει, κανείς δεν θέλησε να αναλάβει το κόστος. Η υπόθεση Marfin δεν είναι απλώς μια παλιά πληγή. Είναι η πιο καθαρή απόδειξη ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί να ανεχτεί και την πολιτική δολοφονία ακόμη. Αρκεί αυτή να προέρχεται από τη "σωστή" πλευρά, να την έχει διαπράξει η "καλή βία".

Το κτίριο στη Σταδίου δεν επιλέχθηκε τυχαία. Υπήρχαν εκεί εργαζόμενοι που, κατά την κομματική λογική των "αγωνιστών", είχαν το θράσος να μη συμμετέχουν στην απεργία και άρα ήταν "εχθροί". Κι έπρεπε να γίνουν παράδειγμα! Για να μην το τολμήσει άλλος, την επόμενη φορά! 

Όταν οι μολότοφ έσπασαν τα τζάμια, η φωτιά δεν άργησε να ανέβει και να μπλοκάρει τους πάνω ορόφους. Οι άνθρωποι εγκλωβίστηκαν. Η Πυροσβεστική μπόρεσε να σώσει μερικούς, αλλά όχι όλους. Διότι υπήρχαν επεισόδια, αλλά και επειδή κάποιοι, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, "έδιναν μάχη" για να εμποδίσουν την πρόσβαση στους διασώστες. 

Αργότερα, οι ίδιοι μάρτυρες… ξέχασαν. Τόσο πρόσωπα, όσο και καταστάσεις! Αφού τα είχαν ήδη περιγράψει στις Αρχές. Αλλά μετά έπαθαν… αμνησία! Αμνησία από αυτές που προκαλούνται είτε από "προτάσεις που δεν μπορείς ν’ αρνηθείς", είτε όταν απειλούν "να σου κάψουν το σπίτι και να σου πελεκήσουν την `κογένεια"!

Στην πράξη, το έγκλημα, ήταν προδιαγεγραμμένο να μείνει ατιμώρητο, από την πρώτη στιγμή. Τα θύματα έγιναν απλά "παράπλευρες απώλειες", οι δράστες βαφτίστηκαν άγνωστοι, και η υπόθεση πέρασε γρήγορα στη ζώνη του "μη αγγίζετε". Ούτε αφίσες, ούτε πορείες, ούτε οργή, ούτε τίποτα. Ούτε καν η αναγνώριση ότι η μία εκ των τριών θυμάτων κυοφορούσε, δεν προκάλεσε την αναγκαία κινητοποίηση, τον ξεσηκωμό που χρειαζόταν. Κι όποιος αστυνομικός, εισαγγελέας, υπουργός ή ακόμα και πρωθυπουργός προσπάθησε να ανακινήσει την υπόθεση, έπεσε σε τοίχο… αμνησίας!

Αντιθέτως, οι δολοφόνοι-εμπρηστές συνέχισαν κανονικά. Πολλοί από τους τότε συνοδοιπόρους του μίσους έγιναν "στελέχη". Κανείς δεν απομονώθηκε, κανείς δεν στιγματίστηκε, κανείς δεν πλήρωσε κανένα… τίμημα. Αντίθετα, κάποιοι προχώρησαν σαν να μη συνέβη τίποτα. Οι παρέες τους παρέμειναν οι ίδιες. Η πολιτική τους ταυτότητα, ανέγγιχτη. Γι’ αυτό είδαμε πρόσφατα τους επιγόνους τους να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Να εισβάλλουν στον ΙΑΝΟ, να τραμπουκίζουν συγγενείς θυμάτων από τα Τέμπη, να απειλούν επειδή "δεν εγκρίνουν" τη θεματολογία μιας εκδήλωσης. Τους είδαμε επίσης στην Νομική, να ξυλοκοπούν φοιτητές μπροστά σε δεκάδες ανθρώπους και α μην κουνιέται φύλλο. Η μέθοδος η ίδια, το θράσος διπλό. Η διαφορά; Κανείς πια δεν κάνει πως δεν βλέπει. Μόνο που και πάλι, λόγια ακούγονται πάμπολλα, πράξη δεν γίνεται καμία.

Το κράτος παρακολουθεί, κομμάτι αμήχανο, κομμάτι αποσβολωμένο! Οι πρυτάνεις, κατά νόμο υπεύθυνοι, "κοιτούν δεξά, κοιτούν ζερβά και τίποτα δεν βλέπουν"! Η κοινωνία χαμηλώνει το βλέμμα και το γόνυ, μην τυχόν και την πάρει καμιά αδέσποτη… μολότωφ! Και κάπως έτσι, η πιο βάναυση πολιτική δολοφονία των τελευταίων δεκαετιών εξακολουθεί να μην έχει κανέναν ένοχο, ούτε καν κατηγορούμενο. Κι όλοι εμείς,  απλοί παρατηρητές, παρακολουθούμε την γαλούχηση και την εκπαίδευση των φονιάδων της επόμενης γενιάς!

Η Marfin δεν ήταν η αρχή της βίας. Ήταν όμως η στιγμή που φάνηκε μέχρι πού μπορεί να φτάσει το μίσος όταν του επιτρέπεις να αυτοπροσδιορίζεται ως "αγώνας" και ως "αντίσταση στο καθεστώς". Για πολλούς, ήταν ένα από τα κορυφαία "αγωνιστικά κατορθώματα της αντίστασης". Και οι "ήρωες της επανάστασης" που το πέτυχαν, έχουν να καυχιόνται πως "είναι λεύτερα πουλιά". Με απλωμένη την αρίδα, στην πλατεία…

Το πράγμα είναι απλό: αν θέλουμε, σαν κοινωνία, να είμαστε στοιχειωδώς έντιμοι, δεν μπορούμε να λέμε μόνο πως "δεν ξεχνάμε". Οφείλουμε να αποδείξουμε έμπρακτα πως δεν ξεχάσαμε πράγματι. Πως; Μα βρίσκοντας έναν τρόπο να προσφέρουμε δικαίωση στους αδικοχαμένους! Κάποιο τρόπο!
Διαφορετικά, ας περιμένουμε καρτερικά την επόμενη δολοφονία! Αυτήν που θύματά της θα είμαστε εμείς οι ίδιοι, τα παιδιά και τα εγγόνια μας!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr