Δεν τους λυπάμαι καθόλου...

Του Κώστα Στούπα

Δεν τους λυπάμαι καθόλου...

Τον Χειμώνα του 2015 το ίδρυμα Θεοχαράκη είχε προγραμματίσει έναν 4μηνο κύκλο διαλέξεων του φιλοσόφου Στέλιου Ράμφου με θέμα τα Πολιτικά του Αριστοτέλη.

Η έναρξη του κύκλου συνέπεσε με τις εκλογές, την ανάληψη της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και την έναρξη της "Περήφανης Διαπραγμάτευσης" που κατέληξε στην ιλαροτραγωδία της "κωλοτούμπας" περίπου  6 μήνες αργότερα.

Αν θυμάμαι καλά, η πρώτη διάλεξη ήταν μια Τετάρτη απόγευμα. Το μεσημέρι μού τηλεφώνησε ο τότε διευθυντής στο Capital.gr να με ενημερώσει πως από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη του είχαν συστήσει, οι δημοσιογράφοι εκείνες τις μέρες να μην κυκλοφορούν σε σημεία που μπορεί να δεχτούν επιθέσεις από "αγανακτισμένους" που πανηγύριζαν για την επικράτηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων...

Του είπα πως το απόγευμα πρέπει να μεταβώ στο ίδρυμα που βρίσκεται παραπλεύρως της Βουλής, 200 μέτρα από την Πλατεία Συντάγματος. Μου απάντησε πως αυτές είναι οι οδηγίες, εσύ αποφασίζεις αλλά ως φίλος σού συνιστώ να μην πλησιάσεις στο κέντρο της πόλης αυτές τις μέρες...

Έτσι, έχασα την πρώτη διάλεξη του κύκλου. Στη δεύτερη, σε μια εβδομάδα, κατέβηκα με το Μετρό αλλά ο εχθρικός τρόπος που με παρατηρούσαν κάποιοι με ανάγκασε να μην το επαναλάβω...

Την περίοδο της εξάρθρωσης της Χ.Α. όταν εργαζόμουν και ως σχολιαστής σε τηλεοπτικό κανάλι, επειδή δεχόμασταν απειλές, μας είχαν ενημερώσει από την αστυνομία πώς να αποφεύγουμε ατυχή συναπαντήματα ή να αντιλαμβανόμαστε αν κάποιος μας παρακολουθεί κλπ.  

Από την επόμενη εβδομάδα λοιπόν άρχισα να κατεβαίνω στο κέντρο με το αυτοκίνητο. Στάθμευα στο κοντινότερο πάρκινγκ που έβρισκα θέση και φορώντας καπέλο τζόκεϋ με χαμηλωμένο το γείσο, μαύρα γυαλιά στο καταχείμωνο και κασκόλ ανεβασμένο, διέσχιζα την περιοχή του Συντάγματος όπου συχνά ελάμβαναν χώρα επινίκιοι χοροί και συγκεντρώσεις φανατικών προκειμένου να υποστηρίξουν την "υπερήφανη διαπραγμάτευση".

Μια φορά, καθώς περπατούσα σκυφτός στο πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας,  δεν πρόσεξα ένα χαμηλό χοντρό κλωνάρι μουριάς με αποτέλεσμα να χτυπήσω με το κεφάλι και να βρεθώ ανάσκελα στο πεζοδρόμιο...

Ο ίδιος ήμουν τυχερός καθώς υπήρξαν δημοσιογράφοι και πολιτικοί (όπως ο Κ. Χατζηδάκης) που προπηλακίστηκαν με βαρβαρότητα  δημοσίως.

Ένας από τους λόγους που σταμάτησα τη συνεργασία με τηλεοπτικούς σταθμούς και τις εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές, λίγο καιρό αργότερα, ήταν η αρνητική εμπειρία της υψηλής αναγνωρισιμότητας που εξασφαλίζει η συχνή τηλεοπτική έκθεση.

Ούτως ή άλλως ο περιορισμός της ιδιωτικότητας που συνεπάγεται η τηλεοπτική έκθεση ακόμη  και σε ομαλές περιόδους με ενοχλεί...

Αναφέρω αυτή την ιστορία για να τονίσω το κλίμα διχασμού που επικρατούσε την περίοδο της ανόδου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, το οποίο άρχισε να εκτονώνεται μετά την επική "κωλοτούμπα" του Αλέξη Τσίπρα.

Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που είχαν ανάλογες εμπειρίες.

Η περίοδος της διχαστικής τοξικότητας που ακολούθησε τη χρεοκοπία του 2010 εκτόξευσε στην εξουσία το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Επίσης, οδήγησε τη Χρυσή Αυγή από το 0,04% εντός της Βουλής.

Σήμερα δεν υπάρχουν οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πνέει τα λοίσθια. Η υποχώρηση του διχαστικού πολιτικού κλίματος διέλυσε και τα τοξικά  κόμματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Τσίπρα βέβαια προσπάθησε να μετασχηματίσει τον τοξικό και διχαστικό ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροαριστερό κόμμα του Δημοκρατικού Τόξου, αλλά απέτυχε...

Ο λόγος που απέτυχε είναι απλός. Ούτε ο ίδιος διαθέτει τη δημοκρατική παιδεία και ανατροφή  να ηγηθεί πολιτικά  ενός μη διχαστικού τοξικού κόμματος, ούτε ο κομματικός μηχανισμός είχε αυτή τη δυνατότητα.

Μπροστά στο αδιέξοδο και τον επερχόμενο αργό θάνατο επέλεξαν σαν λύση απόγνωσης την εκλογή στην ηγεσία του αμερικανοτραφούς κ. Σ. Κασσελάκη, μιας γραφικής μεταπολιτικής περσόνας που "είδε φως και μπήκε"...

Με την εκλογή αυτή, η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία της στάδια επιταχύνεται εξελισσόμενη σε ιλαροτραγωδία.

Το τραγικό που κρύβεται πίσω από αυτή την κωμωδία της ελληνικής αριστεράς είναι πως κάποιοι που "κατάφεραν" να χάσουν το κόμμα τους από έναν... περαστικό, διαχειρίστηκαν την ασφάλεια της χώρας για 4 χρόνια,  αφού πρώτα με τον τοξικό διχαστικό λόγο την είχαν διαλύσει ως κοινωνία. Από τη σκοπιά αυτή είμαστε τυχεροί που υπάρχουμε...

Το αντιμνημονιακό συνονθύλευμα αφού πρώτα υλοποίησε όλα τα μνημονιακά μέτρα που  κατήγγειλε,  διαλύεται στα εξ ων συνετέθη.

Δεν τους λυπάμαι καθόλου...

kostas.stoupas@capital.gr