Αρκεί ένας ανασχηματισμός;

Του Κώστα Στούπα 

1) Αρκεί ένας ανασχηματισμός;

Πριν λίγο καιρό μου περιέγραφαν την κατάσταση όπου τρεις ανήλικοι απείλησαν άλλους τρεις με μαχαίρια προκειμένου να τους πάρουν τα κινητά και τα ψιλά που είχαν πάνω τους.

Αν και δεν προβλήθηκε αντίσταση, ο ένας εκ των πρώτων "κάρφωσε" ένα μαχαίρι στα πλευρά και τον πνεύμονα ενός εκ των δεύτερων.  Όταν γονείς και περίοικοι μετέφεραν το παιδί στο πρώτο νοσοκομείο που βρισκόταν κοντά τους, κάποιος "αχαμνοξύστης" διοικητικός τους έλεγε πως πρέπει να το μεταφέρουν στο "Παίδων"...

Τον διάλογο άκουσε κάποιος χειρουργός που περνούσε από τον διάδρομο που μόλις κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο, πήρε το παιδί στο χειρουργείο και του έσωσε τη ζωή, με διαφορά λίγα λεπτά της ώρας...

Φαινόμενα σαν αυτό δεν είναι σπάνια πλέον ούτε αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Είναι καθημερινά και πολλαπλασιάζονται με γρήγορο ρυθμό.

Όσοι πιστεύουν πως ο Χρυσοχοΐδης και ο Φλωρίδης με κάποια στοιχειώδη αναδιοργάνωση της αστυνομίας και της δικαιοσύνης μπορούν να θέσουν την κατάσταση υπό έλεγχο, νομίζω πως είναι αφελείς.

Η εποχή μας έχει καταστεί περίπλοκη και η παρακμή ξεκινάει από τον πυρήνα της κοινωνίας μας.

Ας πάρουμε δυο παραδείγματα, αυτό της νεανικής εγκληματικότητας και αυτό της παιδείας (ιδιωτικής και δημόσιας).

Διάβαζα το τελευταίο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή για τις πιέσεις που δέχονται εκπαιδευτικοί και διευθυντές σε Δημόσια και Ιδιωτικά σχολεία σχετικά με τον τρόπο που θα βαθμολογήσουν. Το ίδιο έχω διαπιστώσει και ο ίδιος εδώ και πολλά χρόνια. Απλά πιστεύω πως τα τελευταία χρόνια το κακό έχει παραγίνει.

Πριν 30-40 χρόνια όταν ο καθηγητής καλούσε τον κηδεμόνα στο σχολείο για να κάνει παρατηρήσεις για τη συμπεριφορά ή τις επιδόσεις κάποιου μαθητή, ο τελευταίος στο σπίτι θα αντιμετώπιζε δύσκολες συνθήκες για αρκετό καιρό.

Σήμερα, αν κάποιος εκπαιδευτικός επιπλήξει κάποιον μαθητή για τις επιδόσεις ή τη συμπεριφορά του, το πιθανότερο είναι πως θα βρει το μπελά του (ο καθηγητής) από τους γονείς, τον σχολάρχη (αν πρόκειται για ιδιωτικό) ή κάποιον πολιτευτή αν πρόκειται για δημόσιο σχολείο.

Ακούμε και διαβάζουμε λοιπόν καθημερινά για 15χρονους που ασκούν βία σε συνομήλικους, ενίοτε και με τη χρήση φονικών όπλων για να τους αποσπάσουν κινητά και χρήματα ή απλά για να κυκλοφορήσουν βίντεο και  σκηνές ταπείνωσης ή βίας στα κοινωνικά δίκτυα.

Έχουμε την ψευδαίσθηση πως η επαναφορά του πλέον επιτυχημένου Υπουργού Δημόσιας Τάξης της μεταπολίτευσης θα αναχαιτίσει το φαινόμενο.

Είναι βέβαιο πως ένα μέρος της κρίσης στη δημόσια ασφάλεια οφείλεται στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και πελατειακή οργάνωση των δυνάμεων ασφαλείας.

Πιστεύω όμως πως η κατάσταση είναι πολυπλοκότερη και τα αίτια περισσότερα.

Κατ’ αρχήν ας μείνουμε μόνο στην αύξηση της εφηβικής εγκληματικότητας και ας αφήσουμε έξω τη γενικότερη εγκληματικότητα, τα 2/3 της οποίας προέρχονται από συγκεκριμένες κατηγορίες του πληθυσμού τις οποίες δεν τολμάμε να προσδιορίζουμε από τον κίνδυνο μη χαρακτηριστούμε ρατσιστές ή ξενοφοβικοί...

Όσο αποτελεσματική και αν γίνει η αστυνομία και η δικαιοσύνη  αν η οικογένεια και το σχολείο δεν επιληφθούν της κατάστασης, η κατάσταση θα επιδεινώνεται και το περιβάλλον που ζούμε, ειδικά στα αστικά κέντρα, θα τείνει να μοιάσει σε εκείνο που περιγράφεται στην κινηματογραφική ταινία του Τζον Κάρπεντερ "Απόδραση από τη Νέα Υόρκη" με τον Κέρτ Ράσελ (1981).

Πριν 30-40 χρόνια οι καθηγητές και οι διευθυντές των σχολείων είχαν λόγο και ευθύνη  για τη συμπεριφορά των μαθητών τους εντός και εκτός σχολείου. Σήμερα δεν έχουν λόγο ούτε για τις επιδόσεις τους στο μάθημα που τους κάνουν. Προσθέστε και την πανταχού παρούσα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και θα έχετε την πλήρη εικόνα των αιτιών του χάους.

Εμείς οι προοδευτικοί νέοι της μεταπολίτευσης με τις αντιαυταρχικές αντιλήψεις για την ανατροφή των παιδιών και της εκπαίδευσης φέρουμε μεγάλη ευθύνη για τη ζημιά που έχει γίνει και την κατά συνέπεια "επερχόμενη αταξία" και την "νέα τάξη" που λογικά θα ακολουθήσει.

Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι μόνο ελληνικό. Η  γενιά των baby boomers που ήταν η μεγαλύτερη μεταπολεμική γενιά, μεγαλώνοντας και αλλάζοντας τη σύνθεση του γενικού πληθυσμού προς το νεότερο και ριζοσπαστικότερο εκτός της δημοκρατικής, σεξουαλικής αντιαυταρχικής και τεχνολογικής επανάστασης  που γέννησε κυοφόρησε και τις συνέπειες κοινωνικής αποσύνθεσης που παρατηρούμε σήμερα.

Η έλευση των boomers στα πράγματα σηματοδοτήθηκε συμβολικά με την εκλογή του αντισυμβατικού για την εποχή του Τζον Κένεντι στην θέση του Προέδρου των ΗΠΑ, της Ρώμης της μεταπολεμική δυτικής αυτοκρατορίας.

Το ροκεντρόλ, οι χίπηδες, οι φούστες μίνι, τα αντισυλληπτικά, ο Μάης του ’68, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η RAF, το Σαμερχιλ (αντιαυταρχική παιδεία) κλπ ήταν το πρώτο κύμα της επανάστασης των boomers.

Όταν 40άρησαν και αποφάσισαν να βγάλουν λεφτά, εξέλεξαν τον Ρήγκαν και τη Θάτσερ. Ο Στηβ Τζομπς κατασκεύασε τους Μάκιντος και ο Γκέιτς εικονίδια που απλοποιούσαν τη διαχείριση των  υπολογιστών.

Αφού γυναίκες και μαύροι ορθώς και δικαίως εξισώθηκαν και έφτασαν μέχρι τα ύπατα αξιώματα, τώρα μιλάμε για τα δικαιώματα των ζώων και επινοούμε δεκάδες νέα φύλα  πέραν του αρσενικού και του θηλυκού. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα;

Η αυξανόμενη βία είναι σύμπτωμα της αποσύνθεσης μιας κοινωνίας που δεν έχει στόχους να προσηλωθεί γιατί τους έχει καταφέρει όλους.

2) Βιβλίο: Αιγαίο ώρα μηδέν, σκοτεινός ουρανός

Κύριε Στούπα καλησπέρα και καλή χρονιά! Σας προτείνω ένα πολύ ρεαλιστικό και "περιπετειώδης" Βιβλίο του Μίλτου Αντωνιάδη με τίτλο Αιγαίο ώρα μηδέν, σκοτεινός ουρανός. Αν δεν έχει τύχει της προσοχής σας, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Με εκτίμηση

Ευάγγελος Κουκουσιάνος