Της Judy Dempsey
Ό,τι κι αν λένε οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι γι' αυτό, η νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας (ΕΣΑ) του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ είναι καλά νέα για την Ευρώπη. Η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζουν πλέον πόσο άσχημα τους βλέπει αυτή η αμερικανική κυβέρνηση και δεν μπορούν να συνεχίσουν να υποκρίνονται το αντίθετο.
Η ΕΣΑ δεν αφορά αξίες. Δεν αφορά την υποστήριξη της δημοκρατίας. Δεν αφορά την υπεράσπιση αρχών που οι Ευρωπαίοι θεωρούσαν δεδομένο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αφορά την προβολή ισχύος που θα πρέπει να αντανακλά τα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα. Τελεία.
Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, αυτός ο ορισμός της δύναμης βασίζεται σε μια συναλλακτική προϋπόθεση που θα πρέπει να ωφελεί τους Αμερικανούς και τα αυταρχικά καθεστώτα. Για τα τελευταία, ο όρος "συναλλαγή" έχει αποκτήσει μια νέα σημασία: παράδοση αγαθών και σταθερότητας – όχι ανθρωπίνων δικαιωμάτων (και συχνά επιστρατευτικών διαμαρτυριών), που είναι ευρωπαϊκό κριτήριο. Όπως αναφέρει η ΕΣΑ: "Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα δώσουν προτεραιότητα στην εμπορική διπλωματία."
Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι οι χώρες της Μέσης Ανατολής και αλλού μπορούν να ακολουθούν τις δικές τους παραδόσεις, θρησκείες και πολιτισμούς εφόσον δεν απειλούν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως αναφέρει η ΕΣΑ: "Το κλειδί για επιτυχείς σχέσεις με τη Μέση Ανατολή είναι να αποδεχτούμε την περιοχή, τους ηγέτες της και τα έθνη της όπως είναι, ενώ συνεργαζόμαστε σε τομείς κοινών συμφερόντων."
Αυτό δεν είναι κακό νέο ούτε για την Ταϊβάν, που είναι γνώστης της τεχνολογίας και παραμένει απαραίτητη για τις αμερικανικές εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης, αλλά είναι ευάλωτη στις στρατιωτικές επιδείξεις δυνάμεων από την Κίνα. "Η αποτροπή μιας σύγκρουσης για την Ταϊβάν, ιδανικά διατηρώντας στρατιωτική υπεροχή, είναι προτεραιότητα", δηλώνει η ΕΣΑ. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν υποστηρίζουν καμία μονομερή αλλαγή του status quo στο Στενό της Ταϊβάν."
Είναι διαφορετικό θέμα για την Ευρώπη, την σύμμαχο των ΗΠΑ μετά το 1945 και την ραχοκοκαλιά του Δυτικού συνασπισμού κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Το σχετικό κομμάτι της ΕΣΑ για την Ευρώπη είναι αμείλικτο.
Η στρατηγική δηλώνει ξεκάθαρα την έλλειψη ενδιαφέροντος των Ηνωμένων Πολιτειών για το ΝΑΤΟ, το οποίο λέει ότι δεν είναι μια "διαρκώς διευρυνόμενη συμμαχία", μια δήλωση που θα ευχαριστήσει τη Ρωσία – η οποία αντιτίθεται σθεναρά στην περαιτέρω επέκταση – και θα απογοητεύσει την Ουκρανία και άλλες φιλοδοξούσες χώρες.
Η ΕΣΑ καλεί την Ευρώπη να αναλάβει "πρωτεύουσα ευθύνη για την άμυνά της, χωρίς να κυριαρχείται από οποιαδήποτε εχθρική δύναμη." Αυτή η πιθανή εχθρική δύναμη δεν κατονομάζεται.
Η πρόθεση να αποσυρθούν οι δεσμεύσεις στο ΝΑΤΟ επιβεβαιώνει μια πρόσφατη αναφορά για συνάντηση στο Πεντάγωνο, στην οποία Αμερικανοί αξιωματούχοι υποτίθεται ότι είπαν στους Ευρωπαίους ότι πρέπει να αναλάβουν την πλειοψηφία των συμβατικών αμυντικών δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ, από την πληροφόρηση έως τους πυραύλους, έως το 2027. Το σχέδιο να απαλλαγούν από ευθύνες στην Ευρώπη αναμφίβολα θα αντανακλαστεί στην επερχόμενη Εθνική Στρατηγική Άμυνας, την οποία περιέγραψε ο Υπουργός Πολέμου Πιτ Χέγκσεθ σε πρόσφατη ομιλία του.
Η ΕΣΑ κατηγορεί τους Ευρωπαίους για "έλλειψη αυτοπεποίθησης" απέναντι στη Ρωσία. Οι ευρωπαϊκοί σύμμαχοι, δηλώνει, "διαθέτουν σημαντικό πλεονέκτημα σκληρής δύναμης έναντι της Ρωσίας σχεδόν με κάθε κριτήριο, εκτός από τα πυρηνικά όπλα", ακόμα κι αν "πολλοί Ευρωπαίοι θεωρούν τη Ρωσία υπαρξιακή απειλή". Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να βοηθήσουν να "επανακτηθεί η στρατηγική σταθερότητα σε όλη την ευρασιατική ηπειρωτική μάζα."
Και αυτό είναι που ενοχλεί την Ευρώπη. Η στρατηγική δηλώνει ότι είναι "βασικό συμφέρον" των Ηνωμένων Πολιτειών να "επανεκτιμηθεί η στρατηγική σταθερότητα με τη Ρωσία, καθώς και να ενεργοποιηθεί η μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ουκρανίας για να επιβιώσει ως βιώσιμο κράτος." Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι δεν είναι πεπεισμένοι για την ειλικρίνεια αυτής της πρότασης, ούτε υποστηρίζουν τις σιωπηρές προσκλήσεις για μια πανευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας που περιλαμβάνει τη Ρωσία. Το βλέπουν αυτό ως μια μακροχρόνια φιλοδοξία του Κρεμλίνου να αποσπάσει την Ευρώπη από την Ουάσινγκτον και να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ.
Η στρατηγική αποκαλύπτει μια εμμονή με την πολιτική ταυτότητας, πλαισιωμένη στη γλώσσα του ακροδεξιού πολιτισμικού λόγου που τώρα μοιράζεται ένα μεγάλο μέρος της κυβέρνησης Τραμπ. Είναι περισσότερο από πιθανό, λέει, "ότι μέσα σε λίγες δεκαετίες το αργότερο, ορισμένα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θα αποτελούνται κατά πλειοψηφία από μη Ευρωπαίους." Αυτό σημαίνει μη λευκούς ή μια ταυτότητα που δεν είναι συμβατή με την Ευρώπη;
Το έγγραφο όντως υπερασπίζεται την Ευρώπη – απλώς όχι το είδος της φιλελεύθερης, πολυπολιτισμικής Ευρώπης, που εξακολουθεί να προωθείται από το μεγαλύτερο μέρος της ΕΕ. Οι Αμερικανοί, ωστόσο, "θέλουν η Ευρώπη να παραμείνει Ευρωπαϊκή, να ξαναβρεί την πολιτισμική της αυτοπεποίθηση και να εγκαταλείψει την αποτυχημένη εστίασή της στην κανονιστική ασφυξία." Με ανταγωνιστική γλώσσα, η στρατηγική συνεχίζει καταδικάζοντας "τις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων υπερεθνικών φορέων που υπονομεύουν την πολιτική ελευθερία και την κυριαρχία, τις πολιτικές μετανάστευσης που μεταμορφώνουν την ήπειρο και δημιουργούν διαμάχες, τη λογοκρισία της ελεύθερης έκφρασης και την καταστολή της πολιτικής αντιπολίτευσης, τις καταρρέουσες γεννήσεις και την απώλεια εθνικών ταυτοτήτων και αυτοπεποίθησης."
Ναι, η Ευρώπη στερείται αυτοπεποίθησης. Ναι, στερείται μιας ασφαλιστικής και στρατηγικής προοπτικής. Ναι, για πολύ καιρό βασίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως εγγυήτρια ασφάλειας. Ναι, απέτυχε να ακούσει τα παράπονα της ακροδεξιάς. Ωστόσο, η ηγεσία της στους θεσμούς και τα κράτη μέλη δεν θα κάνει το άλμα για να αντιμετωπίσει αυτά τα σοβαρά ζητήματα που αντικατοπτρίζουν την μεταπολεμική εποχή. Αυτές οι αδυναμίες αποδυναμώνουν την Ευρώπη ως αξιόπιστο παγκόσμιο παίκτη. Αυτό κάνει την κριτική της ΕΣΑ μια ρητορική άσκηση.
Σε αυτό το πλαίσιο αδυναμίας, δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο Τραμπ και ιδιαίτερα ο αντιπρόεδρός του, Τζ Ντι Βανς, είναι αποφασισμένοι να αποδυναμώσουν περαιτέρω την Ευρώπη. Αυτή η κυβέρνηση βλέπει την Ευρώπη ως απειλή, αν όχι ως ανταγωνιστή, όσο ανίκανη κι αν είναι αυτή. Η περιφρόνηση του Βανς για το δημοκρατικό σύστημα και τις αξίες της Ευρώπης, σε συνδυασμό με τη δημόσια υποστήριξή του για ακροδεξιά κινήματα, απειλούν με αμερικανική παρέμβαση που υπονομεύει την ουσία του Δυτικού συνασπισμού. Αυτό είναι το μήνυμα στο οποίο η Ευρώπη δεν έχει άλλη επιλογή από να απαντήσει.
Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.
Επιμέλεια - Απόδοση: Νικόλας Σαπουντζόγλου
Η Πολωνία τώρα παλεύει με διπλωματική παραγκώνιση, που πηγάζει από εσωτερικές διαμάχες και κόπωση του πολέμου.
Μια πρόκληση προς ολόκληρο το υπερπροεδρικό σύστημα εξουσίας στην Ουκρανία.
Η στρατιωτική κινητικότητα στην Ευρώπη παραμένει εμφανώς ελλιπής. Αυτό συμβαίνει παρά το σχεδόν δεκαετές έργο των Ευρωπαίων για τη βελτίωση της μετακίνησης στρατιωτικού προσωπικού, υλικού και...
Τον τελευταίο χρόνο, οι μέσες ετήσιες βροχοπτώσεις της χώρας έχουν πέσει 45% κάτω από το φυσιολογικό, και δεκαεννέα από τις τριάντα μία επαρχίες της βρίσκονται σε σοβαρή ξηρασία.
Ο όγκος των παγωμένων ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων μπορεί να φαίνεται ασήμαντος σε σύγκριση με τα κυρίαρχα αποθεματικά της Ρωσίας, αλλά αυτές είναι οι αποταμιεύσεις εκατομμυρίων ανθρώπων
Ο Λευκός Οίκος θέλει να εκμεταλλευτεί τα αυξανόμενα προβλήματα του Κιέβου —εντός και εκτός πεδίου μάχης— για να επιβάλει μια ειρηνευτική συμφωνία πιο ευνοϊκή για τη Ρωσία.
Ο πόλεμος θα τελειώσει μόνο εάν η αδυναμία αναγκάσει είτε τον έναν, είτε και τους δύο μαχόμενους, να αλλάξουν θέση. Σε κάθε περίπτωση η αδυναμία της Ευρώπης έχει εκτεθεί οδυνηρά.
Οι εικασίες πολλαπλασιάζονται ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική βία για να επιτύχουν αλλαγή καθεστώτος στη Βενεζουέλα. Η μοίρα της χώρας μπορεί να εξαρτηθεί από το ποια φατρία...
Αφού η Ρωσία αρνήθηκε να επέμβει όταν το Ιράν βομβαρδίστηκε από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούνιο, πολλοί περίμεναν ότι οι σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Τεχεράνης θα ψυχραίνονταν ξανά, μετά...
Καθώς η κυβέρνηση διστάζει να συλλέξει τα όπλα της οργάνωσης, μια διαδικασία συνταγματικής μεταρρύθμισης μπορεί να είναι αναπόφευκτη.
Η φήμη του Ζελένσκι στην Ευρώπη υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα μέσα σε ένα κύμα δυτικών δημοσιεύσεων για την ουκρανική διαφθορά.
