Παραμένουμε σε τροχιά σύγκρουσης

Του Κώστα Στούπα

1) Παραμένουμε σε τροχιά σύγκρουσης

Τα τελευταία γεγονότα της Κάσου, όπου με αφορμή τη μελέτη για τοποθέτηση ενός υποβρυχίου καλωδίου, ελληνικά και τουρκικά πολεμικά πλοία βρέθηκαν αντιμέτωπα, καταδεικνύουν την προσωρινότητα του συμφώνου φιλίας. Οι δύο χώρες παραμένουν σε τροχιά σύγκρουσης και συνεχίζουν να προετοιμάζονται γι’ αυτό.

Η Τουρκία προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για τον  εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων με δυτικό εξοπλισμό, μέχρι η εγχώρια παραγωγή να καλύψει βασικές της ανάγκες. Η Ελλάδα κερδίζει χρόνο μέχρι να ενσωματωθούν οι γαλλικές φρεγάτες, τα Ραφάλ και τα F-35 κ.λπ. και κυρίως να  προχωρήσει η ευρωπαϊκή κοινή άμυνα.  

Σε μια πιθανή σύρραξη η Ελλάδα δεν ευνοείται να εμφανιστεί επιτιθέμενη, αλλά αμυνόμενη προκειμένου να εξασφαλίσει τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας, των διεθνών θεσμών και των συμμάχων.

Η Τουρκία επιδιώκει να λύσει τις όποιες διαφορές με την Ελλάδα διμερώς, εκτός διεθνούς δικαίου και με βάση το ισοζύγιο οικονομικής και στρατιωτική ισχύος, γιατί πιστεύει πως η διαφορά είναι μεγάλη και αυτό της εξασφαλίζει περισσότερα.

Η Ελλάδα επικαλείται το διεθνές δίκαιο και στηρίζεται σε συμμάχους οι οποίοι θα υποστούν απώλειες ισχύος αν αποδυναμωθεί η Ελλάδα στην περιοχή και ενισχυθεί υπερβολικά η Τουρκία.  

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως παρά τις θυσίες των Ελλήνων επαναστατών, τις καθοριστικές ήττες των Οθωμανών στο Ναβαρίνο, την εκστρατεία Μεζόν, τη συνθήκη μετά την ήττα του 1897, την απόβαση στην Μικρά Ασία κ.λπ., τις έχουν διασφαλίσει οι δυτικές δυνάμεις. Το ίδιο βέβαια και τις ήττες μας, όπως το 1922, τα σύνορα με τη Αλβανία, τη μεταπολεμική παρωδία της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας για να εξευμενίσουν τον Τίτο και την εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Συνήθως, κάθε φορά που η Ελλάδα απομακρύνονταν από τους δυτικούς συμμάχους υπόκειτο μια εθνική καταστροφή.

Η Ελλάδα χρειάζεται μια ικανή αποτρεπτική ισχύ των δικών της δυνάμεων αλλά δεν διαθέτει ούτε τον πληθυσμό, ούτε τη οικονομία, ούτε το σθένος της κοινωνίας για να επιβάλει τη βούλησή της μακροπρόθεσμα. Θα πρέπει να ανιχνεύει και να καθοδηγεί τη βούληση των συμμάχων της προσφέροντάς τους  ανταλλάγματα.

Οι ΗΠΑ π.χ. θέλουν σύμμαχο την Τουρκία αλλά δεν την επιθυμούν ανεξέλεγκτα ισχυρή και ένας τρόπος περιορισμού της ισχύος είναι ο αποκλεισμός από τις θαλάσσιες ζώνες της ΝΑ. Μεσογείου.

Η Γαλλία θεωρεί πως είναι η ίδια η ισχυρότερη δύναμη της Μεσογείου και μια ισχυρή Τουρκία θα περιόριζε τον ρόλο της καθώς θα την αποκόψει από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Το Ισραήλ και η Αίγυπτος βρίσκονται απέναντι στην Τουρκία γιατί η τελευταία υποδαυλίζει τους ακραίους  ισλαμιστές εναντίον τους.

Η Ε.Ε. χρειάζεται την Τουρκία ως εναλλακτική της Κίνας βιομηχανική ζώνη, ως ενεργειακό κόμβο και αμυντικό βραχίονα στη Μέση Ανατολή, αλλά όχι ανεξέλεγκτη και ως ισότιμη δύναμη.  

