Μαζί τα φάγαμε και μαζί τα τρώμε...

Του Κώστα Στούπα

1) Μαζί τα φάγαμε και μαζί τα τρώμε...

Ο θάνατος του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη πριν από λίγες μέρες ανέδειξε εκ νέου στην επιφάνεια τα περί των αιτίων της ελληνικής χρεοκοπίας.

Στο προχθεσινό άρθρο "Από τον Καραμανλή στον Σημίτη" επεσήμανα για μια ακόμη φορά το σημαντικό ρόλο που έπαιξε το συνταξιοδοτικό κόστος στην χρεοκοπία του 2010 αφού τα 2/3 του χρέους προερχόταν  από τα 240 περίπου δισ. ευρώ με τα οποία ο κρατικός προϋπολογισμός επιδότησε τα ασφαλιστικά ταμεία για να καταβάλουν συντάξεις. Η κρατική επιδότηση στις συντάξεις παραμένει ακόμη περίπου στο 50% της συνταξιοδοτικής δαπάνης.

Τη περασμένη δεκαετία ο αντιμνημονιακός όχλος, πριν σπάσει τα μούτρα του το καλοκαίρι του 2015, αναδιπλωθεί μετά την "κωλοτούμπα" και αποσυρθεί από τις πολιτικές εξελίξεις για λίγα χρόνια, αρνιόταν μετ’ επιτάσεως, να δει τη σκληρή  πραγματικότητα των αριθμών.

Τη δεκαετία της χρεοκοπίας είχαμε αναλύσει πολλές φορές τα αίτια παραθέτοντας λεπτομερή στοιχεία. Τώρα οι ΑΝΕΛ που πρωταγωνίστησαν του λαϊκίστικου εξτρεμισμού  έχουν εξαφανιστεί, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πνέει τα λοίσθια.

Τα άκρα όμως ενισχύονται και πάλι με το ακροδεξιό άκρο αυτή τη φορά, λόγω και των διεθνών εξελίξεων, της woke "παλαβομάρα" και της μεταναστευτικής κρίσης, να ηγείται με μεγάλη διαφορά.

Έγραφε πριν λίγες μέρες κάποιος στο διάλογο:

"Σώνει και καλά οι συνταξιούχοι φταίνε που χρεοκόπησε η Χώρα το 2010.

Τα πάρτι στο φάρμακο, οι μίζες στα εξοπλιστικά, οι υπερτιμολογήσεις και η ρεμούλα στα δημόσια έργα, τις προηγούμενες δεκαετίες που ανέβαζαν ραγδαία το Χρέος και η διαφθορά και ανικανότητα των κυβερνόντων στελεχών Ν.Δ. -ΠΑΣΟΚ υποβαθμίζεται για να αναδειχθεί σκοπίμως σαν κύρια αιτία το συνταξιοδοτικό!

Αυτό όμως δεν είναι η πραγματικότητα και αυτό δεν παραδειγματίζει και τους σημερινούς που προχωρούν στα ίδια και χειρότερα αχνάρια των προηγουμένων με απρόβλεπτες μελλοντικές συνέπειες για το αύριο της Χώρας και για τις επερχόμενες γενιές..."

Οι εικασίες αυτές αποτελούν  ανυπόστατες "σαχλαμάρες".  Δεν αναφέρομαι στη διαφθορά, τα εξοπλιστικά προγράμματα, την Ολυμπιάδα του 2004 ή τις υπερτιμολογήσεις των έργων και τις σπατάλες του Δημοσίου στα φάρμακα, αλλά στο αν αυτές οι δαπάνες ευθύνονται για τη χρεοκοπία.

Οι ισολογισμοί του κράτους με τις εισπράξεις και τις δαπάνες υπάρχουν όλοι αναρτημένοι στη σελίδα του Υπουργείου των Οικονομικών.  Το ίδιο υπάρχουν και οι ισολογισμοί όλων των μεγάλων έργων και τα στοιχεία  των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Τα μεγάλα έργα όπως η Αττική Οδός, το Μετρό των Αθηνών, το Αεροδρόμιο Σπάτων, η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, η Εγνατία κλπ όλα μαζί δεν στοίχησαν πάνω από 7-8 δισ. ευρώ. Άλλο τόσο στοίχησε και η Ολυμπιάδα του 2004.

Οι μίζες που αναλογούν τα έργα, για όσους παρεπιδημούν στην πιάτσα είναι περί το 10-15% του κόστους τους έργου. Τα χρήματα αυτά μοιράζονται σε κόμματα και πρόσωπα που έχουν επιρροή στην ανάθεση των έργων. Τα ποσά που πήγαν για μίζες λοιπόν σε όλα τα μεγάλα έργα και την Ολυμπιάδα μετά βίας ξεπερνάνε τα 2 δισ. ευρώ σε μια 5ετία με οκταετία. Ο ΟΣΕ π.χ. την ίδια περίοδο έμπαινε μέσα 1 δισ. το χρόνο και μόνο το κράτος πλήρωνε για συντάξεις περισσότερα από 1 δισ. το μήνα.

Δεν δικαιολογώ ούτε αθωώνω την ύπαρξη μιζών και διαφθοράς. Να αναζητούνται και να τιμωρούνται οι υπαίτιοι. Απλά αναφέρω αυτά τα στοιχεία για να μην καλλιεργείται η  ψευδαίσθηση πως οι μίζες μας χρεοκόπησαν.

Εμείς μας χρεοκοπήσαμε. Μαζί τα φάγαμε, όπως είχε πει και ο Πάγκαλος.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με την φαρμακευτική δαπάνη και τα εξοπλιστικά προγράμματα. Τα χρήματα που έχουν δαπανηθεί στην 20ετία 1990-2010 για εξοπλιστικά προγράμματα δεν ξεπερνούν τα 50 δισ. ευρώ. Η χώρα γεωγραφικά βρίσκεται στη διακεκαυμένη ζώνη και οφείλει να είναι εξοπλισμένη σαν αστακός.

Το ασφαλιστικό-συνταξιοδοτικό με δαπάνες περί τα 34 δισ. το χρόνο παραμένει δυσανάλογο σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας και την ικανότητά της οικονομίας.

Βρισκόμενος πλέον ένα βήμα πριν τη συνταξιοδότηση δεν έχω κανένα λόγω να κινδυνολογώ για τις συνταξιοδοτικές δαπάνες. Ως εχέφρων πολίτης όμως προτιμώ να μη κλείνω τα μάτια.

Η συνταξιοδοτική δαπάνη της Ελλάδας αντιστοιχεί σε μια χώρα με ΑΕΠ σχεδόν διπλάσιο. Στην πρώτη διεθνή αναταραχή οι αγορές θα το προσέξουν και ο πέλεκυς θα πέσει ξανά επί δικαίων και αδίκων όπως έγινε την περασμένη δεκαετία.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε τι μας περιμένει...

2) Απ’ τον Καραμανλή στον Σημίτη

Καλημέρα κ. Στούπα

και καλή χρονιά.

Αναφερόμενος στην περιγραφή σας για την Ελλάδα σε σχέση με την Τουρκία, πρέπει να πω ότι περιγράφετε με πολύ ζοφερό τρόπο το μέλλον της χώρας, εξαιτίας του δημογραφικού προβλήματος.

Και βέβαια η Τουρκία ειναι μια μεγάλη χώρα, έχει πολλαπλάσιο ΑΕΠ πλέον από την Ελλάδα και δική της βιομηχανική παραγωγή.

Εν τούτοις δεν θα είναι υποχρεωτικά μια ραγδαία εξελισσόμενη χώρα, αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός ότι πρόκειται για μια χώρα που είναι στην ουσία Ενωμένες Ισλαμικές Πολιτείες, με ότι αυτό γεωπολιτικά σημαίνει.

Μια ανομοιογενής χώρα η οποία δεν μπορεί να ενσωματώσει στο κρατικό (σουνιτικό) αφήγημα τις μεγάλες μειονότητες, όπως οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες, οι Ασσύριοι, οι Αλουίτες καθώς και άλλες οντότητες ισλαμικές, εκτός από τις μικρές χριστιανικές.

Πρόκειται επομένως για μια μεγάλη χώρα με ανισομερή ανάπτυξη, καθώς  αρκετά μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, κάτι που παρατηρούν και οι πολύ τουρίστες που πηγαίνουν εκεί από την Ελλάδα και όχι μόνο.

Τελικά ίσως να έχουμε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση σε κάποια χρόνια δίπλα μας, με μια  Τουρκία εντελώς διαφορετική από αυτήν που περιγράφετε.

Σχετικά με τον Κώστα Σημίτη, συμφωνώ ότι αυτό που μετράει είναι η μεγάλη εικόνα και αυτή είναι θετική, καθότι η είσοδο στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ είναι ένα μεγάλο επίτευγμα που δεν μπορεί κανείς να μηδενίσει, όσο και αν προσπαθήσει. Η νέα γενιά δε είναι αυτή που ωφελείται τα μέγιστα, γιατί πρέπει να κοιτάμε στο μέλλον και όχι στο παρελθόν, όπως άλλωστε  και εκείνος κοιτούσε.

Με εκτίμηση,

Αγγελίδης Κώστας

kostas.stoupas@capital.gr