Ο Σινουάρ και η κατά Νετανιάχου "αρχή του τέλους"

Του Κώστα Ράπτη

Ο θάνατος του ηγέτη της Χαμάς και πρωτεργάτη των επιθέσεων της 7ης Οκτωβρίου 2023, Γιάχια Σινουάρ αποτελεί καμπή στην εξέλιξη της σύγκρουσης των τελευταίων δώδεκα μηνών.

Οι ΗΠΑ δεν κρύβουν την αδημονία τους να αποτελέσει ο φόνος του Σινουάρ την ευκαιρία να κηρυχθεί η "ήττα της Χαμάς” και έτσι να προκύψει η κατάπαυση του πυρός για την οποία πιέζουν εδώ και καιρό. Ωστόσο, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου, αν και επιχαίρει για αυτή την επιτυχία των στρατιωτικών του δυνάμεων, εμφανίζεται πολύ πιο επιφυλακτικός: η εξόντωση του Σινουάρ, δηλώνει, δεν είναι το "τέλος” αλλά η "αρχή του τέλους”.

Ο Νετανιάχου γνωρίζει καλύτερα – διότι ένα πρόβλημα με το βάθος του Μεσανατολικού δεν προσωποποιείται, ενώ μία κίνηση "αποκεφαλισμού”, όποια και αν είναι η συμβολική και ουσιαστική σημασία της, δεν σταματά την κίνηση της Ιστορίας. Άλλωστε το παρελθόν, δεδομένης της έφεσης του Ισραήλ στην δολοφονία ηγετών του αντιπάλου, είναι διδακτικό.

Το Ισραήλ είχε επίσης δολοφονήσει τον υπαρχηγό της PLO Αμπού Τζιχάντ το 1988 στην Τύνιδα, τον γενικό γραμματέα της Χεζμπολλάχ, Αμπάς Μουσαβί το 1992 στον νότιο Λίβανο, ενώ το 2004 εξόντωσε στη Γάζα τόσο τον ιδρυτή της Χαμάς σεΐχη Αχμέντ Γιασίν, με ρίψη βόμβας στο αναπηρικό του καροτσάκι, όσο και τον πολιτικό ηγέτη της οργάνωσης Αμπντέλ Αζίζ Ραντίσι. Κανένα από τα κινήματα που στοχοποιήθηκαν κάθε φορά δεν έφυγε από το προσκήνιο λόγω αυτών των πληγμάτων, τα οποία υπάκουαν αποκλειστικά σε βραχυπρόθεσμη λογική (να τονωθεί η εγχώρια κοινή γνώμη, να επηρεασθεί ο εσωτερικός συσχετισμός του αντιπάλου, να αποτραπεί κάποια στροφή επί το μετριοπαθέστερο που θα εξέθετε το Ισραήλ κ.ο.κ.).

Το πιο διδακτικό παράδειγμα είναι και το πιο πρόσφατο, διότι, προτού συμπληρωθεί μήνας από την δολοφονία του γενικού γραμματέα της Χεζμπολλάχ, Χασάν Νασράλλα, η λιβανέζικη σιιτική οργάνωση μοιάζει, όπως βλέπουμε στην καθημερινή ειδησεογραφία, να έχει ξεπεράσει το σοκ και να διατηρεί αλώβητες τις επιχειρησιακές της ικανότητες.

Παραδόξως, μάλιστα, η διαρροή φωτογραφιών και βίντεο από τις τελευταίες στιγμές του Σινουάρ, υπήρξε επικοινωνιακή αστοχία από πλευράς του Ισραήλ. Ο ηγέτης της Χαμάς εμφανίζεται ως ένας απλός πολεμιστής σαν τους άλλους, που μάχεται μέχρι τέλους εις το φως της ημέρας: ούτε ως διάγων πολυτελή βίο στο Κατάρ, όπως άλλα στελέχη, ούτε και ως "φαντομάς” κρυπτόμενος στα τούνελ κάτω από τη Λωρίδα της Γάζας. Οι πληροφορίες ότι όλο αυτό το δωδεκάμηνο κυκλοφορούσε ανοικτά, χωρίς να βρεθεί κάποιος συμπατριώτης του να τον καταδώσει, είναι χαρακτηριστικές. Όπως άλλωστε και ο τρόπος (κάθε άλλο παρά δαιμονοποιητικός) με τον οποίο μνημονεύεται σήμερα στα αραβόφωνα μέσα ενημέρωσης.

Με ή χωρίς τον Σινουάρ, με ή χωρίς την Χαμάς, τα επτά εκατομμύρια Παλαιστινίων δίχως κράτος θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αν κάτι έδειξε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο η φρίκη της 7ης Οκτωβρίου 2023 και των επόμενων δώδεκα μηνών, το Παλαιστινιακό είναι ένα ζήτημα που μπορεί να διαιωνίζεται επιδεινούμενο, αλλά δεν μπορεί να "ενταφιασθεί", δίχως μια δίκαιη επίλυση.

Συνεπώς, η ισραηλινή ηγεσία έχει κατά έναν ιδιόμορφο τρόπο δίκιο μέσα στον κυνισμό της: η "νίκη επί της Χαμάς" είναι αξεχώριστη από την εθνοκάθαρση του πληθυσμού μέσα στον οποίο αυτή κινείται σαν το ψάρι μέσα στο νερό.