Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Του Θάνου Τζήμερου

Η απάντηση είναι μονολεκτική: ο τραμπούκος. Ο κάθε τραμπούκος. Ο κυβερνητικός τραμπούκος, όταν διώχνει από το γραφείο της την Τυχεροπούλου. Ο αντιπολιτευόμενος τραμπούκος όταν "ακυρώνει τον νόμο στο πεζοδρόμιο" με "λαϊκούς αγώνες". Ο συνδικαλιστής τραμπούκος που παραλύει τη χώρα επειδή διαφωνεί με τον X,Ψ,Ζ νόμο και περιφρουρεί την απεργία, δηλαδή δέρνει όσους θέλουν να παν στη δουλειά τους. Ο αναρχικός τραμπούκος που βανδαλίζει, πυρπολεί και στοχοποιεί. Ο μαθητής τραμπούκος που από καταληψίας μπορεί να γίνει και πρωθυπουργός. Ο φοιτητής τραμπούκος που έχει κάνει χαμαιτυπείο τον χώρο που του πληρώνεις για να σπουδάσει. Ο καθηγητής τραμπούκος που καλλιεργεί φυτώριο τραμπούκων και λέει πως στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά. Ο αγρότης τραμπούκος που κλείνει δρόμους και μπλοκάρει τελωνεία. Ο ναυτεργάτης τραμπούκος που εμποδίζει πλοία να αποπλεύσουν. Ο στειλιαροφόρος τραμπούκος που προκαλεί έμφραγμα στην πόλη, 5 φορές τη μέρα (1700 διαδηλώσεις έχουν γίνει φέτος στο κέντρο της Αθήνας). Ο εφοριακός, τελωνειακός κλ.π. τραμπούκος, που αν δεν του δώσεις τη μίζα του απειλεί να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Ο διαδικτυακός τραμπούκος που βρίζει, συκοφαντεί και απειλεί. Ο οικολόγος τραμπούκος που καίει μηχανήματα και καταστρέφει εγκαταστάσεις. Ο δημοσιογράφος τραμπούκος, στον δρόμο που χάραξε ο Τράγκας. Ο μηντιάρχης τραμπούκος που εκβιάζει για να πάρει το ο-μερτικό του. Ο μετανάστης τραμπούκος που μπούκαρε στο σπίτι σου για σου πει ότι τον ενοχλεί ο τρόπος που ζεις. Ο τραμπούκος της διπλανής πόρτας που μπορεί να κάνει την καθημερινότητά σου κόλαση, αλλά τον ανέχεσαι επειδή το να πας στα δικαστήρια είναι μεγαλύτερη κόλαση. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Φτιασιδωμένη Τραμπουκοκρατία. Αφήνω απ’ έξω τον τραμπούκο του οργανωμένου εγκλήματος, συνήθως με υψηλά "κονέ", που λυμαίνεται μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας, διότι αυτός, τουλάχιστον, παραδέχεται ότι είναι τραμπούκος. 

Πώς φτάσαμε εδώ; Από την κυρίαρχη αντίληψη πως ο νόμος δεν εφαρμόζεται αν δεν περάσει από πολιτικό φίλτρο. Πως ο εισαγγελέας δεν ασκεί δίωξη αν δεν του δώσει πράσινο φως η κυβέρνηση. Πως αν ξεδιπλώσεις κομματική, συνδικαλιστική ή, γενικώς και αορίστως, σημαία "κοινωνικών αγώνων", δεν σε ακουμπάει κανένας. Έχουμε εθισθεί τόσο πολύ σ’ αυτή την κρατική δυστοπία, που τη θεωρούμε κανονικότητα. Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις. Θα περιοριστώ σε δύο, που είναι και επίκαιρες: τα μπλόκα των αγροτών και την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ.

Από τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το κλείσιμο των δρόμων έγινε επαναστατικό φολκλόρ, η συνδικαλιστική μας ατραξιόν. Ο Μέγας Εκμαυλιστής φρόντισε να του προσφέρει και θεωρητική κάλυψη, από ένα μπαλκόνι της Κοζάνης, το 1989: "καμμία δύναμη, κανένας θεσμός, μόνον ο λαός σε αυτήν την χώρα κυβερνά και καθορίζει την πορεία της προς το μέλλον". Όλες τις χώρες οι λαοί τις κυβερνούν, αλλά μέσα από τους θεσμούς τους. Βεβαίως πάντα υπήρχαν στην Ελλάδα και εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, αλλά περιοριζόντουσαν στην ελίτ. Ο Αντρέας κοινωνικοποίησε, εκτός από τη διαφθορά, και τα παράκεντρα εξουσίας. Δηλώνεις "προοδευτικός"; Παρανομείς ασύστολα και οι θεσμοί σε καμαρώνουν. Άλλωστε, ήδη οι πρασινοφρουροί είχαν αλώσει τη Δημόσια Διοίκηση και οι συνδικαλιστές έκαναν κουμάντο, βουλιάζοντας στα χρέη, τις κρατικοποιημένες επιχειρήσεις. Τότε ήταν που πρωτοεμφανίστηκαν τα μπλόκα και οι λαϊκές επιτροπές, ως καινοφανείς επαναστατικοί θεσμοί. Την προφανή αυτή ανομία υιοθέτησε έκτοτε σύμπας ο πολιτικός κόσμος, φυσικά και ο κυβερνητικός, καθώς οι εκάστοτε "μπλοκάρχες" ήταν στελέχη όλων των κομμάτων, από το ΚΚΕ μέχρι τη ΝΔ, εν αγαστή συμπνοία. Τα σουβλάκια στον κόμβο της Βιοκαρπέτ έστελναν την τσίκνα τους στον διακομματικό θεό του κρατικού κορβανά κι αυτός έκανε το θαύμα του. Όμως, ποιο δομικό πρόβλημα της αγροτικής παραγωγής λύθηκε μετά από 40 χρόνια στα μπλόκα; Κανένα. Διότι το ζητούμενο δεν ήταν η λύση των προβλημάτων αλλά η εξασφάλιση των επιδομάτων. Εν τη παλάμη και ούτω αποχωρήσωμεν. 

Μα, δεν είναι δίκαια τα αιτήματα των αγροτών; Θα σας απαντήσω όταν τα μάθω. Διότι μέχρι στιγμής ούτε για το τι θέλουν δεν μπορούν να συνεννοηθούν, και κάθε μπλόκο ζητάει τα δικά του. Προφανώς είναι δίκαιο το να μην πληρώσουν οι τίμιοι αγρότες τη λαμογιά με τα υπεράκτια βοσκοτόπια, αλλά αυτό το αναγνωρίζει ήδη, έχοντας τη φωλιά της λερωμένη, και η κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα αιτήματα ποια είναι; Όμως, πάει πολύ να καμώνονται τις παρθένες οι εκπρόσωποι ενός χώρου στον οποίο η διαφθορά ήταν ο κανόνας και η τιμιότητα η εξαίρεση. Υπήρξε ποτέ καμμιά εξέγερση για το πλιάτσικο στους γεωργικούς συνεταιρισμούς; Για τα μουσκεμένα βαμπάκια; Για τα ανύπαρκτα κοπάδια και τις φανταστικές καλλιέργειες; Βλέπεις, κλέβαμε τους κουτόφραγκους τότε. Τώρα που μάς έστειλαν την εισαγγελέα τους, ξαφνικά ανακαλύψαμε τις Φεράρι. Τις Καγιέν που έχουν πλημμυρίσει τον κάμπο, τα μπουζουξίδικα με τα βουνά από σπασμένα πιάτα και τα παρακείμενα διαβαλκανικά ευαγή ιδρύματα εκτόνωσης της λίμπιντο, όλα με λεφτά των επιδοτήσεων, δεν τα είχαμε πάρει χαμπάρι; Να ρωτήσω και τι ψήφιζαν οι εξεγερμένοι αγρότες, αυτά τα χρόνια της διαφθοράς και της παρακμής;

Για το πώς βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας, υποβαθμίζοντας το ελληνικό προϊόν στις διεθνείς αγορές και επιβαρύνοντάς το με αχρείαστο κόστος μεσαζόντων στις ελληνικές, έχουν γραφτεί τόμοι. Δεν θα σας κουράσω αναλύοντάς τα, απλώς τα αναφέρω ακροθιγώς για να μην τα ξεχνάμε: μικρός, οικογενειακός, κατακερματισμένος κλήρος (κάτω από 50 στρέμματα, με Μ.Ο. στην Ε.Ε. τα 170) που δεν προσφέρει οικονομίες κλίμακας, χαμηλή παραγωγικότητα ανά στρέμμα (μέχρι και 80% κάτω από τις χώρες της Ε.Ε.), αδυναμία για αξιοποίηση της τεχνολογίας και για υιοθέτηση προηγμένων συστημάτων καλλιέργειας, αγρότες ηλικιωμένοι, χαμηλής μόρφωσης και κατάρτισης, επιμονή σε παραδοσιακές αλλά ασύμφορες καλλιέργειες, έλλειψη τυποποίησης & branding, εξαγωγές χύμα προϊόντων που οι άλλοι τα μοσχοπουλούν τυποποιημένα ως δικά τους, αδυναμία συνεργασίας ανάμεσα στους αγρότες, ανύπαρκτο marketing, πλήθος από αναποτελεσματικούς, χρεοκοπημένους και κομματοκρατούμενους συνεταιρισμούς, ανακριβή "υπερφορτωμένα" μητρώα με κατά φαντασίαν αγρότες, στη λογική "δωσ’ και μένα μπάρμπα", πλασματικές δηλώσεις καλλιεργειών, κρατικοί γεωπόνοι του γραφείου που συντάσσουν έγγραφα επιδοτήσεων αντί να είναι στο χωράφι και να καθοδηγούν τον παραγωγό. Όλα αυτά οδηγούν το ελληνικό αγροτικό εισόδημα να προέρχεται κατά 50%-60% από επιδοτήσεις, ενώ π.χ. του Δανού οι επιδοτήσεις είναι κάτω από 20%. Όμως το 90% της κτηνοτροφικής παραγωγής της Δανίας το διαχειρίζονται συνεταιρισμοί με παγκόσμια προβολή. Πώς τα κατάφεραν; Ποια νομοθεσία ρυθμίζει το καθεστώς των αγροτικών συνεταιρισμών εκεί; 

Καμμία! Δεν υπάρχει τέτοιος νόμος. Και γιατί να υπάρχει; Γιατί το κράτος να ασχοληθεί με το πώς θα συνεταιρίζονται ιδιώτες; Οι γεωργικοί συνεταιρισμοί διέπονται από το γενικό εταιρικό δίκαιο, όπως όλες οι εταιρείες. Όμως οι Δανοί, από τη δεκαετία του 1880 δημιούργησαν κουλτούρα συνεργασιών, για να έχουν τον έλεγχο των προϊόντων τους από το χωράφι μέχρι το ράφι. Εμείς ακόμα να ξεκολλήσουμε από την ποδιά του κράτους – πατερούλη. Δεν θέλουμε να καταλάβουμε πως όταν το κράτος αναλαμβάνει υπό την προστασία του μια επαγγελματική ομάδα την οδηγεί, μαθηματικά, στον αφανισμό. Δημιουργεί ένα πελατειακό οικοσύστημα με τρεις ομάδες άνομων συμφερόντων: την κυβερνητική που ψαρεύει ψήφους, τη γραφειοκρατική που βασίζει την ύπαρξή της στη διαιώνιση του προβλήματος και τη συντεχνιακή που ασκεί πολιτική πίεση. Με τα προβλήματα δεν ασχολείται κανείς. Οι Δανοί αγρότες (και οι Ολλανδοί, Γερμανοί, Ιάπωνες, Αμερικανοί, Καναδοί, Ισραηλινοί, Νεοζηλανδοί…) αποφάσισαν να τα λύσουν μόνοι τους. Κουβέντιασαν, συμφώνησαν, έβαλαν ρεφενέ, προσέλαβαν συμβούλους, οργανώθηκαν, αναπτύχθηκαν, καθιερώθηκαν, πλούτισαν. Με τις αρχές της εταιρικής διακυβέρνησης, με διαφάνεια, αξιοκρατία, τεχνολογία, μακριά από κόμματα και με τον συνεταιριστή ως μέτοχο. Εμείς σε όλα έχουμε την ίδια απάντηση από το ’81: μπλόκο. Μπλόκο στην ανάπτυξη, μπλόκο στον εκσυγχρονισμό, μπλόκο στην εξωστρέφεια, μπλόκο στη λογική, μπλόκο στην Εθνική Οδό, δηλαδή μπλόκο και στη νομιμότητα.

Ναι, και στην Ελλάδα υπάρχουν αγρότες και κτηνοτρόφοι καινοτόμοι, εξωστρεφείς, που ψάχνονται, που φροντίζουν να εκσυγχρονίζουν τον εαυτό τους και τις καλλιέργειές τους, που χρησιμοποιούν προηγμένη τεχνολογία παράγοντας ποιοτικό προϊόν, με υψηλή προστιθέμενη αξία. Όσους ξέρω, έχουν για τα μπλόκα και τις επιδοτήσεις την ίδια άποψη: αυτά κατέστρεψαν τη γεωργία. Αλλά δυστυχώς είναι μειονότητα. Τον τόνο δίνουν οι… επαναστάτες του "Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά!" που μόλις τα τσέπωναν, σχόλαγε η επανάσταση. Του χρόνου πάλι. Είναι το πιο συστημικό σενάριο της μεταπολίτευσης. Και μάλιστα, συχνά παιζόταν σε συνεννόηση με την εξουσία, καθώς οι αγροτοπατέρες μπλοκάρχες ήταν συνδικαλιστές του κυβερνώντος κόμματος. "Παιδιά, επειδή αν σας δώσω τα λεφτά που ζητάτε θα έχω αντιδράσεις από τους άλλους (κάθε πρωτοκλασάτο κομματικό στέλεχος είχε τις δικές του "προστατευόμενες" συντεχνίες και τα λεφτά δεν έφταναν για όλους), κάν’ τε μας ένα τζαρτζάρισμα στα μπλόκα, για να μην μου φέρουν αντιρρήσεις" έλεγε ο κομματικός αγροτάρχης.

Μπλόκο ίσον τραμπουκισμός. Όταν θέλω να πάω στη δουλειά μου και εμφανίζεται κάποιος μπροστά μου λέγοντας "κάνε πίσω, γιατί έτσι γουστάρω" είναι τραμπούκος, τέλος. Δεν πα’ να ’ναι κι ο Πάπας. Δεν πα’ να ’χει τα πιο δίκαια αιτήματα του κόσμου. Και άλλοι έχουν αιτήματα, και άλλες επαγγελματικές κατηγορίες χτυπάει η κυβερνητική ανικανότητα και η ληστρική φοροεπιδρομή. Δεν πήγαν όμως να μπλοκάρουν το τρακτέρ του Μήτσου, εμποδίζοντάς τον να πάει στο χωράφι. Αν έχει άχτι ο Μήτσος τον Μητσοτάκη και τον Τσιάρα, να πάει να μπλοκάρει τα γραφεία ή τα σπίτια τους. Κι αυτό παράνομο είναι, αλλά τουλάχιστον κίνητρο και δράση θα έχουν μια αιτιώδη συνάφεια. Το να μπλοκάρεται ολόκληρη η Επικράτεια και να ταλαιπωρούνται εκατομμύρια πολίτες, με σημαντικές επιπτώσεις και στην ασφάλεια της χώρας δεν λέγεται διαμαρτυρία. Λέγεται παρακώλυση συγκοινωνιών και είναι σοβαρότατο ποινικό αδίκημα, που τιμωρείται με 3 χρόνια φυλακή.

Το απίστευτο, το ανήκουστο, το εξωφρενικό για δυτικό κράτος είναι πως όλοι οι θεσμοί αντιμετωπίζουν την παρακώλυση συγκοινωνιών, δηλαδή, να το ξαναπώ, το καραμπινάτο ποινικό αδίκημα, σαν να είναι ένα είδος πολιτιστικών εκδηλώσεων. Τα ΜΜΕ ανακοινώνουν "δελτίο μπλόκων", χαλαρά, όπως για τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία. Οι πολιτικοί πηγαίνουν στα μπλόκα, πίνουν τσίπουρα, χαριεντίζονται και κάνουν δηλώσεις στα κανάλια. Οι αντιπολιτευόμενοι ζητούν ικανοποίηση των αιτημάτων "εδώ και τώρα" - τι τους κοστίζει, άλλωστε. Οι κυβερνητικοί έχουν εφεύρει μια νέα εκδοχή του Κράτους Δικαίου. Λέει, για παράδειγμα, ο Υπουργός Προστασίας του Τραμπούκου: "Το δικαίωμα της κάθε κοινωνικής ομάδας να διαδηλώνει είναι αυτονόητο και συνταγματικό". Να διαδηλώνει, όχι να μπλοκάρει δρόμους! Και, μάλιστα, να διαδηλώνει, τηρώντας τον νόμο για τις υπαίθριες δημόσιες συναθροίσεις, που η ΝΔ ψήφισε αλλά ουδέποτε εφάρμοσε! "Οι διαδηλώσεις τους είναι μαζικές", συμπληρώνει. Γιατί είναι μαζικές; 365.000  τρακτέρ υπάρχουν στη χώρα. Πόσα είναι στα μπλόκα; Το 1%, άντε το 2%. Το υπόλοιπο 98% δεν είναι! Αλλά και περισσότεροι να ήταν, εξαρτάται η τήρηση του νόμου από τον αριθμό των παρανομούντων; Αν δηλαδή στην Αττική Οδό υπήρχαν πολλές Lotus να τρέχουν με 210 χλμ./ώ., θα βάζαμε όριο ταχύτητας τα 250; Και συνεχίζει το ρεσιτάλ παράνοιας: "Είναι κλειστές οι Εθνικές Οδοί αλλά υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι." Ήγουν, αφού μπορείτε μέσα από το επαρχιακό δίκτυο να πάτε στον προορισμό σας, όλα καλώς καμωμένα. Χαλάλι η ταλαιπωρία, οι ατελείωτες ώρες στο τιμόνι, η διπλή βενζίνη, η πτήση που χάθηκε, η δουλειά που δεν έγινε. Κι αν κλείσουν και οι επαρχιακοί, θα πηγαίνετε μέσα από τα χωράφια. Τι το πήρατε το SUV με τετρακίνηση; 

Έβαλε όμως καινούργια κόκκινη γραμμή: στα τελωνεία! "Όταν πας και καταλαμβάνεις ένα τελωνείο, που είναι η είσοδος-έξοδος της χώρας, τότε τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά και κοστίζουν πάρα πολύ."  Δηλαδή, μόνο όταν μπλοκάρεται το τελωνείο υπάρχει παρανομία; Πάτε καλά, εκεί στην κυβέρνηση; Φέρτε τότε ένα νομοσχέδιο που να καταργεί την "παρακώλυση συγκοινωνιών", να την αντικαθιστά με την "παρακώλυση τελωνείων" και να ορίζει τους όρους με τους οποίους εσύ, εγώ ή ο Μήτσος με το τρακτέρ μπορούμε να μπλοκάρουμε έναν δρόμο νόμιμα. Να το έχουν υπόψη και όσοι οδηγούν στη ΛΕΑ. Διότι πώς γίνεται, όταν έχεις μπει, έστω για ένα λεπτό, σε μία λωρίδα που ούτε καν την μπλοκάρεις, να τρως (πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μου) 200 ευρώ πρόστιμο και να σου παίρνουν άδεια, δίπλωμα και πινακίδες για 2 μήνες, αλλά όταν μπλοκάρεις όλες τις λωρίδες, επί μέρες, να μην τρέχει τίποτε; Φαντάζεστε να πει ο οδηγός της ΛΕΑ, ξετυλίγοντας μια κόκκινη σημαία, "είμαι εδώ γιατί έχω το τάδε λαϊκό αίτημα";

Λέει κι άλλα απίστευτα, αναφερόμενος στην Αστυνομία, ο πολιτικός της προϊστάμενος: "Όχι άσκηση βίας. Η βία δεν έχει θέση στη Δημοκρατία μας". Το μπλόκο δεν είναι βία; Το "δεν περνάει ούτε κουνούπι" των αγροτοπατέρων δεν είναι βία; Η καταστροφή της πλευρικής περίφραξης της εθνικής για να περάσουν τα τρακτέρ δεν είναι βία; (Είναι και αδίκημα: φθορά δημόσιας περιουσίας.) Αυτά πώς έχουν θέση; Κι όταν κάποιος επιμένει να παρανομεί, πώς θα αποκατασταθεί η τάξη, αν όχι με βία από τον μόνο θεσμό που δικαιούται να την ασκεί νόμιμα, δηλαδή την αστυνομία; "Είμαστε στη λογική της συνεννόησης και της συνδιαλλαγής" διαβεβαιώνει ο ψοφοδεής υπουργούτσικος. Είσαστε. Οι άλλοι είναι; Ελπίζω να μην επεκταθεί το "δόγμα Χρυσοχοΐδη" στις ληστείες και στους βιασμούς.

Μαθαίνουμε επίσης ότι ο πρωθυπουργός, που σε άλλες περιπτώσεις δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν ξέρει, εδώ παρακολουθεί τα τεκταινόμενα "εκ του σύνεγγυς". Δηλαδή, από πόσο κοντά; Τόσο που να διακρίνει ότι παρακωλύονται οι συγκοινωνίες; Ή το τοπίο στην (πολιτική του) ομίχλη είναι θολό; Ας του εξηγήσει κάποιος ότι είναι επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας, όχι της παρακολουθητικής. Τέτοιος θεσμός, ευτυχώς, ακόμα δεν υπάρχει. (Βέβαια, στην Ελλάδα, ποτέ δεν ξέρεις…) Ας του θυμίσει πως όταν ζητούσε την ψήφο μας, το 2019 "για να μπει τέλος στην ανομία", δεν μας διευκρίνισε ότι 6 χρόνια μετά απλώς θα την παρακολουθούσε - και όχι μόνο των μπλόκων. Ας ξαναδιαβάσει όσα είχε πει στις 30/12/2019 στους νέους της ομάδας ΔΙΑΣ για τις πολλές εκφάνσεις της ανομίας: "Η κλεψιά βαφτίζεται απαλλοτρίωση, η καταπάτηση ξένης περιουσίας κατάληψη, και ο τραμπουκισμός αντίσταση στο κράτος". Για να καταλήξει στην εντολή που έπρεπε να εφαρμόσουν οι ειδικοί φρουροί: "Μηδενική ανοχή στην παρανομία". Συνάδει αυτή η θέση με τη σημερινή εικόνα της μπλοκαρισμένης χώρας; Θα μου πεις, με τι μούτρα να επιβάλει τον νόμο στα μπλόκα, όταν έκανε τα στραβά μάτια στη φαραωνική παρανομία του ΟΠΕΚΕΠΕ που εξύφαιναν επί χρόνια οι στενοί του συνεργάτες, για να δρέπει τους εκλογικούς καρπούς της… 

Πάμε, τώρα, σε κάποιους άλλους που έχουν μπερδέψει τον ρόλο τους και νομίζουν ότι δεν είναι υπάλληλοι, αλλά νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία ταυτόχρονα: την Ομοσπονδία Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΟΔΠΤΕ). Με προεδρίνα στέλεχος του ΚΚΕ, οι συνδικαλιστές έκριναν ότι ο νόμος για τη διαγραφή των αιώνιων φοιτητών είναι… αντιλαϊκός! Και αποφάσισαν να μην τον εφαρμόσουν, με απεργία – αποχή. Έτσι γουστάρουν, τι δεν καταλαβαίνεις; Καμαρώστε σκεπτικό: "Η κυβέρνηση με κάθε τρόπο αποδεικνύει την επιμονή της να περάσει την αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική της. Λες και είναι έγκλημα να είμαστε στο πλευρό των φοιτητών, λες και είναι έγκλημα να θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας και όχι να βγάζουμε τη βρωμοδουλειά της κυβέρνησης. Λες και είναι έγκλημα να αποφασίζουμε συλλογικά για το πώς θα αγωνιστούμε! Δεν φοβόμαστε και συνεχίζουμε στο δρόμο που χαράξαμε."

Ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά αυτό. Ποια δουλειά κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι; Είναι εκτελεστές της θέλησης του Kράτους. Δεν το λέω εγώ, το λέει το Σύνταγμα (άρθρο 103). Και από ποιες αρχές πρέπει να διέπεται η συμπεριφορά τους, ώστε να εκτελούν τη θέληση του κράτους; Να φυλάττουν πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνουν τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντα τους. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο ίδιος ο δημόσιος υπάλληλος όταν προσλαμβάνεται και δίνει τον προβλεπόμενο όρκο (Κώδικας Δημοσίων Υπαλλήλων, άρθρο 19). Κι επειδή αυτή η δέσμευση δεν είναι έπεα πτερόεντα, αλλά το υπόβαθρο της επαγγελματικής ιδιότητας του δημοσίου υπαλλήλου, η ορκωμοσία βεβαιώνεται με πρωτόκολλο, που χρονολογείται και υπογράφεται από τον ορκιζόμενο και το όργανο ενώπιον του οποίου ορκίζεται.

Πιάνει λοιπόν δουλειά ο δημόσιος υπάλληλος και το Κράτος του λέει: "κάνε αυτό". Τι πρέπει να κάνει ο δημόσιος υπάλληλος; Αυτό. Αν πει "δεν το κάνω, διότι εγώ, προσωπικώς, δεν συμφωνώ", τι διέπραξε; Παράβαση του όρκου που έδωσε. Είναι το βαρύτερο πειθαρχικό παράπτωμα. Συνιστά ευθεία άρνηση του Συντάγματος. Διαρρηγνύει τον πυρήνα της σχέσης Κράτους – δημοσίου υπαλλήλου και καταργεί την ίδια του την ιδιότητα. Πώς είσαι εκτελεστής της θέλησης του Κράτους όταν αρνείσαι να την εκτελέσεις; Τι προβλέπει, λοιπόν, η νομοθεσία όταν ο δημόσιος υπάλληλος διαπράττει βαρύ πειθαρχικό παράπτωμα; Απόλυση. 

Ναι, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση ο προϊστάμενος ή η υπηρεσία του, να δώσουν στον δημόσιο υπάλληλο μια παράνομη εντολή που να του δημιουργήσει καθεστώς σύγκρουσης καθηκόντων; Υπάρχει. Αλλά κι αυτό το έχει προβλέψει ο Κώδικας. Ο υπάλληλος, για εντολή που ο Κώδικας χαρακτηρίζει "προδήλως αντισυνταγματική ή παράνομη" μπορεί να εκθέσει τις αντιρρήσεις του γραπτώς στον προϊστάμενο του προϊσταμένου που τον διέταξε. Αν όμως, μετά από αυτό, η εντολή δεν αρθεί, είναι υποχρεωμένος να την εκτελέσει, ακόμα κι αν τη θεωρεί "βρωμοδουλειά". Έτσι και ο υπάλληλος προστατεύεται από ποινικές ευθύνες, αν, ας πούμε, ο προϊστάμενος του πει να εγκρίνει υπεράκτια βοσκοτόπια, αλλά και η λειτουργία του Δημοσίου προφυλάσσεται από αυτόκλητους συνταγματολόγους του καφενέ, που θα λένε συνέχεια, αυτοβούλως ή με κομματική υποκίνηση: "δεν εφαρμόζω αυτόν τον νόμο διότι τον θεωρώ αντισυνταγματικό". 

Τι θα πρέπει επομένως να συμβεί στους υπαλλήλους της ΟΔΠΤΕ που δεν εφαρμόζουν τον νόμο; Απόλυση! Χθες! Με πρόστιμο που μπορεί να φτάσει τις 100.000 ευρώ, όπως προβλέπει ο Κώδικας για βαρύ πειθαρχικό παράπτωμα, και επιπλέον αγωγή για τη ζημιά που υπέστη το Δημόσιο από την μη τέλεση των καθηκόντων των υπαλλήλων – τραμπούκων. Συνέβη ποτέ αυτό; Ουδέποτε, όποιος και να "κυβέρνησε". Είναι κυβερνήσιμη μια χώρα όταν ο οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος μπορεί να πει "δεν εφαρμόζω τον νόμο γιατί δεν γουστάρω", και αντί η εκτελεστική εξουσία να τον πετάξει έξω κλωτσηδόν, να τον θωρεί ακίνητη; Ή, στη… σκληρότερη περίπτωση, να τον παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς; 

Μ΄ αυτές τις αντιλήψεις θα απομείνουμε μια περίεργη κοινότητα παρανοϊκών στα νότια Βαλκάνια, που ο ένας θα μπλοκάρει τον άλλον, και δεν θα υπάρχει κανένας απ’ έξω να μας παρακολουθεί… εκ του σύνεγγυς. Γιατί όλες οι χώρες, ακόμα κι αυτές που κάποτε ήταν σοσιαλιστικά ανέκδοτα, μόνιμα μπλοκαρισμένες στον κόμβο των Σοβιέτ, μας έχουν προσπεράσει απ’ τον παράδρομο και οσονούπω θα τις βλέπουμε με κιάλια.

* Ο Θάνος Τζήμερος είναι επιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος της "Δημιουργίας Ξανά"