Συγγνώμη, κυρία Μαίρη!

Του Άγη Βερούτη

Η κυρία Μαίρη είναι 73 ετών. Γέννησε και μεγάλωσε πέντε παιδιά, τρεις κόρες και δυο γιούς.

Ο άντρας της μετά από 42 χρόνια εισφορών ως αυτοαπασχολούμενος, και έχοντας επωμιστεί το βάρος μιας επταμελούς οικογένειας για παραπάνω από τρεις δεκαετίες, σήμερα παίρνει μια σύνταξη λίγο παραπάνω από €1000 ευρώ το μήνα.

Τα παιδιά της κυρίας Μαίρης έκαναν οικογένειες και επιχειρήσεις στη χώρα, και όλοι μαζί δίνουν εισφορές αρκετές δεκάδες φορές το ισόποσο των εισφορών του βασικού μισθού. Ο γιος της ο Στέφανος μόνο, που είναι παλαιός φίλος, έχει 7 υπαλλήλους στην επιχείρησή του.

Η κυρία Μαίρη δεν παίρνει καμία σύνταξη από το Ελληνικό κράτος. Η δικαιολογία είναι ότι έχει στο όνομά της ένα διαμέρισμα 73 τετραγωνικά στο Χαλάνδρι, το οποίο έχει διαθέσει στη μεγάλη κόρη της που είναι χωρισμένη, και μένει εκεί μαζί με το φοιτητή γιο της. Α, και να μη ξεχάσω, νομίζω ότι το δεύτερο κριτήριο για να μην πάρει σύνταξη η πολύτεκνη 73χρονη, είναι ότι το οικογενειακό εισόδημα μαζί με τον άντρα της ξεπερνά τα €10.500 ευρώ το χρόνο!

Στα 42 χρόνια ενσήμων ο άντρας της κυρίας Μαίρης δεν είχε όπως στη Γαλλία αφορολόγητο εφόσον ήταν πολύτεκνος, αλλά πλήρωνε σχεδόν τον ίδιο φόρο με εκείνους που επέλεξαν για λαϊφστάιλ να μη κάνουν παιδιά και να επενδύσουν τα ωραία τους λεφτάκια σε μπουζούκια, σε ταξίδια ή σε ακριβά ρολόγια. Δικαίωμά τους.

Ως κοινωνία, όμως, μας είναι αδιάφορο το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα έχει προσφέρει στη χώρα μας δυο στρατιώτες (συν άλλους 5 από τα εγγόνια της), και τρεις μανάδες που και εκείνες έκαναν τις δικές τους οικογένειες.

Αν το πάμε στις τρεις γενιές, η κυρία Μαίρη έχει συμβάλει στη συνέχιση της χώρας μας και της κοινωνίας μας με μισό χωριό ανθρώπους, μεταφέροντας τις αξίες της οικογένειας και της τιμιότητας όσο ελάχιστοι Έλληνες και Ελληνίδες, προσφέροντας σχεδόν μισή διμοιρία απογόνους της για θητεία, και δίνοντας δουλειά σε τουλάχιστον τριιπλάσιους ανθρώπους.

Όμως η κυρία Μαίρη δεν είχε χρόνο να δουλέψει έξω από το σπίτι της. Δεν έβαλε ένσημα στο όνομά της, και δεν της έμειναν χρήματα να επενδύσει σε real estate ούτε σε μετοχές ή σε κρυπτονομίσματα. Ό,τι έβγαλε ο άντρας της έγιναν πάνες, γάλατα, φαγητό για 7 στόματα, φροντιστήρια και δίδακτρα, και τέλος γιατροί και φάρμακα. Και τέλος.

Αντίστοιχα, το ελληνικό κράτος έχει πληρώσει και πληρώνει αβέρτα ποταμούς από επιδόματα χωρίς αιτιολογία, έτσι για να τα έχουμε καλά με τους δημοσίους υπαλλήλους, επειδή πλένουν τα χέρια τους, ή επειδή προσέρχονται εγκαίρως, ή διπλές και τριπλές ως και 9 διαφορετικές συντάξεις σε παραπάνω ανθρώπους από όσες Ελληνίδες έκαναν την αποκοτιά να γεννήσουν και να μεγαλώσουν 5 παιδιά! 

Δεν μιλάμε καν για τα επιδόματα που δίνονται σε ευπαθείς μειονοτικές ομάδες, όπου ορισμένοι έχουν δυο και τρεις ταυτότητες (από τις παλιές) και κάθε παιδί το δηλώνουν δυο και τρεις διαφορετικές μητέρες για να εισπράττουν τα ανάλογα επιδόματα, και που τελικά παρόλα αυτά το ελληνικό κράτος έχει αποτύχει να ενσωματώσει αυτούς τους ανθρώπους στην κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες που το προσπαθεί.

Δεν ξέρω αν μια συγγνώμη μας ως κοινωνία αρκεί στην κυρία Μαίρη, που ακόμα και στα 73 της μένει στο νοίκι με τον άντρα της, γιατί το προικώο της το έχει διαθέσει στη χωρισμένη μεγάλη κόρη της. Δεν ξέρω καν, αν το να έπαιρνε την εθνική σύνταξη γιατί πέρασε τέσσερα χρόνια της ζωής της έγκυος και άλλα 30 να μεγαλώσει τα 5 παιδιά της να τα κάνει ανθρώπους, θα έκανε ουσιαστική διαφορά στη ζωή της.

Σίγουρα, όμως, είναι συλλογική επιλογή μας ως κοινωνία, να τη θεωρούμε υποδεέστερη από μια δημοτική υπάλληλο που πλένει τα χέρια της όταν πάει στη δουλειά το πρωί, λιγότερη σημαντική από τους κλητήρες που μεταφέρουν φακέλους στο δημόσιο από το ένα γραφείο στο άλλο, και τη συνεισφορά της στην ελληνική κοινωνία να την αξιολογούμε χαμηλότερα από κάποιαν που δηλώνει άγαμη και με 6 παιδιά, τα οποία συχνά είναι δηλωμένα σε 2 και 3 διαφορετικές "κυρίες”.

Θα μου πείτε κάποιοι, 5 παιδιά έχει που έχουν προκόψει, ας τη στηρίξουν εκείνα! Βέβαια δεν θα μου πείτε το ίδιο για εκείνους που παίρνουν 5-7 συντάξεις! Θα μου πείτε, εκείνοι δούλεψαν 15 χρόνια Χ 7 εργασίες = 105 χρόνια εργασίας...! Και δίκιο θα έχετε!!!

Ό,τι και να μας πει η κυρία Μαίρη στα 73 της, μετά από τόση κούραση, τόσα χαστούκια και τόση προσπάθεια, δίκιο θα έχει.

Το μόνο που μας απέμεινε και επιλέγουμε να της δώσουμε είναι μια συγγνώμη.
Λες και δεν είναι το Δημογραφικό το πιο απειλητικό πρόβλημα, που απειλεί με τον αφανισμό της χώρας μας σε λίγες δεκαετίες! Τόσα καταλαβαίνουμε...

Συγγνώμη, κυρία Μαίρη!

agissilaos@gmail.com