Πόσο πιθανή είναι μια ανάφλεξη;

1) Πόσο πιθανή είναι μια ανάφλεξη;

Τα βλέμματα της διεθνούς κοινής γνώμης είναι στραμμένα στην κλιμάκωση της έντασης στη Μέση Ανατολή μετά το χτύπημα του Ισραήλ στην Τεχεράνη όπου εκτέλεσε τον επικεφαλής της Χαμάς.  

Εκκρεμεί και η απάντηση στο πολύνεκρο χτύπημα της Χεζμπολά στο βόρειο Ισραήλ πριν λίγες μέρες.

Θα πρόκειται για κάποια μεμονωμένα  χτυπήματα ή κάποιο γενικευμένο πόλεμο εξαφάνισης της ισλαμικής στρατιάς, σαν αυτόν εναντίον της Χαμάς; Η άμεση εμπλοκή του Ιράν  θα μπορούσε να προκαλέσει γενικότερη ανάφλεξη.

Η Ελλάδα με την Τουρκία, παρά το σύμφωνο φιλίας που τους επιβλήθηκε από τους συμμάχους, σε κάθε ευκαιρία εκδηλώνουν τις διαφορές τους και συνεχίζουν να εξοπλίζονται.

Στην Ουκρανία αμφότερες οι πλευρές περιμένουν το αποτέλεσμα των αμερικάνικων εκλογών για να δουν πως θα σχεδιάσουν τις επόμενες κινήσεις.

Στην Ευρώπη, μια-μια οι χώρες ξυπνούν από τον ειρηνιστικό λήθαργο των τελευταίων δεκαετιών, αυξάνουν δαπάνες και σχεδιάζουν νέες μονάδες παραγωγής αμυντικού εξοπλισμού.

Η Ρωσία επ’ ευκαιρία του πολέμου στην Ουκρανία που τραβά σε μάκρος, έχει μετατρέψει την οικονομία της ήδη σε πολεμική, αφού οι αμυντικές δαπάνες συμβάλουν σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη.

Η Κίνα με την  Ταϊβάν συνεχίζουν να παίζουν τη γάτα με το ποντίκι, μέχρι κάποιος να πατήσει εσκεμμένα ή κατά λάθος κάποια σκανδάλη. Οι Χούθι συνεχίζουν να πλήττουν τις γραμμές του διεθνούς εμπορίου προσφέροντας στο ελληνικό ναυτικό την ευκαιρία εκπαίδευσης με πραγματικά πυρά και πραγματικές απειλές.

Πόσο πιθανή είναι από κάποια από αυτές τις εστίες να προκύψει κάποια γενικότερη ανάφλεξη;

Οι απαισιόδοξοι προτείνουν να γεμίσουμε τις αποθήκες με τρόφιμα μακράς διαρκείας, χαρτιά υγείας και να περιμένουμε.

Οι αισιόδοξοι θα πουν πως οι πιθανότητες μιας ανάφλεξης είναι μηδαμινές. Πάντα υπάρχουν τοπικές αναφλέξεις, τις οποίες οι μεγάλες δυνάμεις κρατούν υπό έλεγχο μέχρι να εκτονωθούν.

Οι ρεαλιστές θα συμφωνήσουν πως πάντα υπήρχαν τοπικές αναφλέξεις, αλλά σπάνια παρατηρείται τέτοια  ανατροπή των ισορροπιών της παγκόσμιας ισχύος.

Οι παλιές μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη είναι διχασμένες πολιτικά και πολιτισμικά. To μερίδιο τους στον παγκόσμιο πλούτο (το ΑΕΠ τους ως ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ) μειώνεται, ενώ άλλων χωρών όπως της Κίνας και των BRICS αυξάνεται.

Οι ανερχόμενες δυνάμεις ζητούν μερίδιο στην παγκόσμια ισχύ. Οι παλαιότερες δυνάμεις αρνούνται να το παραδώσουν. Σπάνια οι ανατροπές της παγκόσμιας ισχύος γίνονται με ειρηνικό τρόπο όπως έγινε με την κατάρρευση της Σοβιετίας. Συνήθως γίνονται μέσω πολέμων, όπως έγινε στον Β’ Π.Π.

Κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου οι δύο υπερδυνάμεις ήταν σχετικά σταθερές και ήλεγχαν τις τοπικές συγκρούσεις μη επιτρέποντας να γενικευτούν.

Το γεγονός πως αυτή την περίοδο μεσαίες  δυνάμεις όπως η Τουρκία και η Ρωσία αναζητούν περιφερειακούς ρόλους καταδεικνύει πως διαγνώσκουν την παρακμή των ΗΠΑ και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση

Η ασταθής  κατάσταση των παγκόσμιων δυνάμεων αυξάνει τις πιθανότητες μια τοπική ανάφλεξη να γενικευτεί.

2) Μετανιώνω που δεν έφυγα νωρίτερα

Καλησπέρα σας,

Πέρυσι σας είχα γράψει email σχετικά με τη σταδιοδρομία μου σε μία τράπεζα στη Φρανκφούρτη Γερμανίας και απ' ο,τι φαίνεται, οι εποχές αλλάζουν. Αφορμή παίρνω με το άρθρο σας περί "συμπτωμάτων παρακμής" σχετικά με τα χαμηλά μόρια και τις κενές θέσεις στις στρατιωτικές σχολές και γενικά με το τι παιδεία εξέλαβα εγώ ως Millennial του '95 και τι λαμβάνουν οι Gen Z των ετών του 2000, να σας αφηγηθώ τι με οδήγησε στη Γερμανία και τι πόνο φέρει η ψυχή μου που ενώ παλαιότερα γινόταν χαμός με τις στρατιωτικές σχολές και πλέον εγώ ως 29χρονος θεωρούμαι "γερασμένος" για το στράτευμα, πλέον η ΣΣΕ έχει πιο πολλές θέσεις κενές από ποτέ στην ιστορία της. Ορισμένοι ρίχνουν την ευθύνη στην ΕΒΕ, άλλοι στον ελλιπή πατριωτισμό των νέων, άλλοι στις συνθήκες του στρατού. 'Όλα συμβάλλουν, αλλά εν τέλει το πρόβλημα είναι πιο βαθύ.

Ας αφηγηθώ την ιστορία μου. Γεννήθηκα το 1995 στον Πειραιά, παιδί ενός Αλβανού και μίας Βορειοηπειρώτισσας που και οι δύο ήρθαν στον Πειραιά το 1994 για μία καλύτερη ζωή. Ο "πατέρας" μου εν τέλει μας εγκατέλειψε όταν ήμουν 3 ετών και η μητέρα μου έκανε 2 με 3 δουλειές για να με μεγαλώσει. Έκτοτε, είχα βιώσει επιτυχίες μεν - πέρασα σε σχολή Οικονομικών στο Λεκανοπέδιο, έκανα πρακτικές στη Γερμανία, πήρα δυο υποτροφίες και έβγαλα 2 μεταπτυχιακά και τώρα γράφω διδακτορικό στον τομέα μου - αλλά και τα όνειρά μου να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Ήθελα να μπω στη ΣΣΕ για να γίνω Πεζοναύτης, αλλά επειδή με τη Φυσική ουδέποτε δεν ήμουν καλός, αυτό το όνειρο πέθανε, οπότε ήθελα να γίνω Αστυνομικός. Μόνο που το '13 που έδωσα Πανελλήνιες έκλεισε η σχολή για 2 χρόνια και η μητέρα μου ήταν ξεκάθαρη: "ή θα σπουδάσεις ή θα δουλέψεις, δεν θα καθίσεις 2 χρόνια να περιμένεις να μπεις αστυφυλάκων" οπότε και αυτό το όνειρο πέθανε. Έβγαλα ναυτιλιακό ΠΑΠΕΙ με 2 πρακτικές ασκήσεις και δεν βρήκα δουλειά. Ούτε καν με τον βασικό της εποχής. Ήθελα να περάσω ΥΕΑ για να πάω Πεζοναύτες μετά από τη ΣΕΑΠ, ούτε και αυτό τα κατάφερα, και όταν έγιναν προσλήψεις ΕΠΟΠ, έπεσε το όριο ηλικίας για τις ειδικές δυνάμεις από τα 28 στα 25 - το οποίο υπερέβην. Εν τέλει έπρεπε να ζήσω, οπότε έφυγα Γερμανία για δεύτερο μεταπτυχιακό και τα κατάφερα να μπω σε μία μεγάλη Γερμανική τράπεζα αμέσως μετά. Ναι, δεν μπήκα στη ΣΣΕ, στην Αστυφυλάκων, στη ΣΕΑΠ ή στη Σχολή Πεζοναυτών, ΑΛΛΑ, μπήκα σε μία μεγάλη γερμανική τράπεζα. ΑΥΤΟ το όνειρο το πέτυχα.

Επομένως προσοχή: δεν είμαι θύμα. Για τις όποιες δυσκολίες μου, φέρω ευθύνη προς τον εαυτό μου πετύχω τους στόχους μου. Αισθάνομαι ωστόσο ότι έχασα τα καλύτερα μου χρόνια και τα όνειρά μου στην κρίση. Πλέον, όσοι από εμάς θέλουμε ακόμα να γίνουμε στρατιωτικοί, πρέπει να κοιτάξουμε σε ξένους στρατούς - λεγεώνα των ξένων, βρετανικός στρατός, αμερικανικός στρατός, γερμανικός στρατός, ολλανδικός στρατός, ουκρανικός στρατός, ακόμα και Έλληνες στον ρωσικό στρατό βλέπουμε πλέον. Εγώ ωστόσο έχω το προνόμιο να ονειρεύομαι - και την υποχρέωση να τονίσω ότι πολλοί της ηλικίας μου έχουν ξοφλήσει ή τα έχουν παρατήσει, και αυτό με πονάει. Η παρατήρησή μου, στα 29 χρόνια ζωής με τόσες κρίσεις, είναι ότι ο ψυχικός θάνατος συνήθως έπεται του σωματικού σε άτομα που έχουν ξοφλήσει. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται να σας το μάθω. Το βλέπετε ήδη με τα μάτια σας στους δρόμους της Ελλάδας.

Δεν περιμένω λύπηση για μένα από κανέναν. Αφετέρου, θέλω απλά να μοιραστώ μαζί σας τον πόνο μίας γενιάς πετσοκομμένης, πιεσμένης και αποθαρρυμένης. Ούτε φλερτάρουμε, ούτε οικογένειες κάνουμε, ούτε παιδιά. Εγώ τουλάχιστον έχω την ευκαιρία, από τη Γερμανία, να πετύχω τους στόχους μου. Τη ζωή μου εγώ κατάφερα να τη σώσω και πλέον, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ονειρεύομαι για ένα λαμπρότερο μέλλον - 'έστω και σε μια οικονομία με -0,1% ανάπτυξη. Εγώ φοβάμαι για τους πιο πολλούς φίλους μου στην Ελλάδα - με σχεδόν 3% ανάπτυξη - που δεν δουλεύουν ή δουλεύουν ως ΕΠΟΠ και δεν τα βγάζουν πέρα, ή έχουν καλές δουλειές αλλά δεν βρίσκουν σπίτι. Και πολλοί Έλληνες της ηλικίας μου απλά δεν μπορούν. Εγώ, όπως και ορισμένοι άλλοι, τα κατάφερα. Οι άλλοι Έλληνες;

Και για να επιστρέψω στο θέμα της ΣΣΕ: Θεωρώ ότι για την πτώση του ενδιαφέροντος στις στρατιωτικές σχολές για τα άτομα υψηλών προσόντων οφείλεται ο ίδιος ο ΕΣ. Τόσες γενιές Ελλήνων έχουν υπηρετήσει, για να καταλάβουν πολλοί της Gen Z τι εστί Ελληνικός Στρατός. Επίσης, πλέον δεν έχουμε μαζική ανεργία όπως το 13, το 15 ή το 18, οπότε όσοι μπορούν, πάνε αλλού. Επομένως ο ΕΣ νοσεί από έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Όσοι υπηρέτησαν καταλαβαίνουν - πέραν της επιφανειακής εκπαίδευσης, μόνο οι επιτελείς παίρνουν καλά λεφτά, όσοι δεν είναι συνταγματάρχες και άνω πλέον φυτοζωούν. Αντί να κατηγορούν ορισμένοι σχολιαστές σας τη γενιά μου, επομένως, για έλλειψη πατριωτισμού, θα πρέπει τα επιτελεία να σταματήσουν να βλέπουν τα στελέχη τους και τους κληρωτούς ως αναλώσιμους. Βλέπε Ουκρανία και το τι προσπάθειες γίνονται για να στρατεύσουν Ουκρανούς για να πολεμήσουν τους Ρώσους. Στην Ελλάδα της δημογραφικής κατάρρευσης αυτή η νοοτροπία του "ουδείς αναντικατάστατος" θα μας καταστρέψει. Η κρίση τελείωσε και πλέον δεν γεννάμε καν τα μισά παιδιά που γεννούσαμε το '70 ή το '80. Η γενιά μου αντιδρά στα κίνητρα που θέτει η κοινωνία.

Εν κατακλείδι, είναι φθηνό οι παλαιότερες γενιές να εναποθέτουν τις ευθύνες στη νέα. Ο καθένας και η καθεμία από εμάς φέρει προσωπική ευθύνη αυτοβελτίωσης και αυτοεξέλιξης. Πέραν τούτου, όμως, όταν γεννήθηκα η χώρα είχε ήδη 100% χρέος/ΑΕΠ και η γενιά μου θα πρέπει να πληρώσει τα χρέη των παλαιοτέρων. Αυτό, άλλωστε, είναι και το νόημα του κρατικού χρέους - "give me money please and my children will pay for it". Πιστεύω ότι και οι παλαιότερες γενιές πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, όπως και εμείς τις δικές μας. Εγώ δεν περιμένω σωτηρία από κανέναν και εγώ θα πρέπει να στηρίξω τη μάνα μου που δουλεύει από τα 23 της στην Ελλάδα και παρότι χασάπης απλά θα φυτοζωεί με μία πενιχρή σύνταξη. Είναι ευθύνη ΜΟΥ να τη βοηθήσω στα τελευταία της χρόνια και τα θεμέλια πρέπει να τα θέσω τώρα. Δεν δέχομαι, ωστόσο, να αποκαλούν ορισμένοι τη γενιά μου ως "τεμπέληδες" εάν οι ίδιοι επωφελήθηκαν από το σύστημα που μας κατέστρεψε - εξαιρέσεις προφανώς δέχομαι, αλλά, όπως λένε οι Γερμανοί, οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Μετανιώνω που δεν έφυγα νωρίτερα για Γερμανία.

Με εκτίμηση και σας ευχαριστώ ιδιαίτερα,

Λ.Κ.

kostas.stoupas@capital.gr