Κι όμως, η "άλλη Αμερική" είναι εδώ!

Καθώς συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, οι Δημοκρατικοί πέτυχαν μία "ολική επαναφορά" την περασμένη εβδομάδα με τις επιτυχίες τους σε τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις. Ξεχωρίζει ο θρίαμβος του Ζοχράν Μαμντάνι, που θυμίζει χολιγουντιανό σενάριο, αν αναλογιστούμε ότι ο 34χρονος μουσουλμάνος και αυτοαποκαλούμενος "σοσιαλιστής" έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα μόλις το 2018 και τώρα εκλέγεται δήμαρχος στη Νέα Υόρκη, κερδίζοντας τον "ζωντανό θρύλο" Άντριου Κουόμο, ο οποίος κατέβηκε μεν ως ανεξάρτητος, αλλά την τελευταία στιγμή στηρίχθηκε από τον Τραμπ.

Πολλοί κάνουν λόγο για έναν πολιτικό με "προδιαγραφές Ομπάμα", εστιάζοντας σε τρία πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Πρώτον, ο Μαμντάνι προβάλλει μία θετική ατζέντα. Δεύτερον, έχει το χάρισμα να επικοινωνεί με τον κόσμο. Για τον Ομπάμα έλεγαν ότι αξιοποιούσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με υποδειγματικό τρόπο, για τον Μαμντάνι λένε ότι "έχει χτυπήσει τρία εκατομμύρια πόρτες" στη Νέα Υόρκη. Τρίτον, όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να κινητοποιoύνται ψηφοφόροι που μέχρι τώρα δεν έβλεπαν λόγο να συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία. Η Νέα Υόρκη καταγράφει τη μεγαλύτερη προσέλευση στις κάλπες τα τελευταία 50 χρόνια.

Με στόχο την κάλπη του 2028;

Και επειδή, όπως λένε οι ίδιοι οι Νεοϋορκέζοι, "if you can make it here you can make it everywhere", κάποιοι αρχίζουν να καλοβλέπουν τον Μαμντάνι ως μελλοντικό υποψήφιο για τον Λευκό Οίκο, ως έναν Κένεντι του 21ου αιώνα. Άλλωστε, οι Δημοκρατικοί δεν άνοιξαν σαμπάνιες μόνο στη Νέα Υόρκη. Στο Νιου Τζέρσεϊ η υποψήφιά τους Μίκι Σέριλ κέρδισε με 13 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά από τον Ρεπουμπλικανό αντίπαλό της. Ας πούμε ότι αυτό δεν ήταν έκπληξη, καθώς η συγκεκριμένη πολιτεία θεωρείται "μπλε" προπύργιο.

Αλλά και στη Βιρτζίνια η "εκλεκτή" των Δημοκρατικών Αμπιγκέιλ Σπανμπέργκερ επικράτησε με 15 μονάδες διαφορά. Κι ακόμη: Στην Καλιφόρνια οι ψηφοφόροι ενέκριναν σε δημοψήφισμα την διαμφισβητούμενη πρόταση για επαναχάραξη εκλογικών περιφερειών, προς όφελος των Δημοκρατικών.

Όλα αυτά δείχνουν ότι οι Δημοκρατικοί "είναι ακόμη εδώ". Ωστόσο, δεν συνιστούν ετυμηγορία εναντίον του Τραμπ. Αν μη τι άλλο, διότι στο αποκεντρωμένο ομοσπονδιακό σύστημα των ΗΠΑ οι τοπικοί κυβερνήτες δεν είναι διακοσμητικές φιγούρες που "κόβουν κορδέλες", αλλά διαθέτουν ισχυρές αρμοδιότητες, κατά συνέπεια και οι ψηφοφόροι αποφασίζουν με τοπικά και ουσιαστικά κριτήρια, όχι με βάση τη συμπάθεια προς τον εκάστοτε ένοικο του Λευκού Οίκου.

Αλλά και για έναν ακόμη λόγο: Μία πρώτη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος στη Νέα Υόρκη δείχνει ότι ακόμη και ο χαρισματικός Μαμντάνι έχει διείσδυση σε συγκεκριμένες, αλλά όχι σε όλες τις ομάδες ψηφοφόρων. Δεν τον ψηφίζουν (φυσικά) οι πάμπλουτοι, ούτε όμως και οι πάμφτωχοι, ούτε καν οι απλώς φτωχοί, ενώ αντιθέτως έχει τεράστια απήχηση στις εισοδηματικές κατηγορίες των 100.000 έως 200.000 δολαρίων ετησίως. Είναι οι εύποροι "σοσιαλιστές του καπουτσίνο", όπως τους αποκαλούν με σκωπτική διάθεση πολιτικοί αντίπαλοι (διεθνές το φαινόμενο, παλαιότερα γινόταν λόγος για την "Αριστερά του χαβιαριού" στη Γαλλία ή την "Αριστερά της Τοσκάνης" στη Γερμανία).

Ετερόκλητο εκλογικό ακροατήριο

Ο χαρακτηρισμός σηκώνει πολλή συζήτηση και ασφαλώς δεν υπάρχει κανένας φυσικός νόμος που να ορίζει ότι ένας αριστερός πίνει μόνο καφέ από χαρούπια. Αλλά η ουσία είναι άλλη: Προς το παρόν ο Ζοχράν Μαμντάνι είναι ο "εκλεκτός" συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού, που όμως δεν θα κρίνουν τις εκλογές σε πανεθνικό επίπεδο, όπως δεν θα τις κρίνουν οι καλλιεργημένοι αναγνώστες των New York Times και οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι της ανατολικής Ακτής.

Εάν τρέφει φιλοδοξίες για υψηλότερα αξιώματα, ο Ζοχράν Μαμντάνι θα πρέπει να πείσει τους αγρότες που ανησυχούν για το εισόδημά τους και το κινεζικό εμπάργκο στην αμερικανική σόγια, καθώς και τους άνεργους εργάτες του "rust belt" στον βιομηχανικό Βορρά των ΗΠΑ, οι οποίοι στις τελευταίες προεδρικές εκλογές εμπιστεύθηκαν τον Ντόναλντ Τραμπ.

Μέχρι τότε, θα μετρηθεί και θα κριθεί στον δημαρχιακό θώκο της Νέας Υόρκης για την υλοποίηση των υποσχέσεών του. Που δεν ήταν και λίγες: δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες, διπλασιασμός του κατώτατου μισθού, προσιτά ενοίκια στην ακριβότερη πόλη των ΗΠΑ και άλλα πολλά.

Εάν ζούσε σήμερα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, θα κατέγραφε με αγωνία τις εξελίξεις, για να δει εάν θα επιβεβαιωθεί για μία ακόμη φορά η ιστορική ρήση του: "Νόμιζα ότι ήταν ένας πολλά υποσχόμενος νέος, αλλά τελικά ήταν απλώς ένας νέος που υποσχόταν πολλά".

Πηγή: Deutsche Welle