Σαμαράς και Καραμανλής: Εκεί που χρώσταγαν, ζητάνε και το βόδι

Του Κώστα Στούπα

Σαμαράς και Καραμανλής: Εκεί που χρώσταγαν, ζητάνε και το βόδι...

Η πλέον σκληρή αντιπολίτευση τους τελευταίους μήνες προς την κυβέρνηση ασκείται από το εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και όχι από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Η περίφημη "τριγωνοποίηση" στην οποία οι πολιτικοί αναλυτές απέδιδαν τη διατήρηση της ηγεμονίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, από την περασμένη Άνοιξη άρχισε να λειτουργεί αντίστροφα. Αντί να συσπειρώνει ψηφοφόρους από το Κέντρο και από τη Δεξιά, χάνει και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων, η ματαίωση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, η συνέχιση των επιδοματικών πολιτικών τύπου ΣΥΡΙΖΑ και το σύμφωνο φιλίας με την Τουρκία είναι μερικά από τα θέματα που διέρρηξαν τους δεσμούς εμπιστοσύνης της κυβέρνησης Μητσοτάκη και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά.

Καταλυτικό ρόλο βέβαια, έπαιξαν η διάλυση, εν μέσω φαιδρών εξελίξεων, του αντίπαλου  δέους του ΣΥΡΙΖΑ και η πτώση στις Ευρωεκλογές κάτω από το 30%.

Το ρεύμα που ώθησε τον Κυρ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2016 και στην εξουσία το 2019 στηρίζονταν κυρίως στον κόσμο που ψήφισε ΝΑΙ το 2015 και το περίφημο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο της περιόδου διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν πολλοί κατάλαβαν πως όταν ψηφίζεις "κλόουν" μην περιμένεις να δεις παράσταση του Εθνικού Θεάτρου...

Τη διασπορά της Νέας Δημοκρατίας προς τα δεξιά, πέραν τη πανσπερμίας των μικρών κομμάτων διαμαρτυρίας που στερούνται στελεχών και πολιτικής ουσίας, έτρεξαν να επωφεληθούν τους τελευταίους μήνες οι πρώην πρωθυπουργοί Κ. Καραμανλής και Αντ. Σαμαράς.

Αιχμή των διαφοροποιήσεων των δύο πρώην πρωθυπουργών αποτελεί η προβλεπόμενη και ενδεχομένως προσδοκούμενη ενδοτικότητα της κυβέρνησης έναντι πιθανών απαιτήσεων της Τουρκίας.

Εν τω μεταξύ, η μόνη κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες που απείλησε την Τουρκία εμπράκτως με τη μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, ως απάντηση στις αμφισβητήσεις της εθνικής κυριαρχίας, τις παραβιάσεις και τις καθημερινές απειλές πως θα έρθουν νύχτα, ήταν η κυβέρνηση του μετριοπαθούς ρητορικά κ. Μητσοτάκη.

Οι συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο για την ΑΟΖ, παράλληλα με το σημαντικό εξοπλιστικό πρόγραμμα που βρίσκεται σε εξέλιξη, έπαιξαν ΤΟΝ ρόλο τους στην αλλαγή στάσης της Τουρκίας, η οποία τώρα κάνει "κωλοτούμπες" και "επαιτεί" σε δυτικές χώρες ακόμη και για μαχητικά Eurofighter 15ετίας προκειμένου να καλύψει μέρος της ελληνικής υπεροπλίας που εξασφαλίζουν στο αέρα τα Rafale, τα F-16 Viper και τα F-35.

Η πλήρης εικόνα

H Τουρκία είναι μια περιφερειακή δύναμη πλέον με πενταπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα και πολλαπλάσιες εξοπλιστικές δαπάνες. Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα μόνο μέσα από αμυντικούς συνασπισμούς με γειτονικές χώρες και μεγάλες δυνάμεις μπορεί να εξασφαλίσει την αναγκαία αποτρεπτική ισχύ.

Τούτο αναγκάζει τη χώρα να ευθυγραμμίζεται με τη θέση των συμμάχων και εταίρων ακόμη και όταν αυτοί παραβλέπουν τις συμμαχικές "ατασθαλίες" της Τουρκίας ή ζητούν μετ’ επιτάσεως από Ελλάδα και Τουρκία να τα βρουν και να μην δημιουργούν προβλήματα εντός του ΝΑΤΟ.

Δύσκολα θα υπάρξει κάποια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για οποιοδήποτε ζήτημα. Καμία από τις ηγεσίες των δύο χωρών δεν μπορεί να υποχωρήσει από αυτά που η κοινή γνώμη κάθε χώρας θεωρεί δίκαια και κεκτημένα.

Ακόμη και μια συμβιβαστική λύση από το Διεθνές Δικαστήριο θα θεωρηθεί άδικη και προϊόν συνομωσίας σε αμφότερες τις χώρες.

Επιπλέον, η Τουρκία δεν έχει λόγο να επιδιώκει οποιαδήποτε λύση. Η Τουρκία είναι η μεγαλύτερη και ισχυρότερη χώρα ΝΑ της Κεντρικής Ευρώπη, βορείως της Αφρικής και στο μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής.

Η Τουρκία δύσκολα θα απεμπολήσει τα νεοθωμανικά και ευρασιατικά της οράματα, με τα οποία υπολογίζει να αναδειχθεί σε μια υπερδύναμη που θα συνδιαλέγεται επί ίσοις όροις με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις.

Για να συμβεί αυτό, η Ελλάδα και άλλες γειτονικές της χώρες θα πρέπει να μεταβληθούν σε δορυφόρους.

Τα σχέδια για ανάδειξη της Τουρκίας σε μια περιφερειακή δύναμη δεν μπορούν ποτέ να υλοποιηθούν όσο υπάρχει μια Ελλάδα που παρακάμπτει τη δίοδο του Βοσπόρου, μαζί με την Κύπρο περιορίζουν την πρόσβαση στη ΝΑ Μεσόγειο κ.λπ.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί διχοτόμηση στο Αιγαίο ή το Τουρκολυβικό μνημόνιο γιατί περιορίζεται ο ρόλος της στην περιοχή ως βραχίονα που αποδυναμώνει τη σημασία της Τουρκίας για τη Δύση.

Η ελληνική επανάσταση στηρίχθηκε παντοιοτρόπως προκειμένου οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής να μπορούν να ελέγχουν τη ισχύ των Οθωμανών.

Ενδοτισμός ή εξοπλισμός;

Βέβαια, η διαχείριση των εθνικών θεμάτων και των διεθνών σχέσεων γενικότερα χρειάζεται διπλωματία στα λόγια και σθένος στη πράξη. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό.

Κάποιος θα είχε λόγους να ανησυχεί πως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις ενός κλίματος ενδοτισμού, αν η κυβέρνηση εγκατέλειπε τα εξοπλιστικά προγράμματα που έχουν ξεκινήσει να υλοποιούνται, όπως και τις μεταρρυθμίσεις στις ένοπλες δυνάμεις.

Η Ελλάδα κατά τη περίοδο 2020-2022, κατά την προσπάθεια υβριδικής εισβολής στο Έβρο και δημιουργίας τετελεσμένων νοτίως του Αιγαίου, αντέδρασε με αναμενόμενη αποτελεσματικότητα. Στη συνέχεια, όταν ετέθη το θέμα της συμφωνίας φιλίας με τέλος των παραβάσεων, ανταποκρίθηκε επίσης όπως όφειλε χωρίς να σταματά ή να επιβραδύνει τα εξοπλιστικά της προγράμματα.   

Η χώρα, για τα οικονομικά της μεγέθη, υλοποιεί ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα αναβαθμίζοντας έτσι και τη σημασία της για συμμάχους οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν όταν χρειαστεί να διατηρηθεί η ακεραιότητά της.

Πράγματι, είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος που εδράζονται οι ανησυχίες των κ.κ. Σαμαρά και Καραμανλή οι οποίοι φέρουν σημαντική ευθύνη για τη διαφορά ισχύος που υπάρχει σήμερα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Π.χ. ποια θα ήταν τα μεγέθη της Ελλάδας σήμερα αν ο κ. Σαμαράς δεν είχε ανατρέψει την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993 και είχε συνεχιστεί το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Αν δηλαδή ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ και άλλες ΔΕΚΟ είχαν απομακρυνθεί από το Δημόσιο 10 με 20 χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι τις απομάκρυνε το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια;

Επίσης, ποιο θα ήταν το ΑΕΠ της χώρας σήμερα αν ο Κ. Καραμανλής, κατά την διακυβέρνηση 2004-2009, δεν έριχνε τη χώρα στα βράχια εκτινάσσοντας ελλείμματα και χρέη και οδηγώντας στη χρεοκοπία του 2010;

Αμφότεροι οι αναστηθέντες εκ των πολιτικά νεκρών κήνσορες, αποτελούν λαμπρούς θεράποντες της χρεοκοπίας και του λαϊκισμού που φτώχυνε και αποδυνάμωσε τη χώρα.

Η στάση τους παραπέμπει στην παροιμία, εκεί που μας χρώσταγαν ζητάνε και το βόδι...

kostas.stoupas@capital.gr