Του Γιώργου Κράλογλου

Τα δικά της μανίκια θα τα σηκώσει η νέα κυβέρνηση. Δεν γίνεται αλλιώς. Με τα άλλα όμως, που έρχονται στο 2021 και σωστά την ανησυχούν, τι θα κάνει;

Τα βλέπουν στο οικονομικό επιτελείο τα "μανίκια" που έρχονται. Τα αντιλαμβάνονται και στον διάλογο με την αγορά. Και στα "ραβασάκια" που παίρνουν από την Κομισιόν. 

Ωστόσο οι χαρές από τα εμβόλια και τον προγραμματισμό τους (θα συμφωνήσουμε ότι γίνονται με σωστό τρόπο) δεν αρκούν να σκεπάσουν τις "γκρίνιες". Έρχονται από την άλλη εβδομάδα. Και κατά τη γνώμη μας δεν θα σταματήσουν.

"Γκρίνιες" από την αγορά (της αντιπολίτευσης είναι ασήμαντες και χωρίς ουσία). Γκρίνιες, γιατί πολλά από εκείνα που περίμεναν δεν κύλησαν. Τουλάχιστον με την ταχύτητα που έπρεπε. 

Στα ταμεία των επιχειρήσεων δεν έχουν μπει τα "επιστρεπτέα" που περίμεναν. Την ίδια όμως ώρα, μηνύματα από την ΑΑΔΕ και τους άλλους κρατικούς μηχανισμούς ξεκίνησαν, σιγά-σιγά. 

Και οι φόροι ούτε "αρρώστησαν" από την πανδημία ούτε "κόντυναν" από το lockdοwn. 

Η αποκρατικοποίηση, πάει από αναβολή σε αναβολή. Οι δημόσιες επενδύσεις παγωμένες. Τα μεγάλα δημόσια έργα (τα ενεργειακά ανάμεσά τους) μεταφέρονται στο 2023. Σε περίοδο εκλογών. Εκτός αν τα σενάρια για πρόωρες έχουν βάση,  πράγμα όμως που θα κάνει την κατάσταση στην οικονομία ακόμη χειρότερη. 

"Γκρίνιες",  όσο και αν δεν το περιμένεις και από τους,  λιγοστούς ή τελευταίους, που παραμένουν σε προγράμματα επενδύσεων. Σωρεία οι εκκρεμότητες στη δικαιοσύνη από τα "μέτωπα μάχης" των Δήμων ενάντια στις επενδύσεις.

Από την άλλη αναμένεται, χωρίς να φαίνεται και εκεί, η "ανάσταση" της επενδυτικής Ελλάδας,  μέσα και από μεταρρυθμίσεις στη δικαιοσύνη ή το πτωχευτικό, με τη "βίβλο" των 53 υπουργικών αποφάσεων και πράξεων,  που πάει για το καλοκαίρι... καλώς εχόντων των πραγμάτων αν θέλουμε να το δούμε σε πράξη το 2022... 

Με τούτα όμως και με εκείνα ο παρεμβατικός ρόλος της δικαιοσύνης στις επενδύσεις με τη δήθεν εντολή του λαού… κλείνει 46 χρόνια το 2021 και παραμένει ως έχει.

Αγωγές από 2-3 επαγγελματίες οικολόγους "ενοικιασμένους" από οικοπεδοφάγους των περιοχών των επενδύσεων. Γνωστές οι λαϊκές ιστορίες,  χρόνια τώρα, σε Κρήτη, Κέρκυρα, Μύκονο, Βούλα, Ζάκυνθο και σε άπειρες παραλίες που ανήκουν στο κράτος.

Σωστές οι γκρίνιες, που θα φουντώσουν το πρώτο τρίμηνο του 2021, καθώς η κυβέρνηση μπαίνει στο 2021 με τις καλές προϋποθέσεις και με θετικές προοπτικές,  τις οποίες (καλώς ή κακώς θα φανεί...) φρόντισαν να υπογραμμίσουν και να πολλαπλασιάσουν πολλά από τα μέλη του υπουργικού της συμβουλίου. 

Ίσως να το δικαιούται η κυβέρνηση,  μιας και με το καλημέρα της στην εξουσία, το 2019, πέρασε (και περνάει ακόμη) βάσανα. Τον γελοίο σουλτανισμό του Ερντογάν. Τη σκληρή Εποπτεία από τους δανειστές που παρέλαβε (για να έχουν και οι προηγούμενοι να λένε πως μας έβγαλαν από το μνημόνιο). Και την πανδημία με την νέα οικονομική κρίση.

Τα χειρίστηκε άμεσα, και σωστά η κυβέρνηση μιας και έφθασε μέχρι τα εμβόλια. Βαδίζοντας πού όμως; Μόνο στην επιδοματική πολιτική της μεταπολίτευσης,  η οποία στηρίζει κρατικοδιαιτισμό και διαπλοκή. Διαπλοκή σε κάθε είδος, από το προσφερόμενο πελατειακό δυναμικό.

Αλλά το 2021 αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Η Ε.Ε., μετά τον εμβολιασμό, αλλάζει στάση σε υποχωρήσεις ή ανοχές στη διαχείριση της σωτηρίας κρατών μελών με τα 750 δισ., από τα οποία εμείς δικαιούμαστε τα (βέβαια) 32 δισ., συν τα 20 δισ. του ΕΣΠΑ.

Αλλά η Κομισιόν θα μας τα δώσει, όσο έγκαιρα τα χριεαζόμαστε, μόνο αν περάσουμε στα προφορικά (εντός του Ιανουαρίου, σε Βρυξέλλες και Αθήνα) και στα "γραπτά", τη νέα έκθεση αξιολόγησης της πορείας και των προοπτικών της οικονομίας μας (τον Μάρτιο στο Eurogroup) υπό καθεστώς (έχει τη δική του σημασία αυτό) ενισχυμένης Εποπτείας,  όπως συμφωνήσαμε το 2018, για να μας βγάλουν από τα μνημόνια. 

Αν δυσκολευτούμε, λοιπόν, να πάρουμε (την ώρα που τα έχουμε ανάγκη) τα 52 δισ. της Ε.Ε., θα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα μόνο από τον τουρισμό και το συρτάκι-ντανς του 2021; Γιατί το μοντέλο της οικονομίας, που κουβαλάμε (και τη νέα χρονιά), δεν δείχνει (εκτός φόρων βεβαίως) ορίζοντες άλλων πηγών σοβαρών εσόδων, ως το 2030, αν μετρήσουμε την απόσταση που μας χωρίζει με τις δυνάμεις της σημερινής μας οικονομίας...

george.kraloglou@capital.gr