Στις 7 Οκτωβρίου 2023, μου αφαίρεσαν βάναυσα την ελευθερία, την ασφάλεια και την ειρήνη. Την ημέρα εκείνη, με απήγαγαν από το σπίτι μου στο κιμπούτς Νιρ Οζ. Το κιμπούτς μετατράπηκε σε πεδίο μάχης καθώς ορδές τρομοκρατών εισέβαλαν στα σπίτια μας, δολοφονώντας, απαγάγοντας, καίγοντας και λεηλατώντας. Το ένα τέταρτο της κοινότητας στην οποία ανήκα για 56 χρόνια δολοφονήθηκε ή απήχθη. Είμαι 86 ετών – ποτέ στη ζωή μου δεν είχα βιώσει τέτοια φρίκη.
Οι τρομοκράτες έφτασαν στο σπίτι μου Σάββατο πρωί. Φορούσα τις πιτζάμες μου. Ζούσα μόνη μου. Μπήκαν στο σπίτι με τα όπλα στραμμένα επάνω μου – αδύνατον να ξεφύγω. Στην αρχή ήθελαν χρήματα. Τους πήγα στην κρεβατοκάμαρα που ήταν η τσάντα μου και τους είπα να τα πάρουν – αλλά μετά ήθελαν κι εμένα. Με ανάγκασαν να βγω έξω, όπου είδα πολλούς τρομοκράτες να λεηλατούν και να καταστρέφουν τα πάντα στο κιμπούτς – να πετούν όλα τα ρούχα από τις ντουλάπες, να σπάνε και να κλέβουν πράγματα.
Με έβαλαν σε ένα αμαξίδιο του γκολφ και φύγαμε προς τα σύνορα με τη Γάζα. Για χάρη των παιδιών μου, είπα από μέσα μου ότι δεν θα τους άφηνα να με σπάσουν. Δεν θα τους έδινα την ευχαρίστηση να με δουν τρομαγμένη. Δεν έκλαψα. Όταν έστρεψαν μια κάμερα στο πρόσωπό μου, χαμογέλασα. Αυτή η εικόνα μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο.
Την ίδια στιγμή, άλλοι τρομοκράτες είχαν μπει στο σπίτι της κόρης μου. Αργότερα, όταν βρέθηκα με άλλους ομήρους από το Νιρ Οζ, έμαθα ότι το κιμπούτς μου πυρπολήθηκε και ότι ο Tamir, ο μεγαλύτερος εγγονός μου, 38 ετών, είχε αφήσει τη γυναίκα του και τα δύο μικρά παιδιά του στο οικογενειακό δωμάτιο ασφαλείας και είχε βγει έξω για να υπερασπιστεί την κοινότητα. Πολλούς μήνες μετά θα μάθαινα ότι τον απήγαγαν και τον δολοφόνησαν. Η σορός του βρίσκεται ακόμα στη Γάζα.
Όλα αυτά τα έμαθα μετά. Προηγήθηκε η αιχμαλωσία μου για 49 ημέρες υπό φρικτές συνθήκες.
Στην αρχή, ολομόναχη σε ένα άδειο δωμάτιο. Για να περάσω τις νύχτες, έφερνα στη μνήμη μου όλη μου τη ζωή προτού με απαγάγουν. Καταλάβαινα ότι με κρατούσαν σε ένα διαμέρισμα κάποιας οικογένειας, αλλά το δωμάτιό μου ήταν "σφραγισμένο" – δεν έβλεπα φως και δεν είχα αίσθηση αν ήταν μέρα ή νύχτα. Οι ένοπλοι φρουροί έμπαιναν οποτεδήποτε στο δωμάτιο. Μια φορά την ημέρα, μου έφερνε φαγητό μια γυναίκα που φαινόταν να είναι η ιδιοκτήτρια του σπιτιού.
Δύο εβδομάδες μετά, με μετέφεραν σε άλλη κρυψώνα – έμοιαζε με νοσοκομείο. Με έβαλαν σε ένα μικρό δωμάτιο με ανθρώπους από το κιμπούτς μου. Εκεί ήταν ο επί 20 χρόνια γείτονάς μου, και αρκετά μικρά παιδιά με τις μητέρες τους. Κάποιες μέρες δεν είχαμε τίποτα να φάμε.
Έφεραν και τον Eitan Yahalomi, ένα 12χρονο αγόρι που είχε κρατηθεί αιχμάλωτος στην απομόνωση για 16 ημέρες. Δεν έχω γνωρίσει πολλά παιδιά με τόσο καλή καρδιά. Ο Eitan αγνοούσε την τύχη της οικογένειάς του. Αργότερα μάθαμε ότι ολόκληρη η οικογένειά του απήχθη στις 7 Οκτωβρίου. Η μητέρα του και οι δύο μικρές αδελφές του κατάφεραν να δραπετεύσουν αφού έπεσαν από τη μοτοσικλέτα του απαγωγέα τους. Ο Eitan απελευθερώθηκε λίγες μέρες μετά από μένα, αλλά ο πατέρας του, ο Ohad, παραμένει όμηρος.
Παρά τις δυσκολίες, διατήρησα την αισιοδοξία μου για χάρη των άλλων. Τους έλεγα ότι θα επιστρέφαμε στο σπίτι μας μέχρι τη Χανουκά. Ένιωθα πως ο ρόλος μου ήταν να διατηρήσω ζωντανή την ελπίδα για τους άλλους. Χωρίς αυτή την αισιοδοξία, δεν υπήρχε τρόπος επιβίωσης.
Το πρωί της 24ης Νοεμβρίου, οι απαγωγείς μάς ξύπνησαν και είπαν σε μερικούς να ντυθούμε και να ετοιμαστούμε: Θα επιστρέφαμε σπίτι. Περιμέναμε επί ώρες, χωρίς να ξέρουμε αν όντως θα γυρίσουμε πίσω. Είχαμε μεταμφιεστεί για να μην γίνει γνωστή η ταυτότητά μας.
Επιστρέφοντας στο Ισραήλ, νοσηλεύτηκα για τέσσερις ημέρες, και έπειτα μετακόμισα σε ένα ξενοδοχείο για δύο εβδομάδες – έκτοτε βρίσκομαι σε ένα κέντρο υποστηριζόμενης διαβίωσης. Δεν επέστρεψα στο σπίτι μου στο κιμπούτς. Δεν θα είναι κατοικήσιμο για μερικά χρόνια. Στα 86 μου, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή.
Παρόλα αυτά, ακόμη ελπίζω ότι θα επιστρέψουν οι υπόλοιποι όμηροι. Αν και γίνεται όλο και πιο δύσκολο όσο περνούν οι μέρες.
Έχει περάσει ένας χρόνος. Οι όμηροι δεν έχουν αρκετή τροφή, νερό, φάρμακα και υγιεινή. Η ψυχική και σωματική τους κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Πόσο ακόμα θα αντέξουν;
Αν και επέστρεψα, η καρδιά μου είναι ακόμα αιχμάλωτη στη Γάζα. Το μυαλό μου γυρνά σε εκείνες τις μέρες. Η ψυχή μου παλεύει να αντέξει τις αναμνήσεις. Περιβάλλομαι από αγάπη και ζεστασιά, αλλά το σπίτι μου έχει χαθεί. Στο κιμπούτς μεγάλωσα μια οικογένεια. Είχα φίλους. Μέσα σε ένα πρωί όλα χάθηκαν. Κάποιοι γείτονές μου μετακόμισαν, άλλοι είναι θαμμένοι και άλλοι όμηροι.
Πώς να συνεχίσω όταν δεν έχουμε τάφο να επισκεφθούμε, όταν δεν έχουμε μέρος να θρηνήσουμε τον εγγονό μου;
Ο δρόμος προς τη σωματική και ψυχική ανάρρωση θα είναι μακρύς. Αλλά η πραγματική αποκατάσταση –για μένα ή τη χώρα– είναι ανέφικτη όσο οι όμηροι παραμένουν στη Γάζα.
Εγώ, που έζησα αυτή την κόλαση, εκλιπαρώ τις διαπραγματευτικές ομάδες, τους διαμεσολαβητές, τους παγκόσμιους ηγέτες και όποιον άλλον διαβάζει αυτά τα λόγια να μας βοηθήσει να φέρουμε όλους τους ομήρους στο σπίτι. Είναι άνθρωποι, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, αδέλφια, παιδιά. Υποφέρουν, φοβούνται, χρειάζονται βοήθεια. Καθένας τους είναι μια ιστορία θάρρους και επιβίωσης, αλλά δεν έχουν χρόνο.
Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τους Εβραίους ή τους Ισραηλινούς. Αφορά οποιονδήποτε νοιάζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία. Είμαστε συνηθισμένοι άνθρωποι που μας απήγαγαν ένα συνηθισμένο Σάββατο. Και από τότε; Πόλεμος, καταστροφή, θλίψη.
Φέρτε τον Tamir πίσω. Φέρτε τους ομήρους σπίτι. Για να θεραπεύσουμε τις πληγές μας ως οικογένεια, ως κοινότητα και έθνος. Αν δεν επιστρέψουν όλοι, δεν θα τα καταφέρουμε.
* Η Yaffa Adar ήταν κάτοικος του κιμπούτς Νιρ Οζ. Έχει τρία παιδιά, οκτώ εγγόνια και επτά δισέγγονα. Απήχθη από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου και κρατήθηκε όμηρος για 49 ημέρες.
© 2024 Διατίθεται από το "The New York Times Licensing Group"
Στο χτύπημα αυτό σκοτώθηκαν πέντε δημοσιογράφοι.
Δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί η αυθεντικότητά του.
Τι είπε η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Τερέσα Ριβέρα.
Ο ισραηλινός στρατός εντατικοποίησε τις τελευταίες δύο εβδομάδες τις επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με κάποιους, το πλήθος των Ευρωπαίων ηγετών που αντιμετώπισε τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, θύμιζε όσο τίποτε άλλο σχολιαρόπαιδα που είχαν κληθεί στο γραφείο του...
Που η Χαμάς δήλωσε πως είναι έτοιμη να κλείσει.
Μετά τις δηλώσεις του προέδρου των ΗΠΑ Τραμπ.
Για να τερματιστεί ο πόλεμος στη Γάζα.
Ο Σάντσεθ υπογράμμισε ότι η Ισπανία είναι "ένας αξιόπιστος εταίρος" στο ΝΑΤΟ.
Tελικές προετοιμασίες για την πλήρη κατάληψη του θύλακα. Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Αμπάς θα επιδιώξει να καταστεί το Κράτος της Παλαιστίνης πλήρες μέλος του ΟΗΕ.
Πρόκειται για τον 55χρονο Ιλάν Βάις και τον 28χρονο Ιντάν Στίβι.
