Αλέξη, τα χειρότερα έπονται...

Του Κώστα Στούπα

Αλέξη, τα χειρότερα έπονται... 

Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη την περασμένη Κυριακή, όπως αναμενόμενη ήταν και η πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.

(Γράφω του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα και όχι του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, γιατί πιστεύω πως δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Αλέξη Τσίπρα...)

Οι εκπλήξεις των προχθεσινών εκλογών ήταν δυο. Η πρώτη ήταν η ενίσχυση του κόμματος που είχε τη διακυβέρνηση για τέσσερα χρόνια. Η Ν.Δ. το 2019 είχε λάβει 2,251 εκατ. ψήφους και 39,85% και το 2023 έλαβε 151 χιλ. περισσότερες και έφτασε στα  2,403 εκατ. ψήφους και το 40,79%...

Τούτο, έχει ξανασυμβεί μια φορά στη μεταπολίτευση, το 2000 όταν το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη κέρδισε τις εκλογές με 43,75% έναντι 41,49% το 1996.

Το σύνηθες είναι το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία να υπόκειται φθορά και ακόμη και αν κερδίζει να κερδίζει με μικρότερο ποσοστό απ’ ό,τι την προηγούμενη φορά...

Στην πρώτη του τετραετία τότε ο κ. Σημίτης είχε μειώσει τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και οδήγησε στην ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή  από 1,781 εκατ. ψήφους και 31,53% το 2019, έπεσε στο 1,182 εκατ. και 20,07%.

Η μείωση των ψήφων ενός κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά από τέσσερα χρόνια αντιπολίτευσης, είναι ιδιαίτερα σπάνιο και όταν συμβαίνει οφείλεται σε τεκτονικές μετατοπίσεις και συνήθως προδικάζει πολιτικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό.

Τούτο είχε να συμβεί από το 1977, όταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου από το 13,58% το 1974 εκτοξεύτηκε στο 25,34% και η ΕΔΗΚ από αξιωματική αντιπολίτευση και 20,42% έπεσε στο 11,93% και την τρίτη θέση.

Η ΕΔΗΚ στη συνέχεια εξαφανίστηκε από το πολιτικό σκηνικό και το ΠΑΣΟΚ, το 1981 κέρδισε τις εκλογές και κυβέρνησε, εκτός μιας μικρής παρένθεσης μεταξύ 1989-1992, για σχεδόν μια 20ετία  μέχρι το 2004.

Το 1977 επίσης ήταν μια από τις χρονιές που το πρώτο από το δεύτερο κόμμα είχαν μια τεράστια διαφορά πάνω από 15 μονάδες. Η Ν.Δ. είχε λάβει τότε 41,84% και το ΠΑΣΟΚ περί το 25,34%...

Στην προχθεσινή αναμέτρηση η διαφορά ξεπέρασε το 20% με τη Ν.Δ. στο 40,79% και τον ΣΥΡΙΖΑ στο 20,07%.

Τα στοιχεία αυτά περιγράφουν μια ανατροπή η οποία δρομολογεί μια νέα πολιτική περίοδο. Της ανατροπής αυτής δύσκολα μπορεί να επιβιώσει πολιτικά ο κ. Τσίπρας και καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί προσωποπαγές κόμμα δύσκολα θα επιβιώσει και το ίδιο.

Η ανατροπή αυτή κατά κύριο λόγο οφείλεται στην επιτυχημένη σε γενικές γραμμές διακυβέρνηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την περίοδο 2019 με 2023 και την πλήρη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να "διαβάσει" σωστά τη συγκυρία και να αρθρώσει ένα αποτελεσματικό αντιπολιτευτικό λόγο που να οδηγεί σε μια εναλλακτική διαδρομή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολιτεύτηκε στην αρχή τον Κυριάκο Μητσοτάκη σαν ανάλγητο νεοφιλελεύθερο, σαν ακροδεξιό, σαν απειλή για τους δημόσιους υπάλληλους, τους συνταξιούχους και τις ευάλωτες κοινωνικά και οικονομικά ομάδες του πληθυσμού.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μείωσε το κράτος αλλά περιορίστηκε σε κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις όπως η εξυγίανση και ιδιωτικοποίησης της χρεοκοπημένης ΔΕΗ.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αντιπολίτευση για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ την ώρα που δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν αντιπολιτευόταν το πραγματικό Μητσοτάκη αλλά ένα Μητσοτάκη τον οποίο είχε στο μυαλό του και ο οποίος  δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα.

Τούτο, -το να εκλαμβάνουν τα ιδεολογήματα ως πραγματικότητα- είναι σύνηθες τους αριστερούς που δεν κατόρθωσαν ποτέ να ξεπεράσουν την παιδική ασθένεια του αριστερισμού...

Ο Μητσοτάκης και η Ν.Δ. επί των ημερών του,  ούτε νεοφιλελεύθεροι αποδείχτηκαν ούτε ακροδεξιοί. Σε γενικές γραμμές πολιτεύτηκαν μεταξύ κεντροδεξιών και κεντροαριστερών επιλογών.

Τούτο δεν σημαίνει πως η διακυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε αδύνατα σημεία στα οποία θα μπορούσε κάποιος να εστιάσει. Αυτά όμως δεν ήταν ούτε τα εθνικά θέματα, ούτε το μεταναστευτικό, ούτε η αποτυχία διαχείρισης της πανδημίας, ούτε η αδυναμία προσέλκυσης επενδύσεων, η  μείωση της ανεργίας και αύξησης του ΑΕΠ.

Στα περισσότερα από αυτά τα κατάφερε καλύτερα απ’ ό,τι αναμενόταν. Αδύναμα σημεία της διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η μηδενική βελτίωση της κατάστασης της δικαιοσύνης, η αδυναμία επιβολής της τάξης στα πανεπιστήμια το άσυλο των οποίων λυμαίνονται εγκληματικές συμμορίες...

Στοιχεία ουσίας έχει και η κριτική που άσκησε, σε λάθος χρονική στιγμή ενδεχομένως -μια εβδομάδα πριν τις εκλογές- για τα ελλείμματα ο Αλέκος Παπαδόπουλος.

Σε όλα αυτά τα ζητήματα όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ασκήσει κριτική γιατί όχι απλά δεν έχει σχέδιο και πρόθεση να τα αλλάξει, αλλά οι παθογένειες αυτές είναι συνυφασμένες με τον σκληρό πυρήνα των υποστηρικτών του...

Το συντριπτικό εκλογικό  αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής λοιπόν  οφείλεται στη συνετή κυβερνητική διαχείριση της τελευταίας τετραετίας αλλά και στην απουσία εναλλακτικής λύσης από την αντιπολίτευση, η οποία πολιτεύτηκε και πορεύτηκε με αντανακλαστικά και επιχειρήματα 15μελούς μαθητικού συμβουλίου...

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικό καθώς φιλοδοξεί να μετακινηθεί από την αριστερά στην κεντροαριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ένα χώρο που έχει μετακινηθεί και κυριαρχεί η Ν.Δ. και όπου υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να καταφέρει να κερδίσει από την κεντροαριστερή στροφή ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει από τα αριστερά αλλά και προς όλες τις άλλες κατευθύνσεις.

Στις τελευταίες εκλογές έχασε περίπου 600 χιλ. ψήφους από τις οποίους οι 150 χιλ. πήγαν προς τη Ν.Δ. οι 220 προς το ΠΑΣΟΚ, οι 125 προς το ΚΚΕ, οι 90 προς την Πλεύση Ελευθερίας κλπ.

Η βεβαιότητα της εκτροπής από την τροχιά εξουσίας για όσους ενεργοποιούνται πολιτικά με στόχο τη νομή των προνομίων της, είναι πολύ πιθανό πως θα διευρύνει τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές σε ένα μήνα, θέτοντας σε αμφισβήτηση πλέον και τη δεύτερη θέση...

Τα υπόλοιπα μετά είναι θέμα χρόνου.

Αλέξη χάσαμε λοιπόν...

kostas.stoupas@capital.gr