Θέλει να αφουγκραστεί την κοινωνία;

Του Μανόλη Καψή

Συγνώμη, αλλά πείτε μου ειλικρινά. Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος, πόσο μάλλον σοβαρός πολιτικός, σε μια εποχή που η πολιτική και οι πολιτικοί έχουν κατεδαφιστεί και έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία, που αμφισβητούνται ακόμα και τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος, υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που θα πει -όπως κάνει ο Αλέξης Τσίπρας- ότι παραιτούμαι "για να αφουγκραστώ τις ανάγκες της κοινωνίας"; Κι εσείς δεν θα βάλετε τα γέλια από την κλισέ πομφόλυγα που μόλις ακούσατε; Δηλαδή όσο ήταν βουλευτής δεν μπορούσε να ακούσει τις ανάγκες της κοινωνίας; Γιατί; Υπήρχε θόρυβος στην Ολομέλεια; Γι αυτό δεν είχε μιλήσει ποτέ στο Κοινοβούλιο; Προσπαθούσε να ακούσει την κοινωνία;

Αμ το άλλο; Δεν θέλει λέει "να καθοδηγήσει από τα πάνω, δεν πιστεύει σε Μεσσίες, ούτε σε κομματικές κατασκευές εργαστηρίου". Βλέπετε ο Αλέξης Τσίπρας πουλάει ακόμα αριστεριλίκι- έστω αριστεριλίκι νέας εποχής- συνεπώς η εκ των άνωθεν αυθεντία, η εξουσιομανία, ακόμα και η φιλοδοξία, είναι μη επιτρεπόμενες αμαρτίες, γιατί η αριστερή δράση είναι κάτι σαν το θρησκευτικό τάμα, μια υποχρέωση, μια εσωτερική ανάγκη που δεν αποζητά ανταλλάγματα και υλικές απολαβές. Είναι καθήκον. Αντίθετα λατρεύεται το λαϊκό κίνημα και η αυτό- οργάνωση. Έτσι το νέο κόμμα θα προέλθει δήθεν τάχα μου "από τη βούληση και τις πράξεις των πολλών", μας λέει ο πρώην πρωθυπουργός και θέλει να τον πιστέψουμε.

Θα μου πείτε αυτές είναι κοινοτοπίες των πολιτικών και αυτούς τους "μπακαλιάρους" τους έχουμε ακούσει και άλλες φορές, από πολλούς, και πλέον δεν μας ξενίζουν. Κατά συνθήκη ψεύδη που τα προσπερνούμε ως πταίσματα. Δεν έχετε άδικο. Πλην όμως, στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα  έχουν μια σημασία. Γιατί δείχνουν πόσο δεν άλλαξε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι ο πρώην πρωθυπουργός, που θέλει να κάνει μια δεύτερη καριέρα. Παρά τις ήττες και τα χρόνια στην αντιπολίτευση, παρά το rebranding που υποτίθεται του σχεδίασε η εταιρεία δημοσίων σχέσεων που προσέλαβε, ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται στο κοινό του ίδιος και απαράλλαχτος. Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα. Για να επιβεβαιώσει αυτό που ξέρουμε όλοι, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Απλώς ορισμένοι μεταμφιέζονται.

A propos πάντως, τώρα που λέμε για την εταιρεία δημοσίων σχέσεων, αυτός που έχει αναλάβει να του γράφει τις δηλώσεις θέλει λίγο "ντρεσάρισμα" ακόμα. Αυτό το δεν θα είμαστε αντίπαλοι που έγραψε για τους πρώην συντρόφους του ήταν καλό- αυτή είναι άλλωστε η πρώτη δεξαμενή ψηφοφόρων του νέου κόμματος, γι' αυτό τα έχει βάψει ήδη μαύρα ο Σωκράτης Φάμελλος -αυτό το "ίσως ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες" όμως τι το ήθελε; Γέμισε το Χ με φωτογραφίες του Τσίπρα στο κότερο της Παναγοπούλου…Δεν υπήρχε λόγος για τέτοιους συνειρμούς. Θέλει λίγη προσοχή.

Εμένα με ξένισε και αυτό που απηύθυνε στις ηγεσίες των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Τι σημαίνει "παραμερίστε τις ιδιοτέλειές σας για να προκύψει η αλλαγή"; Δηλαδή όλοι οι άλλοι είναι ιδιοτελείς, όλοι υπηρετούν τις φιλοδοξίες τους και μόνο ο Αλέξης Τσίπρας αγωνίζεται ανιδιοτελώς για τις μεγάλες ιδέες και τα οράματα;

Τέσπα, ο κ. Τσίπρας έκανε το πρώτο βήμα, φαίνεται να έχει αποφασίσει να φτιάξει το δικό του κόμμα, και υπάρχει εξήγηση. Όχι, δεν είναι μόνο η φιλοδοξία και η φιλαρχία του ανδρός κι ας λέει ότι θέλει για τις ιδιοτέλειες των άλλων. Είναι και η αδυναμία των άλλων να αμφισβητήσουν τον Μητσοτάκη. Πολλά θα πούμε για τον κ. Τσίπρα, πολλά "θα του σούρουμε" για το παρελθόν του και θα έχουμε δίκιο, αλλά το ότι οι άλλοι δεν τραβάνε και ο Μητσοτάκης πάει έστω και λαβωμένος, έστω και αποδυναμωμένος, για 3η τετραετία είναι γεγονός. Ας μην κλαίνε λοιπόν τώρα στην αντιπολίτευση, αυτοί άνοιξαν την πόρτα στην επιστροφή του.

Το όχημα για την επιστροφή του, θα είναι λέει το βιβλίο του, βιβλίο 600 σελίδων παρακαλώ, που ετοιμάζεται να εκδώσει από τις εκδόσεις Gutenberg. Θα είναι λένε ολίγον ανάλυση του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και της οικονομικής κρίσης, μαζί με μια ερμηνεία της ήττας του στις εκλογές του 2019- που θα έχει ίσως ενδιαφέρον- και ολίγον απομνημονεύματα. Απομνημονεύματα για το δημοψήφισμα και τα capital controls, τις διαπραγματεύσεις για το 3η μνημόνιο με Μέρκελ και Ολάντ, αλλά και αφήγηση και εξηγήσεις για τη διακυβέρνηση της αριστεράς με τον Πάνο Καμμένο και την τρόικα. Και αυτό το κομμάτι θα έχει ενδιαφέρον, αρκεί να είναι ειλικρινές. Θα είναι; Αμφιβάλω. Αμφιβάλω όχι μόνο γιατί δεν έχω προσωπικά εμπιστοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και γιατί η πρόθεση του βιβλίου δεν είναι η ιστορική αποτίμηση, αλλά το επαναλανσάρισμα μιας πολιτικής καριέρας. Όλα (και η αλήθεια) θα υπακούουν σε αυτή την ανάγκη,

Το κρίσιμο βέβαια είναι άλλο; Θα είναι αυτή η βιβλιογραφική παρακαταθήκη, που θα πείσει και άλλους ψηφοφόρους- εκτός από τους νοσταλγούς της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - να στηρίξουν το νέο εγχείρημα και θα μπορέσει αυτή η αφήγηση να διαμορφώσει το ρεύμα που προσδοκά ο πρώην πρωθυπουργός; Γιατί αν οι έρευνες αρχίσουν να μετρούν το κόμμα Τσίπρα ως υπολογίσιμη δύναμη και ως αντίπαλο δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, έχει καλώς. Καλώς για τον Τσίπρα εννοείται. Αν όμως οι δημοσκοπήσεις δείξουν το κόμμα Τσίπρα να κινείται πέριξ του 7-8 %, που κινούνται και τα άλλα κόμματα της πολυδιασπασμένης και κατακερματισμένης αντιπολίτευσης, όλα παίζονται. Ακόμα και να κάνει πίσω και να περιμένει τις εκλογές.

Μπορεί να είναι λοιπόν η αφήγηση του παρελθόντος, έστω και με την ματιά του "Τσίπρα νούμερο 2",  η επιστροφή μας στα χρόνια της χρεοκοπίας και των μνημονίων, το όχημα για το "επαναλανσάρισμα" του Τσίπρα ως υποψηφίου πρωθυπουργού; Με αυτήν την κληρονομιά θα επιδιώξει ο κ. Τσίπρας να επανασυστηθεί στους ψηφοφόρους; Φοβάμαι ότι κανείς δεν θέλει την επιστροφή στο παρελθόν. Κανείς δεν θέλει να θυμάται όλα αυτά που θα μας αφηγηθεί στο βιβλίο του.

Αυτό είναι και το μεγάλο μειονέκτημα του Αλέξη Τσίπρα στο νέο του εγχείρημα. Εχει παρελθόν, είναι μέρος ενός παλαιού συστήματος που τα νέα κοινά απορρίπτουν. Και από αυτό δεν μπορεί να αποσυνδεθεί με καμία παραίτηση.