Για την Ε.Ε. (όπως και για τις ΗΠΑ) κλειδί ελέγχου της τουρκικής ισχύος είναι η ενδυνάμωση του άξονα Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου κ.λπ.

Στη Δύση ελπίζουν πως μπορούν να κρατήσουν την Τουρκία υπό έλεγχο κατευνάζοντας τις επεκτατικές επιδιώξεις του καθεστώτος. Προσδοκούν πως η "έξοδος" Ερντογάν και η επάνοδος των δυτικόφιλων κεμαλιστών θα επαναφέρει τους κοσμικούς στην εξουσία και την Τουρκία στη Δύση.

Αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο σενάριο για την Ελλάδα, γιατί στην προσπάθεια να κατευνάσουν τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας και να εξασφαλίσουν την παραμονή της στη Δύση μπορεί να επιτρέψουν-ανεχτούν την επέκταση κάποιων κυριαρχικών δικαιωμάτων σε βάρος γειτόνων της.

Στη Δύση δεν έχουν καταλάβει ακόμη  πως η στροφή της Τουρκίας προς το Ισλάμ οφείλεται σε βαθιούς δημογραφικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς. Πιθανότερη είναι μια  διάσπαση της Τουρκίας σε δυτική, ανατολική και κουρδική  παρά η συνολική στροφή της στις δυτικές κοσμικές αξίες.

Δικό μας καθήκον είναι η συνεχής ενδυνάμωση της αποτρεπτικής ισχύος και η διπλωματική μεθόδευση ενός πλέγματος ισχύος από συμμάχους, εταίρους και ανταγωνιστές της Τουρκίας. Καθήκον μας είναι επίσης η επιλογή του σωστού χρόνου και της πλέον ευνοϊκής συγκυρίας να λύσουμε τις όποιες διαφορές. Οποιοδήποτε λάθος στην περίπτωση αυτή μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο.

Οι χώρες παραμένουν σε τροχιά σύγκρουσης.

2) Αγώνας δίχως Τέλος

"Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,

για δες πως με κοιτάει…”

Τζίμης Πανούσης

 

Αναλογιζόμενοι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015, όπου το 61,31% των συμπολιτών μας επίλεξε την αυτοχειρία, αντιλαμβανόμαστε γιατί η ελληνική κοινωνία δυσκολεύεται να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται, ώστε να καταφέρει να προοδεύσει και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών της.

Θεωρώ ότι στη χώρα μας είναι μειοψηφικό το ποσοστό όσων προσεγγίζουν φιλελεύθερα και ορθολογικά την πραγματικότητα και διαθέτουν την απαιτούμενη παιδεία ώστε να μπορούν να εκτιμούν τη Δημοκρατία, σε βαθμό που να αποδέχονται και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν τους την επιλογή.

Οι περισσότεροι κινούνται στα θολά νερά του λαϊκισμού, είναι λειτουργικά αναλφάβητοι, συγχέουν τη ελευθερία με την ελευθεριότητα, εκτιμούν δικτάτορες και ανελεύθερα καθεστώτα, νιώθουν εγγύτερα στο τουρκικό φέσι, ενώ η πεμπτουσία της ηθικής τους υπόστασης συχνά συνοψίζεται στο ρητό "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι…”.

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλό μας, η κοινωνική μας οργάνωση υπολείπεται σημαντικά αυτής των προηγμένων φιλελεύθερων δυτικών δημοκρατιών, γιατί η πλειοψηφία των συμπολιτών μας είναι πολιτισμικά πίσω από τον Ήλιο.

Η κοινωνία μας, αρνούμενη εμμονικά να αποδεχθεί ρυθμιστικά και νομοθετικά πλαίσια που θα τη βοηθήσουν να οργανωθεί και να εξελιχθεί, συνεχίζει να μοιάζει με ζούγκλα όπου ο ένας προσπαθεί να "φάει” τον άλλο.

Μπολιασμένη με την πεποίθηση πως "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”, επιλέγει να μην αποδέχεται ότι οι νόμοι πρέπει να υπάρχουν και να εφαρμόζονται, ακριβώς για να προστατευθούν οι αδύναμοι.

Μια κοινωνία χωρίς κανόνες, που αποτελείτε από πολίτες, που στην πλειοψηφία τους είναι σε ημιβάρβαρη κατάσταση, αφού είναι ουσιαστικά απαίδευτοι, αμοραλιστές και κυνικά οπορτουνιστές.

