Για τα πανηγύρια!

Όταν ο κύριος Κασσελάκης ξεκινούσε τη διεκδίκηση της αρχηγίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε συγκεκριμένο σχέδιο και γνώριζε πολύ καλά τι έκανε και ποιους στόχευε. Από την ώρα όμως που εξελέγη, μοιάζει πολύ μπερδεμένος...

Παρακαλώ προκαταβολικά, συγχωρήστε μου τα… γαλλικά της έκφρασης αλλά, ειλικρινά πρόκειται για τις επιεικέστερες των εκφράσεων, που κατόρθωσα να σκεφτώ και οι οποίες να εκφράζουν όσα ευτράπελα παρακολουθούμε από την Κυριακή το βράδυ. Κανείς δεν μπορεί να χαρακτηρίσει τίποτε απ’ όσα παρακολουθήσαμε σε Καλλιθέα, Σύνταγμα κ.λπ., ως κάτι λιγότερο χυδαίο από καραγκιοζιλίκια! Τα οποία προφανώς, δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από απτή απόδειξη αμηχανίας και αρρωστημένου πριμαντονισμού (sic). Μια σειρά από κινήσεις που δεν δείχνουν τίποτε άλλο, πέρα από έναν εθισμό στην δημοσιότητα και την ανάγκη να φανεί Κασσελάκης "ένας από εμάς"!

Μόνο που δεν είναι!

Ελάχιστοι Έλληνες έχουν την οξυδέρκεια να επιστρέψουν στη χώρα, απ’ όπου έλειπαν χρόνια και χρόνια, μέσα σε λίγους μήνες να αντιληφθούν τη μύχια επιθυμία της κοινωνίας για κάτι νέο και διαφορετικό, να την εκμεταλλευτούν στο έπακρο και να κερδίσουν μία μάχη που, σε ένα σημαντικό μέρος της, ήταν "στημένη"!

Όποιος έχει αντίρρηση γι’ αυτό το τελευταίο περί "στημένης" εκλογής, ας το ψάξει λίγο περισσότερο, διότι μόνο όποιος δεν έχει περάσει ούτε απ’ έξω από την πόρτα ενός Αριστερού (και δη Λενινιστικού στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ), θεωρεί πως δεν ξέρει που πήγαινε το πράγμα στην Κουμουνδούρου, μέχρι την εμφάνιση του τυφώνα "Stefan”. Κι αν δεν μπορεί να ανακαλύψει την προδεδικασμένη κατάληξη, ας κοιτάξει προσεκτικά το ύφος της κυρίας Αχτσιόγλου και ο χρόνος που κράτησε της αριστερή γροθιά της υψωμένη...

Αυτό λοιπόν ήταν και παραμένει ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα του κυρίου Κασσελάκη. Αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε όλοι. Ένα επίτευγμα που ελάχιστοι στην θέση του θα μπορούσαν να πετύχουν. Αλλά και ένα επίτευγμα, όπως εκ του αποτελέσματος φαίνεται καθαρά, το οποίο δεν ανέμενε ούτε ο ίδιος, ασχέτως του τι ισχυριζόταν προεκλογικά. Πράγμα που φυσικά είναι λογικότατο!

Αυτό που δεν είναι καθόλου λογικό, είναι οι κινήσεις που ακολούθησαν! Όπου, στην προσπάθεια να παραμείνει το κεντρικό πρόσωπο της επικαιρότητας, ο νέος επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει μια εικόνα χωρίς σχέδιο, χωρίς πολιτική πυξίδα και χωρίς ουσιαστική και μελετημένη στρατηγική. Μια εικόνα ανώριμου εφήβου, που κάνει ότι περνά από το μυαλό του τη δεδομένη στιγμή χωρίς να υπολογίζει συνέπειες, δεν διαθέτει καμία πραγματική επαφή με την κοινωνία και, το σημαντικότερο, δεν διαθέτει στάλα ενσυναίσθησης. Γιατί το αγκάλιασμα του μικρού σκύλου μπορεί να δείχνει ευγενικά, ζωοφιλικά αισθήματα αλλά το πέρασμα κάτω από το κάγκελο α λα parkour σε σχολείο ΑΜΕΑ, αποκαλύπτει μια γαϊδουριά πρώτης γραμμής, μία απύθμενη αναισθησία και μια ακραία επιθυμία να επιτευχθεί ο στόχος, αγιάζοντας τα μέσα…

Όλα αυτά, προκαλούν μόνο γέλια και ελαφρά απέχθεια στους περισσότερους εκτός ΣΥΡΙΖΑ και κανονικά θα ήταν ανάξια της οποιασδήποτε ενασχόλησης. Όμως εντός του κόμματος, ήδη ακονίζουν τα δρεπάνια και γυαλίζουν τα σφυριά! Κι αυτό επίσης θα ήταν μια απολύτως αδιάφορη στην πλειονότητα κατάσταση! !ν δεν έκρυβε τον (πολύ μεγάλο) κίνδυνο, το επίτευγμα Κασσελάκη να μεταβληθεί, από έναν προσωπικό θρίαμβο ενός ακόμη ακραίου λαϊκιστή, σε καραμπινάτο εθνικό πρόβλημα για την χώρα! Κι ο νοών νοείτο…

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr