Η Ιθάκη και οι αριστεροί μνηστήρες της εξουσίας

Του Θάνου Τζήμερου

Τ’ είναι αυτό που το λένε "Αριστερά"; Τ’ είναι αυτό; Τ’ είναι αυτό; Που κρυφά τις καρδιές οδηγεί κι όποιος το ’χασε (μαζί με την εξουσία) το νοσταλγεί; Ποτέ, ποτέ κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα! 

Όσο κι αν ψάξετε, σε δηλώσεις, ομιλίες, άρθρα, βιβλία πολιτικών και "θεωρητικών" της Αριστεράς, δεν θα βρείτε ούτε μία συγκεκριμένη απάντηση. Θα χορτάσετε όμως μεταφορικά σχήματα, λογοτεχνικές περικοκλάδες, ποιητικές έννοιες και υψιπετείς επαναστατικές διακηρύξεις, τίγκα στο συναίσθημα, με τα οποία οι ταγοί της προσπαθούν να περιγράψουν κάτι που δεν ξέρουν ούτε και οι ίδιοι.

Το ΠΑΣΟΚ, που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί "τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, την σοσιαλδημοκρατία, την ανανεωτική δημοκρατική αριστερά, τον πολιτικό φιλελευθερισμό, την πολιτική οικολογία και το προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κέντρο" (έννοιες που επίσης κανένας δεν ξέρει τι σημαίνουν) προσδιορίζει τις θεμελιώδεις αρχές του: "αλληλεγγύη, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, αξιοκρατία, διαφάνεια, κοινωνικό κράτος". Υπάρχει κάποιος που να μην συμφωνεί; Όμως, όταν λέει "κοινωνικό κράτος", τι εννοεί; Το να δανείζεται αφειδώς, φεσώνοντας τις επόμενες γενιές, για να μοιράζει μισθούς, επιδόματα και συντάξεις; Ποιο ποσοστό του ΑΕΠ θα κατευθύνεται στο κοινωνικό κράτος και τι θα χρηματοδοτεί; Σύνταξη 35χρονης μητέρας ανηλίκου με 15 έτη εργασίας; Παροχές με τη σέσουλα στους γνωστούς "ευπαθείς και ευάλωτους" κυνηγούς χαλκού; Συντάξεις αντιστασιακών; Λούφα συνδικαλιστών; Κι όταν λέει "αξιοκρατία" πώς την φαντάζεται; Ας πούμε, οι ακατάλληλοι εκπαιδευτικοί θα απολύονται ή θα επιμορφώνονται, εσαεί;

Ευτυχώς τα πράγματα τα… ξεκαθαρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο site του οποίου διαβάζουμε: "Η έννοια "Αριστερά” είναι από μόνη της μια σύνθετη έννοια που μπορεί να λάβει κατά το δοκούν διαφορετικές ερμηνείες και ορισμούς. Ερμηνείες που μπορεί να αναιρούνται. Ερμηνείες που μπορεί να αλληλοαποκλείονται. Όταν μάλιστα στην έννοια "Αριστερά” προστίθεται και ο όρος "εξουσία”, εκεί το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Η σχέση Αριστεράς και εξουσίας είναι μια σχέση που αποτελεί διαχρονικά αντικείμενο μελέτης και ανάλυσης. Η συζήτηση για το εν λόγω θέμα βέβαια αναβαθμίστηκε έντονα με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση. Οι διάφορες απόψεις και προσεγγίσεις που τίθενται είναι αντιπαραθετικές και κάποιες φορές αλληλοαποκλείονται." Απλό ήταν, τελικά, αλλά έπρεπε κάποιος να το εξηγήσει! Κι επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, οι σχετικές προσεγγίσεις, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την εξουσία (και περισσότερο όταν την έχασε) δεν κατέληξαν σε κοινό τόπο, ας δούμε πώς φαντάζονται την αριστερά τα κομματίδια που προέκυψαν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.

Η "Νέα Αριστερά" εξηγεί γιατί είναι "Νέα" και τι διαφορετικό έχει από την παλιά, που εκπροσωπεί προφανώς ο "παλιός" ΣΥΡΙΖΑ: "Η Αριστερά του 21ου αιώνα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Αν θέλει να είναι κοινωνικά χρήσιμη, οφείλει να αναδεικνύει πάντοτε τις ιστορικές της παρακαταθήκες, τους σκληρούς κοινωνικούς, δημοκρατικούς και αντιφασιστικούς της αγώνες και ταυτόχρονα να αποτινάξει τον απόηχο από τις ήττες και τις ματαιώσεις του 20ου αιώνα, να ανανεώσει το λόγο και τη δράση της, να μιλήσει για τα σύγχρονα προβλήματα με τρόπο πειστικό και πρωτότυπο. Η αναγέννησή της δεν μπορεί να στηρίζεται στην αναβίωση του παλιού. Οφείλει να αλλάξει η ίδια. Αυτό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Αλλά είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να εμπνεύσει μια νέα εποχή κοινωνικής αυτοπεποίθησης και λαϊκού ενθουσιασμού. Να ξαναβρεί τη δύναμή της και τη ψυχή της ως δύναμη αντικαπιταλιστική, αντινεοφιλελεύθερη και διεθνιστική, ως δύναμη ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Μέσα από  την ταξική πάλη, τους δημοκρατικούς, αντιιμπεριαλιστικούς, αντιφασιστικούς αγώνες, τις βαθιές τομές και ρήξεις στην κοινωνία και στο κράτος, σε μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση για την ανθρωπότητα."

Πολύ φρέσκα ακούγονται αυτά για την "ταξική πάλη", την "αντικαπιταλιστική διεθνιστική δύναμη" και τους "αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες", ομολογουμένως. Φως φανάρι ότι τα μέλη της "Νέας Αριστεράς" κατάφεραν και άλλαξαν οι ίδιοι, παρότι ήταν δύσκολη υπόθεση. Αλλά ποια θα είναι αυτή η "ριζικά διαφορετική κατεύθυνση για την ανθρωπότητα"; Δεν το διευκρινίζουν. Ούτε το αν η ανθρωπότητα έχει αναθέσει στον Χαρίτση, την Πέρκα και τον Σακελλαρίδη τον ρόλο των παγκόσμιων καθοδηγητών. 

Το "Κίνημα Δημοκρατίας" είναι λιγότερο οιστρήλατο. Προσπαθεί να φανεί τεχνοκρατικό. Αφού κάνει μια σειρά διαπιστώσεων για τα ελληνικά και τα διεθνή προβλήματα, έρχεται και η ώρα των λύσεων. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι: "Στα απομεινάρια ενός παλιού κοινωνικού κράτους, χτίζουμε το νέο κοινωνικό κράτος πρόνοιας. Αυτό έρχεται να συμπεριλάβει και την πρόσβαση σε σημαντικά αγαθά όπως το νερό, η ενέργεια, η στέγαση. (…) Όλοι οι πολίτες, χωρίς καμία εξαίρεση, θα έχουν πλήρη πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες δημόσιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και φροντίδας. Από την πρόληψη μέχρι τη νοσηλεία και την αποθεραπεία. Το ΕΣΥ που δημιουργήθηκε από την πρώτη προοδευτική κυβέρνηση στην Ελλάδα πριν από 40 χρόνια, καταρρέει ηθελημένα, με κυβερνητικό σχέδιο. Η ανόρθωση της Δημόσιας Υγείας είναι ο πρώτος στόχος διακυβέρνησης. Η γενναία χρηματοδότησή της είναι η πρώτη κοινωνική μας προτεραιότητα."

Πώς το κοινωνικό κράτος "έρχεται να συμπεριλάβει" την ενέργεια και τη στέγαση; Με δωρεάν ρεύμα και αέριο; Με δωρεάν σπίτια; Και τι σπίτια; Γκαρσονιέρες ή του επιπέδου του ενδιαιτήματος του προεδρικού ζεύγους στο Κολωνάκι; Με επιδοτήσεις στους καταναλωτές; Σε όλους; Σε κάποιους; Σε ποιους; Και σε ποιο ύψος θα φτάσει η γενναία χρηματοδότηση της Δημόσιας Υγείας; Με χρήματα που θα προκύψουν από νέους φόρους; Αν, ναι, από ποιους; Με χρήματα που θα περικοπούν από άλλες κρατικές δαπάνες; Αν ναι, από ποιες; Βεβαίως ο πολίτης δεν χρειάζεται να κουράζεται με τέτοιες επουσιώδεις λεπτομέρειες. Διότι το Κίνημα τον διαβεβαιώνει για το ποιος είναι ο στόχος του και "δεσμεύεται" να τον πετύχει: "Η εξάλειψη της φτώχειας. Με δουλειά για όλους, στέγη για όλους, αξιοπρέπεια για όλους στην Ελλάδα." "Wow!” που θα λέγαν και στο Αμέρικα.

Για το ΜΕΡΑ25, Αριστερά ίσον "κάνω ό,τι γουστάρω". Το Μανιφέστο του παιγνιώδους διαπραγματευτή του μνημονίου, την εποχή που "θα μας παρακαλούσαν να μας δανείσουν" σφύζει από επαναστατική τεστοστερόνη. Αισθάνεσαι ότι ο συντάκτης του μόλις χθες κατέβηκε από τους Κορυσχάδες, και αντικρύζει τον πραγματικό κόσμο με την περιφρόνηση των Γιαπωνέζων στρατιωτών που δεν είχαν μάθει ότι τέλειωσε ο Β’ΠΠ και πολεμούσαν, πιστοί στον αυτοκράτορα, 30 χρόνια μετά. Καλεί σε πανστρατιά όλους τους ακροαριστερούς για να συμπήξουν "Μέτωπο Αντροπής της Χρεοδουλοπαροικίας" https://mera25.gr/manifesto/. Προφανώς "Ανατροπής" ήθελε να γράψει, αλλά όταν είσαι πολύ φουριόζος να ξεκινήσεις την επανάσταση, δεν χάνεις χρόνο διορθώνοντας κείμενα. Ευπρόσδεκτοι και ακροδεξιοί, διότι πώς αλλιώς να ερμηνεύσεις το "Η απόδραση από τη Χρεοδουλοπαροικία απαιτεί τη δημιουργία μετώπου ενεργών πολιτών και κινήσεων προερχόμενων από διαφορετικές (και ίσως συγκρουόμενες) ιδεολογικές αφετηρίες.";

Και γιατί δεν έκανε την "Αντροπή" ο ροκ σταρ όταν γύριζε σαν λέτσος στην Ευρώπη προκαλώντας θυμηδία και εισπράττοντας χλεύη; Δεν πειράζει, τα λάθη είναι για να μαθαίνουμε. Έτσι, τώρα, αν αναλάβει στα στιβαρά του χέρια τη διακυβέρνηση της χώρας, μας προειδοποιεί ότι: "Το 2015 δεν θα επαναληφθεί. Οι ΕΠΤΑ ΤΟΜΕΣ θα εφαρμοστούν άνευ διαπραγμάτευσης. Κι όταν αρχίσουν να έρχονται κατά ριπάς εντολές κι απειλές από Βρυξέλλες-Βερολίνο-Φραγκφούρτη, η απάντηση που θα λάβουν θα είναι η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ." Wow, again. Και υπεύθυνη και ανυπακοή! Όπως όταν έκλεισαν οι τράπεζες και ήρθε το τρίτο μνημόνιο. Αυτός την ανυπακοή, εσύ κι εγώ την ευθύνη. Και τον λογαριασμό, στο τέλος. Επιβεβαιώνοντας τον ορισμό της παράνοιας, το πρόγραμμα του αν(α)τροπέως προτείνει τον ίδιο εκβιασμό στους εταίρους, αυτόν που δεν έπιασε το 2015: "Η χώρα θα διατηρηθεί έτσι εντός της ευρωζώνης για όσο χρειάζεται έως ότου η "επίσημη" Ευρώπη επιλέξει μεταξύ: (α) του τεράστιου κόστους του Grexit ή (β) την αποδοχή των ΕΠΤΑ ΤΟΜΩΝ…" Κι αν δεν επιλέξει και πει "μας έχετε πρήξει, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, κόψτε τον λαιμό σας"; Ίσως εκεί χρειαστούμε και όγδοη τομή.

Την ίδια επαναστατική αντίληψη έχει και η πάλαι ποτέ πρόεδρος (ή μήπως προέδρισσα;) της Βουλής για το αριστερό καραβάκι της. Παλεύει μόνη (με λίγη οικογενειακή βοήθεια από τον Διαμαντή) εναντίον όλων, για το καλό της ανθρωπότητας. Δεν σας κουράζω με τα πεδία αυτής της πάλης, είναι σεντόνι ολόκληρο, ούτε ο συγχωρεμένος ο Χόγκαν να το έγραφε. Παθαίνεις θλάση και μόνο διαβάζοντάς το. Άλλωστε, αρκεί η διαβεβαίωση της πληθωρικής καπετάνισσας: "Παλεύουμε συνολικά για όλα εκείνα που μας ανήκουν ως περιεχόμενο της ζωής και του μέλλοντός μας, για όλα εκείνα που ένα σύστημα μηχανισμών πασχίζει να μας πείσει ότι "δεν αλλάζουν" κι ότι "δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε". Παλεύουμε έχοντας συνείδηση ότι όλα αυτά θα αλλάξουν, μόνον αν παλέψουμε πολύ, πολλές και πολλοί." Και η κατακλείδα: "Για την αλληλεγγύη των λαών και των κοινωνιών, ως βασικό στοιχείο ευημερίας της ανθρωπότητας." Βουρ, λοιπόν, στο ταπί της ανθρωπότητας, παλαιστές μου, ταπί και ψύχραιμοι. Βέβαια, τη σωτηρία της ανθρωπότητας την έχουν καπαρώσει ο Χαρίτσης με την Πέρκα, αλλά ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά οι αριστεροί θα συνεργαστούν, κι ίσως αναθέσουν στον Μπιμπίλα να εκφωνήσει το νέο "Πανανθρώπινο Αριστερό Μανιφέστο". 

Για τα υπόλοιπα αποκόμματα, ΛΑΕ, λ-μ, μ-λ, ΑΡΙΣ, ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ νΚΑ, και καμμιά εκατοστή ακόμα, που το καθένα εκπροσωπεί τον πούρο σοσιαλισμό, τον απαλλαγμένο από λικβινταριστικές, ρεβιζιονιστικές και οπορτουνιστικές επιρροές, δεν μπορώ να σας πω, διότι δεν γνωρίζω. Θα μπορούσε ενδεχομένως να μας διαφωτίσει, ως ειδικός γκρουπουσκουλολόγος, ο γιατρός του Νοσοκομείου της Νίκαιας, αλλά δεν ευκαιρεί, καθότι το πρόγραμμά του είναι πολύ βεβαρημένο: τουιτάρει. 

Ποια πράγματα θα αλλάξουν και, κυρίως, ποια μορφή θα έχουν μετά την αλλαγή; Εδώ, οι επαναστάτες της αριστεράς είναι απολύτως εχέμυθοι. Πάλευε και μη ερεύνα. Άλλωστε, γιατί να ρωτάμε; Μπορεί όπου εφαρμόστηκε η αριστερή συνταγή να άφησε σκόνη και θρύψαλα, αλλά ο Γιάνης, η Ζωή, ο Στέφανος και τ’ άλλα παιδιά ξέρουν γιατί απέτυχαν ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο, διδάχθηκαν από τις αστοχίες και τα πισωγυρίσματα, και αυτή τη φορά θα εφαρμόσουν τον σοσιαλισμό γκαραντί. Μπορεί να συμβουλευτούν και την πασιονάρια της Εκάλης, του σωστού μαρξισμού, του αμόλυντου, του ορθόδοξου.

Κι ενώ όλοι αυτοί, ως μνηστήρες της εξουσίας ξεκοκκαλίζουν την κρατική επιχορήγηση και απολαμβάνουν το προνόμιο να υπόσχεσαι τα πάντα και να μην έχεις ευθύνη για τίποτε, σκάει μύτη, στο λιμάνι της Ιθάκης, η θαλαμηγός του Άρχοντα! Ο Άρχοντας των Νταουλιών επιστρέφει! Αυτή τη φορά δεν είναι αραχτός με το πούρο στη swim platform, όπως την ωραία εποχή που χαλάρωνε, γιατί είχε κουραστεί πολύ να κοιτάει την πυρκαγιά στο Μάτι. Είναι μπροστά, στην πλώρη, αγκαλιάζοντας το όραμα της εξουσίας, σαν τον Ντι Κάπριο στον Τιτανικό. 

Είναι και ριμπρανταρισμένος! Πώς ακριβώς, κανένας δεν κατάλαβε. Τι έχει αλλάξει δηλαδή στο προϊόν; Αλλά στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, ειδικά αν σε δηλώσουν συγκεκριμένα μηντιοεπιχειρηματικά συμφέροντα. Είναι και αναβαπτισμένος στην κολυμβήθρα της συλλογικής μας αμνησίας, και με το συγχωροχάρτι της ΝΔ, που αντί να τον στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο, τον έχει 6 χρόνια στα ώπα-ώπα, όλο αβροφροσύνες και χαμόγελα. Τον στήριξε μάλιστα για τη θέση του Προέδρου της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δυτικά Βαλκάνια. Βλέπεις, εμπιστεύθηκε την πείρα, την 17ωρη διαπραγματευτική του αντοχή και τα αδήριτα πολιτικά του όπλα: τα νταούλια των αγορών και το κρώξιμο "γκόου μπακ". Μ΄ αυτά θα λυθούν τα προβλήματα των Δυτικών Βαλκανίων, και δη το εισβολικό που είναι το σημαντικότερο. Ενώ ο ανθυποψήφιός του, ο Ούγγρος Zsolt Nemeth, δεν έκανε για τη δουλειά και μαυρίστηκε από τη ΝΔ, διότι είναι κοντά στον Όρμπαν, αυτόν που εφαρμόζει τη φασιστική, ρατσιστική, ακροδεξιά, μισάνθρωπη πολιτική "δεν δεχόμαστε εισβολείς μουσουλμάνους" και κατάντησε τη χώρα του ένα τόσο βαρετό μέρος για να ζει κανείς: χωρίς ούτε έναν βομβιστή αυτοκτονίας, ούτε ένα τρελό φορτηγό να πέφτει στο πλήθος, ούτε καν ένα τυφλό μαχαίρωμα στην αγορά, βρε αδερφέ, έτσι για να σπάσει λίγο η πλήξη!

Και νάσου οι δημοκόποι των ΜΜΕ να εκστασιάζονται από το αναπαλαιωμένο κελεπούρι και νάσου οι δημοσκόποι να καταγράφουν μεγάλη αποδοχή από το πόπολο και νάσου, ξανά μανά, οι "ζυμώσεις" στα αριστερά ρετάλια, που ξέχασαν τις διαφορές τους, μπροστά στη μόνη ουσία που τους ενώνει και τους δονεί: της ρέπλικας του Αντρέα τη φωνή. Και την προοπτική της κυβερνητικής κουτάλας, βεβαίως βεβαίως.

Διότι ο Άρχοντας των Νταουλιών έρχεται ως Οδυσσέας. Να τεντώσει, όπως μόνο αυτός μπορεί, τη χορδή του αριστερίστικου τόξου από τα λυμφατικά ποσοστά πέριξ του 3% και να την πάει σε διψήφιες τάσεις, περνώντας το εκλογικό βέλος από τους κρίκους των πάσης φύσεως αριστερών πελέκεων, για να χτυπήσει κατευθείαν κέντρο στο θυμικό του αριστερού ψηφοφόρου. Με ποιo πρόγραμμα; Έλα, τώρα… Αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, υπερηφάνεια, με τον άνθρωπο. Ή εμείς ή αυτοί. Δεν αρκεί; 

Γιατί συμβαίνει αυτό στην πολύπαθη χώρα μας; Γιατί ζούμε αυτή τη γκροτέσκ πολιτική μπαλαφάρα, σε λούπα; Η πρώτη εκδοχή: μας ψεκάζουν. Σμήνη από Αντόνοφ ξεκινούν κατάφορτα από μυστικές κρύπτες της Βόρειας Κορέας και αδειάζουν πάνω από τα κεφάλια μας στέρνες ολόκληρες από χημικά που αναστέλλουν βασικές λειτουργίες του εγκεφάλου: λογική, κρίση, μνήμη. Και, στο καπάκι, ρίχνουν βιολογικές βόμβες με τους ιούς της σοσιαλιστίτιδας, της λεφτοδενδρίτιδας, της τζαμπαμαγκίτιδας και του εθνικού αυτοκτονικού ιδεασμού. Μολονότι αυτή η εκδοχή είναι η επικρατέστερη, οφείλω να αναφέρω και τη δεύτερη, που δεν αφορά μόνο την αριστερά αλλά και τους "απέναντι".

Η ζωή είναι άδικη και δύσκολη. Και παρά τις προσπάθειες των ανθρώπινων κοινωνιών να μετριάσουν την αδικία, εξακολουθεί να είναι άδικη και δύσκολη. Κι έτσι θα συνεχίσει. Ακόμα κι αν ο ανθρώπινος πλούτος μοιραζόταν σήμερα εξ ίσου σε όλους τους κατοίκους της γης, πάλι θα υπάρχουν άνθρωποι πολύ ικανοί κι άλλοι λιγότερο. Πολύ έξυπνοι κι άλλοι λιγότερο. Πολύ δραστήριοι κι άλλοι λιγότερο. Πολύ υγιείς κι άλλοι λιγότερο. Θα εξακολουθούν να υπάρχουν τύχη και ατυχία, λιακάδες και καταιγίδες, σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες, ηφαίστεια. Έτσι μοιράζει τα χαρτιά της η Φύση. Δεν μπορείς να την εμποδίσεις. Όμως, το παιδικό μυαλό αυτό δεν το αποδέχεται. Θεωρεί ότι η αδικία στη ζωή είναι έργο κακών ανθρώπων και πρέπει να βρεθούν οι καλοί άνθρωποι, που θα κάνουν το σωστό για να αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη. 

Πηγαίνοντας στο σχολείο, τα παιδί θα έπρεπε να ανακαλύψει τον πραγματικό κόσμο. Να μάθει ότι για όλα υπάρχουν σημεία ισορροπίας και όρια, που δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν, που είναι πάντα αποτέλεσμα συμβιβασμών, και, που όταν τίθενται, κανένας δεν μένει απόλυτα ευχαριστημένος. Μαθαίνει όμως ακριβώς το αντίθετο. Σε μια Παιδεία που χτίστηκε με τα υλικά κατεδάφισης της Σοβιετικής Ένωσης και οι διαμορφωτές της σκέψης των νέων ανθρώπων είναι, οι περισσότεροι, νοσταλγοί του Στάλιν και του Μπέρια, ο νέος πείθεται ότι η αδικία στον κόσμο οφείλεται σε κάποιον -ισμό. Καπιταλισμό και φιλελευθερισμό, κατά προτίμηση. Κι ότι πρέπει να έρθει ένας άλλος -ισμός, κομμουνισμός και σοσιαλισμός κατά προτίμηση, για να φέρει τη δικαιοσύνη, την ισότητα, μπορεί και την αιώνια ζωή. Κι επειδή οι "κακοί" θα αντισταθούν, οι "καλοί" νομιμοποιούνται να τους κάνουν ό,τι θέλουν. Να τους απειλούν, να τους τραμπουκίζουν, να τους χτυπούν, ακόμα και να τους σκοτώνουν. Οι περισσότεροι νέοι, μέτοχοι με το στανιό αυτής της είμαιτέρας Παιδείας, καθώς "πήζει το μυαλό", αντιλαμβάνονται την παγίδα και ξεφεύγουν. Κάποιοι όμως μένουν καθηλωμένοι σε όλη τους τη ζωή στα μανιχαϊστικά της δίπολα. Και καθώς τα γενικότερα διανοητικά τους εφόδια είναι ατροφικά, η ζωή τους η ίδια επιβεβαιώνει την κοσμοθεωρία τους. Γιατί δουλεύω συνέχεια σε δουλειές χαμηλά αμειβόμενες και δεν στεριώνω σε καμμία; Όχι επειδή δεν έχω τις ικανότητες, επειδή δεν "μου κόβει". Αλλά επειδή τα αφεντικά πλουτίζουν με το αίμα μου! Γιατί ο συμμαθητής μου, που ήταν από πιο φτωχή οικογένεια, πρόκοψε και τώρα τον ζηλεύω; Όχι επειδή ήταν πιο ικανός και προσπάθησε περισσότερο. Αλλά επειδή έγινε λακές των αφεντικών. Γιατί η Ελλάδα μπήκε σε μνημόνιο; Όχι επειδή τα δανεικά, που μαζί τα φάγαμε, την φέσωσαν μέχρι τη στρατόσφαιρα. Αλλά επειδή οι κακοί ξένοι θέλουν να μας φτωχοποιήσουν! 

Σ΄ αυτή τη δεξαμενή μικρονοϊκού αδιέξοδου και θυμού ψαρεύουν οι κομματικές νεολαίες, τάζοντας λαμπρή καριέρα στην αφισοκόλληση, στη διαδήλωση, στο κομματικό υπαλληλίκι και αργότερα στα βουλευτικά έδρανα. Έτσι η αριστερά αποκτάει χαρακτηριστικά επαγγελματικού προσανατολισμού και, ταυτόχρονα, θρησκείας. Το να θες, σώνει και καλά, να οδηγήσεις την ανθρωπότητα εκεί που δεν ξέρεις ούτε εσύ να πας, εκτός από άξιο ψυχιατρικής μελέτης, είναι και φασιστικό. Δεν διαφέρει και πολύ από την πρόθεση του μουλά να πιστέψει όλος ο κόσμος στον δικό του θεό. Όμως η αριστερά "ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου". Ευαγγελίζεται τον σοσιαλιστικό παράδεισο "ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός". Πότε θα ζήσουμε σ΄ αυτόν; Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Όταν ωριμάσουν οι συνθήκες για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Στη Δευτέρα Σοσιαλιστική Παρουσία. Μέχρι τότε, δοκιμάζεται η πίστη μας και η προσήλωσή μας στην "πάλη". Ο αριστερός μηρυκάζει τις φαντασιώσεις του και τις πουλάει ως πολιτικό πρόγραμμα. Λεφτά για όλους, δουλειά για όλους, σπίτια για όλους. Πιστεύει στο θαύμα. Πείθεται από εξαγγελίες εγγενώς αντιφατικές, που, αν εφαρμόσεις τη μία, αυτομάτως ακυρώνεται η άλλη. Γίνεται ας πούμε, διαγραφή κόκκινων δανείων ταυτόχρονα με κεφαλαιακή επάρκεια τραπεζών; Μείωση φορολογίας με αύξηση κρατικών δαπανών; Διεθνιστική αλληλεγγύη με προστασία των συνόρων; Φτηνό τυρί στο μπακάλικο και μεγάλο εισόδημα στον κτηνοτρόφο;  Όλα γίνονται, θαυματουργικά, όταν έρθει ο Μεσσίας! 

Όμως, στο ελληνικό αριστερό οικοσύστημα ο Μεσσίας ήρθε, το 2015! Και τα έκανε γης Μαδιάμ. Αν ήμασταν κανονική χώρα, μετά την εθνική τραγωδία της περιόδου 2015-2019 θα έπρεπε να μην υπάρχει αριστερός στην Ελλάδα, ούτε για δείγμα. Κι όμως, η αριστερά διατηρεί αθροιστικά ένα υψηλό ποσοστό, πάνω από 35%! Κι από χθες, Δευτέρα, μεθοδεύεται η Δευτέρα Παρουσία του Μεσσία – Οδυσσέα – Άρχοντα των Νταουλιών, που αυτή τη φορά, δεν μπορεί, θα τα καταφέρει και θα εγκαθιδρύσει τον σοσιαλιστικό παράδεισο, με έναν νόμο κι ένα άρθρο. Άντε, με δύο. Τις πταίει γι’ αυτή την κωμικοτραγική επανάκαμψη ενός πολιτικού ζόμπι; 

Πρώτη εκδοχή, είπαμε: μας ψεκάζουν. Θα σας πω όμως και τη δεύτερη: ό,τι έφταιξε και στην Πρώτη Παρουσία. Το σοσιαλιστικό, λαϊκιστικό πρόγραμμα της ΝΔ. Ο Μητσοτάκης κάνει το ίδιο λάθος που έκανε το 2012-2015 ο Σαμαράς. Τότε, με την αντιμνημονιακή του ρητορεία και την άρνησή του να αντιμετωπίσει τη γάγγραινα της Δημόσιας Διοίκησης και τους πελατειακούς μηχανισμούς στο κόμμα του, έστρωσε το χαλί για τον αριστερό Μεσσία. Τώρα, τον ρόλο τον έχει αναλάβει ο Κυριάκος, με την επιδοματολαγνεία, την υπερρύθμιση και τον κεντρικό έλεγχο της Οικονομίας. Όταν διακονείς το σοσιαλιστικό κράτος-πατερούλη, πείθεις τον πολίτη ότι αυτό είναι ένα βιώσιμο μοντέλο. Γιατί να το "αγοράσει" από σένα, κι όχι από τον ορίτζιναλ λαϊκιστή, που, καθώς δεν έχει και τους περιορισμούς του προϋπολογισμού, χαρίζει αβέρτα οικόπεδα, χρέη, φως, νερό, τηλέφωνο; Όταν διαφημίζεις ότι ελέγχεις τις τιμές βάζοντας πρόστιμο στα κριτσίνια, γιατί να εμπιστευθεί εσένα με το κοστούμι, που είσαι κολλητός με το κεφάλαιο, και όχι τον ορίτζιναλ τιμωρό των πλουσίων, το λαϊκό παιδί με το αμπέχονο; Όταν προτείνεις ως λύση στο πρόβλημα της στέγης την επιδότηση για αγορά κατοικίας, γιατί να μην προτιμήσει τον ορίτζιναλ λαϊκιστή που θα του υποσχεθεί σπίτι με το κλειδί στο χέρι;

Πταίει, επίσης, η αυταρχική, αλαζονική και διεφθαρμένη διακυβέρνηση της ΝΔ. Ο αριστερός ρωτάει αυτό που ρωτάει κάθε πολίτης: ήξερε ο ΠΘ για το όργιο της ρεμούλας στον ΟΠΕΚΕΠΕ; Αν ήξερε, είναι συνένοχος, δεν κάνει για τη δουλειά. Αν δεν ήξερε, είναι ακατάλληλος για manager, πάλι δεν κάνει για τη δουλειά. Υπάρχει τρίτη εκδοχή; Κανένας κυβερνητικός, είτε υπουργός είτε γαλάζιο τρολ στο διαδίκτυο, δεν μπορεί να απαντήσει. Και για να ξεφύγουν, ρωτούν παρελκυστικά: "υπάρχει κανένας καλύτερος"; Ο ορθολογιστής πολίτης μπορεί να απαντήσει α) "δυστυχώς δεν υπάρχει, γι’ αυτό καταπνίγοντας την αγανάκτησή μου θα τον ξαναψηφίσω ως το μη χείρον", β) "δεν υπάρχει μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, αλλά μπορεί να υπάρχει μεταξύ των στελεχών, γι’ αυτό δεν θα τον ξαναψηφίσω μέχρι να βρεθεί ένας ικανός και ηθικός άνθρωπος να αναλάβει το μαγαζί και τη χώρα, κι ας πληρώσω το κόστος της ενδιάμεσης ακυβερνησίας. Για να τελειώνουμε με το σενάριο: ψηφίστε τον έναν ανίκανο επειδή ο άλλος είναι περισσότερο". Ο αριστερός όμως δεν είναι ορθολογιστής. Είναι θρησκόληπτος. Οπότε, ετοιμάζεται να υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων τον νέο Μεσσία που μπορεί να είναι ο δήθεν ριμπρανταρισμένος καταληψίας του Λυκείου Αμπελοκήπων, κι ας μην έχει καταλάβει τίποτε από τα τερατώδη λάθη του, ή κάποιος/α άλλος/η, που θα φορέσει το φωτοστέφανο του "ηθικού πλεονεκτήματος", κι ας έχει μαύρα μεσάνυχτα από οτιδήποτε συνιστά κυβερνητικό καθήκον. Για να τα ξανακάνει μαντάρα και να αναλάβουν ξανά οι "απέναντι" με νέους οπεκεπέδες, νέα Τέμπη, νέες υποκλοπές.

Σ’ αυτή τη χώρα, η φάρσα επαναλαμβάνεται ως ιστορία. Στην εξουσία στέλνουν ραβασάκια πολλοί μνηστήρες, και αριστεροί και δεξιοί. Στη σοβαρότητα, όμως, κανείς από δαύτους, δεν λέει ούτε "καλημέρα". Δυστυχώς, δεν είναι η Ιθάκη η πατρίδα του συλλογικού μας υποσυνείδητου. Ούτε των πολιτικών ούτε των πολιτών που τους υποστηρίζουν. Είναι η χώρα των Λωτοφάγων. Έχουμε αράξει εκεί εδώ και 50 χρόνια, ξεχνώντας από πού ήρθαμε, ποιοι είμαστε και πού πηγαίνουμε. Ίσως μας ξεκουνήσει και μας αναγκάσει να αλλάξουμε πορεία, κάνοντας στροφή 360 μοιρών, το επόμενο πόνημα του Άρχοντα των Νταουλιών: "Λέσβος - Μυτιλήνη: σχέδιο πλεύσης, διασχίζοντας τα θαλάσσια σύνορα." Σε δύο τόμους, ανάλογα με την αφετηρία.

* Ο Θάνος Τζήμερος είναι επιχειρηματίας, πρώην πρόεδρος της "Δημιουργίας Ξανά"