Η τουρκική προκλητικότητα φουντώνει ώρα με την ώρα. Στο εσωτερικό της χώρας, αντί να επικρατεί σύμπνοια και πνεύμα συναίνεσης, κατά την προσφιλή και παραδοσιακή συνήθεια των Νεοελλήνων πολιτικών, κυριαρχεί η μπουρδολογία και ο άκρατος λαϊκισμός. 

Προφανώς, κάποιοι ανέμεναν ότι υπήρχε πιθανότητα να δεχθεί ο πρωθυπουργός την "τράμπα" που πρότεινε ο κύριος Τσίπρας στη Βουλή, και δεν τους βγήκε. Με αποτέλεσμα τώρα να ανοίγουν το στόμα τους και να εκστομίζουν τις μπούρδες και τις "αυταπάτες", με ρυθμό πολυβόλου.

Σε ένα τέτοιο τοξικό περιβάλλον και καθώς τα Ελληνοτουρκικά είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα, καλό είναι να υπάρχει ένα ξεκαθάρισμα όρων, καταστάσεων κ.λπ. Ξεκινώντας από τα δυσάρεστα… 

Είναι απολύτως κατανοητό πως δεν αρέσει σε κανένα που αγαπά την Ελλάδα και πως προκαλεί αντιδράσεις, αλλά βάσει Διεθνούς Δικαίου, η Τουρκία έχει όντως δικαιώματα, τόσο στο (Βόρειο) Αιγαίο, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Πολύ μικρότερα αυτών που ορισμένοι στο εσωτερικό προσπαθούν να της προσδώσουν για ίδιο (πολιτικό;) όφελος ή που η ίδια προβάλει (ειδικά στο Αιγαίο) αλλά έχει υπαρκτά δικαιώματα. Μιλάμε για μία χώρα με ακτογραμμή περί τις 7.000 (επτά χιλιάδες) χιλιόμετρα. Σαν να πηγαίνει δηλαδή κανείς από την Αθήνα στο Λονδίνο με αυτοκίνητο μετ’ επιστροφής και να  "περισσεύουν" αρκετά για μία διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη. Μικρή απόσταση δεν την λες…

Το θέμα είναι ότι για να θεμελιώσει τις διεκδικήσεις της, η γείτων επικαλείται το Διεθνές Δίκαιο. Αλλά με βάση αυτό, αφενός τα δικαιώματά της δεν φτάνουν ούτε στο 1/10 εκείνων που προβάλλει και αφετέρου η ίδια ως κυρίαρχο κράτος, ούτε αναγνωρίζει, ούτε έχει υπογράψει τη σχετική Διεθνή Συνθήκη Δικαίου της Θάλασσας! Επομένως, πώς επικαλείται κάτι το οποίο δεν υπάρχει, κατ’ αυτήν;

Το Διεθνές Δίκαιο που επικαλείται διαχρονικά η Τουρκία, υπάρχει μόνο στα κεφάλια των ηγεσιών της και το μοναδικό μέρος της συγκεκριμένης διαμάχης, που και το αποδέχεται και κινείται με βάση τα διεθνώς αποδεκτά επί του θέματος, είναι η Ελλάδα. Αντίθετα απ’ όσα υποστηρίζουν ορισμένοι, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων...

Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να θυμόμαστε πως, στην παρούσα φάση, οι τουρκικές διεκδικήσεις εστιάζονται στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο. Και η "χωροθέτηση" δεν πρέπει να θεωρείται τυχαία. Σαν γενικότερη παρατήρηση δε, θα πρέπει να θεωρείται πάντα δεδομένο πως η Τουρκία, ανεξαρτήτως κυβέρνησης ή/και στόχων, κινείται με μακροχρόνιο στρατηγικό σχεδιασμό…

Ένα άλλο θέμα που οφείλει να γίνει ξεκάθαρο, αφορά το πλήθος των διαφορών που αποδέχεται ως υπαρκτές η Ελλάδα. Η εξής μία: αυτή της υφαλοκρηπίδας! Και κατ’ επέκταση της Ανεξάρτητης Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). 

Και πολύ σωστά. Ούτε ζήτημα αιγιαλίτιδας ζώνης υφίσταται, ούτε χωρικών υδάτων, ούτε φυσικά Flight Information Region (FIR), ούτε γκρίζων ζωνών, ούτε τίποτε απ’ όλα αυτά που ακούγονται τις τελευταίες ημέρες από συγκεκριμένη μερίδα "ειδικών". Οι οποίοι καλά θα κάνουν να προσέξουν τι και πώς διατυπώνουν διότι ορισμένα από τα λεγόμενά τους είναι άκρως παρεξηγήσιμα. Ειδικά δε εκείνες οι εκφράσεις περί υπαρκτών δικαιωμάτων της Τουρκίας "στις γκρίζες ζώνες και βραχονησίδες", φλερτάρουν με άρθρα του Ποινικού Κώδικα "περί εσχάτης προδοσίας". Οι διεθνείς συνθήκες υπάρχουν για να γίνονται σεβαστές! Και όχι να αναπροσαρμόζονται κατά το δοκούν του κάθε... Σουλτάνου!

Σε κάθε περίπτωση τα μεν δύο πρώτα (αιγιαλίτιδα και χωρικά ύδατα), είναι καθαρά θέμα της Ελλάδας εάν θα τα ορίσει στα 6 ή στα 12 ναυτικά μίλια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν διαχρονικά επιλέξει να μην επεκτείνουν την απόσταση, όπως έχουν κάθε δικαίωμα. Ορθά, ώστε να μην θεωρηθεί πως η Ελλάδα είναι ο τραμπούκος της υπόθεσης! Ειδικά αν συνυπολογιστεί η ύπαρξη του casus belli από την Τουρκική Βουλή. Τίποτε όμως δεν εμποδίζει την αλλαγή της απόφασης και την ανακήρυξη μεγαλύτερης απόστασης, εάν αυτό κριθεί στρατηγικά αναγκαίο. 

Το ζήτημα του FIR είναι, κάπως πιο περίπλοκο (ελάχιστες χώρες έχουν ανακηρύξει διαφορετικού μεγέθους Flight Information Region, από εκείνο της αιγιαλίτιδάς τους) αλλά η μεγαλύτερη μερίδα των νομικών ειδικών θεωρεί την πράξη απολύτως συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο, οπότε δεν υφίσταται λόγος να μπει η χώρα σε διαδικασία κρίσεως, για το αυτό.

Τέλος, είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμο να γνωρίζουμε πως πολλά από αυτά που ακούμε ή/και διαβάζουμε ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ (θου Κύριε…), είναι καθαρά προπαγανδιστικά τερτίπια για πολιτική εκμετάλλευση (λέγε με fake news) και δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Π.χ.  η Ελλάδα δεν έχει αρνηθεί ή διακόψει ποτέ τον διάλογο με την Τουρκία. Ούτε μία φορά στα τελευταία 50-60 χρόνια. 

Όπως επίσης ποτέ δεν έχει προχωρήσει σε μονομερείς προκλήσεις, ούτε έχει αρνηθεί προσφυγή στην Χάγη. Αντίθετα η Τουρκία είναι εκείνη που δεν αναγνωρίζει την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου! Γεγονός που ανάγκασε το Δικαστήριο να δηλώσει αναρμόδιο να κρίνει την Ελληνική προσφυγή του 1976! 

Τις τελευταίες εβδομάδες, ορισμένοι εντός συνόρων, επιδεικνύοντας μία αποτρόπαια επιλεκτική μνήμη έχουν αποδοθεί σε αμετροεπή πλειοδοσία υποστήριξης των Τουρκικών θέσεων και εντονότατη προσπάθεια να "πουλήσει" η Τουρκική προπαγάνδα περί "ελληνικής επιθετικότητας και μαξιμαλισμού", περί "πειθαρχίας της Τουρκίας στο Διεθνές Δίκαιο", περί "συζήτησης εφ’ όλης της ύλης" και όλης της υπόλοιπης, προκλητικής "σουλτανικής" μπουρδολογίας. 

Η στήλη υπενθυμίζει πως αφενός δεν είναι η πρώτη φορά που οι… τύποι αυτοί "ζυγίζονται και βρίσκονται ελλιπείς" στα εθνικά θέμα και αφετέρου ότι, αυτού του είδους τις ελλείψεις, καμιά φορά οι Έλληνες τις τιμωρούν και εκτός κάλπης! Με τρόπους πολύ πιο οδυνηρούς από την μονιμότητα στα αντιπολιτευτικά έδρανα! Και ο νοών νοείτο! 

Άντε μπράβο, γιατί προφανώς ορισμένοι, έχουν χάσει ΚΑΘΕ αίσθηση μέτρου…

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr