Ή αλλάζουμε ή εξαφανιζόμαστε!

Πριν λίγες ημέρες, άκουγα σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό την "συνέντευξη" ενός αγρότη-σταφιδοπαραγωγού από την Κορινθία. Παρότι δεν ήταν συνδικαλιστής ή κάποιας μορφής εκπρόσωπος κάποιας ομάδας, παραπονιόταν για τα πάντα και ζητούσε ενισχύσεις για όλα. Με διάφορα, παντελώς ανούσια, επιχειρήματα τα οποία κατέληξαν όλα στο εξής ένα: "τα παιδιά των αγροτών δεν θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα τους πατέρα τους"!

Η αυθόρμητη σκέψη που γεννήθηκε ήταν: "Μα καλά, πού είναι το παράξενο ή το αφύσικο στο να μη θέλουν νέα παιδιά να ακολουθήσουν ένα επάγγελμα που τα κρατά μακρυά από τα πράγματα που οι συνομήλικοί τους στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, θεωρούν δεδομένα; Είναι δυνατόν ποτέ, εν έτει 2024, νέοι να προτιμήσουν εργασία που προϋποθέτει χειρωνακτική εμπειρία και πολλές φορές ακόμη και ανάμειξη;". Προφανώς ο συμπαθής αγρότης μετέφραζε τον προσωπικό του πόθο σε εθνικό στόχο. Καθόλου περίεργο, αν αναλογιστούμε τον τρόπο που επί αιώνες συνέβαιναν αυτά στον ελλαδικό χώρο…

Θα περίμενε όμως κανείς, ότι το ζήτημα της κατεύθυνσης απασχόλησης των νέων θα έχει πλέον βρει τις απαντήσεις του και τα διλήμματα του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, θα είχαν πια επιλυθεί. Ειδικά μετά την υπερδεκαετή κρίση χρέους. Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα αδυνατούμε (ή αρνούμαστε) να αποδεχτούμε τα προφανή, αυτονόητα και αναγκαία.

Η Ελλάδα αποτελεί μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η οικονομία της, με όλα τα προβλήματα και δυσλειτουργίες της, βρίσκεται στη μεταβατική φάση από το στάδιο της αναπτυσσόμενης, σε αυτό της ανεπτυγμένης. Ένα γεγονός που, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει πως δεν έχει την επιλογή να παραμείνει στα παραδοσιακά μοντέλα παραγωγής και ανάπτυξης. Χρειάζεται να ενστερνιστεί τις αλλαγές που επιφέρει παγκόσμια η τεχνολογία και η πρόοδος του βιοτικού επιπέδου. Αλλά και η οικονομική ανάγκη. Μπορεί να μην αισθάνεται καλά ο αγρότης που θα χρειαστεί να μπει στην διαδικασία αλλαγής του αντικειμένου και των μεθόδων παραγωγής αλλά ουσιαστικά, δεν έχει επιλογή.

Θα πρέπει να αφήσει τις παραδοσιακές καλλιέργειες π.χ. σταφίδας ή βαμβακιού και να προχωρήσει σε έρευνα για τα προϊόντα που ταιριάζουν καλύτερα στη διάρθρωση και τη διαμόρφωση των εδαφών της περιοχής όπου δραστηριοποιείται. Και, στη συνέχεια, να προχωρήσει στην αλλαγή της παραγωγής, με σύγχρονες και προσαρμοσμένες στις ανάγκες του μεθόδους, χωρίς να επιζητά κρατική οικονομική αρωγή.

Η Πολιτεία και η ΕΕ έχουν υποχρέωση και πρέπει να βοηθήσουν! Αλλά όχι με επιδοτήσεις και διάφορα άλλα τρικ παροχής ενισχύσεων. Η βοήθεια πρέπει να έχει τη μορφή δωρεάν παροχής επιστημονικής βοήθειας, σύγχρονων εργαλείων χρηματοδότησης αγροτικών επενδύσεων και  επιλογές οργάνωσης που να εξυπηρετούν ουσιαστικά, τις σύγχρονες ανάγκες. Ξεκινώντας τον εκσυγχρονισμό από τα κλιμάκια των κρατικών λειτουργών που έχουν την αρμοδιότητα για τα παραπάνω.

Με αυτόν το τρόπο, θα υπάρχει επίσης σοβαρή πιθανότητα να ασχοληθούν με την αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή και τον πρωτογενή τομέα τα νέα παιδιά. Τόσο αυτά των νυν αγροτών, όσο και εκείνα που έχουν σαν όνειρο να ζήσουν στην ύπαιθρο και μακριά από τις μεγαλουπόλεις.

Οι αλλαγές που επέβαλε βίαια η Μητέρα Φύση με τον Daniel (και όχι μόνο), μπορούν να αποτελέσουν ευκαιρία και αφετηρία, για να φτιαχτεί κάτι νέο στην Ελληνική ύπαιθρο. Διαφορετικά, αν συνεχιστεί η άρνηση στην αλλαγή και η προσαρμογή, μοναδικό αποτέλεσμα θα είναι αρχικά η στασιμότητα, μετά η οπισθοδρόμηση και τέλος η (οικονομική) εξαφάνιση. Όχι μόνο του πρωτογενή τομέα της Ελλάδας, αλλά ίσως και της χώρας ολόκληρης...

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr