Να μισείς τον εαυτό σου

Του Χρήστου Χωμενίδη

Ο "εγώ καλά σου τα’ λεγα", αυτός που σου τρίβει στα μούτρα τις επιλογές σου όταν σε έχουν οδηγήσει στον γκρεμό είναι από τα αντιπαθέστερα πρόσωπα της ανθρώπινης τραγικωμωδίας. Πρόσεξε, κύριε σταλεγάκια, μήπως αύριο, μεθαύριο βρεθείς στη θέση εκείνου που εις βάρους χασκογελάς σήμερα χαιρέκακα. 

Τούτων λεχθέντων, θέλω να σημειώσω ότι ο υποφαινόμενος είχε εδώ και έναν σχεδόν χρόνο, σε αυτήν εδώ τη στήλη, γράψει ευθαρσώς πώς θα κατέληγε η ιστορία με τον Κασσελάκη. Δεν το θυμίζω για να κάνω τον προφήτη ή μάγκα. Έχω πλήρη συνείδηση πως ο καιρός έχει γυρίσματα. Και ότι είναι πολύ σύνηθες να διακρίνεις πεντακάθαρα την καμπούρα του αλλουνού και να μην υποψιάζεσαι καν την ύπαρξη της δικιάς σου. 

Παραμένω εντούτοις ενεός. Άναυδος. Με την τερατώδη αφέλεια των στελεχών και των ψηφοφόρων του Σύριζα, οι οποίοι επένδυσαν ελπίδες στον νιόφερτο. Στην απροσδόκητη υποψηφιότητα από το πουθενά. Και σχεδόν γκρέμισαν τα τείχη του κόμματός τους, ώστε να μπει εν χορδαίς και οργάνοις και να θρονιαστεί στην ηγεσία του.

Τι τους εντυπωσίασε τόσο; Το παιδικό του, χαμογελαστό πρόσωπο; Το γυμνασμένο του κορμί; Το ασαφές του βιογραφικό; Κανείς δεν έχει μέχρι στιγμής αμφισβητήσει ότι έλαβε πτυχίο από πολύ καλό αμερικάνικο πανεπιστήμιο και εργάστηκε, κάποιο διάστημα, σε μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρεία; Για την καριέρα του εντούτοις στη ναυτιλία και για το πόθεν έσχες του, εγείρονται κάμποσα ερωτήματα… 

Αρκούσαν τα παραπάνω προσόντα, ώστε να πάρουν οι Συριζαίοι τοις μετρητοίς την υπόσχεση του Στέφανου ότι μπορεί και θα νικήσει τον Κυριάκο διότι μιλάει άπταιστα αγγλικά και κατέχει σε βάθος τη μαθηματική, συνάμα δε και την οικονομική επιστήμη;

Μόλις δε άνοιξε το στόμα του και φάνηκε, από τις πρώτες κιόλας φράσεις, η απύθμενη άγνοιά του για την ελληνική κοινωνία και πολιτική; Αρκέστηκαν στη διαβεβαίωσή του ότι μαθαίνει γρήγορα; 

Και όταν δεν άφηνε να περάσει εβδομάδα, μέρα συχνά, δίχως να αμολήσει κάποιο επικοινωνιακό, σοσιαλμιντιακό πυροτέχνημα -όταν ελισσόταν κάτω από τα κάγκελα για να αποδείξει την άψογη φυσική του κατάσταση, όταν ανέβαζε φωτογραφία του σκύλου του με καπελάκι γενεθλίων εμπρός σε τούρτα (πλασμένη -διευκρίνιζε- από εκλεκτή ζωοτροφή), όταν επεδείκνυε τηλεοπτικώς το νεοαποκτηθέν πολυτελέστατο διαμέρισμα του, οι σύντροφοι του κοιτούσαν από την άλλη; Ή έβρισκαν τα καμώματα χαριτωμένα επειδή -έτσι τους είχαν πει- τα συνηθίζουν και στις Ηνωμένες Πολιτείες; 

Ποτέ από τον δημόσιο βίο μας δεν έλειψαν οι μπαλαφάρες. Είχαμε δυο καραμπινάτες κατά τη Μεταπολίτευση. Η πρώτη ονομαζόταν Γεώργιος Κοσκωτάς. Η δεύτερη Γιάνης Βαρουφάκης.

Ο Κοσκωτάς όμως, ο εξ Αστόριας ελαιοχρωματιστής που αγόρασε την Τράπεζα Κρήτης με δικά της λεφτά και εν συνεχεία κόντεψε να αλώσει τα ΜΜΕ και το ποδόσφαιρο (οι νεότεροι θα καγχάσουν με την οικονομική αποτίμηση των σκανδάλων του, αστεία σε σχέση με μεταγενέστερα σκάνδαλα), ο Κοσκωτάς ήταν ξεφτέρι όχι απλώς στο να πλαστογραφεί μα και στο να υποδύεται τον δόκτορα με το βαρύ του ύφος και τις μετρημένες του κουβέντες.

Ο δε Βαρουφάκης μπορεί να είχε χαοτική σκέψη, να έτεινε προς τις αυθαίρετες παραδοχές, να αντιμετώπιζε την Ελλάδα ως πειραματόζωο για να αποδείξει τις επαναστατικές του θεωρίες, τουλάχιστον ωστόσο κάτι έλεγε. Πολιτική θέση εξέφραζε. Άσε που ουδέποτε έκρυψε τις προθέσεις του. Άσε που η απήχησή του στο εξωτερικό ήταν αληθινή και εντυπωσιακή – ανάρπαστα γίνονταν τα βιβλία του…

Πώς τυφλώθηκαν έτσι άνθρωποι που εξ απαλών ονύχων ζυμώνονται σε ατέρμονες συνεδριάσεις, διυλίζουν τον κώνωπα, συνομωτούν; Πώς παραδόθηκαν σε έναν κάποιον Στέφανο που από Αριστερά δεν σκάμπαζε ντιπ; Σε έναν ιδεολογικά αναλφάβητο που υπό κανονικές συνθήκες ούτε τον τίτλο του δόκιμου μέλους του κόμματος θα αξιωνόταν;

Θα σας πω εγώ πώς. Θα πιθανολογήσω μια εξήγηση του κακού, από το οποίο μύρια έπονται.   

Μετά την πανωλεθρία τού καλοκαιριού του 2023, μετά την καθίζηση από το 31% στο 18%, οι Συριζαίοι τέτοια ντροπή ένιωσαν, ώστε μίσησαν τον εαυτό τους. Ό,τι ήταν και ό,τι επαγγέλλονταν τους φάνηκε αίφνης ξεπερασμένο. Μπανάλ. Απωθητικό. Κι ό,τι λιγότερο τους έμοιαζε, κι ό,τι δεν καταλάβαιναν καθόλου, απέκτησε στα μάτια τους απροσδόκητη αίγλη. Φάνταζε σέξι. Ακαταμάχητο.

Να απεχθάνεσαι το ίδιο σου το είναι. Να χάνεις κάθε ψήγμα αυτοπεποίθησης. Και μαζί την ψυχραιμία σου, τη στοιχειώδη ικανότητα να καταλαβαίνεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι. Δεν έχει συντομότερο δρόμο προς την ανυπαρξία. 

Οι Συριζαίοι -η πλειοψηφία τους έστω- δεν ανέδειξαν τον Κασσελάκη παρά, αλλά διότι ακριβώς έμοιαζε με Δεξιό. Τον χειροκρότησαν επειδή ήταν ξένο σώμα. Τον δόξασαν διότι όσα ξεστόμιζε, όσα έπραττε προσέβαλλαν την ίδια την ουσία τους. 

Ο Κασσελάκης λειτούργησε για τον Σύριζα σαν αυτοτιμωρία. Ο ωραίος ξένος που εξευτελίζει, φτύνοντας και μαστιγώνοντας, την εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα γυνή. Την ταπεινώνει για να την αποκαθάρει.

Κυκλοφορούν πολύ πιο γήινες ερμηνείες. Ότι τον φύτεψε ο Τσίπρας, πιστεύοντας πως θα τον έχει αχυράνθρωπο. Ότι τον επέβαλε ισχυρός οικονομικός παράγων. Πως όλα εκείνα έγιναν τυχαία, σαν καραμπόλα στο μπιλιάρδο.

Επιμένω στη δική μου.

Όταν μισείς τον εαυτό σου, βρίσκεις τρόπο να τον καταστρέψεις. Όσο πιο θεαματικά, όσο πιο επώδυνα, τόσο καλύτερα για σένα.

Όταν αντίθετα, όπως το γράφει ο Κίπλινγκ, "μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία… στην καταστροφή να αντέξεις… στην καταιγία να μην χάνεις την ελπίδα", τότε αποτελεί ζήτημα χρόνου να ιαθείς και να επανακάμψεις. Δριμύτερος.

* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας