Πώς η αριστερά ερωτεύτηκε το Ισλάμ

Του Κώστα Στούπα 

1) Πώς η αριστερά ερωτεύτηκε το Ισλάμ

Παρατηρώ το πάθος με το οποίο η σύγχρονη αριστερά σε όλο τον κόσμο, συμπαρατάσσεται με τους Παλαιστίνιους μη ορρωδώντας, ούτε στη βαρβαρότητα τρομοκρατικών οργανώσεων όπως η Χαμάς (οι βιασμοί και οι δολοφονίες αμάχων επιβεβαιώνουν τις υποψίες περί συμμορίας), ούτε καν στην αναδυόμενη απειλή του ισλάμ.

Ο έρωτας της σύγχρονης αριστεράς με το ισλάμ είναι μια "παραφύσιν" σχέση. Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Έντουαρντ Μπέρνσταϊν (ο πατέρας της σοσιαλδημοκρατίας) είναι παιδιά του διαφωτισμού όπως ακριβώς και οι φιλελεύθεροι  Άνταμ Σμίθ, Τζων Λόκ και Καρλ Πόπερ.

Καμιά σχέση με την θεοκρατία και τα πολιτισμικά της παράγωγα.

Αποδίδω τη  σχέση της αριστεράς με το ισλάμ στα εξαρτημένα αντανακλαστικά που αποκτήθηκαν κατά  τη δεκαετία του ’60.

Η σχέση π.χ. της ευρωπαϊκής αριστεράς με τους Παλαιστίνιους ξεκινάει από την εποχή του ψυχρού πολέμου, όταν οι Άραβες συνολικότερα, εμπνέονταν από αντιαποικιακά ιδανικά και παρατάσσονταν πίσω από μαρξιστικές και εθνικιστικές οργανώσεις και ηγέτες.

Ήταν η εποχή που των παλαιστινίων ηγούνταν  η Αλ-Φατάχ, ο "Μαύρος Σεπτέμβρης" και η οργάνωση Αμπού Ντιντάλ. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου πολλές από αυτές τις οργανώσεις χειραγωγούνταν από τη Σοβιετική Ένωση και οι δυτικές δημοκρατίες αποτελούσαν συχνά πεδίο για τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα.

Ο χορός των αντιαποικιακών εθνικιστικών επαναστάσεων ξεκίνησε στις  αρχές της δεκαετίας του ’50 με την ανατροπή του βασιλιά Φαρούκ της Αιγύπτου από τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και τον έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ.

Στα τέλη της δεκαετίες του ’60 ο νεαρός αξιωματικός Μουαμάρ Καντάφι ανέτρεψε τον βασιλιά Ιντρίς της Λιβύης και εγκατέστησε ένα αριστερού και εθνικιστικού προσανατολισμού επαναστατικό καθεστώς το οποίο με τον χρόνο εξελίχθηκε σε δικτατορία. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Σαντάμ Χουσεΐν με παρόμοιες αρχές, κατέλαβε την εξουσία στο Ιράκ.

Να υπενθυμίσουμε πως τόσο οι Συνταγματάρχες της Χούντας, όσο και το ΠΑΣΟΚ αργότερα έτρεφαν συμπάθεια για τον αραβικό εθνικισμό και ηγέτες όπως ο Νάσερ, ο Καντάφι και ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Η περίοδος του αριστερού εθνικισμού των Αράβων τους έφερε κοντά λοιπόν με την ευρωπαϊκή αριστερά, η οποία έβλεπε με συμπάθεια την προσπάθεια αναζήτησης και σύνθεσης κάποιας εθνικής ταυτότητας και τον αντιαποικιακό αγώνα.

Μάλιστα πολλά στελέχη ακροαριστερών τρομοκρατικών οργανώσεων της Ευρώπης είχαν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδα στην Παλαιστίνη και άλλες αραβικές χώρες.

Μετά την ανατροπή του Σάχη στο Ιράν και την επιβολή ενός ισλαμικού θεοκρατικού καθεστώτος από τους μουλάδες του Χομεϊνί, παρατηρείται μια ριζική μεταστροφή στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο.

Οι αρχές του κοσμικού αριστερού εθνικισμού υποχωρούν υπό το βάρος της ανάδυσης ενός σκοταδιστικού ισλαμισμού.

Χαρακτηριστικό σημάδι της αλλαγής είναι πως οι γυναίκες της περιοχής από απελευθερωμένες, φοιτήτριες, αντάρτισσες και επιστημόνισσες κλείνονται στο σπίτι και ντύνονται με μαντήλες και μπούργκες. Σταδιακά μετατρέπονται  σε παιδομηχανές και επιστρέφουν σε συνθήκες μεσαίωνα.

Τα παχυλά και άκοπα έσοδα από το πετρέλαιο επέτρεψαν στην ευρύτερη περιοχή του αραβικού κόσμου να απολαύσει μερίδιο από τον σύγχρονο πλούτο των βιομηχανικών επαναστάσεων, χωρίς οι οικονομίες και οι χώρες να χρειαστεί να υιοθετήσουν θεσμούς σύγχρονων κοινωνιών και οικονομιών.

Ο τρόπος που βιοπορίζεται μια κοινωνία και οικονομία καθορίζει τη θέση της γυναίκας και το επίπεδο των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών της.

Τα εξαρτημένα ανακλαστικά της αριστεράς, της συμπάθειας προς τον με αριστερό πρόσημο αραβικό εθνικισμό, έμειναν αμετακίνητα όταν αυτός υποχώρησε και αντικαταστάθηκε από σκοταδιστικό ισλάμ.

Παρότι δεν υπάρχει πλέον ΕΣΣΔ, η ευρωπαϊκή αριστερά και ιδίως η άκρα αριστερά νιώθει μεγαλύτερη συμπάθεια για τη Ρωσία του Πούτιν, το Ιράν και τη Χαμάς παρά για τις ΗΠΑ των δημοκρατών σοσιαλιστών όπως ο Κλίντον, ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν.

Τούτο δεν έχει καμιά ορθολογική βάση. Εξηγείται κυρίως με βάση τα εξαρτημένα ανακλαστικά. Όπως στα σκυλάκια του Παβλόφ έτρεχαν τα σάλια μόλις ακουγόταν ο ήχος του κουδουνιού, έτσι και η αριστερά άκριτα ταυτίζεται με τον μεσαίωνα και τη βαρβαρότητα όταν ακούει τις καμπάνες από τη Ρωσία, τη Λιβύη ή το Ιράν.

Από τη μια πλευρά με τις μειονότητες του Ουράνιου Τόξου και από την άλλη με τους μουλάδες.

Τούτα περικλείουν, όμως, κάποιες αντιφάσεις που χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη για να χωνευτούν.

2) Υιοθεσία ομόφυλων ζευγαριών

κ. Στούπα,

Με αφορμή τα πολύ ωραία και πολύ σωστά που είπε ο κ.Τσαφούλιας στην εκπομπή της κ. Γερμανού, ήθελα να εκφράσω δημοσίως ένα σχόλιο.

Διαφωνώ με την άποψή του περί παιδιών και ομοφυλοφιλίας, γιατί παρόλο που εκφράζει ένα συνεκτικό και καθόλα συνεπές (άρα συζητήσιμο) επιχείρημα, δεν αποφεύγει καμία από τις δύο αδυναμίες της ανθρώπινης λογικής (που δυστυχώς μας κατακυριεύουν και είναι πηγή της αφύσικης κακίας στις κοινωνίες μας).