Αν παρατηρήσει κάποιος τους πολιτικούς αρχηγούς των εκλεγμένων κομμάτων στη Βουλή μας, θα δει την ακριβή εικόνα του ποιοι είμαστε, αφού θα διαπιστώσει ότι έχουμε ξεπεράσει τα όρια του γελοίου και κινούμαστε πλέον στην έρημο του θλιβερού.

Ο κ. Κασσελάκης, που από καπιταλιστής έγινε σε ένα καλοκαίρι ριζοσπάστης αριστερός. Ο κ. Ανδρουλάκης, που φιλοδοξία του είναι να καταφέρει να επανασυσπειρώσει στην παράταξή του τους Αυριανιστές.

Ο κ. Κουτσούμπας και το Σταλινικό του κόμμα, με τη στρατιωτική οργάνωση και τους καθοδηγητές, που επιδιώκει να κάνει τους δεινόσαυρους να μοιάζουν trendy.

Ο κ. Βελόπουλος, που πουλάει επιστολές του Χριστού, φάρμακο για την καράφλα και ταυτόχρονα μοιράζει 2.000 ευρώ στους συνταξιούχους.

Ο κ. Στίγκας, ο κ. Νατσιός και η κ. Κωνσταντοπούλου.

Δυστυχώς αυτοί είμαστε…

Αν υπάρχει κάτι που με λυπεί, είναι ο πόλεμος που δέχεται η μειοψηφία που στέκεται με εντιμότητα και ειλικρίνεια απέναντι στην πραγματικότητα και προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε εξαγριωμένους φωνασκούντες, ηθικά ασπόνδυλους καιροσκόπους, αυριανιστές, σταλινοφασίστες, εμπόρους του θρησκευτικού συναισθήματος, λαϊκιστές, ναζιστές, θρησκόληπτους και ψεκασμένους.

Αυτοί οι άνθρωποι που, ενώ θα κυνηγηθούν ανελέητα από όλους, θα διασυρθούν, θα κακολογηθούν, θα απομονωθούν, σε αυτούς οφείλετε το γεγονός ότι η χώρα υπάρχει ακόμα και κάνει, έστω και μικρά βήματα προόδου. Αυτοί οι ήρωες που δεν θα αναφερθούν σε κανένα βιβλίο ιστορίας, γιατί την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και νικητές τα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν τα αρπαχτικά λαμόγια, που χώθηκαν από τα παράθυρα στον κρατικό μηχανισμό και εξασφάλισαν καλοπληρωμένες θέσεις, χωρίς να κουραστούν, χωρίς να το αξίζουν, χωρίς να προσφέρουν, μόνο λόγω κατάλληλων διασυνδέσεων, ενώ στη συνέχεια με απύθμενο θράσος, έκριναν και κατέκριναν τα πάντα και τους πάντες, κουνώντας επιδεικτικά και προκλητικά το δάκτυλο. Αυτοί αποτελούν την παρακαταθήκη που μας κληρονόμησε η δεκαετία του '80 και ο Αντρέας Παπανδρέου, εξαγορασμένες συνειδήσεις, αναξιοκρατία, φτήνια, ξεφτίλα, βόλεμα και μια ανυπέρβλητη αισθητική δυσωδία.

Αναμφίβολα κρίσιμο ρόλο στην ηθική κατάρρευση της χώρας έχουν παίξει και οι δημοσιογράφοι. Στην πλειοψηφία τους, η σχέση τους με τη δημοσιογραφία είναι αντίστοιχη με τη σχέση που έχουν οι Εσκιμώοι με τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Λειτουργούν περισσότερο ως παρουσιαστές (κονφερανσιέ), που έχοντας ως μοναδικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κοινού τους, επιλέγουν να πουλάνε την πραμάτεια τους στους πολλούς, παρά να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο υπεράσπισης της λογικής και της αλήθειας (κάτι που άλλωστε απαιτεί παιδεία και ηθικό ανάστημα το οποίο συνήθως δεν διαθέτουν).

Επιτρέψτε μου να αναφέρω, ανάμεσα στα πολλά, δύο παραδείγματα:

Όταν το παιδί μου πήγε στο Γυμνάσιο ασχολήθηκα με τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του σχολείου και διαπίστωσα μετά λύπης μου ότι αποτελούνταν από οργανωμένους κομματικούς στρατούς, που έπαιρναν διαταγές από το κόμμα, στο πώς θα χειριστούν το κάθε θέμα.

Δεν αναζητούσαν συναινέσεις για το καλό των παιδιών, αλλά προσπαθούσαν να απομονώσουν οποιονδήποτε δεν ήταν "δικός τους”.

