Παραμένουν σύμμαχος οι ΗΠΑ;

Του Κώστα Στούπα

Παραμένουν σύμμαχος οι ΗΠΑ;

Ο Βίκτωρ Όρμπαν λειτουργεί ήδη σαν εντολοδόχος τους Τραμπ, λίγους μήνες πριν αυτός εκλεγεί και έξι μήνες τουλάχιστον πριν αναλάβει την προεδρία, αν εκλεγεί. Σε επιστολή που φέρεται πως έχει στείλει στους ηγέτες της Ε.Ε. υποστηρίζει πως έχει αναπτύξει "βάσιμα σχέδια" για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.

Βλέπε: Όρμπαν σε ρόλο "αγγελιοφόρου" Τραμπ με επιστολή στους 27 υποστηρίζει πως ο εντολοδόχος του: "Έχει βάσιμα σχέδια για τερματισμό του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας"

Οι ΗΠΑ υπό τον  Τραμπ θα πιέσουν  την Ευρώπη να υποχωρήσει στη Ρωσία και ανοίξει διπλωματικές σχέσεις μαζί της, αδιαφορώντας για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την κατοχή μέρους της χώρας.

Τα "βλαμμένα" πολιτικά μυαλά της άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς πανηγυρίζουν για την έλευση της ειρήνης, όπως ακριβώς πανηγύριζαν με τη συμφωνία του Μονάχου όταν πίστευαν πως υποχωρώντας θα κατευνάσουν τις ορέξεις του Χίτλερ.

Είναι πλέον φανερό πως τα στρατηγικά συμφέροντα και οι επιδιώξεις  των ΗΠΑ του Τραμπ δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα της Ε.Ε. όπως ακριβώς τα συμφέροντα του Τσώρτσιλ και της ελεύθερης Ευρώπης στα τέλη της δεκαετίας του ’30 δεν συνέπιπταν με τα συμφέροντα των απομονωτιστών που πλειοψηφούσαν τότε μέχρι την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ στις ΗΠΑ.

Η ναζιστική Γερμανία είχε συμμαχήσει με την ΕΣΣΔ και είχαν μοιράσει δια των όπλων την Πολωνία και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Οι "πουρκουάδες", οι Γάλλοι κομμουνιστές που αναφωνούσαν "πουρκουά",  δηλαδή γιατί να πολεμήσουμε τους Γερμανούς που έχουν εισβάλει στη Γαλλία.  Οι κομμουνιστές σε όλο το κόσμος ως φερέφωνα της Μόσχας όσο η ΕΣΣΔ ήταν σύμμαχοι της ναζιστικής Γερμανίας αρνούνταν να πολεμήσουν υπέρ των πατρίδων τους, υποστηρίζοντας πως κάτι τέτοιο θα στήριζε τις επιδιώξεις του δυτικού κεφαλαίου. Την ίδια στάση είχαν και οι φασίστες θαυμαστές του Χίτλερ.

Οι κομμουνιστές άλλαξαν στρατόπεδο και προσχώρησαν στην αντίσταση των υπό κατοχή χωρών, μετά την εισβολή του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ.

Οι στρατηγικές στοχεύσεις λοιπόν των ΗΠΑ και της ΕΕ αποκλίνουν.

Οι ΗΠΑ  του Τραμπ θεωρούν πως πρέπει να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις έναντι της ανερχόμενης Κίνας, προσεγγίζοντας δυνάμεις όπως η Ρωσία, η Τουρκία κλπ., έστω και αν αυτές δεν ευθυγραμμίζονται με τις δυτικές αξίες και επιδιώξεις.

Η ΕΕ, όμως, αντιλαμβάνεται πως η Ρωσία του Πούτιν θέλει να ανακτήσει τη ζώνη επιρροής της ΕΣΣΔ και αυτό σημαίνει πως η μισή Ευρώπη πρέπει να περάσει υπό τον έλεγχό της. Χώρες όπως η Πολωνία, η Τσεχία, οι δημοκρατίες της Βαλτικής δεν είναι διατεθειμένες να προδοθούν από τη Δύση και να υποταχθούν στο ευρασιατικό αυταρχισμό.

Οι ΗΠΑ, λοιπόν, εν όψει της αντιπαράθεσης με την Κίνα, φαίνονται διατεθειμένες να κάνουν "εκπτώσεις" στις υποχρεώσεις τους έναντι των συμμάχων της Ευρώπης.

Όσοι διαβάζουν ιστορία γνωρίζουν πως προκειμένου να συμμαχήσουν με τον Στάλιν, οι δημοκρατίες για να νικήσουν τον Χίτλερ του παραχώρησαν τη μισή Ευρώπη. Οι αγγλογαλλικές αμυντικές συμφωνίες και εγγυήσεις με χώρες όπως η Πολωνία καταπατήθηκαν και οι Πολωνοί αφέθηκαν στο έλεος των Σοβιετικών.

Οι Ευρωπαίοι που αισθάνονται την καυτή ανάσα του ρωσικού επεκτατισμού στην αυλή τους δεν πρέπει να υποκύψουν και πρέπει να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία μέχρι τέλος.

Αν πέσει η Ουκρανία, θα έρθει η σειρά και άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι Ευρωπαίοι και φαίνεται να είναι αδιάφορο για τους σύγχρονους Αμερικάνους απομονωτιστές.

Η εγκατάλειψη της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ και τη Δύση θα ανοίξει την όρεξη και σε άλλους φερέλπιδες αναθεωρητές όπως ο Ερντογάν, να βάλουν εμπρός τα νεοθωμανικά τους σχέδια.  Η Τουρκία είναι ήδη μαζί με τη Ρωσία στη Συρία και Λιβύη. Θα θελήσουν να ενισχύσουν την παρουσία τους στα Βαλκάνια. Στο σημείο αυτό, η καμπάνα θα αρχίσει να χτυπάει για εμάς.

Η  δεύτερη τετραετία Τραμπ αναμένεται να είναι περισσότερο "τραμπική" σε σχέση με κάποιες στρατηγικές επιλογές όπως είναι ο απομονωτισμός και η προτεραιότητα σε αυτό που ψηφοφόροι των μεσοδυτικών πολιτειών θεωρούν δικό τους και άρα αμερικανικό συμφέρον.

Οι γεωπολιτικές  στρατηγικές επιδιώξεις  της Ευρώπης και των ΗΠΑ για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο φαίνεται να μη συμπίπτουν. Στην ΕΕ είναι θέμα χρόνου να τεθεί το δίλημμα περισσότερη οικονομική, πολιτική και αμυντική ενοποίηση ή διάλυση και επιστροφή στις αυταπάτες των εθνικών νομισμάτων και εθνικών γεωπολιτικών ανταγωνισμών.

Αν αυτά ισχύουν για την Ευρώπη, τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για την Ελλάδα.

kostas.stoupas@capital.gr