Όταν το lifestyle εκδικείται

Του Σπύρου Δημητρέλη 

Η υπόθεση Γεωργούλη αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία για γόνιμο προβληματισμό. Σε τρία πεδία. Το πρώτο πεδίο είναι ο τρόπος με τον οποίο τα κόμματα επιλέγουν υποψήφιους για σταυροδοσία, το δεύτερο είναι πως δίνουν σταυρούς οι ψηφοφόροι και το τρίτο είναι η αξιοποίηση από τους πολιτικούς αντιπάλους των κατηγοριών για εγκλήματα από βουλευτές, ευρωβουλευτές και κομματικά στελέχη. Και στα τρία πεδία κάτι πολύ λάθος γίνεται.

Είθισται τα κομματικά επιτελεία, ενόψει εθνικών εκλογών ή ευρωεκλογών να επιλέγουν πρόσωπα με υψηλή προβολή, κατά κανόνα τηλεοπτική, προκειμένου να τους εκθέσουν στη λαϊκή κρίση. Ειδικά τα κόμματα που έχουν μεγαλύτερη ροπή προς τον λαϊκισμό, καταφεύγουν σε επιλογές ηθοποιών και τηλεοπτικών δημοσιογράφων. Για τους τελευταίους θα μπορούσε να πει κανείς ότι η καθημερινή τριβή με την πολιτική επικαιρότητα, προσφέρει κάποιας μορφής εφόδια για την άσκηση πολιτικής. Το κατά πόσο αυτή η επαγγελματική εμπειρία αποτελεί ουσία και όχι μόνο εικόνα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πρόσωπο. Υπήρξαν δημοσιογράφοι που είχαν το εκτόπισμα, γνωστικό και επαγγελματικό, να ασκήσουν πολιτική και να προσφέρουν. Ίσως να είναι και εξαιρέσεις. Υπήρξαν, όμως, και περιπτώσεις που αποδείχθηκε ότι το μοναδικό τους  "προσόν" ήταν η αναγνωρισιμότητά τους και όχι η ουσία, η υποδομή και το βάθος στην πολιτική τους σκέψη. Ο καθένας μπορεί να βάλει πρόσωπα σε καθεμιά από τις παραπάνω κατηγορίες.

Στην κατηγορία των ηθοποιών τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Συνήθως οι ηθοποιοί που αποκτούν βουλευτική ιδιότητα δεν πολυακούγονται κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Ο κανόνας - με εξαιρέσεις βεβαίως - είναι ότι επιλέγουν να μην εκτίθενται ιδιαίτερα στη δημόσια κριτική. Οι κοινοβουλευτικές τους θητείες τους είναι περισσότερο μια χρυσή επιβράβευση της καλλιτεχνικής τους αναγνώρισης και λιγότερο μια πραγματική παρέμβαση στα πράγματα. Υπήρξαν και περιπτώσεις ηθοποιών που υπουργοποιήθηκαν, αλλά έλαμψαν είτε δια της απουσίας είτε δια της ασχετοσύνης τους με τα εύκολα προβλεπόμενα αποτελέσματα.

Η περίπτωση Γεωργούλη είναι μια περίπτωση ενός εμφανίσιμου ηθοποιού που απολάμβανε την αναγνωρισιμότητα λόγω κυρίως της συμμετοχής του σε τηλεοπτικά σήριαλ. Στις ευρωεκλογές του 2019 πήρε περισσότερους από 170.000 σταυρούς. Από το 2019 έως σήμερα ήρθε στην αντίληψη των πολιτών κυρίως για δυο λόγους. Ο πρώτος ήταν όταν εν ενεργεία ευρωβουλευτής και προκειμένου να αυξήσει περαιτέρω το εισόδημά του, παρουσίασε τηλεπαιχνίδι χωρίς μάλιστα ιδιαίτερη τηλεθέαση. Ο δεύτερος λόγος είναι τώρα που έγινε καταγγελία εναντίον του για σεξουαλικά και όχι μόνο εγκλήματα. Αναρωτιέμαι πώς νοιώθουν σήμερα οι ψηφοφόροι του. Πώς νοιώθουν οι ψηφοφόροι που έχοντας μπροστά τους το ψηφοδέλτιο επιλέγουν να σταυροδοτήσουν "αυτόν που βλέπουν στην τηλεόραση";

Επειδή είμαστε μπροστά σε διπλές εκλογές καλό θα ήταν να αρχίσουμε να προσέχουμε ποιους στέλνουμε να μας εκπροσωπήσουν στα διάφορα κέντρα αποφάσεων. Δόξα τω θεώ η τεχνολογία μας προσφέρει πλέον εύκολα  και γρήγορα πληροφόρηση για το ποιος είναι αυτός που βρίσκεται στη λίστα του ψηφοδελτίου που επιλέγουμε. Μια αναζήτηση δείχνει πολλά. Έχει δουλέψει; Έχει κολλήσει ένσημα; Έχει διακριθεί σε κάποιον τομέα; Η διάκρισή του αυτή αποτελεί πραγματικό εφόδιο για να προσφέρει με την κρίση και την πολιτική του σκέψη στην κοινωνία; Έχει μοχθήσει και έχει πετύχει κάτι στη ζωή του; Έχει ακαδημαϊκές σπουδές; Ο καθένας με τα δικά του κριτήριά ας κάνει τις επιλογές του. Ας επιλέξει, όμως, με πραγματικά κριτήρια και όχι μόνο με την εικόνα.

Το τελευταίο που προκύπτει από την υπόθεση Γεωργούλη είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν πρέπει να χρησιμοποιούν το λεγόμενο "ηθικό πλεονέκτημα" ως πολιτικό επιχείρημα. Το είδαμε πρόσφατα με την υπόθεση του επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου και της υπόθεσης της 12χρονης στον Κολωνό. Δεν έχει κανένας το ηθικό πλεονέκτημα. Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων και διεφθαρμένοι κάθε είδους, όπως έχει δείξει η ιστορία, υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς. Όποιος κάνει σημαία "το ηθικό του πλεονέκτημα" έναντι των πολιτικών του αντιπάλων μάλλον αρχίζει να ρέπει προς φασίζουσες και ολοκληρωτικές λύσεις για την επίλυση των προβλημάτων σε μια δημοκρατία. Η ιστορία είναι γεμάτη από "καθαρούς και έντιμους" που στο τέλος αποδείχθηκαν πιο διεφθαρμένοι και από αυτούς που κατηγορούσαν.