Η νέα γενιά πολιτών που οραματίζεται μια σύγχρονη Ευρώπη και έναν κόσμο που ξεπερνά τα παραδοσιακά όρια της πολιτικής και των συνόρων είναι και η ίδια που έχει δημιουργήσει μια διαδικτυακή πραγματικότητα: μια Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρή, ενωμένη και πανευρωπαϊκή, που στέκεται απέναντι στις προκλήσεις του 21ου αιώνα με αυτοπεποίθηση και φαντασία.
Αυτός ο τύπος περιεχομένου, που επανεφευρίσκει την ΕΕ ως πανευρωπαϊκή αυτοκρατορία, Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία ή ‘Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης’ — όπως θέλετε πείτε το — έχει κατακλύσει τα social media τα τελευταία δύο χρόνια, συγκεντρώνοντας συλλογικά δισεκατομμύρια προβολές σε X, TikTok και Instagram, ενώ η ΕΕ αντιμετώπιζε τις συνέπειες της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και μιας εμπορικής συμφωνίας ΗΠΑ-ΕΕ που σε πολλά μέρη της Ευρώπης χαρακτηρίστηκε "ταπείνωση" για τις Βρυξέλλες.
Μπροστά σε σφοδρές επιθέσεις από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος χαρακτήρισε τους Ευρωπαίους ηγέτες "αδύναμους" σε συνέντευξή του στο Politico, καθώς και σε αντι-ΕΕ ξεσπάσματα από τον ιδιοκτήτη του X, Έλον Μασκ, αυτά τα υπέρ της ΕΕ memes κυκλοφορούν πιο πυκνά και γρήγορα από ποτέ.
Τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι αφίσες προπαγάνδας τύπου Σοβιετικής Ένωσης με το έμβλημα των αστεριών της ΕΕ, βίντεο-μοντάζ με εντυπωσιακά πλάνα από drone ευρωπαϊκών μνημείων και memes όπου τα πλεονεκτήματα της ΕΕ — από την χαλαρή εργασιακή κουλτούρα έως την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά — συγκρίνονται θετικά με άλλα μέρη του κόσμου, κυρίως με την Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ.
Καθώς σκρολάρετε μέσα από αυτές τις αναρτήσεις, μπορεί να είναι δελεαστικό να απορρίψετε ολόκληρη την τάση ως άνευ σημασίας "AI προπαγάνδα" (το περιεχόμενο που δημιουργείται από τεχνητή νοημοσύνη πράγματι κυριαρχεί). Πράγματι, η υπερ-αυτοπεποίθητη Ευρώπη που οραματίζονται λογαριασμοί με ονόματα όπως "European propagandist" ή "Ave Europa" μοιάζει ελάχιστα με την πραγματική ΕΕ, όπου οι ηγέτες παραμένουν διχασμένοι σε όλα, από τον τρόπο χρηματοδότησης του πολέμου στην Ουκρανία την επόμενη χρονιά μέχρι τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν για να αναστραφεί μια μακροχρόνια τάση οικονομικής κάμψης.
Όμως για τα άτομα πίσω από αυτούς τους λογαριασμούς, ο στόχος δεν είναι να παραμείνουν πιστοί στην καθημερινή πραγματικότητα της πολιτικής της ΕΕ. Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ένα αίσθημα δράσης, οράματος και δυνατοτήτων σε μια περίοδο που ο εκφοβισμός από τον Τραμπ, ο επεκτατισμός της Ρωσίας και ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας έχουν αφήσει τους νέους Ευρωπαίους να αισθάνονται ανίσχυροι.
Το Politico επικοινώνησε με 11 από τους χρήστες πίσω από αυτούς τους λογαριασμούς και έμαθε ότι επρόκειτο για πραγματικούς ανθρώπους με ευρύ φάσμα πολιτικών απόψεων, από αριστερές μέχρι ακροδεξιές, χρησιμοποιώντας διαφορετικούς όρους για να περιγράψουν τη στάση τους απέναντι στην Ευρώπη. Κάποιοι χαρακτήρισαν τις πεποιθήσεις τους "Eurofed", σύντμηση για Ευρωπαίος ομοσπονδιαστής. Άλλοι περιέγραφαν τον εαυτό τους ως πανευρωπαϊκός ιμπεριαλιστής, τονίζοντας την έννοια ενός ευρωπαϊκού "πολιτισμού" που πρέπει να υπερασπιστεί κανείς και όχι οποιουδήποτε υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Ένα κοινό στοιχείο που είχαν όλοι: ήταν κάτω των 35 ετών. "Οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να ξεφύγουν από την αδυναμία… να ανακτήσουν δράση και κυριαρχία και να ενεργήσουν", δήλωσε η Κριστέλ Σαβάλ, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Νέων Ευρωπαίων Ομοσπονδιαστών, μιας μη κερδοσκοπικής ομάδας υποστήριξης που υπάρχει από το 1972 αλλά πρόσφατα έχει δει αύξηση μελών.
Για χρόνια, η κυρίαρχη πολιτική αφήγηση στην Ευρώπη ήταν ότι η ακροδεξιά ανεβαίνει και το μόνο ερώτημα είναι πόσο περισσότερο θα ενισχυθεί και πόσο θα διαβρώσει το ογδονταετές αυτό έργο που γεννήθηκε από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έγινε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτοί οι διαδικτυακοί "πολεμιστές" πιστεύουν ότι αυτή η άποψη είναι εντελώς λανθασμένη και ότι το μέλλον ανήκει σε μια ισχυρότερη Ευρώπη, άποψη που αντικατοπτρίζεται σε μια αυξανόμενη τάση γνώμης στον πραγματικό κόσμο. Όπως το διαδικτυακό κίνημα MAGA αντικατόπτριζε και τροφοδοτούσε την άνοδο του Τραμπ πριν τις προεδρικές εκλογές του 2016, έτσι και η διαδικτυακή "αναγέννηση" της Ευρώπης αντικατοπτρίζεται σε δημοσκοπήσεις που δείχνουν την υποστήριξη για την ΕΕ σε ιστορικά υψηλά επίπεδα.
Ισχυρές πλειοψηφίες Ευρωπαίων σε όλες τις ηλικιακές ομάδες τάσσονται πλέον υπέρ πιο βαθιάς ενοποίησης στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας, σύμφωνα με την έρευνα Eurobarometer του 2025. Μια άλλη δημοσκόπηση σε εννέα ευρωπαϊκές χώρες έδειξε ότι οι περισσότεροι Γερμανοί — το 69% — υποστηρίζουν τη δημιουργία στρατού της ΕΕ, μια προοπτική που συχνά αντιμετωπίζεται με χλευασμό από τους καθήμενους ηγέτες ως ουτοπική.
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι, μακριά από ένα διαδικτυακό κενό, αυτή η έκρηξη υπέρ της ΕΕ που τροφοδοτείται από τους νέους μπορεί να συμβάλει και στην εκλογική νίκη. Ο Ρομπ Γιέτεν, ο 38χρονος κεντρώος που πρόσφατα κέρδισε τις περισσότερες ψήφους στις ολλανδικές εκλογές, θεωρείται μέλος της "παρέας" από ορισμένους νέους ομοσπονδιαστές. Ένα πανευρωπαϊκό κόμμα με την ονομασία Volt Europa, που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντρώο ή κεντροαριστερό, έχει επεκτείνει σημαντικά την παρουσία του από την ίδρυσή του το 2017, περιλαμβάνοντας και μια θέση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
"Η ομάδα Eurofed της κεντροδεξιάς μετατρέπεται όλο και περισσότερο από διαδικτυακό φαινόμενο σε πραγματικό κίνημα… Προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι ανάλογο με μια κεντροδεξιά εναλλακτική λύση στο Volt", έγραψε ο κάτοχος του λογαριασμού X, European Challenges, που περιέγραψε τον εαυτό του ως απόφοιτο STEM 25–35 ετών στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας.
Για τον Joseph de Weck, αναλυτή εξωτερικής πολιτικής και συγγραφέα βιογραφίας για τον Πρόεδρο της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, αυτή η έκρηξη νεανικού πατριωτισμού περνά απαρατήρητη από τους ηγέτες και πολλά μέσα ενημέρωσης, που είναι εμμονικά εστιασμένα στην ακροδεξιά. "Είναι ένα θεμελιώδες λάθος… Η κοινή γνώμη έχει αλλάξει", δήλωσε.
Η πραγματικότητα, όπως υποστηρίζει, είναι ότι η ευρωπαϊκή ακροδεξιά, κατά κύριο λόγο, δεν είναι πλέον αντι-ευρωπαϊκή αλλά απλώς επικριτική απέναντι σε ορισμένες πολιτικές που προέρχονται από τις Βρυξέλλες, όπως η επιδίωξη για μηδενικές εκπομπές άνθρακα. Η μεγάλη πολιτική μάχη τα επόμενα χρόνια δεν θα αφορά το αν θα διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ποια εκδοχή μιας πιο ομοσπονδιακής ΕΕ θα επικρατήσει. "Κανείς δεν αμφισβητεί πλέον την ύπαρξη της ΕΕ, αλλά διαφωνούν ριζικά σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν", πρόσθεσε.
Η ιδέα ότι η Ευρώπη — το επίκεντρο δύο παγκοσμίων πολέμων — θα έπρεπε να καταργήσει τα εθνικά σύνορα και να σχηματίσει μια ενιαία πολιτεία δεν είναι καινούργια. Το 1849, μιλώντας στο Διεθνές Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι, ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ προέβλεψε ότι "θα έρθει μια μέρα που εσείς, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, όλοι εσείς, έθνη της ηπείρου, χωρίς να χάσετε τις ξεχωριστές σας ιδιότητες και την ένδοξη ατομικότητά σας, θα συγχωνευθείτε στενά σε μια ανώτερη ενότητα και θα σχηματίσετε την ευρωπαϊκή αδελφότητα".
Η ιδέα αυτή ξεχάστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, σε μια περίοδο σημαδεμένη από άγριο εθνικισμό. Αλλά επανεμφανίστηκε δυναμικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μια ομάδα ευρωπαϊκών χωρών ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα το 1957. Έξι χρόνια αργότερα, σε ομιλία του στο ιρλανδικό Dáil, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι κάλεσε για τις "Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης", προτρέποντας τους ηγέτες να δημιουργήσουν μια "πολιτική ομοσπονδία της Ευρώπης, όχι ως αντίπαλο των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά ως εταίρο".
"Τα κράτη, μόλις δημιουργηθούν, έχουν τη δική τους ύπαρξη που δεν μπορεί να διαλυθεί. Είναι αμετάκλητα ατομικά", έγραψε στα "Απομνημονεύματα της Ελπίδας" που δημοσιεύτηκαν το 1970.
Παρά την υποστήριξή τους στη διεύρυνση, οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν συστηματικά αντισταθεί στη λήψη οποιωνδήποτε μέτρων που θα μετέτρεπαν την ΕΕ σε πραγματική ομοσπονδία — δηλαδή σε έναν ενιαίο στρατό και σε μια ένωση δημοσιονομικών μεταβιβάσεων, όπου οι φορολογικοί πόροι θα ανακατανέμονταν ομαλά. Ακόμα και μετά την πανδημία Covid-19, που οδήγησε σε συγκέντρωση ορισμένων πτυχών της πολιτικής υγείας στις Βρυξέλλες, και τη συνολική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που οδήγησε σε κάποια συγκέντρωση της πολιτικής άμυνας, το κλίμα που επικρατεί τώρα ανάμεσα στους ευρωπαίους ηγέτες είναι αυτό του "ευρω-ρεαλισμού" — κώδικας για "μη δοκιμάσετε τίποτα τρελό, θα βοηθήσει μόνο την ακροδεξιά".
Ακόμα και ο Μακρόν, που ανέβηκε στην εξουσία το 2017 στη Γαλλία με μια έντονα υπέρ της Ευρώπης εκστρατεία, φαίνεται να έχει υποκύψει στη διάχυτη αυτή διάθεση.
Ο Μάριο Ντράγκι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, τον οποίο πολλοί υποστηρικτές της ομοσπονδίας θεωρούν σύμβολο, το έχει αναγνωρίσει. Λόγω της ευρείας απροθυμίας να "ταράξουν τα νερά", υποστήριξε σε ομιλία του τον Οκτώβριο ότι η Ευρώπη θα πρέπει να υιοθετήσει τον "πραγματιστικό ομοσπονδισμό", δηλαδή συμμαχίες ομοϊδεατών χωρών που δρουν από κοινού σε συγκεκριμένους τομείς ενδιαφέροντος, αντί για μεγάλα άλματα προόδου.
Ο απερχόμενος υπουργός Εξωτερικών της Τσεχίας, Γιάν Λίπαβσκι, περιέγραψε τη σημερινή στάση των ηγετών της ΕΕ ως "μη ιδεαλιστική" σε πρόσφατη συνέντευξη στο Politico. Λίγες μέρες αργότερα, ο υπουργός Άμυνας του Βελγίου απέρριψε την ιδέα ενός ευρωπαϊκού στρατού.
Κι όμως, τα "κάστρα στον αέρα" — δηλαδή μεγάλα άλματα προόδου — είναι ακριβώς αυτό που θέλουν οι νέοι υποστηρικτές της Ευρώπης, και έχουν κουραστεί να ακούνε ότι είναι υπερβολικά ιδεαλιστές. "Η άμεση εκλογή του προέδρου της Επιτροπής… είναι απολύτως αναγκαία. Όσο αυτό δεν συμβαίνει, η ΕΕ δεν θα αποκτήσει περισσότερη εμπιστοσύνη", έγραψε ο κάτοχος του λογαριασμού European Challenges σε προσωπικό μήνυμα.
Η Σαβάλ λέει ότι οι νέοι Ευρωπαίοι λαχταρούν πολιτικούς που μπορούν να εκφράσουν μια στρατηγική άποψη για το πού κατευθύνεται η Ευρώπη, αντί να συμμετέχουν στις καθημερινές εσωτερικές πολιτικές μάχες. "Υπάρχει μακροπρόθεσμο όραμα, αλλά κανείς δεν το πουλάει", είπε, σημειώνοντας ότι τα μέλη της ομάδας της αυξήθηκαν κατά 6% το 2024 φτάνοντας τα 10.000. Τον Οκτώβριο, μαζί με άλλες υπέρ-ομοσπονδιακές ομάδες, επανεκκίνησαν την Επιτροπή Δράσης για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, η οποία είχε μείνει ανενεργή για δεκαετίες. Ένας βασικός παράγοντας για τους νέους υποστηρικτές ήταν η εμπορική συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ που υπέγραψε η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο Τέρνμπερι της Σκωτίας, η οποία επικρίθηκε ευρέως ως ταπείνωση για την Ένωση.
Άλλες υπέρ-ομοσπονδιακές ή πανευρωπαϊκές ομάδες αναφέρουν παρόμοια αύξηση μελών. Η συμμετοχή στην Ave Europa, μια ομοσπονδιακή ομάδα που ιδρύθηκε τον Μάρτιο φέτος και αυτοπροσδιορίζεται ως "κεντροδεξιά", αυξήθηκε κατά 400–500 μέλη από την ίδρυσή της. Το μέλος του διοικητικού συμβουλίου, Νικόντεμ Σκρομπίσζ, έγραψε ότι η τεταμένη συνάντηση στον Λευκό Οίκο τον Φεβρουάριο μεταξύ του Βολοντίμιρ Ζελένσκι και του Τραμπ, στην οποία ο Τραμπ και ο Αντιπρόεδρος Τζ. Ντ. Βανς επέπληξαν τον καλεσμένο τους, πυροδότησε την ίδρυση της ομάδας. "Ένα κύμα ευρωπατριωτισμού σάρωσε την ήπειρο, σε αντίδραση στις προσπάθειες των Τραμπιστών να ταπεινώσουν την ήπειρό μας", έγραψε σε μήνυμα. "Οι επακόλουθες εμπορικές και δασμολογικές διαμάχες έδειξαν περαιτέρω ότι η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να στηρίζεται σε άλλους για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της· και με κάθε επίθεση του MAGA κατά της Ευρώπης, βλέπαμε ένα νέο κύμα μελών να ενισχύει τις τάξεις μας".
Ωστόσο, δεν μοιράζονται όλοι οι υπέρ της Ευρώπης το ίδιο σχέδιο δράσης. "Νομίζω ότι ο όρος ‘ευρωπαϊκός ομοσπονδισμός’ είναι απλώς ακατάλληλος για τη σημερινή εποχή… Η Ευρώπη πιθανώς θα κινηθεί προς μεγαλύτερη κεντρικοποίηση και θα μοιάζει περισσότερο με μια ομοσπονδία κάποιου είδους", είπε ο Άλεξ Ασγκάρι, 25χρονος Τσεχοαμερικανός λομπίστας στην Ουάσιγκτον, που εργάστηκε προηγουμένως ως βοηθός Ρεπουμπλικάνου στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ.
Πράγματι, οι υποστηρικτές της ομοσπονδίας είναι μακριά από το να αποτελούν μια πολιτικά ομοιογενή ομάδα. Πολλοί "πολεμιστές memes" μου είπαν ότι υπάρχει μια ιδεολογική μάχη στις σκοτεινές γωνιές των υποομάδων του Reddit και των chatrooms μεταξύ γενικά κεντρώων που πιστεύουν στην ενίσχυση της δύναμης των υπαρχουσών θεσμικών οργάνων των Βρυξελλών, και ακροδεξιών που μισούν τις Βρυξέλλες αλλά θέλουν παρ’ όλα αυτά η Ευρώπη να επιβληθεί στη διεθνή σκηνή. Ο μεγάλος διαχωριστής είναι η πολιτική ταυτότητας και η πολιτική μετανάστευσης: οι ακροδεξιές ομάδες τείνουν να φαντάζονται την Ευρώπη ως μια πολιτιστικά και εθνοτικά ομοιογενή "αυτοκρατορία" — δηλαδή λευκή και χριστιανική, κατά προτίμηση καθολική — που κρατά τους ξένους έξω.
"Περιορίζω την πιθανή συμμετοχή σε χώρες που έχουν ένα λατινο-ευρωπαϊκό μοντέλο κοινωνικής ζωής… μόνο ένα πολιτισμικά ομοιογενές κράτος έχει το δικαίωμα να λειτουργεί σταθερά", είπε ο χρήστης του λογαριασμού Sacrum Imperium, ένας 30χρονος φοιτητής νομικής. Ο χρήστης εξέφρασε επίσης σκεπτικισμό για τις Βρυξέλλες, υποστηρίζοντας περιορισμένες αρμοδιότητες για τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. "Η βέλτιστη κατανομή αρμοδιοτήτων… θα πρέπει να προβλέπει σε ευρωπαϊκό επίπεδο μόνο εκείνες τις εργασίες που είναι αναγκαίες και δεν μπορούν να εκτελεστούν σε εθνικό επίπεδο", πρόσθεσε.
Για τον ντε Βεκ, το θέμα δεν είναι ότι αυτοί οι νέοι Ευρωπαίοι δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αλλά ότι το πλαίσιο αναφοράς τους είναι η Ευρώπη — όχι η εσωτερική πολιτική συζήτηση στη Γαλλία, τη Γερμανία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα μέλος της ΕΕ. Αυτό σηματοδοτεί μια βαθιά αλλαγή σε σύγκριση με το 2016, όταν η ψήφος της Βρετανίας υπέρ της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρήθηκε ευρέως ως προάγγελος άλλων εξόδων από την ΕΕ, και οι ευρωσκεπτικιστές πολιτικοί, από τη Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία μέχρι τον Σεμπάστιαν Κουρκ στην Αυστρία και τον Γκερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, κυριαρχούσαν στα πρωτοσέλιδα.
Πράγματι, ένας βασικός παράγοντας που συνδέει τους υπέρ της Ευρώπης χρήστες στο διαδίκτυο είναι η νεότητά τους. Όλοι αναφέρουν ότι είναι κάτω των 35 ετών, και αυτοί οι Ευρωπαίοι μπορεί να έχουν ή να μην έχουν βιώσει την τελευταία μεγάλη έξαρση του ευρω-ιδεαλισμού γύρω στη στροφή του αιώνα, όταν εισήχθη το ευρώ σε αρκετές χώρες και η φανερά υπέρ της ΕΕ ταινία "Το Ισπανικό Διαμέρισμα" ("L’Auberge Espagnole" αρχικά) προώθησε το πρόγραμμα Erasmus ως τον ιδανικό τρόπο να βρει κανείς έρωτα. Αλλά όλοι έχουν περάσει από ό,τι ακολούθησε αυτή την περίοδο αισιοδοξίας: τρομοκρατία, έξαρση της μετανάστευσης, άνοδος ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη και, πιο πρόσφατα, η επιθετική επεκτατική πολιτική της Ρωσίας και η κατάρρευση της ηγεμονίας υπό τις ΗΠΑ που είχε εγκαθιδρυθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τέτοιες αναταράξεις, σε συνδυασμό με άλλα προβλήματα — όπως η παρατεταμένη οικονομική κάμψη και η γήρανση του πληθυσμού — έχουν παρουσιάσει την Ευρώπη ως θύμα, ή τουλάχιστον ως χαμένη πλευρά, στα μάτια πολλών νέων. Είναι ένα συναίσθημα εναντίον του οποίου αυτοί οι νέοι εξεγείρονται — και ένα συναίσθημα που πιθανότατα θα τροφοδοτήσει την άνοδο μιας νέας γενιάς πολιτικών πολύ πιο προσανατολισμένων στην Ευρώπη, αν όχι ανοιχτά ομοσπονδιακών, τα επόμενα χρόνια.
Προς το παρόν, είναι ακόμη οι λαϊκιστές και οι αγαπημένοι τους αντίπαλοι, οι κεντρώοι όπως ο Μακρόν στη Γαλλία, που συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τα πρωτοσέλιδα. Την τελευταία δεκαετία, ηγέτες της ακροδεξιάς κέρδισαν εκλογές, γίνοντας πρωθυπουργοί στην Αυστρία και την Ιταλία, ή πολιτικοί "βασικοί παίκτες", όπως συνέβη με τον Ολλανδό ακροδεξιό ηγέτη Γκερτ Βίλντερς το 2023. Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν, βρίσκεται στην εξουσία από το 2010, θέτοντας τον εαυτό του ως αρχηγό αντιπάλων των θεσμών της ΕΕ με έδρα τις Βρυξέλλες.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι, σε αντίθεση με το 2016 όταν η Ευρώπη φοβόταν ένα κύμα εξόδων τύπου Brexit, κανένας από αυτούς τους ηγέτες δεν υποστηρίζει πλέον την αποχώρηση της χώρας του από την Ένωση. Σε πρόσφατη συνομιλία με το Politico, ο πολιτικός διευθυντής του Ορμπάν δήλωσε ότι παρά την έντονη κριτική προς την ΕΕ όπως είναι σήμερα, η Βουδαπέστη βλέπει ακόμη τη θέση της σταθερά εντός της ΕΕ. "Θέλουμε να είμαστε μέσα. Είμαστε μέλος του κλαμπ", είπε ο βοηθός του, Μπάλαζ Ορμπάν (χωρίς συγγένεια). Παρομοίως, ο λαϊκιστής επερχόμενος πρωθυπουργός της Τσεχίας, Αντρέι Μπάμπις, αν και δεν είναι φίλος των Βρυξελλών, έχει φτάσει στο σημείο να αποκλείει ένα δημοψήφισμα για τη συμμετοχή της χώρας του στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ στο κυβερνητικό του μανιφέστο.
Μπορεί αυτό να είναι η πρώτη ένδειξη μιας τεκτονικής αλλαγής στην ευρωπαϊκή πολιτική; Η Ave Europa, η ομάδα που ιδρύθηκε τον Μάρτιο, σχεδιάζει να θέσει υποψηφίους στις επόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το Volt Europa, ένα πανευρωπαϊκό, ομοσπονδιακό κόμμα, κέρδισε πέντε έδρες στις πιο πρόσφατες εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τώρα διαθέτει 30 εθνικά παραρτήματα τόσο εντός όσο και εκτός ΕΕ. Για να μεγαλώσουν σημαντικά, τέτοια κόμματα θα ωφελούνταν από μια αλλαγή στους κανόνες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που θα επέτρεπε στους υποψηφίους να διεκδικούν έναν αριθμό ευρωπαϊκών εδρών μέσω διακρατικών εκστρατειών, σε αντίθεση με το τρέχον σύστημα όπου οι εκστρατείες είναι εθνικά περιορισμένες — μια αλλαγή που η Σαβάλ των Νέων Ομοσπονδιακών επισημαίνει ως την "προτεραιότητα Νο. 1" της ομάδας της.
Αλλά για να γίνει πραγματικότητα, θα έπρεπε να υιοθετηθεί από τους σημερινούς ηγέτες της ΕΕ, οι οποίοι δεν έχουν δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Οι "Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" μπορεί να μην γίνουν πραγματικότητα στους επόμενους μήνες, ή ακόμη και χρόνια. Αλλά οι διαδικτυακοί της υποστηρικτές είναι αποφασισμένοι να φέρουν αυτόν τον ορίζοντα πιο κοντά — ένα "meme με στρατιώτη της ΕΕ" τη φορά.
Προκειμένου να "σφίξει" η οικονομική θηλειά στη Μόσχα.
Η Ιταλία συντάσσεται με το Βέλγιο, ζητώντας εναλλακτικές για τη δανειοδότηση του Κιέβου.
Ενώ οι ΗΠΑ εξακολουθούν να πιέζουν το Κίεβο για υποχωρήσεις απέναντι στη Ρωσία.
Δεν υπάρχει ακόμη κοινό έγγραφο, αλλά όλες οι πλευρές θα συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις τις επόμενες ημέρες.
Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν σήμερα να παγώσουν επ’ αόριστον τα περιουσιακά στοιχεία της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας που βρίσκονται στην Ευρώπη, απομακρύνοντας ένα μεγάλο εμπόδιο ώστε...
Το βέτο του Όρμπαν, το πρόβλημα των συνόρων και μια ενδεχόμενη ανατροπή της διαδικασίας.
Οι διαπραγματεύσεις για μια ενδεχόμενη ειρηνευτική συμφωνία που θα δώσει τέλος στον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας φαίνεται ότι εισέρχονται σε καθοριστική φάση, στην οποία τα κύρια...
Αποτελεί βασικό πυλώνα της σύγχρονης διαχείρισης της εναέριας κυκλοφορίας.
Επιστολή στον Αντ. Κόστα.
Οι ΥΠΟΙΚ της ΕΕ συμφώνησαν στην επιβολή δασμολογικής επιβάρυνσης 3 ευρώ στα δέματα χαμηλής αξίας από τον Ιούλιο του 2026.
Το διαπραγματεύονται ΗΠΑ και Ουκρανία.
