Χαμηλής ποιότητας δραστηριότητα

Του Χρήστου Χωμενίδη

Μέρες τώρα τους λοιδορούν. Τους αντιμετωπίζουν ως και με οίκτο, σαν τις μωρές παρθένες που έφαγαν πόρτα στη γιορτή. Σαν τους φτωχούς συγγενείς που εξορίστηκαν στον εξώστη κι εκεί, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, φωτογραφίζονταν χαμογελαστοί – χαμόγελα ήταν ή τραγικές γκριμάτσες ανθρώπων που έχουν υποστεί ψυχρολουσία και αγωνίζονται να περισώσουν κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας; 

Πείτε μου, ειλικρινά, εσείς που γελάτε σε βάρος τους. Πώς θα αντιδρούσατε στη θέση τους, όταν φτάνοντας στο "Παλλάς", οι ταξιθέτριες θα σας απαγόρευαν ευγενικά την είσοδο στην κεντρική αίθουσα; Θα τις παραμερίζατε; Θα μπαίνατε άστε ντούε και θα θρονιαζόσασταν στην πρώτη σειρά, με την αυτοπεποίθηση των κοινών αγώνων που σας συνδέουν με τον Αλέξη Τσίπρα, έστω και αν ο ίδιος σας θεωρεί πλέον αποσυνάγωγους; Θα κάνατε μεταβολή, θα αποχωρούσατε οργίλοι, κοιτώντας βλοσυρά τις κάμερες; Και θα οργανώνατε αυθόρμητη αντισυγκέντρωση επί της οδού Βουκουρεστίου, θα τα πίνατε έστω στο Ατενέ, πρώην Ζόναρς – τσουχτερές οι τιμές του, κανείς δεν θα μεθούσε… Αυτή θα ήταν μάλλον η καλύτερη στάση. Απαιτεί όμως να έχεις αντανακλαστικά. Κόκκινες γραμμές που να μην επιτρέπεις σε κανέναν να τις παραβιάσει - ούτε καν στον αδιαφιλονίκητο, στον χαρισματικό ηγέτη. Σπανίζουν τέτοιες ιδιοσυγκρασίες. Οι περισσότεροι αν μας χαστουκίσουν, θα παγώσουμε. Θα χρειαστούμε ώρες, μέρες για να συνειδητοποιήσουμε τι μας συνέβη. Και ενδεχομένως να αντεπιτεθούμε.

Η ιστορία της Αριστεράς βρίθει από υπολήψεις που σπιλώθηκαν βάναυσα. Από ανθρώπους που εξοντώθηκαν ψυχικά προτού συρθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα ή πριν δοθούν βορά στους εχθρούς. "Ούτε ψωμί ούτε νερό στον δηλωσία Μιζέρια!" πρόσταξε ο Ζαχαριάδης και έστειλε τον πρωτοκαπετάνιο Άρη να συναντήσει την τραγική του μοίρα. Ενώ τον Κώστα Καραγιώργη, διευθυντή του "Ριζοσπάστη", κατόπιν στρατηγό του Δημοκρατικού Στρατού, τον χαρακτήρισαν "ύποπτης ποιότητας αρριβίστα" και τον έκλεισαν, να πεθάνει, σε ένα μπουντρούμι στη Ρουμανία. 

Νιώθει ο Σωκράτης Φάμελλος Βελουχιώτης, Καραγιώργης υπό κλίμακα; 
Ο Αλέξης Χαρίτσης πάντως όρθωσε, με χρονοκαθυστέρηση έστω, το ανάστημα του. Ταύτισε τον εξώστη του "Παλλάς" με τον εξώστη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου -δεκαετίες πριν- μαζεύονταν οι ατίθασοι σινεφίλ και έκραζαν τις ταινίες. Ξέχασε μάλλον τη ρήση της Αλίκης Βουγιουκλάκη όταν τη γιούχαραν: "Διασκεδάζω μαζί σας. Με εμένα ονειρευτήκατε από τις οθόνες κι εσείς είστε ακόμα στον εξώστη…" Το ίδιο θα μπορούσε να του απαντήσει ο Αλέξης Τσίπρας, άμα διέθετε την ευστροφία της Αλίκης.

Ας μην κατηγορούμε ωστόσο μόνο την Αριστερά. Έχετε δει την καμαρίλα των άλλων; Στις εκδηλώσεις της Νέας Δημοκρατίας συνωθούνται τύποι με αέρα τσέλιγκα ή παλιού χωροφύλακα, που ανταλλάσσουν ψήφους με ρουσφέτια. Που ξεροσταλιάζουν στην ουρά για να φωτογραφηθούν με τον αρχηγό, να κοτσάρουν την πόζα στο προεκλογικό τους φυλλάδιο. Το ΠΑΣΟΚ, αφότου συρρικνώθηκε, καθάρισε σε σημαντικό βαθμό από τα αναρριχώμενα σαπρόφυτα. Σκόρπισε η μάκα εφόσον δεν υπήρχε πλέον μάσα. Όχι ότι δεν συναντάς ακόμα στους διαδρόμους της Χαριλάου Τρικούπη βυζαντινοπρεπείς μικροσυνωμότες και γραφικούς νοσταλγούς του ανδρεοπαπανδρεϊκού παραδείσου… Όσο για τα υπόλοιπα κόμματα -της Άκρας Δεξιάς πρωτίστως μα και του "αντισυστήματος" εν γένει- θυμίζουν μάλλον άσυλα για φτωχοδιάβολους, για εμμονικούς και για διαταραγμένους. Ποιός άνθρωπος στα σωστά του θα τασσόταν στο πλευρό του Κυριάκου Βελόπουλου; Ποιος θα ακολουθούσε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τους με πατέντα νάρκισσους Βαρουφάκη και Κασσελάκη; 

Συζητούσα χθες με έναν φίλο, ιδιαίτερα μορφωμένο και ταξιδεμένο. "Ξέρεις" με ρώτησε "ποιο είναι το μυστικό των μουλάδων στο Ιράν για να συντηρούν την εξουσία τους; Όποιος ξεχωρίζει, τον διώχνουν. Τον διευκολύνουν να μεταναστεύσει επ αόριστον. Πλήθος εξαιρετικοί Ιρανοί επιστήμονες διαπρέπουν σε Ευρώπη και σε Αμερική. Ενώ στην πατρίδα τους διαιωνίζεται η θεοκρατία…".

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε εμάς. Πόσους Έλληνες γνωρίζετε νεότερους των πενήντα με σοβαρότητα, ικανότητα και ήθος που θα έμπαιναν στη βάσανο της πολιτικής; Κι όσοι δεν έφυγαν με το "brain drain” κατά τα χρόνια της κρίσης, περιχαρακώθηκαν. Επένδυσαν όλη την ενεργητικότητα τους στη δουλειά, στην τέχνη, στον προσωπικό τους βίο. Κράτησαν και κρατάνε αποστάσεις ασφαλείας από τη δημόσια σφαίρα. Για να μην μολυνθούν, αφενός, από τη περιρρέουσα τοξικότητα. Για να μην κινδυνεύσουν, αφετέρου, να τους τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί. Όπως συνέβη σε έναν άλλο φίλο, ο οποίος δέχθηκε να συμμετάσχει "τιμητικά" στο διοικητικό συμβούλιο ενός δημόσιου πολιτιστικού οργανισμού και κατέληξε, μαζί με όλους τους ομολόγους του, στο δικαστήριο, κατηγορούμενος για απιστία περί την υπηρεσία. Γιατί; Διότι είχε βάλει αστόχαστα -δεν είναι νομικός ο άνθρωπος- μερικές υπογραφές. 

Ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε κάποτε ότι η πολιτική είναι χαμηλής ποιότητας δραστηριότητα. Υπερέβαλλε ίσως στον καιρό του. Σήμερα η φράση του ηχεί σχεδόν μετριοπαθής. 

Θα αφήσουμε -θα αγανακτήσετε- την πατρίδα στα κομματόσκυλα; Και στους διαπλεκόμενους, τους ολιγάρχες που τα κινούν σαν μαριονέτες; Θα ανεχόμαστε εσαεί αυτόν τον ζόφο; "Πότε θ’ανθίσουνε τούτοι οι τόποι; Πότε θα’ρθουνε καινούργιοι ανθρώπο, να συνοδεύσουν τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία;" αναρωτιόταν σπαραχτικά ο Νίκος Γκάτσος. ΄Ισως και ποτέ… 

Δικαιώνω, αθωώνω έστω, την ιδιωτικότητα; Ντρέπομαι σχεδόν για αυτό. Όταν ακούω εντούτοις τον Αλέξη Τσίπρα να κοκορεύεται επειδή παραιτήθηκε από βουλευτής ώστε -γυμνός, δήθεν, από προνόμια- να ανταμώσει με τον απλό λαό, να ξαναγίνει ένας από αυτούς, όταν τους δουλεύει ανερυθρίαστα και υπάρχει κόσμος που το πιστεύει, ενθουσιάζεται, χειροκροτάει, τότε απελπίζομαι. Και φτύνω τον κόρφο μου που ποτέ δεν μολύνθηκα βαριά από το μικρόβιο της πολιτικής.