1. Παραδοξότητα Αυτοαναφοράς: Επειδή το παιδί δεν μπορώ να το ρωτήσω αν με θέλει για πατέρα/μητέρα του και είναι απόφαση κάποιων ενηλίκων το αν θα του δώσουν τη ζωή και τα συνεπακόλουθα (φυσικά) δικαιώματα σ' αυτήν, δεν σημαίνει ότι οι ενήλικες μπορούν και να καθορίσουν και να διαχειριστούν αυτά τα δικαιώματα, με το σκεπτικό ότι το ίδιο δεν μπορεί να τα εκφράσει, διεκδικήσει, υπερασπιστεί. Επειδή του το παραχώρησα δεν μπορώ και να το ορίζω, γιατί παίρνω πίσω την παραχώρηση (αυτοαναφορά). Πρέπει να αποδέχομαι αυτό που η φύση μας ορίζει για  το "δικαίωμα στους γονιούς". Και όλα τα θηλαστικά αποκτούν το δικαίωμα στη ζωή (φυσικό δικαίωμα που δεν μπορώ να το διαχειρίζομαι εγώ που το παραχώρησα) μέσα από την απόφαση ενός αρσενικού και ενός θηλυκού γονέα. Η γονεϊκότητα δεν είναι κοινωνικό δικαίωμα, και δεν ρυθμίζεται από τις (κατασκευασμένες) κοινωνίες και τους νόμους που επιβάλλουν, για την επιθυμητή και υποτιθέμενη αρμονική συνύπαρξη. Πάνω από τους κοινωνικούς νόμους υπάρχουν οι εκάστοτε νόμοι που επιβάλλονται από τη φυσική μας ζωή (παραλληλίστε με τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα και τις "λύσεις" τους) και αυτούς πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη σαν σημεία εκκίνησης (αυταπόδεικτα αξιώματα) κάθε λογικού συνειρμού. Αυτό παλεύει να κατακτά  διαχρονικά η επιστήμη μας μέσω των δυνατοτήτων της λογικής μας..(Παραλληλίστε με την Γεωμετρία του Ευκλείδη. Όσο συνεπής και επαρκής κι αν είναι, εδώ και αιώνες υπάρχει ένας δημιουργικός διάλογος (και όχι επαναπροσδιορισμός τους), για το υπό ποιες φυσικές συνθήκες, είναι και πλήρης, δηλαδή τα αιτήματα/αξιώματα του είναι αυταπόδεικτα)

2. Αυτοαπαλλαγή ευθύνης:  Αποφασίζοντας να παραχωρήσουν το δικαίωμα στη ζωή σε ένα παιδί οι ετερόφυλοι γονείς, αυτομάτως αναλαμβάνουν και την ευθύνη της προστασίας των φυσικών δικαιωμάτων του. Και αν είμαστε ανεπαρκείς, ή το φυσικό γίγνεσθαι καταστρατηγήσει τα δικαιώματα του παιδιού, δεν σημαίνει, ότι μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε το ίδιο το δικαίωμα και συνεπώς την ευθύνη μας, με αιτιολογία ότι όλοι λιγότερο ή περισσότερο είμαστε ανεπαρκείς ή γιατί συμβαίνουν φυσικές ή κοινωνικές 'αστοχίες' και έτσι να απαλλαγούμε από τις συνέπειες  (αυτοαπαλλαγή ευθύνης). Οι κοινωνικοί κανόνες πρέπει να παρεμβαίνουν, όταν εμφανίζονται οι ανεπάρκειες των μελών τους (στην συγκεκριμένη περίπτωση π.χ. χωρισμός, κακοποίηση, κοινωνική ομοφυλοφιλία, κ.λ.π.), οι φυσικές αστοχίες (π.χ. φυσικές καταστροφές, ασθένειες, βιολογική ομοφυλοφιλία κ.λ.π.) και οι κοινωνικές αστοχίες (π.χ. πόλεμος, οικονομική εξαθλίωση, μορφωτική ανεπάρκεια, περιθωριοποίηση ομάδων κ.λ.π.), όχι δικαιολογώντας ή νομιμοποιώντας ή στρογγυλεύοντας τις αστοχίες μέσω του επαναπροσδιορισμού του δικαιώματος (αυτοαπαλλαγή) (Παραλληλίστε με φασισμούς, εθνικισμούς, δικαιωματισμούς, σκοταδισμούς, πολιτικαντισμούς κ.λ.π.) . Το φυσικό δικαίωμα του Homo να παραχωρεί ζωή (εν δυνάμει γονιός) είναι αλληλένδετο με την ευθύνη που προκύπτει από αυτό.

Η υιοθεσία πρέπει να έχει πολύ αυστηρούς κανόνες, ώστε να προστατεύει το παιδί από όλες τις μορφές αστοχίας. Δεν μπορούμε όμως με την ευθύνη της υιοθεσίας να αντικαθιστούμε το εν δυνάμει δικαίωμα της γονεϊκότητας. Δεν μπορούν οι ετερόφυλοι κηδεμόνες να ονομάζονται γονείς ή να τους επιτρέπεται να καλύπτουν  το με οποιοδήποτε τρόπο χαμένο τους δικαίωμα, μέσω της υιοθεσίας. Τα ομόφυλα ζευγάρια αποπέμποντας το εν δυνάμει δικαίωμα τους (και πολύ καλά κάνουν),αποπέμπουν και την ευθύνη που απορρέει από αυτό και  δεν μπορούν να διεκδικούν (πολύ κακώς κάνουν) την ευθύνη της υιοθεσίας.

ΜΠΑΛΟΜΠΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

3) Γιατί πουλάει το ΤΧΣ τράπεζες

Κύριε Στούπα καλημέρα.

Διαβάζω πάντα την άποψη σας, την οποία θεωρώ ορθολογικά δομημένη αλλά υπερβολικά απαισιόδοξη.

Θα ήθελα την άποψη σας γιατί το ΤΧΣ  μετά το χάρισμα των τραπεζών έναντι πινακίου φακής (Τράπεζα Πειραιώς  1 δισ. με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση)  τώρα βιάζεται  να δώσει και το τελευταίο κομμάτι του 27% άν και φαίνεται ότι  στο εγγύς μέλλον η αξία της θα είναι πολλαπλάσια.

Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου κάνει ότι αν δεχτούμε ότι η κυβέρνηση ξεπουλάει, η αντιπολίτευση δεν βγάζει κουβέντα.

Ευχαριστώ 

Π. Βασιλόπουλος

Απάντηση: α) Διεθνώς οι τράπεζες τα τελευταία δυο χρόνια τα πήγαν καλά γιατί η ετεροχρονισμένη αύξηση των επιτοκίων κατάθεσης και δανειοδότησης αύξησαν τα κέρδη τους. Πολλοί αναλυτές τώρα θεωρούν πως η μείωση των επιτοκίων θα έχει την αντίθετη επίδραση.

β) Οι ελληνικές τράπεζες παρά την καλή πορεία και την πρόθεση να μοιράσουν μερίσματα μετά την αποχώρηση του ΤΧΣ, συνεχίζουν να έχουν από τα περίπου 27-28 δισ. ευρω ίδια κεφάλαια τα μισά από αναβαλλόμενη φορολογία. Βέβαια, κάποτε ήταν περί τα 20 και μειώθηκαν. Αυτό παραμένει ένα μεγάλο αγκάθι. Σε κάποια σοβαρή χώρα ίσως δεν θα επιτρεπόταν να διανείμουν μέρισμα.

γ) Πριν από λίγες μέρες διάβασα εδώ στο capital πως υπάρχει το ενδεχόμενο να καταπέσουν κάποιες εγγυήσεις του δημοσίου προς τις εταιρείες στις οποίες οι τράπεζες ξεφόρτωσαν τα κόκκινα δάνεια. Τούτο γιατί οι εταιρείες αυτές δυσκολεύονται να προχωρήσουν στις εκκαθαρίσεις των χαρτοφυλακίων ληξιπρόθεσμων οφειλών που ανέλαβαν γιατί η κατάσταση στη δικαιοσύνη και τη γραφειοκρατία του δημοσίου δεν επιτρέπει να γίνουν πλειστηριασμοί  ή ρυθμίσεις κλπ

δ) Η ελληνική χρηματιστηριακή αγορά και οικονομία είναι περιφερειακές. Αν υπάρξει ύφεση στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ και διόρθωση των αγορών οι περιφερειακές οικονομίες και αγορές πλήττονται περισσότερο. Σε μια ρηχή χρηματιστηριακή αγορά κάποιοι μεγάλοι "παίκτες" θα δυσκολευτούν να βγουν.

ε) Το έξυπνο χρήμα και οι επαγγελματίες είθισται να πωλούν όταν οι προσδοκίες είναι θετικές και δεν υπάρχει κανένα "σύννεφο" στο ορίζοντα.

Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι λόγοι που δεν γνωρίζω. Ελπίζω να σας έδωσα κάποιες λογικές εξηγήσεις.

kostas.stoupas@capital.gr