Από Δούκας, Λουδοβίκος

Του Ηλία Ψυχογιού

Υπάρχουν στιγμές που η πολιτική ζωή της πόλεως μοιάζει με παλαιά γαλλική κωμωδία του Μολιέρου: όλοι παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν το αυτονόητο, όλοι προσποιούνται έκπληξη μπροστά στο προφανές, και όλοι, στο τέλος, χειροκροτούν την ίδια τους την ανοησία.

Σύμφωνα με χθεσινό άρθρο στο capital ("Αθήνα Ψηλά: "Χρυσοί" κάδοι για τους σκύλους εν μέσω αυξήσεων και σφράγισης κοινωνικών δομών) η παράταξη "Αθήνα Ψηλά" εξέδωσε μια ανακοίνωση: η δημοτική αρχή Δούκα δαπανά 998.480 ευρώ για 660 κάδους στα πάρκα κοινωνικοποίησης σκύλων. Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται ότι με τα ίδια λεφτά θα μπορούσε να μείνει ανοιχτό το Υπνωτήριο των Γιατρών του Κόσμου για 28 χρόνια, ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλονται αυξήσεις "έως και 100% στα δημοτικά πάρκινγκ, αλλά και η κατά 25% αύξηση του εισιτηρίου των χριστουγεννιάτικων δράσεων της Τεχνόπολης”.

Ο δήμαρχος, έσπευσε να απαντήσει άμεσα, ενημερώνοντάς μας ότι η πραγματική τιμή, είναι 1.080 ευρώ συν ΦΠΑ, μαζί με την τοποθέτηση, για κάθε κάδο. Και μάλιστα χαμηλότερη από ότι πλήρωσε ο δήμος επί Μπακογιάννη για κάδους στην Πανεπιστημίου, ήτοι 2.100 ευρώ για κάθε κάδο – και μάλιστα χωρίς τοποθέτηση.

Μόνο που στην ανακοίνωση του δημάρχου, του ξέφυγε μία λεπτομέρεια: 1.080 ευρώ συν ΦΠΑ για κάθε έναν από τους 660 κάδους για τα περιττώματα σκύλων. 

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η υπέροχη, η σχεδόν καλλιτεχνική παρεξήγηση.

Διότι, βλέπετε, άλλο πράγμα οι κάδοι ανθρώπινων απορριμμάτων και εντελώς άλλο ο μικρός, ταπεινός, κάδος περιττωμάτων σκύλου – εκείνος που βλέπουμε στα πάρκα, με το σακουλάκι δίπλα και την ταμπέλα "Ευχαριστούμε που μαζεύετε".

Το να συγκρίνει κανείς τα δύο είναι σαν να συγκρίνει την άμαξα του Ήλιου Βασιλέως με το καρότσι του γαλατά. Είναι σαν να λέμε ότι ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ πλήρωνε τα ίδια για τις χρυσές λεκάνες των Βερσαλλιών όσα και για τα ξύλινα βαρέλια που μάζευαν τα περιττώματα των αλόγων στον περίβολο.

Και ο Λουδοβίκος ο Ήλιος, ο μεγάλος, ο απόλυτος, είχε φτάσει βέβαια σε τέτοιο σημείο ναρκισσισμού, ώστε θεωρούσε μέγιστο προνόμιο για τους αυλικούς του να τον βλέπουν να κάθεται στη chaise percée, την περίφημη βασιλική τουαλέτα. 

Ακόμα κι αυτός όμως – ο άνθρωπος που έχτισε τις Βερσαλλίες για να μη μυρίζει τη Παρισινή λάσπη – ακόμα κι αυτός δεν θα τολμούσε να ζητήσει από τους φορολογούμενους υπηκόους του σχεδόν ένα εκατομμύριο ευρώ προκειμένου να αγοράσει ειδικούς κάδους για τα περιττώματα των καθαρόαιμων λυκόσκυλων της αυλής του.

Θα το θεωρούσε υπερβολικό.

Θα το θεωρούσε κακόγουστο.

Θα το θεωρούσε… γαλλικό.

Στην Αθήνα όμως του 2025, ο δήμαρχος θεωρεί ότι το να ξοδέψει ένα εκατομμύριο (για κάδους περιττωμάτων σκύλων, μην ξεχνιόμαστε) είναι απόδειξη χρηστής διαχείρισης –  ενώ 2.100 ευρώ (χωρίς την τοποθέτηση, γιατί αυτό κάνει τη διαφορά…) για κάδους ανθρώπινων απορριμμάτων είναι απόδειξη κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.

Και οι Αθηναίοι, φυσικά, πληρώνουν.

Και περιμένουν πότε θα τελειώσει αυτή η κωμωδία.