Οι καταστροφικές ιδέες του εθνολαϊκισμού

Του Κώστα Στούπα

1) Οι καταστροφικές ιδέες του εθνολαϊκισμού

Δεν γνωρίζω αν θα βρούμε εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογοναθράκων στην Ελλάδα και σε περιοχές που βρίσκονται  σε ασφαλή απόσταση από την Τουρκία τα επόμενα χρόνια.

Ούτε είμαι σε θέση να εκτιμήσω ποιες θα είναι οι τιμές σε 5-10 χρόνια ώστε αυτά τα κοιτάσματα, ακόμη και αν βρεθούν, να αρχίσουν να παράγουν. Διατηρώ κάποιες αμφιβολίες για την επιτυχία της ενεργειακής μετάβασης και ως εκ τούτου θεωρώ πιθανότερο το σενάριο οι υδρογονάνθρακες να παραμείνουν βασική ενεργειακή πηγή και μετά το 2050, παρά την επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής.

Αν βρεθούν πάντως εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα στην ελληνική επικράτεια, ο πιο καταστροφικός τρόπος να τα αξιοποιήσουμε ως χώρα είναι αυτός που προτείνει ο κ. Βελόπουλος, ο οποίος υπόσχεται συντάξεις 3.000 και 4.000 ευρώ.

Η πρόταση αυτή είναι η δεύτερη πιο καταστροφική μετά από εκείνη του κ. Καμένου κατά την περίοδο της χρεοκοπίας, όταν είχαν προτείνει να εκχωρήσουμε τα δικαιώματα εκμετάλλευσης πιθανών μελλοντικών κοιτασμάτων  έναντι μερικών δεκάδων δισεκατομμυρίων με τα οποία θα αποφεύγαμε της μνημονιακές περικοπές.

Κατ’ αρχήν, αν υπάρχουν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα ή άλλοι φυσικοί πόροι στην ελληνική επικράτεια αυτοί δεν ανήκουν μόνο στις τρέχουσες γενιές που κατοικούν στον χώρο. Αφορούν και τις μελλοντικές γενιές.

Οι συνταξιούχοι σε μια δημογραφικά φθίνουσα Ελλάδα αποτελούν την πληθυσμιακά ανερχόμενη δύναμη με καθοριστική εκλογική επιρροή. Οι πολιτικοί και ιδιαίτερα οι πολιτικάντηδες τρέφουν δουλική εκτίμηση προς αυτούς από τους οποίους εξαρτάται η επαγγελματική τους ευημερία.

Οι συνταξιούχοι όμως, αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα επιβίωσης του ελληνισμού και δη στον ελλαδικό χώρο. Η αναλογία συνταξιούχων προς εργαζόμενους είναι ήδη περί το 1 προς 1,7. Για να ήταν βιώσιμο ένα συνταξιοδοτικό σύστημα η αναλογία θα έπρεπε να ήταν 1 προς 4.

Αν αύριο μια  κυβέρνηση  κέρδιζε το λαχείο και ανέβαζε τη μέση σύνταξη από τα 900 με 1.000 ευρώ στις 3.000 με 4.000 ευρώ, το κόστος συνταξιοδότησης από 27-28 δισ. ευρώ τον χρόνο θα πλησίαζε τα 100 δισ. ευρώ.

Σε μια οικονομία με εμπορικό έλλειμμα πάνω από 30 δισ. ευρώ, που σημαίνει αδύναμη παραγωγική βάση, αν προσθέσει κάποιος επιπλέον ζήτηση 70 δισ. ευρώ το μόνο που θα καταφέρει είναι να καταστρέψει συνειδήσεις και οικονομία.

Οι συνταξιούχοι είναι σήμερα περί τα 2,7 εκατομμύρια και αν οι συντάξεις τετραπλασιάζονταν, οι ομάδες πίεσης θα πίεζαν να αυξηθεί ταχύτερα ο ρυθμός συνταξιοδότησης διευρύνοντας τα κριτήρια.

Ο τριπλασιασμός της ζήτησης υπηρεσιών θα εκτόξευε τους μισθούς των μη παραγωγικών τομέων, όπως αυτούς όπου εργάζονται σερβιτόροι, νυχούδες, κομμωτές, υπάλληλοι αναψυχής κ.λπ. Κατά συνέπεια οι ελάχιστοι διεθνώς ανταγωνιστικοί και παραγωγικοί τομείς θα αντιμετώπιζαν αύξηση του κόστους και θα έπρεπε ή να μεταφέρουν τα εργοστάσια εκτός Ελλάδας ή να κλείσουν.

Κάποιοι που εργάζονται με 1.000-1.500 ευρώ σε εταιρείες που κατασκευάζουν σαπούνια, καλώδια ή σωλήνες π.χ., που είναι και εξαγωγικές, θα συνέχιζαν εκεί ή θα γίνονταν σερβιτόροι, νυχούδες με τα διπλάσια χρήματα λόγω της αύξησης της ζήτησης υπηρεσιών στους συγκεκριμένους τομείς.

Αν απαιτούσαν από τις διεθνώς ανταγωνιστικές παραγωγικές εταιρείες ανάλογες αυξήσεις αυτές θα έπρεπε είτε να κατεβάσουν ρολά είτε να μεταφέρουν τα εργοστάσια εκτός Ελλάδας. Η ήδη φθίνουσα παραγωγική βάση θα διαλυόταν.

Οι οικονομικά αναλφάβητοι και οι πολιτάντηδες θα ισχυριστούν απλά πως η αύξηση της ζήτησης θα αυξήσει την οικονομική ανάπτυξη και το ΑΕΠ. Όποιος θέλει να έχει μια καλύτερη εικόνα των συνεπειών αυτής της κατάστασης ας ψάξει στο διαδίκτυο τον όρο "Ολλανδική ασθένεια".

Γνωρίζοντας κάποιος την ελληνική πραγματικότητα. Πιστεύει πως αν ανακαλύπταμε τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, η Ελλάδα θα είχε περισσότερες πιθανόητες να γίνει Νορβηγία ή Νιγηρία;

Φοβάμαι πως το δεύτερο έχει περισσότερες πιθανότητες.

Αν με ρωτούσε κάποιος τι πρέπει να κάνουμε αν βρεθούν εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, θα απαντούσα ως εξής:

Συνταγματική ρύθμιση για να μην υπάρχει απευθείας πρόσβαση της εκάστοτε κυβέρνησης στα έσοδα αυτά. Ένα μέρος των εσόδων να πηγαίνει σε ένα διαγενεακό ταμείο του ελληνισμού και ένα άλλο να χρησιμοποιείται για τη μείωση του ενεργειακού κόστους σε παραγωγικούς τομείς.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των παραγωγικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι το υψηλό ενεργειακό κόστος. Ένα ανταγωνιστικό ενεργειακό κόστος θα προσέλκυε σημαντικές παραγωγικές επενδύσεις στη χώρα. Αντί να εξάγουμε μαζούτ και αέριο σαν υπανάπτυκτες τριτοκοσμικές (συγκυριακά πλούσιες) χώρες θα μπορούσαμε να εισπράττουμε πολλαπλάσια, εξάγοντας υψηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα.

Στη χώρα αντί για τη δημιουργία θέσεων εργασίας κυρίως σερβιτόρων και οικιακών βοηθών θα δημιουργούνταν θέσεις εργασίας για μηχανικούς, λογιστές, στελέχη πωλήσεων κ.λπ. Θα εισάγουμε δηλαδή τεχνογνωσία και θα εκπαιδεύαμε την κοινωνία σε μια νοοτροπία ευημερίας διά της μόρφωσης και της εργασίας.

Αντιθέτως, αντι να αυξήσουμε τα κίνητρα συνταξιοδότησης αυξάνοντας τις συντάξεις θα έπρεπε να δοθούν κίνητρα οι άνθρωποι να συνεχίσουν να εργάζονται σε μεγαλύτερες ηλικίες. Η συνταξιοδοτική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ήδη πολύ υψηλή και πρέπει να μειωθεί.

Κανένας δεν πρόκοψε ταΐζοντας τα τσαγκάδια και αφήνοντας τα γαλάρια να λιμοκτονούν. Τα τσαγκάδια σε ένα κοπάδι είναι αυτά που δεν γενάνε και δεν κατεβάζουν γάλα. Αντιθέτως, τα γαλάρια είναι αυτά που γενάνε και παράγουν γάλα. Οποιος θέλει να κρατήσει το κοπάδι υγιές και δυναμικό πρέπει να ταϊζει πρώτα τα γαλάρια.

2)  Οι παλαιστίνιοι έχασαν το ’47

Αξιότιμε κ. Στούπα καλησπέρα σας,

Σας διαβάζω σχεδόν καθημερινά και σας ομολογώ ότι συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με τα άρθρα σας.

Σε απάντηση-σχολιασμό επί σχολίου αναγνώστη κάτωθι του άρθρου σας με τίτλο ΄΄εκπλήξεις που κρύβουν οι ευρωεκλογές΄΄, σας παραθέτω τα ακόλουθα:

O φίλος αναγνώστης που διαφωνεί με την άποψή σας περί μονομέρειάς σας υπέρ του Ισραήλ, αγνοεί σημαντικά γεγονότα της ιστορίας: Συγκεκριμένα, οι Παλαιστίνιοι το 1947 απέρριψαν το ψήφισμα 181 που υιοθέτησε ο ΟΗΕ, το οποίο ζητούσε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε αραβικά και εβραϊκά κράτη, θεωρώντας ότι αυτό δεν τους ευνοούσε επειδή προέβλεπε την παραχώρηση ποσοστού 56% περίπου της Παλαιστίνης στο εβραϊκό κράτος. Έτσι έχασαν μια μοναδική ιστορική ευκαιρία να δημιουργηθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος (έστω και με ποσοστό 44% επί των εδαφών που αρχικά κατείχαν οι Παλαιστίνιοι).

Στη συνέχεια, έχασαν και τον πρώτο πόλεμο που ξέσπασε το 1948 και η συνέχεια είναι γνωστή....

Θα παρακαλούσα εφόσον κρίνετε ότι το παρόν χρήζει δημοσίευσης, να το δημοσιεύσετε με τα πλήρη στοιχεία μου (χωρίς διεύθυνση και τηλέφωνο).

Σας ευχαριστώ και σας συγχαίρω και πάλι για τα πάντα εύστοχα και επίκαιρα άρθρα σας.

Με εκτίμηση,

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΜΠΑΛΑΤΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

kostas.stoupas@capital.gr