Όταν θέλουμε, μπορούμε!

Όπως όλοι γνωρίζουν, την Τετάρτη ήταν προγραμματισμένος και έγινε στη Νέα Φιλαδέλφεια ο τελικός του Europa Conference League. Εκτός από τα όσα συνέβησαν στο ποδοσφαιρικό και το χούλιγκαν τμήμα του γεγονότος, είχαμε ένα ακόμη (συναρπαστικό) φαινόμενο. Είδαμε την πόλη-κολαστήριο, όπου έχουμε συνηθίσει να ζούμε, να μετατρέπεται σε μία πόλη ανθρώπινη και λειτουργική, όπου χαιρόσουν κάθε λεπτό χρόνου που περνούσες στα όρια της.

Πρόκειται για μία κατάσταση την οποία η Αθήνα ζει για πολλοστή φορά. Σε κάθε διεθνούς σημασίας και κύρους για τη χώρα γεγονός, αθλητικό, πολιτιστικό ή και πολιτικό, η πόλη και οι κάτοικοι της… διακτινίζονται σε κάποιον άλλον… πλανήτη και συμπεριφέρονται ως πολίτες-υποδείγματα. Από το μακρινό 2004 και εντεύθεν, το Ελληνικό φιλότιμο και οι συντονισμένες προσπάθειες κράτους και κοινωνίας, κατορθώνουν να εμφανίσουν την Αθήνα σαν να είναι η ιδανική πόλη να ζεις.

Αυτονόητο είναι ότι πολύ ορθά έχουμε αυτήν την "προσαρμογή στις ανάγκες". Και θα ήταν ευχής έργο αυτό το φαινόμενο να μεταβαλλόταν από… φαινόμενο (sic), σε καθημερινότητα. Δυστυχώς όμως, δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Από χθες η Αθήνα έχει μεταβληθεί και πάλι στον μεγαλύτερο θύλακα πρόκλησης νευρωτικών καταστάσεων και διάχυτου θυμού, στην Ανατολική Μεσόγειο (κατ’ ελάχιστον). Και το αυθόρμητο ερώτημα που προκύπτει είναι: γιατί αλλάζει η συμπεριφορά μας με αυτόν τον τρόπο, μέσα σε λίγες ώρες; Γιατί δεν προσπαθούμε να βελτιώσουμε οι ίδιοι τις ζωές μας; Γιατί πυροβολούμε τα πόδια μας, ενώ μπορούμε να αισθανόμαστε υπέροχα;

Σίγουρα τα μέτρα ασφαλείας, οι διακοπές κυκλοφορίας και όλα τα συναφή, δεν είναι δυνατόν να ισχύουν σε καθημερινή βάση. Όμως δεν είναι αυτά οι κύριοι παράγοντες πρόκλησης του διαφορετικού σκηνικού. Π.χ. την Τετάρτη, οι περιοχές που αποκλείστηκαν και οι διάφορες απαγορεύσεις, αφορούσαν πολύ μικρές χωροταξικές εκτάσεις. Εκείνα που έκαναν τη διαφορά ήταν:

Α. Η έντονη, συστηματική και εξαιρετικά οργανωμένη αστυνόμευση.

Β. Η εντελώς λογική κίνηση των πολιτών με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, με ελάχιστη χρήση των ΙΧ, αν δεν υπήρχε απόλυτη ανάγκη κίνησης με αυτά και

Γ. (το σημαντικότερο), πλήρης και απαρέγκλιτη εφαρμογή και σεβασμός στους κανόνες οδικής κυκλοφορίας και τους νόμους. Ήταν αμέτρητες οι φορές που προχθές, αναγκασμένος να κινηθώ στη μισή Αττική για ειδικούς επαγγελματικούς λόγους, είδα με (απέραντη) έκπληξη, το πρώτο αυτοκίνητο στον κίτρινο σηματοδότη να "κοκκαλώνει" και τους ή τις οδηγούς να μην κορνάρουν σαν παλαβοί, ρίχνοντας κατάρες. Και όχι μόνο…

Γιατί δεν μπορούμε, να έχουμε την ίδια συμπεριφορά και τις ημέρες που δεν υπάρχουν Ολυμπιακοί Αγώνες, μεγάλοι τελικοί ή επισκέπτες που τραβούν όλα τα βλέμματα της Υφηλίου στην Ελλάδα;

Το θέμα είναι πολύ σημαντικότερο από την άνετη μετακίνηση μας, ή το αισθητά μικρότερο άγχος που θα βοηθήσουν με πολλούς τρόπους. Το κέρδος που θα προκύψει από τα εκατομμύρια εργατοωρών που χάνονται καθημερινά και που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή των πάντων στη χώρα να σκεφτεί κανείς μόνο, θα αισθανθεί συγκλονισμένος. Αλλά απάντηση δεν φαίνεται να υπάρχει.Το μόνο βέβαιο, ότι θα μπορούσαμε. Πιθανότατα μάλιστα με μεγάλη σχετικά ευκολία. Μήπως επομένως δεν θέλουμε; Μήπως θα μπορούσαμε έτσι, χωρίς πίεση από κανέναν να το εφαρμόζαμε "εθελοντικά για μια εβδομάδα; 
Δεν γνωρίζω! Απλά σκέφτομαι "φωναχτά"!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr