Πως καταντήσαμε έτσι;

Τις τελευταίες μέρες, πάρα πολλοί με έχουν ρωτήσει για ποιόν λόγο είμαι αισιόδοξος, μετά το πρωί της περασμένης Δευτέρας. Στην συντριπτική πλειοψηφία, η συμφωνία που επιτεύχθηκε στις 9 το πρωί μοιάζει με Πύρρειο νίκη. Και όχι άδικα. Η κωλυσιεργία από τον Ιούνιο του 2014 και η ανόητη και αιθεροβατούσα τακτική στην διαπραγμάτευση (ο Θεός να την κάνει) των τελευταίων εξήμισι μηνών, έδωσαν συντριπτικά πλήγματα στην χώρα και την οικονομία της. Διαμόρφωσαν ένα περιβάλλον ερήμου. Αυτό έκανε την όποια συμφωνία, αναπόφευκτα, να είναι απίστευτα επώδυνη. Να το πω απλά, μετά τους τελευταίους έξι μήνες, η σωτηρία της χώρας από τον απόλυτο Αρμαγεδδώνα απαιτούσε να ματώσουμε βαθιά και πολύ, όλοι όσοι διαμένουμε σε αυτήν. Και αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε όλοι. Πρόκειται για γεγονός αδιαμφισβήτητο και αδύνατο να αποφευχθεί.

Η απόφαση της Συνόδου όμως, όσο βαριά και δυσβάσταχτη κι αν είναι, δεν παύει να αποτελεί την μοναδική σανίδα σωτηρίας για την Ελλάδα. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν εκφράζεται ούτε μία λογική εναλλακτική λύση. Ούτε μία τεκμηριωμένη πρόταση που να διασφαλίζει στοιχειωδώς την επιβίωση της χώρας με όρους πραγματικότητας. Με δεδομένο λοιπόν πως η άβυσσος ήταν το μόνο εναλλακτικό σχέδιο απέναντι στην συμφωνία της 13^ης Ιουλίου, θεώρησα πως αυτή η (απολύτως τελευταία) ευκαιρία για την δύσμοιρη Ελλάδα, δεν επιτρεπόταν να περάσει ανεκμετάλλευτη. Πως έπρεπε, όσοι ζούμε στην Ψωροκώσταινα να ξεχάσουμε, επιτέλους, τα όσα μας χωρίζουν και να ενωθούμε, να σηκώσουμε τα μανίκια, να στύψουμε το μυαλό μας και να μεταμορφώσουμε την Ελλάδα σε πραγματική Ευρωπαϊκή χώρα. Πράγμα που εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη (που λέγαμε και στο Γυμνάσιο) για να έχουμε ουσιαστικά αποτελέσματα. Όπως επίσης θεωρώ πως πρόκειται για κάτι απόλυτα εφικτό. Αυτοί είναι οι λόγοι που είμαι αισιόδοξος. Διότι ναι, εξακολουθώ να είμαι!

Από χθες αργά το πρωί όμως, έχω σοβαρότατες αμφιβολίες αν θα μπορέσω να συνεχίσω να αισιοδοξώ. Γιατί; Διότι ξαφνικά ολόκληρη η χώρα μοιάζει να παραδόθηκε σε μια ομαδική παράκρουση. Διαφωνείτε; Διαβάστε παρακάτω και φρίξτε.

Ο πρωθυπουργός, το βράδυ της Τρίτης, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ, ήταν κατηγορηματικός: "Δεν θα λιποτακτήσω. Δεν θα αποφύγω τις ευθύνες μου". Πριν λίγο έγινε γνωστό πως είπε στον επικεφαλής του Ποταμιού ότι η αποψινή ψηφοφορία αποτελεί οιονεί ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνησή του. Δηλαδή; Θα παραιτηθεί αν απωλέσει την δεδηλωμένη; Πως αυτό δεν συνιστά λιποταξία; Πως αποτελεί ανάληψη ευθύνης που αναλογεί;

Το επόμενο επεισόδιο παράνοιας μας έρχεται από τον υπουργό ΠΑΠΕΝ Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο οποίος πρότεινε, άκουσον άκουσον, να γίνει "επαναστατική επιδρομή" στην Τράπεζα της Ελλάδος, να συλληφθεί ο Πρόεδρός της καθηγητής Στουρνάρας και να χρησιμοποιηθεί το απόθεμα του Ιδρύματος για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, μέχρι να εκδοθεί ικανή ποσότητα εθνικού νομίσματος. Πέρα από το καθαρά δικτατορικό της κίνησης, ήθελα να ήξερα, δεν έχει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έναν σοβαρό σύμβουλο να του εξηγήσει τις φοβερές, τρομερές και αποτρόπαιες συνέπειες μιας τέτοιας πράξης; Την αριστερή του υπόσταση δεν την σεβάστηκε, την λογική γιατί την απαρνείται; Ναι ξέρω! "Κύκλοι" του το διέψευσαν. Έλα όμως που, στο site που εκφράζει την Αριστερή Πλατφόρμα, υπάρχει, από την Δευτέρα το μεσημέρι, σχετικό κείμενο! Έχετε ακούσει την παροιμία που λέει "θέλει η... νύφη να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει"; Ε, αυτό!

Όσο για τις συνέπειες αυτές καθαυτές δεν θα επεκταθώ. Όχι διότι δεν τις γνωρίζω (ίσα ίσα). Αλλά επειδή μου προκαλούν απεριόριστη θλίψη. Θα σας δώσω όμως, περιληπτικά, δυο εικόνες να έχετε στο μυαλό σας. Φανταστείτε ξένη στρατιωτική δύναμη σε όλες τις εξόδους της χώρας, να ελέγχει όλα τα χαρτονομίσματα που φεύγουν εκτός Ελλάδος και να σφραγίζει όσα προέρχονται από το πιο πάνω αποθεματικό, σαν πλαστά ή/και άκυρα. Φανταστείτε επίσης τον εαυτό σας (ή όποιον Έλληνα) να τύχει να βρεθεί στο εξωτερικό και, προσπαθώντας να κάνει μια οποιαδήποτε συναλλαγή με μετρητά, να συλλαμβάνεται για παραχάραξη ή για αποδοχή προϊόντων του εγκλήματος της παραχάραξης...

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η πλατεία Συντάγματος καίγεται από επεισόδια με ρίψεις κοκτέιλ Μολότωφ, δακρυγόνων, χημικών και κάψιμο ενός τηλεοπτικού βαν. Την ίδια στιγμή στον ναό της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Κοινοβούλιο, εκτυλίσσεται μία θεατρική παραγωγή 4-5 ωρών για να ψηφιστεί το κρισιμότερο (μέχρι το επόμενο, για να θυμηθώ τον μεγάλο Νικ Γκάλη) νομοσχέδιο στην Ιστορία αυτής της βασανισμένης γης. Την ίδια ώρα που η Γαλλική Βουλή χρειάστηκε μία ώρα για να ψηφίσει, με συντριπτική πλειοψηφία, την ίδια συμφωνία. Δηλαδή αυτοί που θα δώσουν τα χρήματα συμφώνησαν πιο σύντομα, από αυτούς που θα τα πάρουν. Αν αυτό δεν λέγεται κατάντια του αίσχιστου είδους για ένα κράτος, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να λέγεται. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως, είναι πως τα κόκαλα των ηρώων του '21 και του '40, θα τρίζουν ασταμάτητα μέσα στα κιβούρια τους.

Πέτρος Λάζος

petros.lazos@capital.gr

Twitter: @Marketelf