Ο Τσίπρας ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά της αντιπολίτευσης

Της Νίκης Ζορμπά

Ήταν τέτοιο το σκηνικό της ολικής επαναφοράς του Αλέξη Τσίπρα στην παρουσίαση της Ιθάκης στην Πάτρα, η φόρα που είχε πάρει κατεβάζοντας "μανιφέστο", καταχερίζοντας και Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που κανένας δεν εξεπλάγη όταν κάποιος ( ξεκάθαρα ψηφοφόρος του) ακούγοντάς τον να εκφωνεί την ομιλία του, τον παρότρυνε φωνάζοντας " ανακοίνωσέ το". 

Δεν υπάρχει πλέον καμια αμφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει ανάψει στο φουλ τις μηχανές για τον νέο κομματικό του φορέα. Αν η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει στην παρουσίαση της Αθήνας στις αρχές του Δεκεμβρίου, από την Πάτρα, έδωσε την εικόνα πως οι εξελίξεις επιταχύνονται. 

Το είπε ο ίδιος εξάλλου: Πρέπει να επιταχύνουμε. Και εφόσον η υποτακτική δεν γινόταν να αφορά κάποιον άλλο, δεν περιμένει από κανέναν στον χώρο του τίποτε,  στην πραγματικότητα προιδέασε για ανέβασμα των δικών του πολιτικών στροφών. 

Αντιφατικοί αφορισμοί 

Αν το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του, το ανάλωσε ( άλλως πώς; ) στην επιχείρηση πλήρους αποδόμησης των κυβερνητικών θητειών, στην προσωπική επίθεση στον Κ. Μητσοτάκη και στη σύγκριση των "επιτευγμάτων" της δικής του διακυβέρνησης με αυτή της Ν.Δ ( δεν διαχώρισε το κόμμα από τον πρόεδρό του- συλλήβδην τους εγκάλεσε για διαφθορά εφ όλης της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ύλης), για τα κόμματα και τα πρόσωπα στα αριστερά της Ν.Δ, αναλογικά, ήταν ακόμη πιο αφοριστικός. 

Ομολόγησε μ έναν τρόπο ότι είναι "σκληρός" με τον όμορό του χώρο αλλά υπονόησε ουσιαστικά πως "και λίγα τους λέω". Δεν διέλαθε της επίθεσής του, με απολύτως φωτογραφικές αναφορές, ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Νέα Αριστερά φυσικά. 

Κλείνοντας όμως, μίλησε για τη σύσταση μιας νικηφόρας προοδευτικής παράταξης "χωρίς αποκλεισμούς, προαπαιτούμενα, πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων". Πώς θα συνταιριάξει αυτά τα δυο , θα κληθεί προσεχώς να το απαντήσει ο ίδιος και το νέο κόμμα του. 

Κεντροαριστερά και πολιτικό σύστημα

Για τον πρώην πρωθυπουργό, δε νοείται, εναλλακτικός πόλος της Ν.Δ να σκαρφίζεται τρόπους μετεκλογικής συνεργασίας με τον κυρίως ιδεολογικό του αντίπαλο. 

Σε μια αποστροφή του λόγου του μάλιστα, εξηγώντας την ανάγκη να επανιδρυθεί η προοδευτική παράταξη με όρους νίκης , αξιόμαχη απέναντι στη συντηρητική, έκανε αναφορά και στην υγεία του πολιτικού συστήματος, φέρνοντας ως αντιπαράδειγμα το 2012-2015:

"Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους.
Η χώρα και το πολιτικό της σύστημα χρειάζεται ισχυρή προοδευτική παράταξη, με πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Και σήμερα δεν έχει". 

Δεν διεκδικεί (  και να ήθελε δεν θα μπορούσε) να εμφανιστεί ως αντισυστημικός εξάλλου ο Αλέξης Τσίπρας, στη νέα εκδοχή του πολιτικού εαυτού του, ως "αντισυμβατικός" επιδιώκει να καταγραφεί , στην αφετηρία του νέου πολιτικού ταξιδιού. Εξ ου και διηγείται σε κάθε του παρέμβαση ως πρωτοφανείς τις επιλογές του να παραιτηθεί από βουλευτής ώστε να αρχίσει κάτι καινούργιο. 

"Ψιλά γράμματα" πιθανώς για κάποιους, αλλά ο πρώην πρωθυπουργός το δηλώνει ευθαρσώς: Η ισορροπία και προστασία του πολιτικού συστήματος της χώρας, είναι μέγεθος κρίσιμο.

"Ανημπόρια"

Στο ίδιο αφήγημα συνεπώς, περιγράφει ως ανήμπορη την  προοδευτική αντιπολίτευση, να επιφέρει αυτή την πολύτιμη ισορροπία, ασφαλώς προκρίνοντας ως μόνη λύση τη δική του ανάγνωση και επιδίωξη: Εκείνος θα ανασυνθέσει τον προοδευτικό χώρο, επιφυλάσσοντάς του ρόλο συστημικής εναλλακτικής πρότασης στη συντηρητική παράταξη. 

Εξυπακούεται πως πρώτο πρώτο απέκλεισε το ( νυν) ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη ως ανίκανο για να αναλάβει το σχετικό project: 

"Αλήθεια, μπορεί να αμφισβητήσει τη σημερινή κυβέρνηση όποιος αφήνει ανοικτό να κυβερνήσει με τη Δεξιά, αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης;
Και όποιος δε μπορεί να βρει στελέχη να τοποθετήσει σε θέσεις ευθύνης στο κόμμα του, που να μην έχουν κάποια στιγμή δημόσια θαυμάσει τον Μητσοτάκη;" . 

Κι έπειτα "περιέλαβε" και τον ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου:

"Ή θέλει να αμφισβητήσει τη Δεξιά, όποιος διστάζει να πάρει ουσιαστικές ενωτικές πρωτοβουλίες ανασύνθεσης της σημερινής εικόνας του κατακερματισμού, θέτοντας πάντα ως προϋπόθεση τη δική του κομματική επιβίωση ;"

τέλος, και τη Νέα Αριστερά: 

"Ή όποιος εμμένει στη κριτική του αριστερόμετρου και στα λάθη των άλλων, όταν δεν έχει τολμήσει ποτέ ούτε να ψελλίσει για τα δικά του λάθη και τις δικές του αποτυχίες ;".