Χάσαμε το τόπι, στοπ!

Εδώ και πολλές δεκαετίες, τα αποτελέσματα της ελληνικής κάλπης έχουν καταστήσει ξεκάθαρο πως τα κόμματα που θέλουν να διατηρούν (ρεαλιστικές) φιλοδοξίες να κυβερνήσουν, οφείλουν να "είναι πολυσυλλεκτικά". Δηλαδή πρέπει να αποδέχονται την συνύπαρξη στο εσωτερικό τους πολλών διαφορετικών τάσεων σκέψης, αλλά και ωμών συμφερόντων.

Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, μιας και η χώρα είναι πασίγνωστη για την ποικιλομορφία και πολυμορφία γνώμης που υπάρχει στην κοινωνία. Ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, όπου η ενημέρωση έχει εμπλουτιστεί με την τεράστια παλέτα μέσων επικοινωνίας, το φαινόμενο έχει καταστεί πανεθνικό χαρακτηριστικό.

Τίποτε κακό με αυτό, βέβαια! Πέρα φυσικά από το πρόβλημα της εξαιρετικά αργής διαδικασίας λήψεως αποφάσεων στους περισσότερους τομείς, της ευθυνοφοβίας και συνεχούς διαμάχης. Όπως είναι προφανές, αυτή η πολυδιάστατη ποικιλία απόψεων, καθιστά αδύνατη την ομοιογένεια απόψεων που συναντούσαμε συνήθως σε κόμματα εξουσίας σε άλλες χώρες παλιότερα. Απλά στην Ελλάδα, αντί να υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας, λόγω της εξαιρετικά μεγάλης ανομοιογένειας και πλήθους οπτικών γωνιών, θεωρήθηκε απαραίτητο η συνεργασία να υπάρχει πριν από την ανάληψη εξουσίας. Ώστε να λειτουργούν ως συγκολλητικές ουσίες τόσο αυτή καθαυτή η εξουσία, όσο και η προσμονή της ανάληψης της! 

Εξ ου και ύστερα από την παντοδυναμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όλα τα κόμματα που κυβερνούσαν ή είχαν τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν "πολυσυλλεκτικά". Τόσο το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, όσο και αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 1979 και εντεύθεν ήταν και παραμένουν κόμματα-μείξεις απόψεων και θέσεων. Με μοναδικό απώτερο στόχο να προσελκύσουν εκείνες του λεγόμενου "χώρου του Κέντρου", που μαθηματικά αλλά και παραδοσιακά, αναδεικνύουν τον νικητή στην κάλπη.

Αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την ημέρα που ανέλαβε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και όμοια κινείται στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας και έργου. Η μεγάλη διαφορά με τις προηγούμενες περιόδους είναι πως το έκανε (και εξακολουθεί να το κάνει) τόσο καλά, που η διαφορά από τους αντιπάλους της ΝΔ έχει πάρει χαώδεις διαστάσεις.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες προσπάθησε ο Αλέξης Τσίπρας να ξανακερδίσει έστω μέρος του "παντοδύναμου" κέντρου και, καθόλου περίεργο, απέτυχε παταγωδώς. Από την μία η πανέξυπνη στρατηγική Μητσοτάκη και από την άλλη οι απηρχαιωμένες Λενινιστικές αριστερίστικες ιδέες των διαφόρων "τάσεων" που, σε συνδυασμό με τις φορομπηχτικές πολιτικές που πρεσβεύει παραδοσιακά η σοσιαλιστική θεωρία, δεν άφηναν την παραμικρή πιθανότητα να ευοδωθεί αυτή η προσπάθεια. Η παραίτηση και η προσωρινή, ή μόνιμη, ο χρόνος θα δείξει, μετάβαση στις εφεδρείες της πολιτικής, ήταν γεγονότα αναμενόμενα και απλά θέμα χρόνου να συμβούν. 

Το ακριβώς αντίθετο όμως ισχύει για όσα ακολούθησαν. Κάθε άλλο παρά αναμενόμενα, μπορεί να τα χαρακτηρίσει κάποιος. Κανένας δεν είχε δει τον "τυφώνα Κασσελάκη" να έρχεται και ουδείς περίμενε αρχικά ότι θα κερδίσει την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Παρ' όλα αυτά την κέρδισε και μάλιστα με αρκετά εύκολο και… ξεκούραστο τρόπο. Και μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι θα φύγει πολύ πιο δύσκολα απ’ ότι ήρθε. Είναι προφανές ότι είναι σκληρό καρύδι, άσχετα από τους τρόπους με τους οποίους επιλέγει να το δείχνει.

Το ζητούμενο αυτήν τη στιγμή είναι εάν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει πραγματικά η πολιτική με στόχο την ανάληψη εξουσίας, στην Ελλάδα. Διότι ο τρόπος με τον οποίο κινείται, υποδεικνύει ότι δεν γνωρίζει το παραμικρό επί του θέματος και, μέχρι στιγμής, το μόνο που έχει καταφέρει είναι "να έχει χαθεί η μπάλα" στο, ας μην το ξεχνάμε, δεύτερο πιο σημαντικό κόμμα της χώρας! Κι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμη.

Είτε πρόκειται για "εσκεμμένη ενέργεια", είτε για "ακούσιο φάουλ"! Για να μιλήσουμε κι εμείς με ποδοσφαιρικούς όρους, για λίγο…

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr