Ακριβή υγεία, φτωχοί ασθενείς

Του Κώστα Στούπα

1) Ακριβή υγεία, φτωχοί ασθενείς

Η Ελλάδα έχει ένα πλούσιο σύστημα δημόσιας υγείας αλλά φτωχούς ασθενείς. Όποιος έχει συνοδέψει ασθενή στα επείγοντα και έχει περιμένει 6-12 ώρες για  εισαγωγή, καταλαβαίνει τι θέλω να περιγράψω.

Η μοναδική περίοδος που το σύστημα δούλευε ρολόι ήταν η περίοδος της πανδημίας. Ο ασθενής παραλαμβάνονταν στην είσοδο και στους συνοδούς δεν επιτρέπονταν η αναμονή και παραμονή στον χώρο. Αν ο ασθενής χρειάζονταν εισαγωγή στη νοσοκομειακή μονάδα, το φρόντιζε το προσωπικό του νοσοκομείου.

Μετά την πανδημία το σύστημα επανήλθε στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις. Μόλις ο ασθενής προσκομιστεί στα επείγοντα ενός εφημερεύοντος ξεκινούν οι ατέλειωτες ώρες αναμονής προκειμένου να ολοκληρωθούν μια σειρά εξετάσεις. Συνήθως, οι συνοδοί αποχωρούν μόλις ξημερώσει αφού ολοκληρώσουν τα της εισαγωγής στη γραμματεία και συνοδέψουν τον ασθενή στο κρεββάτι του στην νοσοκομειακή μονάδα, όπου νομίζουν πως βρίσκονται σε νοσοκομείο άλλης χώρας, σε σχέση με το χάος των εξωτερικών ιατρείων νοσοκομείου που βρίσκεται σε εφημερία.

Αν έχεις σταθεί στον διάδρομο έξω από τα εξωτερικά ιατρεία αρκετές φορές με εκατοντάδες άλλους (συνήθως πολλαπλάσιους συνοδούς από τους ασθενείς) και παρατηρείς τι και γιατί συμβαίνει, αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι η έλλειψη προσωπικού, σύγχρονων μηχανημάτων ή πόρων που δυσκολεύει την κατάσταση. Είναι η παντελής έλλειψη οργάνωσης της εργασίας.

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι μεταρρυθμίσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά τα 12ώρα αναμονής έξω από τα επείγονται παραμένουν αλώβητα.

Διαβάζω λοιπόν πως το Υπουργείο Υγείας σχεδιάζει τώρα να βάλει τέλος στο χάος.

Κάθε ασθενής με το που θα περνά την είσοδο ενός νοσοκομείου θα φοράει ένα βραχιολάκι με το οποίο θα παρακολουθούνται οι κινήσεις του και ο χρόνος αναμονής.  

Μέσω ενός απομακρυσμένου δικτύου και της διαδικασίας παρακολούθησης (tracking), οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου θα μπορούν να εντοπίζουν τους ασθενείς με τη μεγαλύτερη αναμονή.

Έτσι, θα παρεμβαίνουν για να μειώνουν τον χρόνο αναμονής.

"Αν κάπου ο ασθενής αυτός φαίνεται στο σύστημα ότι παραμένει πάρα πολλή ώρα, το σύστημα θα προειδοποιεί με έναν αλγόριθμο που έχουμε ότι αυτός ο ασθενής περιμένει να δει π.χ. τον παθολόγο πάνω από μία ώρα, ενώ θα έπρεπε να περιμένει στο νοσοκομείο π.χ. πενήντα λεπτά και αυτομάτως, θα στέλνουμε email στη Διοίκηση του νοσοκομείου ότι ο άνθρωπος αυτός περιμένει, πηγαίνετε να δείτε τι συμβαίνει", ανέφερε ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Όταν σκανάρεται επίσης το ηλεκτρονικό βραχιολάκι, που σχεδιάζεται να φέρει barcode, θα υπάρχει πρόσβαση στις ιατρικές πληροφορίες του ασθενούς.

"Για να μπορέσουμε να μειώσουμε την αναμονή, έχουμε λάβει μια σειρά μέτρων. Η ιχνηλάτηση των ασθενών στα επείγοντα είναι ένα από αυτά τα μέτρα, δεν είναι το μοναδικό μέτρο. Είναι ένα από τα 15 διαφορετικά μέτρα που έχουμε βάλει σε ένα χρονοδιάγραμμα να υλοποιηθούν μέχρι του χρόνου τον Μάρτιο, ώστε από το Πάσχα και μετά, να φαίνεται ότι η διαφορά είναι πολύ μεγάλη πια στην αναμονή", συμπλήρωσε ο υπουργός Υγείας.

Η ιδέα για το ηλεκτρονικό βραχιολάκι προέκυψε μετά από επίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ, όπου εφαρμόζεται σε δημόσιο νοσοκομείο. Η χρήση ηλεκτρονικών βραχιολιών στα νοσοκομεία εφαρμόζεται σε πολλές χώρες, με στόχο τη βελτίωση της ασφάλειας και της διαχείρισης των ασθενών. Αυτά τα βραχιολάκια, που είναι συνήθως εξοπλισμένα με τεχνολογία RFID ή barcode, χρησιμοποιούνται για την ταυτοποίηση των ασθενών, την παρακολούθηση της θεραπείας τους, την αποφυγή λαθών στη χορήγηση φαρμάκων και τη συνολική βελτίωση της εμπειρίας νοσηλείας.

Βλέπε: Πώς θα λειτουργεί το ηλεκτρονικό βραχιολάκι στα νοσοκομεία - Πότε θα χτυπάει κόκκινο

Δεν ξέρω αν θα πετύχει το σχέδιο, αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι πως θα υπάρξουν αντιδράσεις γιατί η κατάσταση του χάους πάντα κάποιους βολεύει.

Εν τω μεταξύ, αυτό που μαθαίνω τελευταία είναι πως το μοντέλο φακελάκι στο σύστημα της υγείας προοδεύει και εκτός του Δημοσίου τομέα πλέον έχει επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα.

Όταν άκουσα από δύο τρεις περιπτώσεις ασφαλισμένων σε ιδιωτικές ασφαλιστικές που χρειάστηκαν κάποιες επεμβάσεις, οι γιατροί ζήτησαν εκτός της κάλυψης που προσφέρει το συμβόλαιο της ιδιωτικής ασφαλιστικής και επιπλέον μετρητά κάτω από το τραπέζι.

Απευθύνθηκα σε ανθρώπους που εργάζονται στον χώρο της ιδιωτικής υγείας για να το επιβεβαιώσω και αυτό που έμαθα είναι πως επειδή οι αποζημιώσεις που δίνουν οι ασφαλιστικές είναι μικρές, πολλοί γιατροί ζητούν επιπλέον αμοιβές από τους ασθενείς.

Αντιλαμβάνομαι πως οι πληθωριστικές εξάρσεις των τελευταίων ετών έχουν αυξήσει τα κόστη χωρίς παράλληλα να είναι εφικτό οι ασφαλιστικές να περάσουν ολόκληρες τις αυξήσεις στα ασφάλιστρα.

Αν αυτό όμως γίνει κανόνας, οι περισσότεροι ασφαλισμένοι στον ιδιωτικό τομέα δεν θα έχουν κίνητρο να συνεχίσουν και θα κατευθυνθούν στο δημόσιο σύστημα υγείας, πολλαπλασιάζοντας τις πιέσεις.

2) Η Εκδίκηση της Γυφτιάς

"Πόση αυταπάτη χρειάζεται ο άνθρωπος

για την καλοπέρασή του !”

Φ. Νίτσε

Αγαπητέ κ. Στούπα,

Παρατηρώντας τις κοινωνίες που ευημερούν, αντιλαμβανόμαστε ότι ένα κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι στηρίζουν την κοινωνική κινητικότητα. Με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι που οι επιδόσεις τους ξεχωρίζουν σε κάποιο τομέα, επιλέγονται και διευκολύνονται να εξελιχθούν, με τη λογική ότι η προσωπική τους πρόοδο θα συμπαρασύρει και την κοινωνία στην οποία ζουν.

Αναντίρρητα όταν η επιλογή των άριστων γίνεται με βασικό κριτήριο τις ικανότητες τους και όχι το κοινωνικό τους status, αποτελεί μια κατεξοχήν δημοκρατική προσέγγιση, που βοηθάει στην ανανέωση της ιεραρχίας και στην ανάπτυξη μιας χώρας.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, όπου το αυτονόητο είναι πάντα ζητούμενο, συνεχίζουν να υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που αρνούνται να αποδεχτούν τη σημασία και τα οφέλη της κοινωνικής κινητικότητας, γεγονός που κατά την άποψή μου οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους.

Πρώτος είναι η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία, η οποία σε μια προσπάθεια ισοπεδωτικής εξίσωσης προς τα κάτω, επιδιώκει βίαια να εξαφανίσει την ατομικότητα και να την υποτάξει ακρωτηριασμένη σε μια ομοιόμορφη συλλογικότητα, με χαρακτηρίστηκα που αυτή επιλέγει και εγκρίνει, ώστε να μπορεί να την ελέγξει. 

Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο τύραννος της Μιλήτου Θρασύβουλος, όταν ρωτήθηκε ποιος είναι ο τρόπος για να εξουσιάσεις μια κοινωνία, μπήκε σε ένα σπαρμένο χωράφι και προχωρώντας μέσα στα σπαρτά έκοβε τα στάχυα που έβλεπε να ξεπερνούν τα άλλα και τα έριχνε κάτω, μέχρι που, κάνοντας αυτό, κατέστρεψε τα ωραιότερα και ψηλότερα στάχυα του χωραφιού. Όπως όλα τα αυταρχικά καθεστώτα, υποθέτω ότι έτσι και οι σύντροφοι θεωρούν τον Θρασύβουλο ως καθοδηγητή τους…

Δεύτερος λόγος είναι ο φθόνος που δημιουργεί η αριστεία σε ορισμένους ανθρώπους και μάλιστα η ένταση της μνησικακίας που νιώθουν προς αυτή, είναι συνήθως ευθέως ανάλογη της ασημαντότητάς τους. Συμπλεγματικές προσωπικότητες, που η εσωτερική τους κενότητα δεν τους επιτρέπει να διοχετεύσουν την ενέργειά τους στην αυτοβελτίωσή  και αυτοεξέλιξή τους, αλλά μόνο στο να βάζουν εμπόδια και να στήνουν παγίδες, με σκοπό να βρεθούν μπροστά και πάνω από άλλους που είναι ικανότεροι. Άνθρωποι – βαρίδια που όντας ανίκανοι να κινηθούν προς τα πάνω, δεν μπορούν να βρουν άλλο λόγω ύπαρξης από το να προσπαθούν να τραβήξουν τους άλλους προς τα κάτω.

Ο πραγματικός ιδεολογικός πυρήνας της σοσιαλιστικής λαίλαπας που σάρωσε τη χώρα τη δεκαετίας του '80, ήταν ουσιαστικά η "εκδίκηση της γυφτιάς". Άνθρωποι χωρίς ήθος, καλλιέργεια και γνώσεις απέκτησαν πρόσβαση σε θέσεις εξουσίας στον κρατικό μηχανισμό, τον οποίον τον κατέλαβαν και όρμησαν να κατασπαράξουν τα πάντα, διαμορφώνοντας έτσι το πρότυπο του νεοέλληνα της μεταπολίτευσης, που δεν ήταν άλλο από αυτό του "αρπαχτικού λαμόγιου", που χωρίς την ελάχιστη προσπάθεια και κόπο, θεωρούσε ότι δικαιούται τα πάντα.

Το ιστορικό αποτύπωμα του ΠΑΣΟΚ, κατά βάση συνίσταται στο ότι το σύνθημα "ο λαός στην εξουσία", το μετουσίωσε στη χωρίς αιδώ επικράτηση της απόλυτης αναξιοκρατίας και της ισοπεδωτικής πεποίθησης ότι όλα επιτρέπονται και δεν υπάρχει καμιά αξιολογική ιεράρχηση των πράξεων μας.

Γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν μέσα στην Παπανδρεϊκή ονείρωξη ότι ήταν ασυμβίβαστοι επαναστάτες, φύλακες και προστάτες τον πιο υψηλών ιδανικών, ενώ στην πραγματικότητα ήταν εξουσιομανή και ηθικά ασπόνδυλα ανθρωπάκια, με βασικό χαρακτηριστικό την απόλυτη προσήλωση στο ατομικό τους όφελος και την παντελή αδιαφορία και συχνά εχθρότητα για τους άλλους και τη χώρα.

Πόσοι άξιοι, εργατικοί και δημιουργικοί άνθρωποι δεν κυνηγήθηκαν, χλευάστηκαν και παραγκωνίστηκαν, από διάφορους αμόρφωτους κομματικούς κομισάριους, αήθης καιροσκόπους και γλοιώδεις αυλοκόλακες. Κάποιοι από αυτούς αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό για να μπορέσουν να πετύχουν τους στόχους τους, ενώ κάποιοι άλλοι που παρέμειναν στη χώρα, έζησαν περιθωριοποιημένοι, παροπλισμένοι και απογοητευμένοι, με την πίκρα ότι δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να μπορέσουν να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους;

Ιδού η αιτία της καταστροφής της πατρίδας μας και ας κάνουν πολλοί πως δεν το αντιλαμβάνονται. Φυσικά αναφέρομαι σε όλους αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές του έργου του μεγάλου ηγέτη. Πόσο γελοίοι….

Αναμφίβολα η χώρα που δεν δημιουργεί τις συνθήκες που θα επιτρέπει στα πιο άξια τέκνα της να ανελιχθούν, οδεύει αναπόφευκτα προς τη συνεχή συρρίκνωση και την καταστροφή. Δυστυχώς οι Αριστεροί θα είναι πάντα τοξικοί και μισαλλόδοξοι λόγω της απολυταρχικής ιδεολογίας που ασπάζονται, άλλα και λόγω του συνδρόμου κατωτερότητας που τους διακατέχει, αφού γνωρίζουν ότι η κοσμοθεωρία τους έχει καταρρεύσει. Είναι αδύνατο πια να επικοινωνήσεις μαζί τους, γιατί έχουν αποτραβηχτεί από την πραγματικότητα και έχουν επιλέξει να αφιερωθούν στις αυταπάτες τους, ως πραγματικοί πιστοί.

Ελπίζω η Ελλάδα για τα επόμενα αρκετά χρόνια να εκλέγει φιλελεύθερες κυβερνήσεις, ώστε να εμπεδωθεί σταδιακά ο ορθολογισμός και να ατονήσει ο ψεκασμένος ανορθολογισμός που μας κληρονόμησε η μεταπολίτευση. Η ζημιά που έχει πάθει η χώρα είναι μεγάλη και χρειάζονται αρκετά χρόνια ώστε να αποβληθούν από το σώμα της οι αυταπάτες και τα καρκινώματα, Έχω την αίσθηση πως αν δεν υπάρξει υπομονή και ξανακυλήσουμε μέσα στην ιδεοληπτική παραφροσύνη, τότε τελεσίδικα δεν θα έχουμε καμία ελπίδα επιβίωσης.

Σ. Τ.

Υ.Γ.

Αντιλαμβάνομαι ότι στο κοινωνικό Κολοσσαίο που ζούμε, πως υπάρχουν πολύ που τους δίνει χαρά και ικανοποίηση "η εκδίκηση της γυφτιάς". Αυτό όμως που αδυνατώ να καταλάβω είναι γιατί αυτοί οι άνθρωποι αδιάκοπα εκπλήσσονται και διαμαρτύρονται που η χώρα έχει μετατραπεί σε έναν απέραντο "καταυλισμό"…

kostas.stoupas@capital.gr