Συνεχης ενημερωση

    Τρίτη, 21-Οκτ-2025 00:03

    Θα μπορούσε ο Κουφοντίνας να κάνει απεργία πείνας στον Άγνωστο Στρατιώτη;

    • Εκτύπωση
    • Αποστολή με email
    • Προσθήκη στη λίστα ανάγνωσης
    • Μεγαλύτερο μέγεθος κειμένου
    • Μικρότερο μέγεθος κειμένου

    Του Γεωργίου Ι. Μάτσου*

    Η προτελευταία απεργία πείνας που απασχόλησε την επικαιρότητα ήταν του Δ. Κουφοντίνα, Ιανουάριο 2021. Αίτημα, να εκτίσει την ποινή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έκανε δεκτό το αίτημα, αποδεχόμενη τις πιθανές βιολογικές και πολιτικές συνέπειες του αποτελέσματος της απεργίας πείνας. Εντέλει, στις 14-3-2021, ο κ. Κουφοντίνας σταμάτησε την απεργία πείνας, χωρίς να γίνει δεκτό το αίτημά του.

    Το κράτος έως τότε τον είχε κακομάθει. Επί ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει απεργία πείνας για να λάβει (και πήρε) άδεια εξόδου από τη φυλακή. Προμνημονιακά θα είχε ίσως ικανοποιηθεί οποιοδήποτε αίτημά του με απεργία πείνας, χωρίς να χρειάζεται αριστερό κόμμα στην εξουσία. 

    Η διαφοροποίηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 2021 έναντι του κ. Κουφοντίνα έγινε δεκτή με ανακούφιση έως ενθουσιασμό από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Όσο μάλιστα προχωρούσε η απεργία πείνας, αύξανε εναντίον τού Κουφοντίνα, αντί να αμβλύνεται, η αντιπάθεια των ‘μικροαστών’, εκείνων που οι μαρξιστές έχουν μάθει να περιφρονούν.

    Η σθεναρή στάση της κυβέρνησης έναντι της απεργίας πείνας Κουφοντίνα ήταν ένας από τους πολλούς λόγους του 41% του 2023. Ουδέν έρεισμα για απεργία πείνας είχε ο Κουφοντίνας, ακόμη λιγότερο στον Άγνωστο Στρατιώτη.

    Τι διαφορετικό είχε η περίπτωση Ρούτσι, που έκανε απεργία πείνας στον Άγνωστο Στρατιώτη χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς, ενώ ικανοποιήθηκε εντέλει το αίτημά του;

    Η διαφορά ήταν ότι ο κ. Ρούτσι αναδείκνυε στο πανελλήνιο ότι σε κανέναν από τους νεκρούς των Τεμπών που απανθρακώθηκαν, δεν είχαν γίνει τοξικολογικές και βιοχημικές εξετάσεις. Πράγμα υπέρμετρα παράδοξο, στο οποίο κανένας – ούτε η κυβέρνηση, ούτε η Δικαιοσύνη – δεν είχε να αντιτάξει απάντηση επί της ουσίας.

    Το αίτημά του αναγνωρίστηκε λοιπόν εξαρχής ως δίκαιο από την ‘όλη’ κοινωνία. Ακόμη και πολίτες πεπεισμένοι ότι "τα ξυλόλια" είναι "θεωρία συνωμοσίας", σήκωσαν τα φρύδια με απορία μπροστά στην αιφνιδιαστική αποκάλυψη ότι, χωρίς καμία διαθέσιμη δικαιολογία, ουδόλως είχαν γίνει οι εντελώς συνήθεις, σε τέτοιες περιπτώσεις, τοξικολογικές και βιοχημικές εξετάσεις στους νεκρούς των Τεμπών.

    Όχι τυχαία, υπέρ του αιτήματος Ρούτσι τάχθηκαν πολλοί από το κυβερνών κόμμα, με χαρακτηριστικότερο τον υπουργό Άμυνας Ν. Δένδια. Μέχρι και ο Αρχιεπίσκοπος επισκέφθηκε τον απεργό πείνας. Ουδείς φαντάζεται τον Αρχιεπίσκοπο να επισκέπτεται τον Κουφοντίνα στη δική του απεργία πείνας.

    Ασφαλώς έπαιξε ρόλο η συμπάθεια στην ιδιότητα του τραγικού πατέρα. Δεν οφειλόταν όμως εκεί η γενική υποστήριξη στην κοινωνία. Υποστήριξη πρώτη φορά τόσο έντονη, από τότε που τα Τέμπη κατέστησαν αντικείμενο διχασμού.

    Μακροπρόθεσμα, η σοβαρότερη πολιτική ήττα της κυβέρνησης ήταν η καταφανής ταύτισή της με τη Δικαιοσύνη στη διάρκεια της απεργίας πείνας. Το εξέφρασε εξαιρετικά ο Βενιζέλος: "Η Δικαιοσύνη […] έδωσε την εντύπωση ότι διατυπώνει μια γνώμη που εναρμονίζεται με την αρχική βούληση της κυβέρνησης και όταν […] η βούληση της κυβέρνησης αλλάζει ριζικά, τότε και η Δικαιοσύνη προσαρμόζεται με κάποιον τρόπο".

    Η δε πρωθυπουργική ανακοίνωση ότι η δικαιοδοσία για τον καθαρισμό του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη θα περάσει στο υπουργείο Άμυνας, ήταν ακόμη ένα αυτογκόλ, ομολογώντας πολιτική αδυναμία υλοποίησης της κυβερνητικής βούλησης σε κεντρικό επίπεδο.

    Εντούτοις, το ικανότατο πρωθυπουργικό επικοινωνιακό επιτελείο, βρήκε λύση ακόμη και σε αυτό πολιτικό αδιέξοδο: Μετατόπισε τη συζήτηση από την ουσία του ζητήματος, στο ήσσονος σημασίας θέμα του σεβασμού στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

    Ήσσονος σημασίας, όχι διότι ο σεβασμός στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι μικρής σημασίας. Αλλά διότι στη διάρκεια της απεργίας πείνας Ρούτσι το ζήτημα δεν απασχόλησε καθόλου την κοινή γνώμη. Τότε απασχολούσε η ίδια η απεργία πείνας, η ουσία του αιτήματος εκταφής, οι τοξικολογικές εξετάσεις, όπως και το τι θα συνέβαινε εάν προχωρούσε η απεργία πείνας. Μόνον μετά τη λήξη της απεργίας πείνας, με την κυβέρνηση να έχει υποστεί τεράστια πολιτική και επικοινωνιακή ήττα, αναδείχθηκε το ζήτημα του σεβασμού στο Μνημείο, στοχεύοντας στο πολιτικό κοινό των, εντός και εκτός εισαγωγικών, "νοικοκυραίων".

    Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι οι νοικοκυραίοι είναι πραγματικοί άνθρωποι, πραγματικοί ψηφοφόροι, και όχι ψευδώνυμοι λογαριασμοί που δημιουργούν φιλοκυβερνητικό πολιτικό κλίμα στο διαδίκτυο. Στήριξαν ενθουσιωδώς την επανεκλογή της σημερινής κυβέρνησης, για να δουν εαυτούς προδομένους στον πυκνό πολιτικό χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές. Καθαυτός ο σεβασμός στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη βρίσκει μεν σύμφωνους τους νοικοκυραίους. Αλλά αν ερωτηθούν κατά πόσο συμφωνούν με την όλη διαμαρτυρία Ρούτσι, η απάντησή τους θα είναι πολύ διαφορετική.

    Η κυβέρνηση έπρεπε να έχει πάρει το μήνυμα από την πολιτικώς πολύ πιο νοήμονα (από ό,τι οι λοιποί χώροι) αριστερά: Η ίδια αριστερά που αδίστακτα οικειοποιείται κάθε νεκρό δεκτικό πολιτικής έντασης (από το Πολυτεχνείο μέχρι τον Γρηγορόπουλο), ενεργεί προσεκτικά στην υπόθεση των Τεμπών έχοντας, απροσδόκητα, αποφύγει την οικειοποίηση αυτών των νεκρών. Οι νεκροί αυτοί είναι διαφορετικοί και από του Πολυτεχνείου και από τον Γρηγορόπουλο. Όπως κι από τους δήθεν "νεκρούς της ΕΡΤ", με τους οποίους ανώνυμοι και επώνυμοι φιλοκυβερνητικοί συγκρίνουν τους νεκρούς των Τεμπών. Οι τελευταίοι υπερβαίνουν τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές και προξενούν πολιτική αναταραχή αυτοί, όχι "η Κωνσταντοπούλου", παρά την κυβερνητική προσπάθεια να αποδοθεί στην (όποια) "Κωνσταντοπούλου" η αναταραχή. Αφήνει λοιπόν η αριστερά την πηγαία κοινωνική αναταραχή να εξελιχθεί, αναμένοντας να δρέψει καρπούς εξ αυτής μεταγενέστερα.

    Σε αυτή την πολιτική διεργασία, η κυβέρνηση δεν έχει για συμμάχους τους νοικοκυραίους. Και δεν θα τους ξανακερδίσει μόνον δια του αυθόρμητου σεβασμού των τελευταίων στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

    Το βασικό πρόβλημα των νοικοκυραίων είναι ότι αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στην αύξηση του πάσης φύσεως κόστους επαγγελματικής δράσης και καθημερινής διαβίωσης. Παράλληλα βλέπουν, καθένας στον χώρο του, καλπάζουσα και προκλητική διαφθορά, στην οποία ο κρατικός μηχανισμός δείχνει την ίδια πρωτοφανή στα χρονικά ανοχή που έδειχνε για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.

    Όταν λοιπόν η διαφθορά φθάνει στο σημείο να αποκτά στις ιδιωτικές συζητήσεις διαστάσεις σχεδόν μυθικές, που ουδείς γνωρίζει (ούτε αποκλείει) αν ισχύουν όντως, και ταυτόχρονα οι νοικοκυραίοι δυσκολεύονται υπέρμετρα να ανταπεξέλθουν, ο σεβασμός στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη κατεβαίνει πάρα πολύ χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων τους. Δυσανάλογα χαμηλά σε σχέση με την ιεραρχία που προσφυώς του προσέδωσε στη δημόσια συζήτηση το ικανότατο πρωθυπουργικό επικοινωνιακό επιτελείο.

    Οι νοικοκυραίοι ήδη ριζοσπαστικοποιούνται. Εν πολλοίς είδαν στον Π. Ρούτσι τον εαυτό τους. Η κυβέρνηση σύντομα θα αντιμετωπίζει καταστάσεις ακόμη πιο ανεξέλεγκτες. Τα ονόματα των νεκρών των Τεμπών στον Άγνωστο Στρατιώτη θα φαντάζουν απλή παρωνυχίδα απέναντι στα όσα έρχονται.

    *Δ.Ν., Δικηγόρος

    ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;

    ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