Να μην πετάμε τη σκούφια μας...

Του Γιώργου Κράλογλου

Ούτε το ενεργειακό, ούτε το κόστος του ρεύματος, ούτε το εργασιακό είναι σε ευθεία. Μπορεί να λέμε ό,τι λέμε, αλλά στο τραπέζι θα ακουστούν πολλά. 

Και ας ξεκινήσουμε με το εργασιακό. Ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων και της συνεννόησης των κοινωνικών εταίρων βεβαίως και είναι το άλφα και το ωμέγα της υπόθεσης, αλλά ας μην νομίζουμε πως η επαναφορά του (απολύτως ορθή ως κυβερνητική πρωτοβουλία) κλείνει τους δρόμους που τον υπονομεύουν και τον οδηγούν  σε μονόδρομο. 

Θα φανεί αυτό πολύ σύντομα και ας προετοιμάζεται η κυβέρνηση για πάρα πολλά απρόοπτα. 

Οι εργατοπατέρες δεν έχουν απομακρυνθεί από τις εποχές που, λίγο ως πολύ, μας τις θυμίζουν σήμερα οι αγρότες, οι οποίοι βεβαίως και δεν έχουν καταφέρει να αποδείξουν τι φταίει και τι δεν φταίει σε όλα τα θέματά τους.

Μια συζήτηση με παράγοντες του εργατοπατερισμού αναστατώνει τις εξελίξεις, με την ομαλότητα που μάλλον ονειρεύεται η κυβέρνηση ότι θα διαδεχθούν την πρωτοβουλία της για θεσμική επαναφορά της δομής του εργασιακού και στη χώρα μας. 

Αυτά δεν βγαίνουν από υπαρκτές ειδήσεις. Τα συναντάς στο κάποιο παρασκήνιο. Που συντηρείται καθώς ο αντιπολιτευτικός χώρος (που πάντα πλαισιώνει και τον εργατοπατερισμό)  είναι αυτήν τη στιγμή στα χειρότερα του. Και τίποτε δεν βεβαιώνει πως με την είσοδο στο 2026 η εικόνα θα έχει άλλη μορφή. 

Πολύ δε περισσότερο τις αντιλήψεις κάποιων... ότι οι πολιτικές και οι κομματικές συμμαχίες και με τους εργατοπατέρες θα βοηθήσουν και δεν θα υπονομεύσουν τα εργασιακά μας δικαιώνοντας και την κυβέρνηση.

Στο ενεργειακό τώρα και το κόστος της παραγωγής στο ρεύμα αρχίζοντας από τον χώρο της βιομηχανίας. 

Η μεταφορά μας από το φυσικό αέριο στο LNG δεν θα σώσει την κατάσταση όπως λένε οι απόψεις σημαντικών παραγόντων που ξεχωρίζουν στη βιομηχανία. Και αν περιμένουμε (συμπληρώνουν οι ίδιοι παράγοντες) να βγάλουμε τα δικά μας φυσικά αέρια από την Κρήτη ή το Ιόνιο (σε ξηρά και θάλασσα), ζήσε Μάη μου... Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν πιστεύει πως βρισκόμαστε σε κάποια ευθεία και αυτό που μας μένει είναι να την περπατήσουμε. 

Αν ψάξουμε και στους μεσαίους, στους μικρούς και πολύ μικρούς που έχουν ήδη εξηγήσει στους πάντες (στον κυβερνητικό χώρο μόνο καθώς αντιπολιτευτικά η κατάσταση είναι περίπου πέρα βρέχει...) ότι είναι πιο πιθανό να βρεις λουκέτα στις τσέπες των μικρομεσαίων και των άλλων, παρά τη ρευστότητα που έχει ανάγκη η κάλυψη τους κόστους ρεύματος. Και αυτό έστω και με τα κρατικά χατίρια... στις τιμές (για να δείξει πως δεν αφήνει τους μικρούς και τους πολύ μικρούς στην τύχη τους). 

Άρα είναι πολύ μαύρα όλα όσα αφορούν το ενεργειακό κόστος σε όλη τη δευτερογενή παραγωγή και να μην ελπίζουμε κάτι; Βρίσκεται συνεπώς σε αδιέξοδο και το τελικό κόστος στο ηλεκτρικό ρεύμα που πληρώνουμε και θα πληρώσουμε και το 2026; 

Μαύρα υπάρχει φόβος να γίνουν αν δεν αλλάξει (από τα θεμέλια) η σκέψη της κυβέρνησης για τη δομή της ενεργειακής της πολιτικής. Αν  ο φόβος ότι η στήριξη της βιομηχανίας και η διευκόλυνση των μικρών και μεσαίων θα στοιχίσει πολιτικά στη ΝΔ η οποία (με την προοπτική των εκλογών πριν το καλοκαίρι του 2027) δείχνει αποφασισμένη μάλλον να λαϊκίσει το 2026 αντί να ενισχύσει τον (ανύπαρκτο) μέχρι τώρα, φιλελευθερισμό της.

george.kraloglou@capital.gr