Του Μανόλη Καψή
Η αλήθεια είναι ότι είχα σταματήσει να διαβάζω τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, ένιωθα ότι ήταν σπατάλη χρόνου. Παραήταν άλλωστε μελό το σίριαλ, είχα κουραστεί να ακούω τον Κασσελάκη να κλαίγεται γιατί δεν τον αφήνουν να βάλει υποψηφιότητα για αρχηγός, μου προξενούσαν πλήξη οι σκοτεινές/ γραφειοκρατικές μεθοδεύσεις της Γεροβασίλη και των άλλων "συντρόφων" - για να αποκλείσουν τον ξένο Κασσελάκη από το να τους ξαναπάρει εύκολα το κόμμα - η ιστορία ούτως η άλλως είχε τελειώσει. Ποιος ασχολείται πλέον με τον ΣΥΡΙΖΑ; Μόνον οι επαγγελματίες.
Υποθέτω δηλαδή μόνο όσοι βιοπορίζονται ακόμα από το κόμμα και αγωνιούν συνεπώς για την απρόσκοπτη χρηματοδότησή του από τα κρατικά ταμεία, έως και τις επόμενες εκλογές. Μετά βλέπουμε. Και υποθέτω επίσης και ορισμένοι ακόμα - που η ναρκισσιστική τους ιδιοσυγκρασία δεν τους προφυλάσσει από τον αυτοεξευτελισμό, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε σε ποιον αναφέρομαι - και φαντασιώνονται ότι είναι πολιτικοί αρχηγοί εν αναμονή. Και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετάξει…Θα απογειωθεί.
Η επεισοδιακή έναρξη του Συνεδρίου ξαναέδωσε όμως λίγο ενδιαφέρον στις εξελίξεις στο κόμμα της καρδιάς μας, να το ομολογήσω. Πόσες φορές βλέπεις τον Αντώναρο να δίνει αγώνες για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα και να παίζει ξύλο με τους μπράβους στην είσοδο του μπουζουκτσίδικου; Χωρίς ακόμα να έχει αρχίσει το πρόγραμμα a propos, χωρίς να έχουν καν ξεκινήσει να έρχονται τα ουίσκι.
Επίσης, δεύτερη ομολογία, η εικόνα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα πρωϊνάδικα με ύφος πενθούσας Μαρίας Μαγδαληνής, μου προσέφερε μια σχετική ικανοποίηση την οποία απόλαυσα χωρίς ενοχές. Με ζεστό καφέ και σνακς. Ειδικά όταν άρχιζαν τις αποκαλύψεις για τα ένοχα μυστικά των υποψηφίων προέδρων:
Ποιος αυτός; Αυτός που μέχρι χθες με έπαιρνε στο τηλέφωνο και μου έλεγε "Πάμε με τον Στεφανάρα", "πάμε να ψηφίσουμε τον αρχηγάρα"! Αυτός τώρα είναι υποψήφιος;
Η επόμενη φάση δεν ξέρω αν θα κόψει πολλά εισιτήρια. Ο Φάμελλος προκαλεί βαθιά χασμουρητά, ο Φαραντούρης τρανταχτά γέλια, ο Πολάκης είναι τελείως περιθωριακός για το ευρύ κοινό και ο Γκλέτσος είναι ο Γκλέτσος. Δεν έχουν καν Χάρη Δούκα για συνυποψήφιο. Αλλά οι σύντροφοι κάνουν ότι μπορούν, να το παραδεχθούμε. Προσπαθούν. Να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και να μην βαρεθούμε.
Να για παράδειγμα αυτή η κατηγορία που εκτοξεύθηκε εναντίον του "αποστάτη" Κασσελάκη, ότι είναι όργανο της διαπλοκής και τον έχει βάλει περίπου αυτός ο άθλιος ο Μητσοτάκης για να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να μην έχει πλέον αντίπαλο, έδειξε ότι οι συνάδελφοι μπορεί να είναι ζαλισμένοι από το κακό που τους βρήκε, μπορεί να τα έχουν βάψει μαύρα, μπορεί ορισμένοι που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ (από το ΠΑΣΟΚ) για το μεροκάματο, να σκέφτονται ότι από του χρόνου θα πρέπει να ξεκινήσουν να ψάχνουν για δουλειά, αλλά το χιούμορ τους δεν το έχασαν.
Γιατί η κατηγορία περί συμπαιγνίας με τη διαπλοκή είναι τόσο αστεία και εκτός τόπου και χρόνου, που θυμίζει αυτό το γέλιο που σε πιάνει καμιά φορά σε στιγμές τελείως ακατάλληλες, σε μια κηδεία για παράδειγμα. Στ΄αλήθεια πιστεύει κανείς ότι ο Μητσοτάκης φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς και όχι. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Αυτό που φοβάται ο Μητσοτάκης είναι η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί ενισχύει τις κεντρόφυγες δυνάμεις μεταξύ των ψηφοφόρων του, ευνοεί την πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού και την αντισυστημική ψήφο, γιατί ενισχύει μικρά (δεξιά) κόμματα με ακραίες θέσεις και συνεπώς και την πόλωση και την τοξικότητα. Κάνει ακόμα πιο δύσκολες ακόμα και αυτές τις αυτονόητες συναινέσεις.
Δηλαδή, αν κάποιος λυπάται πραγματικά που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται - εκτός από τον Χρήστο Γιαννούλη, που πιθανώς να πρέπει να επιστρέψει στην ΕΡΤ - αυτός είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Που αν είχε τη δυνατότητα να ξαναστήσει όρθιο το κόμμα, θα το έκανε με όλη του την καρδιά. Αν μπορούσε να τους βρει αρχηγό, θα τους τον έστελνε ευχαρίστως. Αν μπορούσε να τους δώσει και μερικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, θα το έκανε χωρίς κανέναν δισταγμό.
Αντίπαλο θέλει ο Μητσοτάκης για να συσπειρώσει τον χώρο του και τους ψηφοφόρους του και δεν βρίσκει.
Η υπόθεση αφορά και το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ που πανηγυρίζει ότι οσονούπω θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, και μάλιστα χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Το ΠΑΣΟΚ, που όπως διαβάζω, δέχεται "σκληρές επιθέσεις" από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Το ΠΑΣΟΚ, που όπως το αφήσαμε πριν τις εσωκομματικές εκλογές και το νταβαντούρι με τον Παύλο Γερουλάνο, έτσι το ξαναβρίσκουμε και μετά. Αδιάφορο και ανέμπνευστο. Το ΠΑΣΟΚ που φαντασιώνεται ότι ο πρωθυπουργός φοβάται την κατακόρυφη άνοδό του και σπεύδει να του επιτεθεί μέσω του Μαρινάκη για να του κόψει τα πόδια. Σφάλουν, αυταπατώνται, παραμυθιάζονται.
Ένα αντίπαλο δέος, ένα σκιάχτρο θέλει να στήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και δεν τα καταφέρνει.
