Το ντέρμπι των "ψεκασμένων" και η επόμενη μέρα...

Του Κώστα Στούπα

Το ντέρμπι των "ψεκασμένων" και η επόμενη μέρα...

Το 13,4% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές σκέφτεται να ψηφίσει άλλο κόμμα στις επικείμενες. Εξ αυτών το 4,5% προσανατολίζεται πως την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. To 13,4% του 20% ισούται με 2,7 μονάδες και το 4,5% σχεδόν με μια μονάδα...

Στις τελευταίες εκλογές η Πλεύση Ελευθερίας είχε λάβει 2,89% και το κόμμα του κ. Βαρουφάκη 2,63%. Οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και του MεΡΑ, όπως οι περισσότεροι, εγκαταλείπουν τον ηττημένο και αναζητούν να πλεύσουν με το ρεύμα του νικητή...

Η Πλεύση πλέει πλησίστια προς τη Βουλή λοιπόν με την κα Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως πρώην πρόεδρο του κοινοβουλίου να έχει ιδιαίτερα προνόμια στη συχνότητα και τους χρόνους των ομιλιών της. Το κόμμα της κας Κωνσταντοπούλου κινδυνεύει πλέον μόνο από την ίδια, η οποία αντιλαμβάνεται τις δημοκρατικές διαδικασίες της εκλογής των υποψηφίων με έναν δικό της ιδιαίτερο δικτατορικό τρόπο.

Από  την άλλη πλευρά η παρουσία της εξα-"απατημένης" το θέρος του 2015  κας Κωνσταντοπούλου στη Βουλή, θα  αποτελεί άλλο ένα καίριο πλήγμα στον ήδη  παραπαίοντα κ. Τσίπρα.

Για την ακρίβεια, ούτε ψύλλος στον κόρφο του κ. Τσίπρα τον οποίο η κα Κωνσταντοπούλου θεωρεί εξωμότη. Δηλαδή κάποιον που αρνήθηκε την κοινή πίστη και ασπάστηκε κάποιο άλλο δόγμα...

Βέβαια, το πιθανότερο είναι πως ο κ. Τσίπρας μετά την επικείμενη διαφαινόμενη ολοκλήρωση της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ με περαιτέρω πτώση των ποσοστών του, θα εγκαταλείψει την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τούτο, θα πολλαπλασιάσει τον αριθμό όσων θα νιώθουν πως έχουν προδοθεί από αυτόν, οι οποίοι δεν είναι λίγοι... Την Άνοιξη του 2015, αμέσως μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, η αποδοχή του κ. Τσίπρα ακουμπούσε τα δυο τρίτα της κοινής γνώμης. Σε λιγότερο από μια δεκαετία τα ποσοστά συμπάθειας έχουν καταρρεύσει, ενώ της μη ανοχής πλέον ξεπερνούν τα δυο τρίτα.

Τούτο, αποτελεί ένα μήνυμα για μελλοντικούς επίδοξους δημαγωγούς...

Μεγαλώνει  λοιπόν  το πλήθος που έχει πλέον κάποιο λόγο να οικτίρει το άλλοτε "χαμογελαστό παιδί" που κάποτε υποσχέθηκε πως μπορεί να τινάξει την Ελλάδα, την  Ευρώπη και τη Δύση στον αέρα, δίνοντας έτσι κάποιο πρόσκαιρο περιεχόμενο απατηλής αξιοπρέπειας σε ανθρώπους που ενδεχομένως δεν ήθελαν να κοπιάσουν για να την αποκτήσουν...

Η αλήθεια είναι πως τα χαρακτηριστικά αυτού που μπορεί να οριστεί σαν "αντισυστημικό" μέτωπο είναι "θολά" αντιφατικά και αυτοκαταστροφικά. Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται ο αριθμός αυτών που με προκάλυμμα διάφορες θεωρίες συνωμοσίας εκπέμπουν θυμικές εξάρσεις φθόνου και θυμού...

Από την άλλη πλευρά αυξάνεται και ο αριθμός αυτών που προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν, οι οποίοι μάλλον υποτιμούν τον κίνδυνο να καταλήξουν να τους καταδιώκουν αυτοί που τους αποθεώνουν.

Το πλέον άξιο αναφοράς είναι πως το αντισυστημικό κοινό που αθροίζει ένα διψήφιο ποσοστό στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, κάθε τετραετία στέλνει δυο-τρία πολιτικά μορφώματα στη Βουλή με την ελπίδα πως θα "βραχυκυκλώσουν" και θα ανατρέψουν  το σύστημα.

Τούτα τα μορφώματα είναι διαφορετικά κάθε τετραετία γιατί το ενθουσιώδες κοινό τόσο των  "ψεκασμένων" όσο και των "παλαβών" επαναστατών (με ή χωρίς αιτία) απογοητεύεται που ο "γάιδαρος δεν πέταξε" όπως του υπόσχονταν και επιλέγει τον επόμενο πολιτικό "κλόουν"...

Το ντέρμπι της ουράς...

Πριν τις εκλογές της 21^ης Μαΐου αρκετοί περίμεναν πως το ντέρμπι θα ήταν μεταξύ πρώτου και δεύτερου. Τις πρώτες μέρες μετά το απρόσμενο εκλογικό αποτέλεσμα κέρδισε έδαφος η πεποίθηση πως πάμε για ένα ντέρμπι μεταξύ δεύτερου και τρίτου.

Δυο εβδομάδες μετά, και πριν τις εκλογές, κερδίζει έδαφος η πεποίθηση πως το ντέρμπι θα είναι στην "ουρά" της κατάταξης μεταξύ των "ψεκασμένων" ακροδεξιών που κατάφεραν να επιβιώσουν της πανδημίας την οποία θεωρούσαν σαν συνωμοσία των αόρατων μυστικών δυνάμεων που εξουσιάζουν απόλυτα τον άναρχο και με αυτοκαταστροφικές τάσεις κόσμο.

Το  νέο τοπίο

Το νέο σκηνικό που διαμορφώνεται όμως δεν καθορίζεται από την είσοδο δυο-τριών... αλλοπρόσαλλων εκπροσώπων των αντισυστημικών άκρων, αλλά από το τέλος του πολιτικού διπολισμού που χαρακτήρισε τη μεταπολίτευση.

Με το πρώτο κόμμα να αθροίζει πάνω από 40% έναντι 39% το 2019 και το δεύτερο με το τρίτο να αθροίζουν περί το 30% έναντι 40%, το πολιτικό σκηνικό μεταλλάσσεται πλήρως...

Η ανάδειξη του κεντρώου Μητσοτάκη το 2016 στην ηγεσία της δεξιόστροφης Νέας Δημοκρατίας αποδεικνύεται, από όσα ακολούθησαν, καταλυτικός παράγοντας πολιτικής κυριαρχίας...

Το ερώτημα πλέον δεν αφορά το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών αλλά εκείνο των επόμενων καθώς το δεύτερο και το τρίτο πολιτικό κόμμα θα πρέπει να αναδημιουργηθούν εκ του μηδενός για να καταφέρουν να τεθούν σε 1-2 τετραετίες σε τροχιά εξουσίας...

Το πιθανότερο είναι πως θα καθυστερήσουν να το καταλάβουν...

kostas.stoupas@capital.gr