Το ντέρμπι Ανδρουλάκη με Τσίπρα

Του Μανόλη Καψή

Έχει δίκιο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Η χώρα κινδυνεύει να γίνει "μη διακυβερνήσιμη". Δεν χρειάζεται να είσαι ο Δημήτρης Μαύρος για να καταλάβεις τι βγάζουν οι δημοσκοπήσεις και πόσο δύσκολο είναι να αποκτήσει ο Μητσοτάκης αυτοδυναμία. Το "πράγμα βρωμάει" που λένε, ακόμα και αν είσαι μεταξύ εκείνων, όπως εγώ, που περιμένεις την προεκλογική περίοδο για να τσεκάρεις τα νούμερα.

Και δεν ξέρω αν υπολόγιζε στη βοήθεια Κασσελάκη ο πρωθυπουργός, τώρα τον ξεμπρόστιασε κι αυτόν ο στιχουργός ότι ονειρεύεται υπουργιλίκια και συνεργασίες με τον ταξικό εχθρό, τελείωσαν και τα χρήματα λένε οι κακές γλώσσες, έφυγε και ο Μιχελογιαννάκης από το κόμμα- που όπως και να το κάνεις αποτελούσε μια επένδυση και ένα asset- πάει και το Κίνημα Δημοκρατίας, αυτοδιαλύεται. Η Τζάκρη είναι απαρηγόρητη και με το δίκιο της. Σε όλους όμως θα μας λείψει ο Στέφανος. Η Τζάκρη αποκλείεται (να μας λείψει). Ασε που κάπου θα βρει αποκούμπι.

Ποιος μένει; Μένει το ΠΑΣΟΚ, που όμως δεν συνεργάζεται με κανέναν και πάντως όχι με τη "επάρατο δεξιά" που έλεγαν οι πρόγονοι του Νίκου Ανδρουλάκη, και στην Κρήτη αυτά τα προγονικά τα σεβόμαστε εσαεί. Και όχι μόνο δεν συνεργάζεται με τη δεξιά, αλλά ο εξ αριστερών του Νίκου Ανδρουλάκη Χάρης Δούκας, Δήμαρχος Αθηναίων στον ελεύθερο χρόνο του, θέλει να περάσει αυτό το Οχι από Συνέδριο. Όχι ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον πρόεδρό του ο Χάρης Δούκας, αλλοίμονο, αλλά να, οι άνθρωποι όπως και οι πρόεδροι έρχονται και παρέρχονται (το πιάσατε υποθέτω το υπονοούμενο του Χάρη…), ενώ τα γραπτά μένουν. Ακούς εκεί συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία!! Να κολλήσουμε τίποτα;

Έχει δίκιο ο Ευάγγελος Βενιζέλος, Η χώρα κινδυνεύει να γίνει μη διακυβερνήσιμη, αλλά δεν φταίει γι΄αυτό, ούτε η κρίση νομιμοποίησης των δημοκρατικών θεσμών που σχολιάζει ο πρώην αντιπρόεδρος καρφώνοντας τον Μητσοτάκη- και που συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, και έχει να κάνει με την κρίση νομιμοποίησης του μοντέλου της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας-  ούτε οι δημοσκοπήσεις, που τη μία θα είναι έτσι και την άλλη αλλιώς. Ασε που το τοπίο είναι ακόμα ασαφές. Να, εκεί που διάφοροι πόνταραν στο κόμμα Σαμαρά για να τελειώνουμε με τον Μητσοτάκη, το σχέδιο μοιάζει να υποχωρεί. Η Καρυστιανού δεν κρατιέται, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ετοιμάζεται- αν και την άδειασαν οι άλλοι συγγενείς. Δεν ξεκινάει καλά, όποια και να είναι η άποψη της γερόντισσας. Ο Τσίπρας θέλει σίγουρα, αλλά ίσως ψάχνει το πότε θα φτιάξει το δικό του κόμμα. Θα ρωτήσει και τον γέροντα Μαραντζίδη.

Η χώρα κινδυνεύει να γίνει "μη διακυβερνήσιμη" και γι΄αυτό φταίνε οι αντιλήψεις μας (και) για την πολιτική. Φταίει αυτή η αντίληψη μηδενικού αθροίσματος που έχουμε για τον πολιτικό ανταγωνισμό- ό,τι κερδίζω εγώ, το χάνεις απαραίτητα εσύ- που δεν αφήνει περιθώρια για αναζήτηση λύσεων αμοιβαίου οφέλους,  φταίει μια παράδοση φανατισμού και πόλωσης, που αντιλαμβάνεται τη συνεργασία και τον συμβιβασμό ως προδοσία. Αυτή την ιστορία διηγείται άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας στην Ιθάκη, έστω και αν δεν μπορεί- γιατί δεν τον συμφέρει- να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα.

Ότι δηλαδή η χώρα πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά, το γεγονός ότι το πολιτικό της σύστημα δεν μπόρεσε να συμφωνήσει στα αυτονόητα- και αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας πουλάγανε παραμύθια για άλλες πολιτικές και άλλες θάλασσες…- μια συμφωνία για τα απαραίτητα ώστε να υλοποιηθούν γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις και να πάρει τέλος το μαρτύριο των μνημονίων. Σε αντίθεση με ότι έγινε στις άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία, που κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμφώνησαν με την τρόικα σε ένα πρόγραμμα, και βγήκαν από την επιτροπεία πολλά χρόνια πριν από την Ελλάδα.

Η χώρα κινδυνεύει να γίνει μη διακυβερνήσιμη γιατί κανείς, κανένα κόμμα, δεν θέλει να συνεργαστεί με κανέναν. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε 10 και βάλε κόμματα στην αντιπολίτευση- όλων των ειδών τα κόμματα, από οπαδούς του Πούτιν και υποστηρικτές του εισαγγελικού αυταρχισμού, μέχρι κόμματα ομολογίες πίστεως, vintage κομμουνισμού ή κόμματα αντιμεταναστευτικά- αλλά κανένα κόμμα δεν υποκρίνεται έστω, ότι διαθέτει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ή ότι θα μπορούσε να αποτελέσει τον μικρότερο εταίρο σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Ολοι θέλουν να εκφράσουν τον θυμό του εκλογικού σώματος.

Ξαναγυρίζουμε έτσι στο ΠΑΣΟΚ, το μόνο κόμμα που διαθέτει κυβερνητικό πρόγραμμα και έχει επιδιώξεις κυβερνησιμότητας. Μόνο που κανένας δεν πιστεύει ότι θα κερδίσει τις εκλογές, γιατί πολύ απλά κανένας δεν πιστεύει ότι θα καλύψει τις 15 μονάδες διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Αν μπορούσε ο Νίκος Ανδρουλάκης θα το είχε ήδη κάνει.

Την ίδια στιγμή, αποκλείει κάθε συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία και επενδύει σε μια υστερική αντιπολίτευση, που ενίοτε μοιάζει με το ύφος της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Αδυνατεί έτσι να υποδεχθεί τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που έχουν απογοητευθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επενδύει αντίθετα στους αριστερούς ψηφοφόρους, που ελπίζει να τους επαναπατρίσει από τον διαλυμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που ακριβώς αυτό το κοινό θέλει να προσελκύσει και ο Αλέξης Τσίπρας, που όμως και πιο χαρισματικός είναι από τον κ. Ανδρουλάκη, και διαθέτει περισσότερο εχέγγυα κυβερνησιμότητας, αφού υπήρξε ήδη πρωθυπουργός. Η μάχη θα έχει έναν νικητή και έναν οριστικά χαμένο και θα επαναδιαμορφώσει το πολιτικό τοπίο. Στη μάχη αυτή, η ιδεολογική καθαρότητα, η αντιδεξιά ταυτότητα θα είναι ένα κρίσιμο επιχείρημα. Συνεπώς, όποιος και να κερδίσει, το πρόβλημα κυβερνησιμότητας παραμένει.