Το πείραμα Κασσελάκη...

Του Κώστα Στούπα

1) Το πείραμα Κασσελάκη...

Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα από τις πρώτες δημοσκοπήσεις μετά τις πολιτικές εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι αυτές επιβεβαιώνουν την εκτίμηση πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχίζει την πορεία συρρίκνωσης, χωρίς το τρίτο κόμμα να επωφελείται από αυτό ουσιαστικά...

To ΠΑΣΟΚ κερδίζει αλλά δεν δείχνει πως βρίσκεται σε δυναμική τροχιά δημιουργίας πόλου εξουσίας.  

Τόσο στη δημοσκόπηση της GPO για το Star όσο και σε εκείνη της Metron Analysis, o ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να φυλλορροεί προς τα δεξιά και τα αριστερά, με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ  να μοιράζονται κάποια κέρδη...

Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στις περιφερειακές εκλογέςέχουν καταγράψει ευθαρσώς πως αν υπάρξει απειλή για τη Νέα Δημοκρατία στον ορατό ορίζοντα, αυτή θα προκύψει από την αποσυσπείρωση που προκαλεί η απουσία ανταγωνισμού από την αντιπολίτευση. Να υπενθυμίσουμε πως στις περιφερειακές εκλογές δεύτερη δύναμη καταγράφηκαν οι αντάρτες της Νέας Δημοκρατίας...

Τούτο μοιάζει να είναι το ευκρινέστερο πολιτικό μήνυμα της περιόδου.

Στη δημοσκόπηση της Metron η Νέα Δημοκρατία από 40,6% στις τελευταίες εκλογές στην εκτίμηση ψήφου έπεσε στο 38%, όσο περίπου την κατέγραφε ο μέσος όρος των δημοσκοπήσεων πριν τις τελευταίες εκλογές.

Στη μάχη για τη δεύτερη θέση ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε περί τις 2,6 μονάδες σε σχέση με το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών ενώ το ΠΑΣΟΚ κέρδισε 1,6 μονάδα και το ΚΚ 2,5 μονάδες...

Είναι προφανές πως ο ΣΥΡΙΖΑ "ματώνει" περισσότερο από την αριστερή πλευρά. Τούτο ενδεχομένως λόγω της αδυναμίας του ΠΑΣΟΚ να εμφανιστεί σαν αξιόπιστη εναλλακτική δύναμη, αλλά και κυρίως γιατί μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφοντας στο ΠΑΣΟΚ αισθάνεται πως επιστρέφει εκεί από όπου έφυγε βρίζοντας το 2015 γιατί θεωρούσε πως προδόθηκε...

Αυτή η κατηγορία θα αργήσει να επιστρέψει και όταν το πράξει θα το κρύβει...

Το ΚΚ καθώς είναι πολιτικά "στείρο" εδώ και δεκαετίας χρησιμεύει σαν δεξαμενή που προσωρινά συγκεντρώνει ψήφους δυσαρέσκειας.

Κάτι που καταδεικνύουν ακόμη οι δημοσκοπήσεις είναι ότι επιβεβαιώνουν την εκτίμηση πως το "πείραμα" Κασσελάκη βαίνει προς αποτυχία.

Είναι θέμα χρόνου ο ΣΥΡΙΖΑ να διασπαστεί και οι διασπαστές να έχουν την τύχη των Λαφαζανικών, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Γιάνη Βαρουφάκη. Όσοι διατηρήσουν τον τίτλο και κυρίως το ταμείο των επιχορηγήσεων του δεύτερου κόμματος θα πέσουν εντός μηνών στην 3^η και 4^η θέση και εν ευθέτω χρόνω θα συρρικνωθούν περαιτέρω...

Ο τρόπος που εμφανίστηκε και κέρδισε, το νεοφιλελεύθερο παρελθόν,  η συμπόρευση με την  προβολή της "κουτσομπολίστικής" πλευράς της υπόθεσης, έχουν ακυρώσει τις οποίες πιθανότητες δημιουργίας δυναμικής.

Το πείραμα Κασσελάκη όμως είναι χρήσιμο καθώς καταδεικνύει πως το πρόσωπο πίσω από το οποίο θα μπορέσει να ανασυσταθεί η Κεντροαριστερά πρέπει να μπορεί να προσελκύει κόσμο και από την Κεντροδεξιά.

Απλά στο μαυσωλείο του ΣΥΡΙΖΑ η δόση της ανανέωσης ήταν ισχυρότερη από ό,τι μπορούσαν να αντέξουν οι πολιτικοί δεινόσαυροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει καταδικασμένος.

Γενικότερα, αυτή την περίοδο δεν φαίνεται εύκολο να υπάρξει συμπόρευση  ενός τμήματος 15-20% που κινείται στα όρια του Κεντροαριστερού ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού (και σήμερα μοιράζεται  στην "Κεντρομόλα" Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη, το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο στο ΣΥΡΙΖΑ) και ενός άλλου 15-20% με χαρακτηριστικά αριστερού λαϊκισμού το οποίο ευκολότερα θα κινηθεί προς τα άκρα τόσο τα αριστερά όσο και τα δεξιά. 

Αυτό που κατάφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη μεταπολίτευση, να βάλει κάτω από την ίδια πολιτική στέγη, τον Κ. Σημίτη και το Π. Αυγερινό, με τους Μένιο Κουτσόγιωργα, Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Σάκη Καράγιωργα δεν φαίνεται πως μπορεί να επαναληφθεί στο ορατό μέλλον.

