Στις 13 Απριλίου, δύο ρωσικοί βαλλιστικοί πύραυλοι χτύπησαν το Σούμι, μια πόλη στη βόρεια Ουκρανία, σκοτώνοντας 35 άτομα και τραυματίζοντας 117. Αυτή η επίθεση, η πιο θανατηφόρα στην Ουκρανία μέχρι στιγμής φέτος, ήρθε μετά από μια άλλη στο Κρίβι Ριχ—μια πόλη μακριά από τις ενεργές γραμμές του μετώπου—όπου σκοτώθηκαν 20 άτομα, συμπεριλαμβανομένων εννέα παιδιών. Παρά το γεγονός ότι η Ουκρανία απάντησε θετικά στην πρόταση των ΗΠΑ για πλήρη και άνευ όρων εκεχειρία, η Ρωσία αρνήθηκε ανοιχτά να σταματήσει τις επιθέσεις της.
Η τρέχουσα στρατηγική της Ρωσίας, αν και φαινομενικά αντιφατική δεδομένων των συνεχιζόμενων συνομιλιών για εκεχειρία, σχεδιάστηκε για να επιδείξει την αμείλικτη αποφασιστικότητά της για την καταστροφή της Ουκρανίας. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν παραμένει αποφασισμένος να κλιμακώσει τον πόλεμο τόσο στο μέτωπο—όπου οι ρωσικές δυνάμεις κάνουν αργές και δαπανηρές προεκτάσεις—όσο και μέσω της τρομοκρατίας κατά των αμάχων, πιέζοντας τις ΗΠΑ να ωθήσουν την Ουκρανία σε παραχωρήσεις "για να σταματήσει η σφαγή".
Σε αυτό το σενάριο, η Ευρώπη—και ιδιαίτερα οι χώρες του ανατολικού μετώπου του ΝΑΤΟ—αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο. Όσο περισσότερο κλιμακώνεται η ρωσική τρομοκρατία, τόσο πιο πιθανό είναι οι ΗΠΑ να θεωρήσουν αποδεκτή μια εκεχειρία υπό τους όρους της Ρωσίας. Αυτό δίνει στη Μόσχα χρόνο να ανασυγκροτηθεί, να επανεφοδιαστεί και τελικά να αποτελέσει έναν ανανεωμένο κίνδυνο που θα απειλήσει όχι μόνο την Ουκρανία, αλλά απευθείας το ΝΑΤΟ.
Οι Ευρωπαίοι πρέπει τώρα να λάβουν τρία αποφασιστικά βήματα:
Να αποδεχτούν ότι ο Πούτιν δεν έχει καμία πρόθεση για εκεχειρία ή τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να διατηρήσουν μια πολεμική νοοτροπία, αποφεύγοντας ψευδαισθήσεις για επικείμενη ειρήνη, και να βασίσουν την άμυνά τους στην υπόθεση ενός παρατεταμένου συγκρούσεως. Αυτό απαιτεί μακροπρόθεσμες στρατιωτικές και οικονομικές δεσμεύσεις, όπως η μακροχρόνια κατανομή πόρων και η κατάσχεση παγωμένων ρωσικών περιουσιακών στοιχείων για την άμυνα της Ουκρανίας.
Να πείσουν τις ΗΠΑ ότι η τρέχουσα στάση της Ρωσίας είναι ακόμη μια στρατηγική μπλόφα. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Ρωσίας δεν είναι οι συμμαχίες της με την Κίνα, το Ιράν ή τη Βόρεια Κορέα, αλλά ο φόβος της Δύσης για κλιμάκωση και οι επίμονοι μύθοι σχετικά με τη ρωσική στρατιωτική ισχύ. Η ΕΕ θα πρέπει να προειδοποιήσει την αμερικανική κυβέρνηση να μην πέσει σε αυτή την παγίδα και αντίθετα να επιβάλει "θανατηφόρες κυρώσεις" για να πιέσει τον Πούτιν να σταματήσει την τρομοκρατία.
Να δεσμευτούν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ασφάλειας για την Ουκρανία ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται με ένταση. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει μια αξιολόγηση των ευρωπαϊκών δυνατοτήτων, ώστε να διασφαλιστεί ότι η Ευρώπη κινητοποιείται για την άμυνα της Ουκρανίας, αντί να μετατοπίζει το βάρος στις ΗΠΑ. Παράλληλα, πρέπει να διευκρινιστεί πού ακριβώς είναι απαραίτητη η αμερικανική υποστήριξη. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική προσέγγιση που μπορεί να πείσει τον Τραμπ, ο οποίος αμφισβητεί γιατί οι ΗΠΑ θα πρέπει να παρέχουν στην Ευρώπη συστήματα ή προστασία που αυτή ήδη διαθέτει.
Οι επιθέσεις στο Σούμι συνέβησαν την Κυριακή των Βαΐων. Χτύπησαν άμαχους απευθείας στους δρόμους, στα αυτοκίνητά τους, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στα σπίτια τους. Η Ρωσία χρησιμοποίησε βαλλιστικούς πυραύλους γεμάτους με διασκορπιζόμενες μονάδες, που απελευθέρωσαν πολλαπλά εκρηκτικά υποβλήματα σε ευρείες περιοχές. Αυτή η μορφή αδιάκριτου βομβαρδισμού είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τους αμάχους και απαγορεύεται από το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο—το οποίο ισχύει παρά το γεγονός ότι ούτε η Ρωσία ούτε η Ουκρανία έχουν υπογράψει τη Σύμβαση για τα Διασκορπιζόμενα Βλήματα.
Οι επιθέσεις δεν προσέφεραν κανένα στρατιωτικό πλεονέκτημα στη Ρωσία, η οποία στοχεύει να αποθαρρύνει την ουκρανική κοινωνία και να πιέσει τον Τραμπ να αναγκάσει την Ουκρανία σε άνευ όρων συνθηκολόγηση. Είναι επίσης ένα εργαλείο για να αποσταθεροποιήσει την Ουκρανία από μέσα: όσο περισσότερους Ουκρανούς σκοτώνει η Ρωσία, τόσο δυνατότερες γίνονται οι εσωτερικές εκκλήσεις για ειρήνη, υπονομεύοντας την εθνική ενότητα και την αποφασιστικότητα της Ουκρανίας. Αυτοί οι παράγοντες έχουν διατηρήσει την Ουκρανία όρθια μετά από τρία χρόνια πολέμου, παρά τις αρχικές προβλέψεις ότι η χώρα θα κατέρρεε σε λίγες μέρες.
Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.
Επιμέλεια - Απόδοση: Νικόλας Σαπουντζόγλου
