Οι οφθαλμοί της επληρώθησαν δακρύων...

Του Χρήστου Χωμενίδη

Έτσι όπως την ξεστόμισε από τη γαλαρία της Βουλής, συριστικά και μουλωχτά, η φράση του βουλευτή Δράμας προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είχε τόσο τη βαρβατίλα των άξεστων αρσενικών. Όσο την προστυχιά μιας θείτσας σε οικογενειακό τραπέζι, η οποία περιεργάζεται το νέο ζευγάρι, καρφώνει το βλέμμα πρώτα στο υπογάστριο της γυναίκας κι αμέσως έπειτα του άντρα, "παιδάκι πότε θα κάνετε εσείς οι δυό;" ρωτάει τάχα από ενδιαφέρον. Το υπονοούμενο ωστόσο είναι σαφές: "Εσύ μας βγήκες στείρα; Ή ο προκομμένος σου χαντούμης;" Διότι, στο στενό μυαλό της θείτσας, οι άνθρωποι πέφτουν μαζί στο στρώμα για έναν πρωτίστως λόγο: για να αναπαραχθούν. Χαντούμης σημαίνει μη γόνιμος. Υπολειτουργικός. Η γλώσσα επιφυλλάσει ενίοτε μεγαλύτερη σκληρότητα προς τους άνδρες παρά προς τις γυναίκες. Εκείνο το "ανίκανος" -που χρησιμοποιούσαν μέχρι πρόσφατα και οι γιατροί- τσάκιζε κόκκαλα. "Ανίκανος" δίχως περαιτέρω προσδιορισμό… Όποιος δηλαδή δεν φτουράει ως εραστής είναι για πέταμα. 

Εύγε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου που αντέδρασε τόσο έντονα. Έστειλε μήνυμα στις ομόφυλές της να μην ανέχονται, ποτέ και για κανένα λόγο, τέτοια σχόλια. 

Εάν βλέπαμε εντούτοις το περιστατικό σαν μικρό μονόπρακτο, σαν θεατρικό σκετς για δύο ρόλους, μάλλον θα ευθυμόύσαμε. Προσβάλλει ποιός; Ένας άγνωστος έξω από την εκλογική του περιφέρεια βουλευτής, απόστρατος αστυνομικός, με στενές σχέσεις -καθώς διαβάζουμε στο βιογραφικό του- με την Εκκλησία, σίγουρα θα του φέρνει ψηφαλάκια η ευλάβειά του. Προσβάλλει ποιάν; Μιαν εξαιρετικά προβεβλημένη αρχηγό κόμματος, θυγατέρα αρχηγού κόμματος, με λαμπρές σπουδές σε Ελλάδα, Γαλλία και Αμερική, με δάφνες στη μαχόμενη δικηγορία, πανθομολογουμένως ευφυέστατη και δυναμικότατη. Έκατσε, σαν να λέμε, μια μύγα στην ουρά ενός θηρίου. Στη θέση της Ζωής, η πρώτη μου παρόρμηση θα ήταν να κουνήσω απλώς την ουρά μου.

Προϊόν είναι ο βουλευτής Κυριαζίδης ενός περιβάλλοντος που παραμένει παραδοσιακό με τη χειρότερη έννοια της λέξης. Αραχνιασμένο, κλειστοφοβικό, μυστικοπαθές. Από πολλές απόψεις είναι και ο ίδιος θύμα του. Σκεφτείτε απλώς πόσες ώρες ξοδεύει σε τοπικά, μικροπολιτικά αλισιβερίσια. Πόσα αιτήματα δέχεται για εξυπηρετήσεις, που για να τα ικανοποιήσει πρέπει να υποχρεώνεται, να κάνει ρεβεράντζες σε κάθε μεγαλόσχημο συνάδελφό του, κατέχοντα αληθινή εξουσία. Πόσοι καφέδες, ούζα, τσιμπούσια, κοπές πίττας, ευχετήρια τηλεφωνήματα, πένθιμη μάσκα στις κηδείες, θριαμβευτικό ύφος σε γάμους και βαφτίσεις - πόσος κόπος για να δείχνει διαρκώς ατσαλάκωτος, δυναμικός, πατρικός… Και η κάλπη πάντα ικανή για το καλύτερο μα και για το χειρότερο. Κι ένα υπουργείο -υφυπουργείο έστω- άπιαστο όνειρο, που μετατίθεται από ανασχηματισμό σε ανασχηματισμό. 

Ποιος θα’θελε μια τέτοια ζωή; Πολλοί. Όλοι εκείνοι που διαγκωνίζονται σε κάθε εκλογές, εθνικές, αυτοδιοικητικές, επαγγελματικών συλλόγων και εξωραϊστικών σωματείων για να δουν το όνομά τους τυπωμένο σε ένα ψηφοδέλτιο. Ευάριθμοι όσοι το κάνουν από διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς. Οι περισσότεροι λαχταρούν απλώς να γίνουν "κάποιοι". Και να έχουν και τα πάσης φύσεως τυχερά τους. 

Φέρθηκε ο Δημήτρης Κυριαζίδης σαν βλάκας; Κάθε άλλο! Εάν δεχθούμε τον ορισμό του Ιταλού οικονομολόγου και ιστορικού Carlo M. Cippola στο σπαρταριστό του δοκίμιο "Οι Βασικοί Νόμοι της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας", "βλάκας είναι ένας άνθρωπος όταν οι πράξεις του ζημιώνουν τους άλλους χωρίς να του αποφέρουν κανένα όφελος, συχνά δε βλάπτοντας και τον εαυτό του…" Το επεισόδιο που προκάλεσε προχθές στη Βουλή, ωφέλησε ίσα-ίσα τόσο τον εαυτό του όσο και αρκετούς άλλους.

Ο ίδιος κέρδισε πανελλήνια δημοσιότητα, καθόλου λίγοι μάλιστα δεν θα είναι όσοι θα συμφώνησαν μαζί του από τους καναπέδες τους. Ακόμα άρα και αν η Νέα Δημοκρατία δεν τον ξαναδεχτεί ποτέ στους κόλπους της, θα έχει την ευκαιρία να πολιτευτεί με το κόμμα του κυρίου Βελόπουλου ή με τη "Νίκη". Η άκρα Δεξιά ανεβαίνει, θα έχει συνεπώς ο κύριος Κυριαζίδης αρκετές πιθανότητες επανεκλογής.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έγινε για λίγο συμπαθής ακόμα και σε κόσμο που την απεχθάνεται. Ως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τής εξέφρασε τη συμπαράσταση του. Πρόσθεσε μάλιστα πως "άλλο η πολιτικός και άλλο ο άνθρωπος Ζωή…" Από το ελάχιστο που την έχω γνωρίσει δια ζώσης, δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ. Διαθέτει όντως, μακριά από τις κάμερες, μια εντελώς δική της, απροσδόκητη γοητεία. Σου δίνει εντούτοις την εντύπωση πως έτσι και διανοηθείς να διαφωνήσεις μαζί της, θα σε λιώσει. Λεκτικά εννοώ.

Η Νέα Δημοκρατία και το Πασόκ και τα υπόλοιπα κόμματα του "δημοκρατικού" -όπως το έλεγαν κάποτε- "τόξου" και πλείστοι όσοι δημοσιολογούντες άδραξαν την ευκαιρία για να διατρανώσουν τα -ειλικρινά πιστεύω- φεμινιστικά και αντισεξιστικά τους φρονήματα. Ξημέρωνε άλλωστε και η Μέρα της Γυναίκας…

Με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια!

Το ήθος πάντως αντανακλάται στο ύφος. Ο άνθρωπος είναι, εν πολλοίς, το ύφος του. Αρκεί να ξέρεις να το διαβάσεις.

Δείτε πώς τελειώνει ο σπουδαίος Γεώργιος Βιζυηνός το αριστούργημά του "Το Αμάρτημα της Μητρός μου". 

Ο αφηγητής πηγαίνει τη γριά μητέρα του στην Κωνσταντινούπολη, για να την εξομολογήσει ο Πατριάρχης και να της δώσει άφεση που δεκαετίες νωρίτερα είχε καταπλακώσει άθελά της, στον ύπνο της, το βρέφος κοριτσάκι της. Να γαληνέψει επιτέλους η γυναίκα…

Βγαίνοντας από το Πατριαρχείο της λέει ο γιός της: "Καλός άνθρωπος αυτός ο Πατριάρχης. Ορίστε; Τώρα πιά πιστεύω ότι ήλθεν η καρδιά σου στον τόπο της.

Η μήτηρ μου δεν απεκρίθη. 

-Δεν λέγεις τίποτε, μητέρα; την ηρώτησα μετά τινός δισταγμού. 

-Τι να σε πω, παιδί μου! απήντησε τότε σύννους καθώς ήτον – ο Πατριάρχης είναι σοφός και άγιος άνθρωπος. Γνωρίζει όλες τες βουλές και τα θελήματα του Θεού, και συγχωρνά τες αμαρτίες όλου του κόσμου. Μα τι να σε πω! Είναι καλόγερος. Δεν έκαμε παιδιά, για να μπορή να γνωρίση τι πράγμα είναι το να σκοτώση κανείς το ίδιο το παιδί του!

Οι οφθαλμοί της επληρώθησαν δακρύων και εγώ εσιώπησα." 

* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας