Με την Τουρκία δεν παίζουμε

Του Κώστα Στούπα

1) Με την Τουρκία δεν παίζουμε

Η αλήθεια είναι πως οι διάφοροι  "πατριώτες" που αποκαλούν κάθε φωνή συμβιβασμού με την Τουρκία, σε μια βάση αμοιβαίων υποχωρήσεων προδοσία, με ανησυχούν περισσότερο από αυτούς τους οποίους κατηγορούν για μειοδοσία.

Πρόσφατα ο κ. Παναγιώτης Κ. Ιωακειμίδης σε ένα άρθρο στα Νέα με τίτλο "Η ενοχοποίηση του Συμβιβασμού" επιχειρηματολογούσε για τη ρεαλιστική βάση της επίτευξης μιας δίκαιης συμβιβαστικής λύσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, επικρίνοντας την ταύτιση του συμβιβασμού με τον "κατευνασμό". Από ιστορικής απόψεως πολιτική "κατευνασμού" θεωρείται η στάση των δυτικών δυνάμεων έναντι του Χίτλερ πριν τον Β’ Π.Π. μέχρι να του κηρύξουν τον πόλεμο.

"Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ότι η σχολή αυτή σκέψης, η οποία γνωρίζει όλες τις κλήσεις της λέξης "κατευνασμός", αγνοεί πλήρως τη λέξη συμβιβασμός. Απουσιάζει από την πολιτική κουλτούρα της. Είναι λέξη-ανάθεμα που τείνει να εξομοιωθεί με αυτή της μειοδοσίας", υποστηρίζει ο κ. Ιωακειμίδης.

Σαν παράδειγμα επιτυχίας των συμβιβασμών ο αρθρογράφος φέρει την Ε.Ε. όπου επιβιώνει, προχωρά και αναπτύσσεται μέσω πολλαπλών και συνεχόμενων συμβιβασμών.

Δεν έχω καμιά αντίρρηση πως η καλύτερη λύση για την επίλυση των διαφορών με την Τουρκία και με οποιονδήποτε άλλον θα ήταν μέσω ενός ρεαλιστικού συμβιβασμού με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Κάτι τέτοιο όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση το θεωρώ απίθανο.

Το θεωρώ απίθανο γιατί οι επιδιώξεις της Τουρκίας και των μελών της Ε.Ε. όπως διαφαίνονται από τη θέση τους στον χάρτη κατανομής της παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος είναι εντελώς διαφορετικές, το ίδιο και οι μέθοδοι που επιλέγουν να τις υλοποιήσουν.

Η Τουρκία εδώ και πολλές δεκαετίες, με θέσεις και πράξεις έχει αποσαφηνίσει αυτές τις προθέσεις. Η Τουρκία (τουλάχιστον μια σημαντική πλειοψηφία της πολιτικής και οικονομικής ελίτ και του πληθυσμού) έχει αποσαφηνίσει πως αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν μια περιφερειακή δύναμη που θέλει να αναδειχτεί μεταξύ των παγκόσμιων ισχυρών. Όλες οι κινήσεις και στρατηγικές της αποσκοπούν σε  αυτό.

Η Τουρκία βλέπει τον εαυτό της σε έναν ρόλο μεταξύ πλειάδας μουσουλμανικών χωρών όπως είναι αυτός των ΗΠΑ μεταξύ των δυτικών δημοκρατιών. Θα τους εξοπλίζει και θα διατηρεί μαζί τους μια σχέση οικονομικής και πολιτικής επιρροής με στόχο την προαγωγή των δικών της συμφερόντων πρωτίστως και οφέλη για τους άλλους στη συνέχεια.

Αν η Δημοκρατία και οι δυτικές αξίες αποτελούν τον μανδύα του δυτικού στρατοπέδου, το Ισλάμ και ο Ευρασιατισμός αποτελούν το ιδεολογικό πλαίσιο του νεοθωμανισμού.  

Η εντατικοποίηση των προσπαθειών απόκτησης πολεμικής βιομηχανίας με κόστος τις συνεχείς υποτιμήσεις του νομίσματος και του βιοτικού επιπέδου των Τούρκων αποτελεί μια απόδειξη αυτού του επιχειρήματος. Το ίδιο και η στρατιωτική παρουσία στη Συρία και τη Λιβύη.

Η Τουρκία δεν μπορεί να αναδειχτεί ποτέ σε περιφερειακή ή παγκόσμια δύναμη όσο δεν ελέγχει το Αιγαίο και τη ΝΑ. Μεσόγειο απολύτως. Μπορεί να ελέγχει τα στενά του Βοσπόρου αλλά η έξοδος προς τη Μεσόγειο προϋποθέτει και τον έλεγχο του μισού τουλάχιστον Αιγαίου. Επιπλέον, η αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης από τις δυτικές δυνάμεις για πρόσβαση στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη, ακυρώνει το ισχυρό χαρτί του ελέγχου των στενών του Βοσπόρου.

Η Τουρκία δεν μπορεί να αναδειχτεί σε περιφερειακή δύναμη που θα συνομιλεί ισότιμα με τις μεγάλες δυνάμεις αν δεν ελέγχει το μισό τουλάχιστον Αιγαίο και τα ελληνικά λιμάνια που συνδέονται με τα βαλκάνια.

Θα επιδιώξει είτε διπλωματικά είτε στρατιωτικά να αποσπάσει την Ελλάδα από τη Δύση και να την χρησιμοποιεί σαν δορυφόρο της. Για να το πετύχει θα πρέπει να βρει είτε την Ελλάδα, είτε τη Δύση απροετοίμαστες και αδύναμες. Αυτό μεθοδεύει και περιμένει.

Στην Ευρώπη δεν υπάρχει άλλη χώρα η οποία να θεωρεί Casus Beli (αιτία πολέμου) την άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος γειτονικής χώρας. Η Τουρκία αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Η Τουρκία έχει οκταπλάσιο πληθυσμό και σχεδόν τετραπλάσιο ΑΕΠ, αυτό σημαίνει πως μπορεί να συντηρήσει πολλαπλάσια στρατιωτική ισχύ σε σύγκριση με αυτή της Ελλάδας. Σπάνια στην ιστορία κάποιος που διατηρεί τέτοια πλεονεκτήματα δεν θα μεθοδεύσει να εκμεταλλευτεί τα προνόμια που του προσφέρουν.

Η Τουρκία δεν θα γίνει ποτέ μεγάλη δύναμη αν δεν καταφέρει να επιβάλει τη θέλησή της άμεσα ή έμμεσα στο ελλαδικό χώρο. Ας μην έχουμε αυταπάτες λοιπόν.

Ας μην έχουμε αυταπάτες πως θα υπάρξει κάποια βιώσιμη συμφωνία με βάση το διεθνές δίκαιο ή τις πιέσεις των δυτικών συμμάχων.

Όπως επίσης δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες πως σε κάποια θερμή αναμέτρηση έχουμε ικανοποιητικές πιθανότητες να επικρατήσουμε, χωρίς την ουσιαστική συνδρομή τρίτων.

Με την Τουρκία βρισκόμαστε σε τροχιά σύγκρουσης η οποία είναι θέμα χρόνου και διεθνών συγκυριών για να εκδηλωθεί.

Με την Τουρκία δεν παίζουμε ούτε πρέπει να είμαστε αφελείς...

2) Οδική ασφάλεια

Αγαπητέ Κώστα,

Σε συνέχεια του άρθρου σου με τίτλο "Ο Μάο στις Βρυξέλλες" (27/8), αλλά και του σχετικού διαλόγου με αναγνώστες σου, καταθέτω τις απόψεις μου για το θέμα της οδικής ασφάλειας.

Ένα δεδομένο, όπως κι εσύ αναφέρεις για το 2020, είναι ότι στην Ελλάδα το 2022 είχαμε 61 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκων, σε σχέση με τους 46 που αποτελεί τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και 40 στην Κύπρο. Να σημειωθεί ότι, με βάση εξειδικευμένες μελέτες, οι μισοί νεκροί είναι αποτέλεσμα τροχαίου δυστυχήματος εντός κατοικημένης περιοχής.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα κύρια αίτια που τα προκαλούν τα τροχαία είναι:

• Κακές οδικές υποδομές (δρόμοι, πεζοδρόμια, σήμανση, φωτισμός)

• Παλαιότητα "στόλου" ή / και ελλιπής συντήρηση οχημάτων

• Ανεύθυνη μέχρι και εγκληματική οδηγική συμπεριφορά

Πάντα σύμφωνα με τους ειδικούς, στο προαναφερθέν τρίπτυχο, μακράν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην Ελλάδα το έχει ο άνθρωπος με ποσοστό που αγγίζει το 95% και με κύριους παράγοντες επικινδυνότητας, τα εξής:

• Ταχύτητα

• Κατανάλωση αλκοόλ

• Απόσπαση προσοχής (κυρίως το κινητό)

• Ζώνη ασφαλείας

• Κράνος

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το 2020 στην Ελλάδα για υπερβολική ταχύτητα κόπηκαν 19 κλήσεις ανά 1.000 κατοίκους, εν αντιθέσει με 139 στην ΕΕ. Στοιχεία για το πόσες απ’ αυτές πληρώθηκαν, δεν διαθέτω.

