Αυτοί που μας επιβάλλουν το συμφέρον μας

Του Σταμάτη Ζαχαρού

Με τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν άκρως λεβέντικο και τσαμπουκά που πόρρω απέχει από τα όρια του δημοκρατικού διαλόγου, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ ξεσπάθωσαν εκ νέου χθες, διαμηνύοντας ότι θα υπερασπιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους τα συμφέροντα της επιχείρησης και του ελληνικού λαού.

Για την ακρίβεια, οι συνδικαλιστές όρισαν αυτοβούλως το τι συμφέρει την επιχείρηση και τι τον ελληνικό λαό, παρέλειψαν ωστόσο με μαεστρία να αναφερθούν στα συντεχνιακά τους συμφέροντα. Η μόνιμη επωδός τους είναι ότι η επιχείρηση θα οδηγηθεί στη διάλυση και τα τιμολόγια στα ύψη, τρομοκρατώντας έτσι τους δοκιμαζόμενους πολίτες.

Ανάλογη επιχειρηματολογία (αν και χωρίς να ξεπερνούν τα όρια του νόμου) χρησιμοποίησαν παλαιότερα και οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ προκειμένου να μην φύγει η επιχείρηση από τον έλεγχο του δημοσίου. Χρειάστηκαν απλώς μερικοί μήνες για να δούμε τον ανταγωνισμό να φουντώνει, τα τιμολόγια να υποχωρούν και την επιχείρηση τηλεπικοινωνιών να ευημερεί σε βαθμό τέτοιο που να στηρίζει ουσιαστικά με τα αποτελέσματά της την μητρική –και γερμανική– Deutsche Telecom.

Ο μεγάλος κίνδυνος για τον οποίο δηλώνουν έτοιμοι να ξεπεράσουν τα όρια της νομιμότητας ή να μπουν ακόμη και φυλακή, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται, είναι πιθανόν να χαθεί το πρόσφορο έδαφος για κάθε λογής «παράπλευρες συνέργειες». Το «ξεπούλημα» εμπεριέχει τον κίνδυνο να μπει επιτέλους μια τάξη στην επιχείρηση αλλά και την αγορά συνολικότερα.

Φαινόμενα σαν αυτά που το ίδιο το Δ.Σ. της επιχείρησης αλλά και ο Τύπος έχει φέρει στο φως τις τελευταίες εβδομάδες, δεν απαντώνται συχνά σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι συνδικαλιστές που κόπτονται για το συμφέρον της επιχείρησης και του λαού, δεν μπήκαν στον κόπο όλα τα προηγούμενα χρόνια να ερευνήσουν και να πατάξουν τέτοια φαινόμενα που ζημίωναν αποδεδειγμένα την επιχείρηση. Όπως επίσης δεν μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν ποίοι και με ποιον τρόπο επωφελήθηκαν από την κατάχρηση των υπερωριών και των κάθε λογής –παράλογων– επιδομάτων.

Αν παραταύτα ένιωθαν την ανάγκη τώρα να μιλήσουν για τα συμφέροντα της επιχείρησης και της χώρας, πιθανόν να είχε μια σημασία να κάνουν λόγο για την αποτίμηση στην οποία θα γινόταν μια τέτοια πώληση. Ίσως η παρέμβασή τους για το χρόνο διενέργειας ενός διαγωνισμού να είχε σημασία για να μην ζημιωθεί ο ελληνικός λαός που κατέχει και το πλειοψηφικό ποσοστό.

Ο ξύλινος συνδικαλιστικός λόγος όμως δεν έχει ανάγκη από επιχειρήματα αλλά από φρασεολογία που αποδεικνύει κατά την άποψή τους την μαχητικότητα.

Καθώς όμως δεν υπάρχει καμία συνέπεια για την εκτόξευση τέτοιων απειλών, η υλοποίησή τους δεν είναι μακριά. Από το κατέβασμα ενός διακόπτη μέχρι ό,τι άλλο έχουν στο μυαλό τους ότι μπορούν να πράξουν, η απόσταση δεν είναι πολύ μεγάλη και κυρίως είναι διάχυτη η άποψη ότι ο αγώνας είναι πάντα δίκαιος και ποτέ δεν τιμωρείται...