Κλείνουν τα χαλυβουργεία στη χώρα

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 10:03

Του Χάρη Φλουδόπουλου 

Πριν μερικές εβδομάδες ήταν το εργοστάσιο της Sovel στο Βόλο που τέθηκε σε διαθεσιμότητα για 20 μέρες. Προ ημερών ήρθε η σειρά του εργοστασίου της Σιδενόρ στη Θεσσαλονίκη, το οποίο τέθηκε και εκείνο σε  διαθεσιμότητα για διάστημα 15 ημερών. Έτσι σε συνδυασμό με την κατάσταση που επικρατεί και στις άλλες μονάδες της χώρας, αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανοιχτή  υψικάμινος σε λειτουργία για την παραγωγή χάλυβα και oi όποιες εκ περιτροπής εργασίες προκύπτουν περιορίζονται στα ελασματουργεία.

Moναδική εξαίρεση αποτελεί σύμφωνα με πληροφορίες το χαλυβουργείο της Χαλυβουργίας Ελλάδος, που λειτουργεί για λίγες ώρες της νυχτερινής βάρδιας για όσο ακόμα διάστημα διατηρεί τις αντοχές της η εταιρεία.

Οι αιτίες πίσω από την εξέλιξη αυτή, είναι λίγο πολύ γνωστές. Η ζήτηση παρουσιάζει νέα κάμψη γεγονός που αποδίδεται στις αρνητικές εξελίξεις στο μέτωπο των μεγάλων οδικών έργων, που έχουν σταματήσει. Θυμίζουμε ότι η επανεκκίνηση των έργων έφερε θετικά σημάδια, ωστόσο λίγους μήνες μετά τις εκλογές η κατάσταση χειροτέρευσε και η ζήτηση επανήλθε στα χαμηλά μη βιώσιμα για την ελληνική βιομηχανία επίπεδα. 

Πάντως πέρα από τα γνωστά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος και εκτείνονται και στο κομμάτι του ενεργειακού κόστους που προκαλεί αυξημένα κόστη παραγωγής για τις ελληνικές μονάδες, υπάρχει και μια άλλη εξέλιξη η οποία δημιουργεί σκεπτικισμό στο κλάδο. Ο λόγος για τη δραματική πτώση των τιμών των προϊόντων, η οποία ήρθε ως αποτέλεσμα και της κινεζικής επιβράδυνσης. Καθώς λοιπόν τα ελληνικά χαλυβουργεία ως επί το πλείστον προμηθεύονται εισαγόμενο πρώτες ύλες από το εξωτερικό, διατηρούν στις αυλές των μονάδων τους αποθέματα ακριβού σκραπ, εν αναμονή των γενικότερων εξελίξεων στο μέτωπο των τιμών της αγοράς χάλυβα. 

Σε κάθε περίπτωση οι αντοχές των ελληνικών εργοστασίων χάλυβα εμφανίζονται εξαιρετικά περιορισμένες, με δεδομένο μάλιστα ότι η κρίση πλέον μετρά πάνω από πέντε χρόνια μέσα στα οποία ήδη μετράμε δύο ηχηρά λουκέτα σε χαλυβουργεία.

Στο διάστημα αυτό η ελληνική βιομηχανία αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να αλλάξει τον τρόπο που λειτουργεί. Αφενός λόγω του υψηλού κόστους ρεύματος σταμάτησε να λειτουργεί σε κανονική βάρδια και γύρισε μόνο σε νυχτερινή βάρδια. Αφετέρου προσανατόλισε τις πωλήσεις της στο εξωτερικό, όπου όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο το υψηλό ενεργειακό κόστος, τα μεταφορικά αλλά και ο έντονος διεθνή ανταγωνισμός.  Αποτέλεσμα οι εξαγωγές να γίνονται μόνο για να καλυφθούν τα σταθερά κόστη και επί της ουσίας να είναι ζημιογόνες και άρα μη διατηρήσιμες για τις εταιρείες του χώρου.