Δεν συμφωνούσαν σε καμιά εθελοντική ενέργεια από μεριάς των γονιών, όπως για παράδειγμα το βάψιμο των αιθουσών, γιατί θεωρούσαν ότι αυτό πρέπει να γίνεται από το κράτος και ρόλος μας πρέπει να είναι μόνο η οργάνωση κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας. Σκοπός τους δεν ήταν να στηρίξουν όσο μπορούσαν την εκπαιδευτική διαδικασία, ώστε να βοηθήσουν στη μόρφωση και καλλιέργεια των παιδιών τους, αλλά να δημιουργήσουν τη νέα γενιά κοινωνικών αγωνιστών, γαλουχημένη με τις αξίες ενός άκρατου δικαιωματισμού, ωθώντας τα έτσι απροκάλυπτα στον εκτσογλανισμό.

Στις καταλήψεις δεν εξηγούσαν στους μαθητές ότι δεν μπορούν οι συνελεύσεις τους να αποφασίζουν για παράνομες ενέργειας, όπως είναι η κατάληψη δημόσιου κτιρίου, ούτε τους επιτρέπεται να στερούν το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στην εκπαίδευση των συμμαθητών τους.

Όσοι γονείς ήμασταν αντίθετοι στις καταλήψεις αντιμετωπιζόμασταν ως φασίστες και στοχοποιούμασταν. Θυμάμαι ότι ακόμα και μετριοπαθείς γονείς, υπό την πίεση που τους ασκούνταν από τα κομματόσκυλα, αναγκάζονταν να αποδεχτούν αυτήν την τριτοκοσμική στάση. (Μη λησμονούμε το γνωστό "πείραμα της συμμόρφωσης” όπου ο κοινωνικός ψυχολόγος Solomon Asch μας κατέδειξε τη σημαντική επίδραση που ασκεί η κοινωνική επιρροή στο άτομο, αφού ουσιαστικά πηγάζει από την επιθυμία του να ανήκει στο σύνολο. Οι συμμετέχοντες στο πείραμα σε σημαντικό ποσοστό συμμορφώθηκαν με τις λανθασμένες επιλογές της πλειοψηφίας (για να αποφύγουν την τιμωρία ή για να κερδίσουν επιβράβευση ή για να αποφύγουν την κοινωνική αποδοκιμασία και τον αποκλεισμό), ενώ μόνο το 25% των συμμετεχόντων παρέμεινε ανεπηρέαστο). 

Το γελοίο είναι ότι σε ρεπορτάζ του κρατικού καναλιού από μια σχολική κατάληψη, η δημοσιογράφος ρώτησε έναν μαθητή αν η κατάληψη αποφασίστηκε μετά από συνέλευση και όταν ο μαθητής απάντησε καταφατικά, η δημοσιογράφος τον συνεχάρη και επιδοκίμασε αυτήν την αντικοινωνική συμπεριφορά. Βέβαια υπήρχαν και εκπομπές, όπου η σύνθεση των καλεσμένων είχε επιλεγεί με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία φασαρίας και καβγά. Οι δημοσιογράφοι, στοχεύοντας αποκλειστικά στην αύξηση της τηλεθέασης, επιλέγαν να αφήνουν τη λογική απροστάτευτη και εκτεθειμένη, να κονιορτοποιείτε ανάμεσα σε αριστεριστές και εθνικοσοσιαλιστές.

Το δεύτερο παράδειγμα έχει να κάνει με τις προσπάθειες της κυβέρνησης και του υπουργού κ. Γεωργιάδη να προωθήσει κάποιες αυτονόητες αλλαγές στο εθνικό σύστημα υγείας (Ε.Σ.Υ.). Η μεταρρύθμιση των απογευματινών χειρουργείων, που μόνο θετική επίδραση θα έχει στη λειτουργία των νοσοκομείων και στις παρεχόμενες από αυτά υπηρεσίες, πολεμήθηκε επί μακρόν.

Όλο τον χειμώνα τον περάσαμε παρακολουθώντας τη συνεχή διαμάχη ανάμεσα στον υπουργό και σε δημοσιογράφους που αρνιόντουσαν πεισματικά τα αυτονόητα οφέλη αυτής της αλλαγής. Όταν ο υπουργός τους ρωτούσε γιατί επιμένουν σε κάτι που δεν έχει λογική, αυτοί απαντούσαν ότι αυτά είναι τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης.

Δηλαδή αν η αντιπολίτευση πιστεύει ότι ο γάιδαρος πετάει, οι δημοσιογράφοι θεωρούν χρέος τους να προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι όντος πετάει. Φυσικά η λογική που κρύβεται πίσω από αυτήν την προσέγγιση των δημοσιογράφων, των οποίων η τηλεθέαση αποτελεί αυτοσκοπό, είναι η γνώση ότι ακόμα και το κοινό του 41% που ψήφισε την υπάρχουσα κυβέρνηση, είναι μικρότερο από το 59% που είναι στην αντιπολίτευση.

Τραγικό, αλλά είναι θέμα απλών μαθηματικών… Αντίστοιχα το τελευταίο διάστημα ζούμε την αντιπαράθεση του κ. Γεωργιάδη με τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, για το θέμα της κάλυψης των κενών θέσεων σε κάποια νοσοκομεία από ιδιώτες γιατρούς.

Το πρόβλημα, κατά την άποψή μου, είναι ότι στον δημόσιο διάλογο, αντί να στηλιτεύεται η αντικοινωνική συμπεριφορά κάποιων λειτουργών του ιατρικού επαγγέλματος, με την άρνησή τους να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, έχουμε τη μονοθεματική στοχοποίηση του υπουργού για αυταρχισμό.

Φυσικά, αν δεν παρθούν τα απαραίτητα μέτρα και τα νοσοκομεία βρεθούν ανέτοιμα να ανταποκριθούν στην αυξανόμενη πίεση σε κάποιες περιοχές, λόγω του τουρισμού, θα φταίει πάλι ο υπουργός και η κυβέρνηση που δεν μερίμνησε. Τελικά δύο πράγματα είναι σίγουρα στην Ελλάδα, ότι όποιος προσπαθήσει ορθολογικά να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, θα κυνηγηθεί ανελέητα από όλους τους θιασώτες της ακινησίας και της απραξίας, και ότι οι συνδικαλιστές είναι πάντα "συνδικαλιστές”, είτε λέγονται Κολλάδες, είτε λέγονται Φωτόπουλοι, είτε λέγονται Εξαδάκτυλοι…

Αναμφίβολα, από την πρώτη μέρα εκλογής του κ. Μητσοτάκη, σύσσωμο το μπλοκ των ψεκασμένων, του κάνει πόλεμο φθοράς. Οι πάντες των κατηγορούν για τα πάντα και τα αντίθετά τους. Μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και την μείωση των ψήφων που έλαβε το κόμμα του, όλες αυτές οι δυνάμεις του ανορθολογισμού αναθάρρησαν, θεωρώντας ότι θα καταφέρουν να τον απομακρύνουν από την αυτοδυναμία.

Ούτε καν αναλογίζονται τον κίνδυνο ακυβερνησίας της χώρας και τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξη. Ως κατσαπλιάδες θεωρούν πάντα τη "μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση”, γιατί πιστεύουν, και όχι άδικα αν αναλογιστούμε την πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, πως θα μπορέσουν να αποκομίσουν οφέλη.

Ο κ. Μητσοτάκης μέχρι στιγμής, έχοντας επενδύσει στη λογική και τη μετριοπάθεια και εκμεταλλευόμενος την πολυδιάσπαση της αντιπολίτευσης, έχει βγει κερδισμένος. Είναι αντιληπτές οι δυσκολίες που υπάρχουν στη διακυβέρνηση μιας χώρας με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε, όμως το σίγουρο είναι ότι η αποτελεσματικότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί "με καρδιά καρδερίνας”, αλλά μόνο με την ορθολογική προσέγγιση των προβλημάτων και με την απαιτούμενη πυγμή στην εφαρμογή των λύσεων.

Δυστυχώς, ο τελευταίος ανασχηματισμός δεν μοιάζει ικανός να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα, αφού αντί να χρησιμοποιηθούν τεχνοκράτες σε κρίσιμες θέσεις, υπήρξε ένα φαινομενικά ανούσιο ροτέισον από τη συνήθη κομματική δεξαμενή.

Σ.Τ.

Υ.Γ. Ελπίζω οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ να αναδείξουν ως αρχηγό την κ. Διαμαντοπούλου, ώστε να αναδειχθεί και ένας δεύτερος φιλελεύθερος πόλος, που θα βοηθήσει να απομακρυνθεί ο κίνδυνος να ξαναπέσει η χώρα στα χέρια των ψεκασμένων σκοταδιστών…

kostas.stoupas@capital.gr