Benefit of the doubt

Οι ανακοινώσεις των μέτρων κατά της οπαδικής βίας τη Δευτέρα, έγιναν δεκτές με μία ευρεία αίσθηση απαισιοδοξίας για το αποτέλεσμα. Κι όμως, είναι ίσως η πρώτη φορά διαχρονικά που στο συγκεκριμένο θέμα, η κρατούσα κυβέρνηση κινήθηκε με λογική και υπολογισμένο σχέδιο.

Το περιστατικό στον Ρέντη ήταν το 3ο που αφορούσε σοβαρό κίνδυνο ανθρώπινης ζωής, μέσα σε λιγότερο από 24 μήνες. Ενώ σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, έχουν γίνει πάμπολλα περιστατικά βίαιων και αιματηρών συγκρούσεων οπαδών αντιπάλων ομάδων. Καθώς κάποια άλλα, ελάχιστες  εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπου συνεπλάκησαν οπαδοί διαφορετικών φατριών της ίδιας ομάδας ή  επιτέθηκαν κατά τμημάτων της ΕΛΑΣ.

Όπως μπορεί κι ένα παιδί να καταλάβει, εάν δεν απαγορευόταν η προσέλευση φιλάθλων μέχρι να εφαρμοστούν τα ήδη από καιρό νομοθετημένα αλλά μηδέποτε εφαρμοσθέντα μέτρα, ο κίνδυνος σοβαρών υποτροπών του φαινομένου, ήταν αστρονομικά μεγάλος. Και δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος καλύτερο τρόπο αποτροπής του, από τη διεξαγωγή των αγώνων χωρίς φιλάθλους. 

Μοναδική εναλλακτική ουσίας, θα ήταν η μη διεξαγωγή των ματς αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει ψωμοτύρι τις υποθέσεις αποζημίωσης ιδιωτικών φορέων για διαφυγόντα κέρδη λόγω κρατικής καθυστέρησης και αυθαιρεσίας. Και μπορείτε να βάλετε ότι στοίχημα θέλετε ότι οι πάροχοι που έχουν αγοράσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Σούπερ Λιγκ, διαθέτουν και βαθιές τσέπες και υπομονή και ικανότατα νομικά επιτελεία...

Οι πολέμιοι των μέτρων ισχυρίζονται ότι έτσι πλήττονται ομάδες που δεν φέρουν ευθύνη και άλλα όμορφα και γραφικά. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όλες (μα όλες ανεξαιρέτως) οι ομάδες αποφεύγουν να εφαρμόσουν τα μέτρα, λόγω υψηλότατου οικονομικού κόστους. Κι οι ελάχιστες που έχουν λάβει υποτυπωδώς ένα μέρος των μέτρων, το έπραξαν μη τηρώντας της προδιαγραφές, με αποτέλεσμα π.χ. οι κάμερες που έχουν εγκαταστήσει στα γήπεδα τους, κάθε άλλο παρά ενισχυτικές του έργου της αστυνομίας είναι.

Για να μην παρεξηγηθώ, η Πολιτεία και οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν τεράστιο μέρος της ευθύνης για τα όσα διαπράττονται κατά καιρούς από τους διάφορους χουλιγκάνους, πραγματικούς ή μη! Το μεγαλύτερο πιθανότατα, όπως μας λένε οι περισσότεροι ειδικοί. Μόνο τον μη έλεγχο για την εφαρμογή ή όχι των ήδη ψηφισμένων νόμων ή την ανατροπή δοκιμασμένα αποτελεσματικών τέτοιων (π.χ. ιδιώνυμο) να σκεφτεί κανείς, αρκεί για να τερματιστεί άνευ συναγωνισμού η όποια ανάλυση για το μέγεθος της ευθύνης. Από του σημείου αυτού όμως, μέχρι εκείνο όπου… κλαίμε "για τις κακόμοιρες τις ομάδες που δεν φταίνε σε τίποτε και δεν είχαν ειδοποιηθεί", λες και η μη τήρηση του νόμου από μέρους τους αφορά μόνο την ευθύνη του κράτους, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη απόσταση. Απόσταση πραγματική και ουσιαστική, η οποία δεν βοηθά σε τίποτε στην καταπολέμηση του φαινομένου, έστω και προσωρινά.

Με δυο λόγια, όσο και να γκρινιάζουν ορισμένοι, η τέλεση των αγώνων μέχρι την εφαρμογή του υπάρχοντος νόμου, ήταν και εξακολουθεί να είναι, η μοναδική λογική επιλογή. Ώστε να αποφευχθούν περαιτέρω επεισόδια, πιθανά θύματα και ακραίες καταστάσεις. Η κριτική για το συγκεκριμένο μέτρο είναι άδικη, απλά και ξεκάθαρα. Εάν όμως περάσουν οι 2 μήνες, δεν εφαρμοστούν οι κείμενες διατάξεις ή, έστω δεν εξελίσσεται ικανοποιητικά η διαδικασία εφαρμογής τους ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ, τότε οι αρμόδιοι θα πρέπει να βρεθούν υπόλογοι και να λογοδοτήσουν. 

Οποιαδήποτε άλλη κυβερνητική στάση, θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη δυσπιστία και μπορεί να οδηγήσει στις ακραίες ακριβώς καταστάσεις που γίνεται προσπάθεια ν’ αποφευχθούν σήμερα. Εύκολα μάλιστα! Πολύ εύκολα! 

Μέχρι τότε όμως, δικαιούται και πρέπει να έχει την δυνατότητα να αποδείξει το ορθό της επιλογής της. Να έχει το benefit of the doubt που λένε και στο χωριό μου... 

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr