Όλα προβλέψιμα εκτός από το κύμα για τα Τέμπη

Του Μανόλη Καψή

Υποτίθεται ότι στην Ελλάδα, με την πολιτική και τους πολιτικούς που διαθέτουμε δεν βαριόμαστε ποτέ και ίσως ισχύει εν μέρει, αλλά από την άλλη και η προβλεψιμότητα των εξελίξεων και των αντιδράσεων, πολλές φορές είναι εκκωφαντική. Λες και διαβάζουμε όλοι το ίδιο manual.

Δηλαδή ποιος εξεπλάγη, που λίγες ημέρες μετά τον ανασχηματισμό και αφού οι νέες δημοσκοπήσεις έδειξαν νέα πτώση της ΝΔ, άρχισε η γκρίνια; Μόλις ο Μητσοτάκης αποφάσισε να ενισχύσει τους Ενστόλους- λίγο να "μπετονάρει" το εκλογικό του κοινό, λίγο να ενισχυθεί η στελέχωση των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς παρατηρείται τα τελευταία χρόνια μειωμένο ενδιαφέρον για τις Σχολές και αυτό έχει να κάνει πλέον με την εθνική μας ασφάλεια- ποιος εξεπλάγη που αμέσως μόλις έγιναν οι ανακοινώσεις από τον Δένδια, λίγες ημέρες μετά τον ανασχηματισμό επαναλαμβάνουμε, πετάχτηκαν διάφοροι πονηροί πολιτικάντηδες και ζήτησαν να δοθούν χρήματα και στους υπολοίπους των Ενστόλων, δηλαδή στα Σώματα Ασφαλείας;

Ακυρώνοντας όλο το επικοινωνιακό σχέδιο του Μαξίμου και εκθέτοντας την κυβέρνηση σε εκείνες τις κοινωνικές ομάδες, στις οποίες αρνείται προς ώρας τουλάχιστον το Μαξίμου, νέες ενισχύσεις. Νομίζω κανείς.

Αυτή τη φορά η ερμηνεία λέει  ότι δεν γκρινιάζουν οι κομμένοι του ανασχηματισμού- ούτε ο Αδωνις ούτε ο Κικίλιας κόπηκαν άλλωστε, μάλλον διασώθηκαν- γκρινιάζουν οι δεύτεροι των ψηφοδελτίων, για τη μεγάλη δημοσιότητα και τη στήριξη από τον πρωθυπουργό των πρώτων σε σταυρούς στις περιφέρειες, που πήραν και μπόνους για την επόμενη ημέρα. Είναι μια ερμηνεία.

Ποιος εξεπλάγη που μόλις βγάλαμε το κεφάλι έξω από την οικονομική κρίση, μόλις πήραμε μια ανάσα, ξεχάσαμε τι περάσαμε και αρχίσαμε τη συζήτηση για τις παροχές. Πόσα θα δώσει στη ΔΕΘ ο Μητσοτάκης, πόσο θα αυξήσει τις συντάξεις, σε ποιους θα δώσει τα περισσότερα. Ενώ συνδικαλιστικοί φορείς και διάφορες επαγγελματικές ενώσεις επαναφέρουν το αίτημα για 13ο και 14ο μισθό; Που θα κοστίσει μερικά δις. Ουδείς. Είμαστε και παραμένουμε large.

Για να μην μιλήσουμε για τα κόμματα που έσπευσαν να στηρίξουν το αίτημα για επιστροφή στη "χρεοκοπική πρακτική" και που μετά αναρωτιούνται γιατί πέφτουν στις δημοσκοπήσεις και δεν επωφελούνται από τη φθορά της κυβέρνησης. Αυτό κι αν δεν είναι έκπληξη.

Γιατί έπεσε κανείς από τα σύννεφα από την  ξαφνική απόφαση Ανδρουλάκη να στείλει την Κατερίνα Μπατζελή στο Πειθαρχικό; Υπήρχε άνθρωπος που διαβάζει τουλάχιστον εφημερίδες, που είχε δει τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ να πέφτουν στις δημοσκοπήσεις, την εσωκομματική γκρίνια να αναζωπυρώνεται και δεν προέβλεψε με σιγουριά, ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα βρει κάποιο δευτεροκλασάτο στέλεχος, έναν που δεν θα υπάρξει επανάσταση για την τυχόν διαγραφή του για να το πούμε διαφορετικά, για να τον στείλει στο πειθαρχικό; Για να στείλει μήνυμα έτσι στους υπολοίπους ότι δεν θα ανεχθεί την αναβίωση της αμφισβήτησης; Ότι θα αντιδράσει δυναμικά, αφού αυτός ελέγχει ακόμα τον μηχανισμό; Ότι δεν θα παραδώσει αμαχητί την εξουσία, όσο και αν οι ενδείξεις πληθαίνουν, ότι δεν τραβάει;

Όπως δεν εξεπλάγη και κανείς που αμέσως έσπευσε να αντιδράσει στην υπόθεση αυτή, μέσω των περίφημων κύκλων του, ο πάντα αντίπαλος του Ανδρουλάκη και πάντα υποψήφιος Χάρης Δούκας, που έσπευσε να στηρίξει τη φίλη του (α ρε δόξες ξαφνικά) Κατερίνα Μπατζελή.

Ούτε φυσικά εξεπλάγη κανείς υποθέτω που ο κ. Φάμελλος κατέθεσε πρόταση για κοινή κάθοδο στις εκλογές με το ΠΑΣΟΚ, με κοινά ψηφοδέλτια και διάφορες άλλες εκκεντρικές, κεντροαριστερές και απίθανες ιστορίες. Αρκούσε να δει κανείς την διαρκή πτώση των δημοσκοπικών ποσοστών του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ για να υποθέσει κανείς ότι κάπως θα θελήσει να πιαστεί από κάπου ο ατυχής Σωκράτης, έστω να χωθεί σε ένα νέο σχήμα, ώστε να γλυτώσει από την πλήρη εξαφάνιση από την οποία κινδυνεύει. Και να προσπαθήσει να εκθέσει ολίγον τον Νίκο Ανδρουλάκη ότι αρνείται τη συνεργασία των (λέμε τώρα) προοδευτικών δυνάμεων, αφήνοντας και ένα υπονοούμενο για υπόγειες σχέσεις ή και εξαρτήσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ (θυμηθείτε τις υποκλοπές…) από τη δεξιά (προφέρεται δεξά).  

Ο οποίος Ανδρουλάκης φυσικά απέρριψε κατηγορηματικά την πρόταση, όπως αναμενόταν, αφού τυχόν εμπλοκή του σε μια τέτοια συζήτηση και ακυρώνει την ηγεσία του και ακυρώνει οποιαδήποτε ελπίδα να δει κάποτε εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Αυτονόητα πράγματα, το ήξερε άλλωστε από πριν ο Φάμελλος, ποια θα ήταν η αντίδραση Ανδρουλάκη. Θέατρο παίζεται.

Όπως δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι τώρα θα βάλει στο στόχαστρό του ο πρωθυπουργός τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τόσο για να την ενισχύσει πολιτικά σε σχέση με τους αντιπάλους της στην ευρύτερη αντιπολίτευση, αφού τον βολεύει, όσο και για να συσπειρώσει το δικό του κοινό; Καμία αμφιβολία, έρχεται.

 Έχουμε καμία αμφιβολία ότι τώρα θα αρχίσει τη γκρίνια και ο Πολάκης; Έρχεται.

Αυτό που δεν είχαμε προβλέψει, ήταν ο τεράστιος θυμός και η οργή που θα προκαλούσε και μάλιστα με καθυστέρηση 2 ετών, η υπόθεση των Τεμπών. Όπως δεν είχε προβλεφθεί και η πίστη πολλών ανθρώπων σε διάφορες απίθανες εκδοχές της ιστορίας- αυτές που διακινούσαν τηλεοπτικές εκπομπές και ανυπόληπτοι πολιτικοί, μαζί με διαφόρους "εμπειρογνώμονες" - εκδοχές και σενάρια που σήμερα ξέρουμε πλέον ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης έδωσε μια ερμηνεία, σε ένα πρόσφατο άρθρο του στα Νέα που την βρήκα πειστική. Με δυο λόγια, έγραψε, ότι τον καιρό της χρεοκοπίας ο κόσμος χωρίστηκε σε δυο στρατόπεδα. Το μνημονιακό και το αντιμνημονιακό, με το δεύτερο να έχει τον αέρα της οργής και της διαμαρτυρίας στα πανιά του, συνεπώς και μια δυνατότητα συναισθηματικής κινητοποίησης του πλήθους. Όταν η αντιμνημονιακή υπόσχεση διαψεύστηκε, αυτός ο κόσμος κλονίστηκε, "όχι μόνο πολιτικά αλλά και συναισθηματικά" και αυτή η απογοήτευση εκφράστηκε με δυο τρόπους.

Ο πρώτος ήταν η απαξίωση των κομμάτων και των προσώπων στα οποία πίστεψε. Ο δεύτερος ήταν πιο υπόκωφος. Ηταν ένα συναισθηματικό κενό, διατεθειμένο να επενδυθεί  όπου του δινόταν η ευκαιρία.

"Χωρίς αυτή την παράμετρο δεν καταλαβαίνουμε την ευκολία με την οποία έγινε αποδεκτή η εκδοχή Βελόπουλου, Κωνσταντοπούλου, Καρυστιανού για το δυστύχημα των Τεμπών", γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης, προσπαθώντας να βγάλει νόημα, από όλα αυτά που ακούσαμε τους τελευταίους μήνες.

Να προβλέψουμε και τη  συνέχεια; Αν και οι αποκαλύψεις των τελευταίων εβδομάδων διαψεύδουν τα απίθανα σενάρια που κυκλοφορούσαν για το δυστύχημα, ούτε η συγκίνηση, ούτε η οργή έχουν εκτονωθεί. Πατάνε πάνω στη φθορά της κυβέρνησης και πάνω στις νέες, αντιπολιτικές τάσεις που εκδηλώνονται και βάζουν στο στόχαστρο την φιλελεύθερη δημοκρατία.