Οι πατριώτες της φακής

Του Κώστα Στούπα

1)Οι πατριώτες της φακής

Δεν αμφιβάλλω πως η ηγεσία της Χούντας εμφορούνταν από πατριωτικά αισθήματα και  με  το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο αποσκοπούσε στην ένωση της νήσου με την Ελλάδα, εξαλείφοντας την τουρκική επιρροή εκεί.

Στις απλοϊκές τους σκέψεις οι επίορκοι στρατιωτικοί υπέθεταν πως οι Αμερικανοί δεν θα επέτρεπαν καμιά στρατιωτική παρέμβαση της Τουρκίας, γιατί η ένωση με την Ελλάδα θα απέκοπτε την Κύπρο από την επιρροή της Ρωσίας, την οποία προωθούσε ο Μακάριος.

Επιπλέον, η Χούντα,  έχοντας αποσύρει μερικά χρόνια νωρίτερα την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, ουσιαστικά είχε αφήσει το νησί ανυπεράσπιστο.

Τα λάθη όσων οργάνωσαν το πραξικόπημα της ανατροπής του Μακαρίου στην Κύπρο ήταν παιδαριώδη. Η δε άγνοια της διεθνούς κατάστασης και των τοπικών στρατιωτικών συσχετισμών ξεπερνούσε τα όρια της βλακείας...

"Σε τρεις μέρες θα είμαι στην Κωνσταντινούπολη", απάντησε ο δικτάτορας Ιωαννίδης στον Αμερικάνο πράκτορα που του επέστησε τον κίνδυνο τουρκικής εμπλοκής, σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ "Σκοτεινή Δεκαετία 1964-1974" του Αλέξη Παπαχελά που προβάλλεται στον ΣΚΑΪ.

Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι σήμερα η τελευταία γραμμή άμυνας του ελληνισμού στο Κυπριακό να είναι η  έκφραση της διαφωνίας για τη διζωνική λύση που επιδιώκει η Τουρκία η οποία έχει εδραιώσει την κατάληψη της Βόρειας Κύπρου, την οποία έχει εποικήσει με Τούρκους από την ηπειρωτική Τουρκία.

Το απλοϊκό σχέδιο πόνταρε πως στον βαθμό που η ανατροπή του Μακαρίου θα απομάκρυνε την Κύπρο από την επιρροή της ΕΣΣΔ, οι Αμερικάνοι θα το υποστήριζαν, αφού η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα θα την μετέτρεπε σε βάση του ΝΑΤΟ. Το σκεπτικό αυτό παράβλεπε και υποτιμούσε τη σημασία της Τουρκίας για τη Δύση.

Είθισται λοιπόν κατά τη ρήση του Δάντη, ο δρόμος προς την κόλαση να είναι στρωμένος με καλές προθέσεις...

Ούτε για τις  προθέσεις της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα αμφιβάλλω σε σχέση με τη συμφωνία των Πρεσπών. Θεώρησε πως είναι προς το συμφέρον της χώρας να κλείνει μέτωπα και να μην βάζει εμπόδια στους συμμάχους να ανακόψουν την επιρροή της Ρωσίας στα Βαλκάνια.

Το γεγονός πως προσέφερε στους δυτικούς συμμάχους αυτή την ευκαιρία προσέγγισης της Βόρειας Μακεδονίας ο ίδιος, ένας αριστεριστής που έχει λιώσει σόλες σε αντιαμερικανικές πορείες, πίστευε πως θα του εξασφάλιζε κάποια εύνοια που θα βοηθούσε την παράταση της παραμονής του στην εξουσία. Είναι προφανές πως το έβλεπε σαν παράπλευρο όφελος.

Η κοινή λογική επιτάσσει πως η  υπαρξιακή απειλή για την Ελλάδα εκπορεύεται εξ ανατολών και γι΄ αυτό το πλέον  φρόνιμο είναι να κλείνει άλλα μικρά μέτωπα και να φροντίζει να υπάρχει καμιά  δικαιολογία προκειμένου  οι σύμμαχοι και εγγυητές  της ακεραιότητά της Ελλάδας  να αθετήσουν τις όποιες υποχρεώσεις τους.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω με τα δυο παραπάνω παραδείγματα είναι πως πρέπει να είμαστε φειδωλοί με χαρακτηρισμούς όπως αυτός του προδότη. Βλάκες ίσως... αλλά ενίοτε η διαφορά της βλακείας με τη μεγαλοφυΐα είναι θέμα απρόβλεπτων τυχαίων γεγονότων.

Αυτό που δεν λαμβάνουν υπόψη αρκετοί ειλικρινείς αλλά  θερμόαιμοι ή  ανειλικρινείς "πατριδέμποροι" είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων.

Κάθε επιλογή στη ζωή έχει κάποιος κόστος και κάποιο όφελος.  Το κόστος δεν πρέπει ποτέ να ξεπερνά το όφελος.

Ακριβώς αυτή τη σχέση ρίσκου οφέλους δεν έλαβε υπόψη της η χούντα στην Κύπρο και το ίδιο δεν υπολόγισε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το καλοκαίρι του 2015 με το ΟΧΙ, όταν πίστευε πως το κραχ των διεθνών αγορών λόγω Grexit (που τελικά δεν έγινε) θα τρομάξει τους εταίρους.

Το 2015 σταθήκαμε τυχεροί, ενώ το ’74 όχι...

Η Τουρκία είναι μια μεγάλη οικονομία και σημαντική στρατιωτική δύναμη. Εν αντιθέσει με την Οθωμανική Αυτοκρατορία την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης (και τον αιώνα που ακολούθησε), η οποία ήταν σε αποσύνθεση, η Τουρκία πληθυσμιακά, οικονομικά και στρατιωτικά βρίσκεται σε φάση ενδυνάμωσης.

Η Ελλάδα αντίθετα δημογραφικά και οικονομικά βρίσκεται στο φθίνον τόξο του κύκλου της ακμής και της παρακμής. Εν αντιθέσει με τον 15^ο μ.Χ. αιώνα, τώρα αποτελεί κομμάτι της πανίσχυρης ακόμη, παρά τα σημάδια παρακμής, Δύσης.

Ο χειρισμός των τουρκικών επεκτατικών βλέψεων λοιπόν χρειάζεται προσεκτικούς χειρισμούς. Χρειάζεται σίγουρα η ενδυνάμωση της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος, αλλά η διαφορά δυναμικού μεταξύ των δυο χωρών έχει λάβει πλέον διαστάσεις. Είναι διαφορετικό να ξοδεύει το 4% του ΑΕΠ μια χώρα 10 εκατ. και διαφορετικό να ξοδεύει το 2% μια χώρα 80 εκατ. για την άμυνα. Η δεύτερη δαπανά πάνω από 20 δισ. τον χρόνο και η πρώτη "ματώνει" για να ξοδέψει 8 δισ. ευρώ.

Αν ποτέ προκύψει θερμή αναμέτρηση μεταξύ των δύο, μεγάλη σημασία θα παίξει η στάση μεγάλων δυνάμεων, αλλά καιγειτονικών χωρών. Γι’ αυτό απαιτούνται οι ανάλογες διπλωματικές στρατηγικές.

Διάβαζα τις προάλλες τη συνέντευξη της βιογράφου-ιστορικού Λύντιας Τρίχα όπου έλεγε πως το θαύμα της ελληνικής ανεξαρτησίας οφείλεται σε δύο άσπονδους μεταξύ τους εχθρούς, τον Θ. Κολοκοτρώνη και τον Αλ. Μαυροκορδάτο.

Αν ο Κολοκοτρώνης δεν είχε ελευθερώσει κάτι, ο Μαυροκορδάτος δεν θα μπορούσε να πείσει τις μεγάλες δυνάμεις να εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία του στο Ναβαρίνο και την αποστολή του στρατηγού Μαιζόν να απελευθερώσει την Πελοπόννησο από τον Ιμπραήμ.

Αν ο Μαυροκορδάτος δεν είχε καταφέρει να πείσει τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης πως τα συμφέροντά τους στην περιοχή ταυτίζονται με την ύπαρξη ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, αυτό που απελευθέρωσε ο Κολοκοτρώνης δεν θα μπορούσε να το διατηρήσει...

Κάθε φορά που μιλάτε για λάθη και προδοσίες, σκεφτείτε πως υπάρχουν λαοί όπως π.χ.  οι Κούρδοι που δεν είχαν Κολοκτρώνηδες και Μαυροκορδάτους...  

Χαμηλά τη μπάλα λοιπόν και με κοντινές πάσες, γιατί ο αγώνας είναι δύσκολος....

2) Απάντηση στο άρθρο "2015 vs 2025: Τα αίτια της δυσαρέσκειας"

Χαίρετε κύριε Στούπα,

Διαβάζοντας το άρθρο σας μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό η φράση που έχει γίνει η αγαπημένη απάντηση όλων των δυσαρεστημένων τα τελευταία χρόνια όταν τους εξηγείς ότι η χώρα βρίσκεται σε καλό δρόμο αν δει κανείς τα μακροοικονομικά μεγέθη παρά τα εμφανή προβλήματα στην καθημερινή ζωή:

Οι αριθμοί ευημερούν στην Ελλάδα αλλά οι άνθρωποι υποφέρουν.

Η απάντηση μου σε όλους αυτούς είναι:

Στην Ελλάδα από το 1981 μέχρι το 2008 ευημερούσαν οι άνθρωποι και ωχριούσαν οι αριθμοί. Και από το 2008 μέχρι το 2019 ωχριούσαν και οι δύο γιατί απλά αρνούμασταν κατηγορηματικά να κάνουμε αυτά που έπρεπε για να βάλουμε τάξη στα του οίκου μας. Πώς ακριβώς περιμένετε να αναστραφούν οι συνέπειες των 27 χρόνων οικονομικής σήψης και κατασπατάλησης δανεικών της Πασοκικής Εποχής και των 11 χρόνων απόλυτης παράλυσης και πολιτικής γελοιότητας της Κρίσης με μόλις 5 χρόνια συνετής δημοσιονομικής πολιτικής; Μιλάμε για αμαρτίες 40 χρόνων.

Τα αγαθά κόποις κτώνται αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα ο δικαιωματισμός έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα στο συλλογικό μας ασυνείδητο που πιστεύουμε ότι η λύση σε όλα είναι να τείνουμε την ανοιχτή παλάμη απλά πιο επιτακτικά προς το κράτος.

Παρακαλώ σε περίπτωση δημοσίευσης μόνο τα αρχικά μου.

Ευχαριστώ

ΧΜ

kostas.stoupas@capital.gr