Όπως τα βατράχια στην κατσαρόλα...

Του Κώστα Στούπα

1) Όπως τα βατράχια στην κατσαρόλα...

Η είδηση στην οποία θα έδινα μεγαλύτερη σημασία τις τελευταίες μέρες είναι αυτή της ανόδου του μέσου όρου των επιτοκίων δανεισμού παγκοσμίως στο υψηλότερο επίπεδο από τον Αύγουστο του 2008, λίγες εβδομάδες πριν η πτώση της Lehman Brothers πυροδοτήσει τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση.

Η γενικότερη κατάσταση που παρακολουθούμε τελευταία στην παγκόσμια οικονομία θυμίζει όλο και περισσότερο αυτήν του βατράχου που βρίσκεται σε μια κατσαρόλα νερό πάνω στην αναμμένη εστία της κουζίνας και δεν αντιλαμβάνεται την άνοδο της θερμοκρασίας...

Τα επιτόκια πλέον έχουν αρχίσει να αυξάνονται ταχύτερα ακόμη και σε σχέση με το χρέος που βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά επίπεδα... Τούτο μοιάζει με αγώνα σκυταλοδρομίας σε μπαρουταποθήκη όπου αντί για σκυτάλες έχουμε αναμμένα μασούρια δυναμίτιδας...

Διαβάζω λοιπόν στο Bloomberg πως οι  παγκόσμιες αποδόσεις των κρατικών ομολόγων έχουν φτάσει πλέον στα υψηλότερα επίπεδα από 2008.

"Η απόδοση του δείκτη Bloomberg για τις συνολικές αποδόσεις των παγκόσμιων κρατικών ομολόγων αυξήθηκε στο 3,3% την Τετάρτη, το υψηλότερο από τον Αύγουστο του 2008...

...Η απόδοση του 10ετούς ομολόγου των ΗΠΑ αυξήθηκε έξι μονάδες βάσης στο 4,31% την Πέμπτη, φθάνοντας περίπου τρεις μονάδες βάσης μακριά από το ανώτατο όριο του περασμένου Οκτωβρίου, το οποίο ήταν το υψηλότερο από το 2007.

Οι αποδόσεις του 10ετούς της Αυστραλίας εκτινάχθηκαν έως και 10 μονάδες βάσης στο υψηλότερο από το 2014, ακόμη και μετά τα στοιχεία που δείχνουν ότι η οικονομία περιόρισε απροσδόκητα τις θέσεις εργασίας τον Ιούλιο. Οι αποδόσεις της Νέας Ζηλανδίας παρόμοιας λήξης αυξήθηκαν κατά 10 μονάδες βάσης για να ξεπεράσουν το 5% για πρώτη φορά από το 2011.

Βλέπε: Global Yields March to 15-Year Highs Even as Investors Pile In

Η μοναδική διαφορά με το 2007 είναι το ύψος του παγκόσμιου χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) το οποίο πλέον έχει ξεπεράσει τα 305 τρισ. δολάρια ή το 350% του  παγκόσμιου ΑΕΠ.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως όλα αυτά είναι γνωστά και άρα προεξοφλημένα τόσο από τις χρηματιστηριακές αγορές όσο και από τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές.

Η πεποίθησή μου είναι πως η αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους δεν έχει χτυπήσει ακόμη γιατί πολλά δάνεια είναι κλειδωμένα με σταθερά επιτόκια σε χαμηλότερα επίπεδα. 

Με την πάροδο του χρόνου τα δάνεια λήγουν και ανανεώνονται με άλλα με υψηλότερα επιτόκια. Τούτο θυμίζει την κατάσταση του βατράχου στην κατσαρόλα που θερμαίνεται, πριν αρχίσει να βράζει...

Στην καθ’ ημάς Ανατολή παρεπιδημεί η πεποίθηση πως καθώς το μεγαλύτερο μέρος τους χρέους μας  είναι κλειδωμένο στα θησαυροφυλάκια των ευρωπαϊκών "θεσμών" με χαμηλά επιτόκια περί το 1,5% μόνο ωφελημένοι θα μπορούσαμε να βγούμε από αυτή την κατάσταση.

Τούτο ως ένα σημείο είναι ακριβές. Αν προκύψει μια διεθνής κρίσης χρέους όμως με αλυσιδωτές χρεοκοπίες κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών αυτοί που θα πληγούν περισσότερο είναι, όπως και με τη διεθνή κρίση του 2008, οι αδύναμοι κρίκοι, τα PIGS...

Αυτό γιατί θα στερέψει η ρευστότητα για τον ιδιωτικό τομέα που με τόσο κόπο καταφέραμε να αποκαταστήσουμε μετά το 2010 και εν όψει της αναβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας σε επίπεδο επενδυτικής βαθμίδας...

2) Ιδιωτικά Πανεπιστήμια...

κ. Στούπα,

βρήκα πολύ σωστές τις απόψεις του εκπαιδευτικού Κατσούνη Σάββα, όσον αφορά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και θα ήθελα να προσθέσω στον διάλογο μερικές σκέψεις μου.

Όντως είναι μία μεγάλη ευκαιρία αποκέντρωσης το ζήτημα το πού θα ιδρυθούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα. 

Νομίζω ότι όλοι αναγνωρίζουμε το μεγάλο πρόβλημα που έχει η χώρα μας, να έχει συγκεντρωθεί περίπου το 60% του πληθυσμού της σε δύο πόλεις.

Είναι λοιπόν μία χρυσή ευκαιρία να γίνει μία προσπάθεια αντιστροφής αυτού του φαινομένου.

Με έναν απλό νόμο, ο οποίος θα ανέφερε ότι θα επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων 200 χιλιόμετρα μακριά από Αθήνα και 100 χιλιόμετρα από Θεσσαλονίκη.

Επιπροσθέτως θα μπορούσε να απαγορευθεί η ίδρυσή τους σε πόλεις οι οποίες έχουν ήδη έδρα Πανεπιστημίου.

Οι υπόλοιπες, θα μπορούν να καταθέσουν την υποψηφιότητα τους με έναν πλήρη φάκελο διεκδίκησης, ο οποίος θα πρέπει να περιλαμβάνει τα πάντα όσον αφορά την περιοχή.   

Τώρα, αν κάποιες από αυτές τις πόλεις, επιλέξουν να ανταλλάξουν μερικά τμήματα σχολών από δημόσιο πανεπιστήμιο που ήδη έχουν, με ολόκληρο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, αυτό θα είναι στην ευχέρειά τους και θα μπορούσε να μετρήσει θετικά στη διεκδίκηση τους.  

Όμορφα, απλά και με διαφάνεια οργανωμένα.

Ευχαριστώ,

Π. Κυριακίδης.

ΥΓ

Εφ' όσον μιλάμε για αποκέντρωση και γενικά για μία αναμόρφωση του κράτους μας (λέμε τώρα), δεν θα ήταν σωστή ενέργεια το Πάντειο Πανεπιστήμιο να μετακομίσει στην Κομοτηνή και να ενωθεί με το Δημοκρίτειο;

Το ΔΠΘ έχει μία τεράστια έκταση (Campus) όπου εκεί άνετα θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένα μεγάλο, σύγχρονο και μοντέρνο Πανεπιστήμιο. Επίσης η πόλη της Κομοτηνής (ως επίπεδη που είναι) έχει τη δυνατότητα επέκτασης της.

kostas.stoupas@capital.gr