Όσο όμως η Ν.Δ. θα μένει χωρίς αντίπαλο θα ενισχύονται οι δυνάμεις που στρατοπεδεύουν δεξιά της. Αν κάποια στιγμή βρεθεί κάποιο πρόσωπο με στοιχειώδη σοβαρότητα που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό, αναγκάζοντας και όσες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς έχουν στοιχηθεί πίσω από τη Ν.Δ. να το πράξουν...

Αυτά προς το παρόν. Περισσότερα τον επόμενο μήνα όταν θα έχουμε νέα στοιχεία από τις μετακινήσεις της κοινής γνώμης.

2) Είμαι 31 ετών, μηχανικός και δεν μπορώ να ζήσω...

Aγαπητέ κε Στούπα,

Όντας "θαμώνας" στη στήλη σας αρκετό καιρό πήρα την απόφαση να σας γράψω με αφορμή το άρθρο σας "ο χειρότερος εφιάλτης" Σκηνή 2η και Σκηνή 3η, με το οποίο δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Ήθελα όμως να θίξω ένα πρόβλημα  που δεν αφορά θέσεις εργασίας χαμηλής ειδίκευσης μόνο, αλλά γενικότερα τους εργαζόμενους της γενιάς μου ακόμα και τους καταρτισμένους.

Είμαι 31 ετών, μηχανικός στο επάγγελμα, αντικείμενο στο οποίο εργάζομαι από όταν ήμουν ακόμα φοιτητής. Κάτοικος Αθηνών με καταγωγή από την επαρχία αναγκάζομαι όπως καταλαβαίνετε να ζω στο ενοίκιο. Αν και κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει πως πληρώνομαι καλά με τον μισθό μου να φτάνει στα 1.400 ευρώ καθαρά τον μήνα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τα έξοδα είναι τόσα που πολλές φορές αν σε κάποιο μήνα χρειαστεί να κάνω σέρβις το αυτοκίνητο μου ή χρειαστεί να κάνω ιατρικές εξετάσεις, θα δυσκολευτώ να τα βγάλω πέρα. Μόνο τα έξοδα για το ενοίκιο ενός σπιτιού 52τμ φτάνουν τα 600 ευρώ τον μήνα. Επίσης πληρώνω 50 ευρώ τον μήνα για παρκινγκ διότι όσες φορές άφησα το αυτοκίνητο μου στο δρόμο, το βρήκα ή γρατζουνισμένο από κλειδί ή κτυπημένο. Δεν είμαι δικαιούχος κανενός επιδόματος αλλά και να ήμουν δεν νομίζω να έκανα αίτηση για να το πάρω διότι δεν είναι λύση το κράτος να σου μοιράζει επιδόματα για να ζήσεις. Κάνω αρκετές συνεντεύξεις για δουλειά, ευτυχώς υπάρχει αρκετή ζήτηση τα τελευταία χρόνια, αλλά οι μισθοί που προσφέρονται είναι τέτοιοι που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως δεν αξίζει να αλλάξεις δουλειά, ειδικά αν σκεφτείς πως πρέπει να διασχίσεις όλο το λεκανοπέδιο να να φτάσεις στην νέα σου εργασία.

Αναφέρατε στο άρθρο σας πως το πρόβλημα της έλλειψης εργατικού δυναμικού αλλά και της διάθεσης για εργασία του υπάρχοντος, αποτελεί τη σημαντικότερη θρυαλλίδα στα θεμέλια της οικονομίας. Παρόλα αυτά όμως πρέπει να πω πως και αρκετή διάθεση για εργασία έχω και εργάζομαι αρκετές ώρες πέρα από το τυπικό ωράριο για να έχω το αποτέλεσμα που θέλω στη δουλειά μου. Πολλές φορές όμως όταν ο μήνας βγαίνει με τον τραπεζικό λογαριασμό στο όριο του, σκέφτομαι αν όλο αυτό έχει νόημα να το κάνω.

Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις και μετά και από πρόταση που μου έκαναν, τους ξεκαθάρισα κατηγορηματικά πως θα πρέπει να βάλουν στο τραπέζι περισσότερα χρήματα για απασχόληση ως μισθωτός  ή θα μου επιτρέψουν βάση σύμβασης να εργάζομαι και σε 2ο εργοδότη με μπλοκάκι.

Η απάντηση που έλαβα ήταν πως το μισθολογικό κόστος δεν τους επιτρέπει αυτή την στιγμή να προσφέρουν κάτι καλύτερο και θα ήταν και άδικο για τους υπόλοιπους εργαζόμενους στην εταιρία και  πως το μπλοκάκι δεν θα τους άρεσε 100% για λόγους ανταγωνισμού κτλ. Σεβαστά και τα δύο επιχειρήματα από τη μεριά μου.

Τι γίνεται όμως  όταν η πολιτεία στηρίζει μόνο  τους "πιο αδύναμους" τους  και όλους τους υπόλοιπους τους θεωρεί πλούσιους;

Έχω γνωστούς που παίρνουν μισθό στο όριο του αφορολόγητου και αθροίζουν και ένα σεβαστό ποσό κάθε μήνα από διάφορα επιδόματα και μαύρα μεροκάματα με αποτέλεσμα να έχουν καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εμένα. Για ποιον λόγο να ξοδέψω περισσότερη φαιά ουσία από τους άλλους χωρίς να έχω τις  αντίστοιχες απολαβές; Με ποιο σκεπτικό η πολιτεία στηρίζει μόνο τους "πιο αδύναμους"  και όχι αυτούς που πραγματικά έχουν και φιλοδοξίες και προσδοκίες;

Με εκτίμηση,

Π.Λ.

kostas.stoupas@capital.gr