Ταραχή και μόνο στο άκουσμα για βιομηχανία…

Του Γιώργου Κράλογου

Ούτε που να ακούσει η νομενκλατούρα αυτά που κατέβηκαν από την Βόρεια Ελλάδα για πρωταγωνιστικό ρόλο της βιομηχανίας στο νέο οικονομικό μοντέλο.

"Ούτε βήμα παραπέρα από τα γνωστά περί συμπαράστασης της Πολιτείας και προσοχής της κυβέρνησης αποκλειστικά σε μικρούς,  πολύ μικρούς και άντε.. και τους μεσαίους.." είπαν (μαθαίνουμε) οι κομματικοί σε παρασκηνιακές συζητήσεις για το "πανωφόρι" της πολιτικής που πρέπει να φοράνε οι ομιλίες και οι δηλώσεις στην ΔΕΘ. 

Για τα περί βιομηχανίας και όσα συνοδεύουν τον τομέα αυτόν της οικονομίας μη τυχόν και ξεπεράσουμε (πρόσθεσαν) την μία ή δύο παραγράφους. Και μάλιστα σε γενικότητες και όχι με σαφήνεια, συμπλήρωσαν για να προστατεύσουν το λαϊκό κυβερνητικό προφίλ (οι πληροφορίες μας εγκυρότατες, ο διάλογος στο περίπου…). 

Το πρόβλημα ασφαλώς και δεν είναι η βιομηχανία ή κάποιες τυχόν ειδικές απαιτήσεις… των  μικρομεσαίων που  παρεμβάλλονται στο όλο "σκηνικό" .

Η πολιτική αντιπαράθεση όμως κυβέρνησης - αντιπολίτευσης θα πρέπει να συνεχιστεί και σε αυτή την ΔΕΘ (όπως γίνεται 50 χρόνια) με παροχές, μποναμάδες, δώρα, ανοίγματα και μειώσεις φόρων μόνο λαϊκίστικου χαρακτήρα...

Που σημαίνει ότι για οικονομία, δεν πρέπει να ξεπεράσει το όριο της μικρομεσαίας επιχείρησης. Και βεβαίως τίποτε που να θυμίζει προσέγγιση με τους μεγάλους και την ολιγαρχία... 

Ποιος ο λόγος;

Στην Ελλάδα (μόνο στην Ελλάδα και πουθενά αλλού) η λέξη και η έννοια "βιομηχανία" είναι συνδεδεμένη (πολιτικά βεβαίως) με την καταστροφή της οικονομίας. 

Η δε πολιτική αντί να αφήσει τους κανόνες ανταγωνισμού που ισχύουν στις ελεύθερες οικονομίες να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, έχει αναλάβει με πολυετή "προσπάθεια" (40 και πλέον χρόνια) να "περιφρουρήσει"  την οικονομία και την κοινωνία, από την παρουσία της… 

Προς τούτο και η πραγματικότητα ότι η βιομηχανία στην Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης και ότι (έστω και συρρικνωμένη) σήμερα η μεταποίηση της χώρας, προσφέρει εδώ και 2 χρόνια ως 250.000 θέσεις εργασίας, δεν μας λέει τίποτε...

Συνεπώς η πολιτική της χώρας, που παραμένει για 10ετίες στις αρχές της σοβιετίας, είναι αδύνατον να περιέχει κεφάλαιο με μέτρα ή διευκολύνσεις από το κράτος, για μεγέθη που χαρακτηρίζουν την βιομηχανία και την βιομηχανική ανάπτυξη.

Η ΔΕΘ λοιπόν είναι συνδεδεμένη (από το 1980 και μετά) μόνο με τους μεσαίους (ως το ανώτερο επίπεδο της οικονομίας μας), τους μικρούς, τους πολύ μικρούς  και βεβαίως τους επαγγελματίες.

Ποτέ όμως και με τίποτε με ότι λέγεται βιομηχανία. 

Σε αυτό άλλωστε οφείλεται και η επιδίωξη των φορέων των μικρομεσαίων να γίνουν αποδεκτά τα μεγέθη που προβάλλουν οι ίδιοι. 

Ο φόβος δηλαδή μήπως και στη συνέχεια αποφυγής αναφοράς των πολιτικών και της πολιτικής στη βιομηχανία και τις μεγάλες μονάδες ασχοληθούν με τα μεγέθη και των  μεσαίων, οπότε είναι πιθανό να περάσουν σε περιθώριο ή να νομισθούν και ολιγαρχία…

Αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι και στις εποχές που μπορούσαμε να μιλήσουμε για βιομηχανική Ελλάδα με ογκώδεις παραγωγές αλλά και έντονη εξωστρέφεια ήταν όλα "ρόδινα και ωραία" είτε από την πλευρά της Πολιτείας και της πολιτικής είτε από την πλευρά της βιομηχανίας. 

Απόδειξη οι έως 80 προβληματικές βιομηχανικές επιχειρήσεις που έκαναν άνω κάτω και το τραπεζικό σύστημα την 10ετία του 1975-1985 και οδηγήθηκαν στην κρατικοποίηση.

Ωστόσο προς συζήτηση είναι ακόμη αν τη βιομηχανική Ελλάδα δεν θέλησε να την συνεχίσει η πολιτική σκηνή της χώρας (μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ) όταν οι ανάγκες (για ίση μεταχείριση προς την τότε βιομηχανία και της ΕΕ) αγνοήθηκαν, προφανώς γιατί ο από τότε ψευτοσοσιαλισμός μας δεν μπορούσε να σηκώσει το πολιτικό βάρος παραμονής μας στον βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης. 

Δεν την θέλαμε την βιομηχανία τότε. Προτιμήθηκε έτσι λοιπόν η (βολική και πολιτικά) μικρομεσαία επιχείρηση η οποία μπορεί μεν να μας οδήγησε στη μικρομεσαία οικονομία αλλά συνέφερε την πολιτική. Η παρουσία μόνο μικρών στην οικονομία περιόριζε και ακόμη περιορίζει... το πολιτικό κόστος.