Πρέπει λοιπόν η μείωση των τροχαίων να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα; Αν ναι, ας δούμε τι προτείνουν όλοι, μα όλοι οι διεθνείς και μη, φορείς Οδικής Ασφάλειας ως το βασικότερο μέτρο με στόχο την ασφαλή συμπεριφορά του οδηγού. Εντατικοποίηση της αστυνόμευσης για την οδική ασφάλεια! Και πως το επιτυγχάνουμε αυτό εν έτει 2024; Με κάμερες κυκλοφορίας και αυτοματοποιημένο σύστημα αποστολής κλήσεων. Όσο πιο γρήγορα γίνεται!

Κι έτσι θα μηδενίσουμε τα ατυχήματα; Όχι! Θα τα μειώσουμε όμως, όπως διαπιστώνουμε και σε άλλες χώρες, ενώ ταυτόχρονα η αξιοποίηση του συστήματος, περιλαμβανομένης της ποινής στον παραβάτη, θα συμβάλλει, σταδιακά, στην αλλαγή συμπεριφοράς του οδηγού. Και φυσικά θα πρέπει να πάρουμε παράλληλα και άλλα μέτρα, όπως π.χ. μαθήματα οδικής συμπεριφοράς των παιδιών. Τα οποία όμως σήμερα, μέσα στο όχημα των γονέων τους, βιώνουν το μεγαλύτερο αυθαίρετο της χώρας μας που δεν είναι κάποιο κτίσμα, αλλά η κίνηση στους δρόμους. "Αυθαίρετος είναι αυτός που δεν υπακούει στις αρχές που ισχύουν σε δεδομένο τόπο και χρόνο, αλλά ενεργεί κατά το δοκούν." Τάδε έφη ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης.

Ενδεχομένως μπορεί να μη μας ενδιαφέρει αυτό που αναφέρει ο, πρώην κορυφαίος οδηγός αγώνων αυτοκινήτων, Τάσος Μαρκουΐζος (Ιαβέρης με το ψευδώνυμό του), ότι δηλαδή "τα τελευταία 50 χρόνια στην Ελλάδα έχουμε 120.000 νεκρούς από τροχαία δυστυχήματα, 350.000 ανάπηρους και 2 εκατομμύρια τραυματίες. Είναι πραγματική γενοκτονία, αφανισμός της ελληνικής φυλής χωρίς τέλος". 120.000 συνάνθρωποί μας έχουν σκοτωθεί μέσα στη χώρα μας, δίπλα μας, στους δρόμους, δηλαδή όσο ο συνολικός πληθυσμός της Κοζάνης, της Καστοριάς και των Γρεβενών μαζί (στοιχεία απογραφής 2021).

Και κάτι τελευταίο: στο παρελθόν επιτρεπόταν το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της αεροπορικής πτήσης. Έχει συμμορφωθεί πλήρως και ο Έλληνας σ’ αυτούς τους κανόνες; Άρα ακόμα και ο Έλληνας προσαρμόζεται. Με αντίστοιχο τρόπο θα προσαρμοστεί στους νέους κανόνες. Κι όχι μόνο αυτό: η ασφάλεια έχει μπει για τα καλά στο κάδρο της ζωής μας. Και την ίδια στιγμή που ο ίδιος ο πολίτης, εδώ και δεκαετίες, χρηματοδοτεί με τους φόρους του την ασφάλεια των συνόρων της χώρας, απορεί με την απραξία των, διαχρονικά, κυβερνώντων πολιτικών αναφορικά με την (αν)ασφάλεια στους δρόμους. Το ζητούμενο είναι η οδική ασφάλεια, που θα περιλαμβάνει δέσμη στοχευμένων μέτρων (π.χ. κάμερες, όριο ταχύτητας 30 σε πολλούς δρόμους, ενίσχυση και αναβάθμιση της δημόσιας συγκοινωνίας, αλλά και μαθήματα εκπαίδευσης οδηγικής συμπεριφοράς και κουλτούρας στα σχολεία).

Για να δούμε… Τις κάμερες!

Γιάννης Γούσης

Υ.Γ.: Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό σου βιβλίο "Η επερχόμενη αταξία". 

kostas.stoupas@capital.gr