Ο αχταρμάς και οι χαμένες ευκαιρίες!

Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα έχει περιέλθει σε μία κατάσταση όπου, εκτός της Νέας Δημοκρατίας, δεν φαίνεται να υπάρχει η παραμικρή σταθερά, κανένα συγκεκριμένο σχέδιο ή στρατηγική, ενώ η έλλειψη αξιόπιστων προσώπων είναι κάτι περισσότερο από εκκωφαντική. 

Πορεία σε έναν βαθμό αναμενόμενη, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αλλά όχι σε αυτήν την έκταση και τόσο βάθος. Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η αντιπολίτευση συνολικά παρουσιάζει μία συνεχή πτωτική πορεία αλλά ποτέ μέχρι πρόσφατα δεν έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να φτάσει στα όρια της κατάντιας. Και πλέον τα έχει φτάσει, αν όχι ξεπεράσει.

Από την μία το ακροδεξιοψεκασμένο (sic), αισχρά λαϊκίζον συνονθύλευμα του… εξαερωμένου βαγονιού, των κηραλοιφών και της συμφεροντολογικής θρησκοληψίας που σε γεμίζει θλίψη μόνο στην σκέψη ότι αποτελεί επιλογή Ελλήνων ψηφοφόρων. Από την άλλη, είτε τα απολιθώματα του Σταλινισμού, είτε δύο μπουλούκια που προσπαθούν να… κυριαρχήσουν στον χώρο της Κεντροαριστεράς! Χώρο στον οποίο οι συντριπτικά περισσότεροι, ανάθεμα κι αν ξέρουν τι αντιπροσωπεύει ή έστω σημαίνει ο όρος.

Στο μεν ΠΑΣΟΚ έχουν προφανώς αποφασίσει να αυτοδιαλυθούν μιας και σε λιγότερο από 24 ώρες μετά την προκήρυξη εκλογών για την ανάδειξη ηγεσίας, έχουν δηλώσει υποψηφιότητα επισήμως πέντε στελέχη. Πέντε υποψήφιοι σε ένα κόμμα του 12-13%!!! Και αναμένονται τουλάχιστον άλλες δύο υποψηφιότητες!!! Προφανώς κανείς δεν τους εξήγησε ότι "όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει" ή, όπως λεν’ και στο χωριό μου: "too many chiefs, not enough Indians"!!! Τίποτε από αυτά φυσικά δεν προμηνύει κάτι καλό στη διάρκεια του χρόνου, για τον πάλαι ποτέ κραταιό, πράσινο ήλιο…

Ταυτόχρονα, η Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει ακολουθήσει, διεκπεραιώσει και ολοκληρώσει με επιτυχία τη διαδικασία εκλογής νέου ηγέτη, εδώ και έναν σχεδόν χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, ο νεοεκλεγείς Στέφανος Κασσελάκης αμφισβητείται από την Αριστερή νομενκλατούρα του κόμματος, κάθε δεύτερο… τέρμινο, ανάλογα με τις διαθέσεις ορισμένων. Ενώ ταυτόχρονα, επεδίωξε ο ίδιος να ανοίξει πόλεμο με την παλιά φρουρά και τον αποχωρήσαντα Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, όντας εξαιρετικά χολωμένος και βαθιά, προσωπικά πληγωμένος από το στραπάτσο του συνεδρίου, "τσίμπησε" αμέσως (και αρκετά άγαρμπα) όταν ο Κασσελάκης άνοιξε το θέμα των μαύρων ταμείων για να απομακρύνει την συζήτηση από το κλείσιμο του καθημερινού φύλλου της Αυγής! Μάλλον δεν έμαθε το μάθημα που ο ίδιος… δίδαξε στον Αλέκο Αλαβάνο περισσότερο από μιάμιση δεκαετία πριν.

Στο κυβερνόν κόμμα, τα πράγματα είναι σαφέστατα καλύτερα και δύσκολα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Με την αντιπολίτευση ούσα ανύπαρκτη, τον Κυριάκο Μητσοτάκη κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή και την εξουσία να αποτελεί την καλύτερη συγκολλητική ουσία στον πλανήτη, δύσκολο να βρεθούν ιδανικοί αυτόχειρες. Παρ' όλα αυτά οι φωνές διαμαρτυρίας και η γκρίνια για πολλά και διάφορα ζητήματα, περισσότερο προσωπικού και λιγότερο πολιτικού χαρακτήρα, δεν λείπουν. Κάθε άλλο! 

Με αποτέλεσμα να προκαλούνται διάφορες εσωκομματικές επιπλοκές και περιπλοκές και να χάνεται πολύτιμος χρόνος από την υλοποίηση των αναγκαιότατων μεταρρυθμίσεων. Ενώ η κυβέρνηση εμφανίζεται είτε ωσάν μία φοβική και διστακτική οντότητα, που σαν πρωταρχικό στόχο έχει την αποφυγή της οποιαδήποτε τριβής με κάθε κόστος, είτε σαν μία κυβέρνηση που επικεντρώνεται στα ασήμαντα και δεν προσπαθεί να επιλύσει τα σημαντικά προβλήματα των πολιτών. 

Πολλοί θα διαφωνήσουν με το τελευταίο συμπέρασμα και θα παραθέσουν διάφορα επιχειρήματα περί του αντιθέτου. Αυτό όμως δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα και το γεγονός ότι αυτήν την εικόνα έχει η κοινωνία, για την κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία. 

Αυτό επιβεβαιώνεται χωρίς δυνατότητα αμφισβήτησης, από το ερώτημα που ακούει συνέχεια όποιος συνομιλεί πραγματικά με απλούς καθημερινούς πολίτες: "Εάν δεν προχωρούν τώρα στις αλλαγές και τις λύσεις που τόσο χρειάζεται η χώρα, τώρα που παίζουν χωρίς αντίπαλο, πότε θα το κάνουν; Όταν θα προηγούνται βραχεία κεφαλή λίγο πριν την κάλπη; Αν προηγούνται κιόλας τότε δηλαδή…".

Αλήθεια, πότε;

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr